Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Skalska (spr.)
Sędziowie:SO Małgorzata Siemianowicz - Orlik

SO Aneta Łazarska

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2018 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa syndyka masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w O.

przeciwko K. B. i J. K.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego K. B.

na postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 27 maja 2017 r. sygn. akt: XV GC 403/17

postanawia:

oddalić zażalenie

SSO Małgorzata Siemianowicz – Orlik SSO Monika Skalska SSO Aneta Łazarska

Sygn. akt XXIII Gz 1452/17

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 27 maja 2017 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie w pkt. I stwierdził, iż na skutek wniesienia skargi postanowienie referendarza sądowego z dnia 9 lutego 2017r. utraciło moc, w pkt. II zaś Sąd odrzucił sprzeciw pozwanego K. B. od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. akt XV GNc 7792/16 wydanego w dniu 8 grudnia 2016r.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że nakaz zapłaty został doręczony pozwanemu w dniu 9 stycznia 2017 r. poprzez doręczenie przesyłki na ręce żony pozwanego – M. B. (data na zwrotnym potwierdzeniu odbioru). Dwutygodniowy termin do wniesienia sprzeciwu liczony od tej daty upłynął zatem bezskutecznie w dniu 23 stycznia 2017r. Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w dniu 25 stycznia 2017 r. (data stempla pocztowego na kopercie). Wobec tego sprzeciw podlegał odrzuceniu jako spóźniony na podstawie art. 504 § l k.p.c.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył pozwany wskazując na naruszenie przez Sąd I instancji prawa materialnego, tj. art. 138 k.p.c. poprzez jego błędna wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że zostały spełnione warunki doręczenia określone w tym przepisie, w sytuacji gdy nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 8 grudnia 2016r. nie został pozwanemu skutecznie doręczony w dniu 9 stycznia 2017r. W związku z powyższym pozwany wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że Sąd przyjmie sprzeciw pozwanego do rozpoznania jako wniesiony w terminie i uzna, że nakaz zapłaty z 8 grudnia 2016r. utracił moc na skutek wniesienia sprzeciwu oraz wyznaczy rozprawę i zarządzi doręczenie powodowi sprzeciw wraz z wezwaniem go na rozprawę zaskarżając je w całości w zakresie w jakim odrzuca sprzeciw od nakazu zapłaty i wniosła o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

2.  Zwrot kosztów postępowania zażaleniowego na rzecz pozwanego.

W zakresie wniosków dowodowych pozwany wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenia dowodu z przesłuchania pozwanego na okoliczność braku skutecznego doręczenia mu nakazu zapłaty w dniu 9 stycznia 2017r. oraz obecności pozwanego w domu w dniu 9 stycznia 2017r. i tym samym bezskuteczności doręczenia zastępczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Istotą przedstawionej w zażaleniu argumentacji pozwanego było podważenie skuteczności doręczenia mu w dniu 9 stycznia 2017r. nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w sprawie XV GNc 7792/16 z dnia 8 grudnia 2016r. r.

Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i ich prawną ocenę będące podstawą odrzucenia sprzeciwu jako spóźnionego w trybie o art. 504 § 1 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu przeznaczony dla pozwanego został odebrany przez jego żonę – M. B., co ewidentnie wynika ze zwrotnego poświadczenia odbioru (k. 58 akt).

Z dyspozycji art. 138 § 1 k.p.c. wynika, że jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi, jeżeli osoba ta nie jest przeciwnikiem adresata w sprawie i podjęła się oddania mu pisma. Z literalnej wykładni tego przepisu wynika, że muszą być spełnione następujące przesłanki aby przewidziany w nim tryb zastosować: nieobecność adresata w mieszkaniu, doręczenie pisma sądowego enumeratywnie wymienionym tam osobom, które nie mogą być przeciwnikami adresata w sprawie i muszą podjąć się oddania mu pisma. W niniejszej sprawie nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu odebrany został przez dorosłego domownika, tj. żonę pozwanego, która odbierając przesyłkę, w sposób dorozumiany, podjęła się przekazania przesyłki tej adresatowi (pozwanemu). Stanowisko to wynika z zasad logiki i doświadczenia życiowego. Niewątpliwie bowiem gdyby żona pozwanego nie miała woli przekazania przesyłki adresatowi odmówiłaby jej odbioru i z drugiej strony, gdyby nie zadeklarowała przekazania przesyłki adresatowi, listonosz przesyłki tej by nie wydał. Co więcej żona pozwanego odbierając przesyłkę kierowaną do pozwanego potwierdziła również w sposób dorozumiany, że jest dorosłym domownikiem pozwanego, czyli że pozwany zamieszkuje pod tym adresem.

W związku z powyższym, doręczenie pozwanemu nakazu zapłaty słusznie uznane zostało za skutecznie dokonane w trybie art. 138 § 1 k.p.c.

Doręczenia przewidziane w przytoczonym przepisie oparte są na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie dokonane zostało prawidłowo. Domniemanie to może być przez stronę obalone, np. poprzez wykazanie, że w rzeczywistości osoba, która odebrała przesyłkę, po nie ma statusu dorosłego domownika, bądź też, że adresat w ogóle pod wskazanym adresem nie mieszka. To na pozwanym spoczywał jednak ciężar udowodnienia tychże przesłanek pozwalających na obalenie domniemania prawidłowego doręczenia pisma sądowego. Skarżący powoływał się jednak na dwie inne zupełnie okoliczności, na podstawie których wywodził brak skutecznego doręczenia mu nakazu zapłaty, a mianowicie, iż w dniu doręczenia, tj. 9 stycznia 2017r. był w domu, jak i na fakt przekazania mu pisma przez żonę w dniu 12 stycznia 2017r. Pozwany nie złożył jednak żadnych wniosków dowodowych na potwierdzenie tychże okoliczności, poza wnioskiem o przesłuchanie jego samego, ograniczając się jedynie do samych twierdzeń w powyższym zakresie. Co więcej, twierdzenia te pozostają w sprzeczności z faktami ustalonymi na podstawie dokumentów, chociażby co do przekazania korespondencji dorosłemu domownikowi w czasie nieobecności pozwanego. Doręczający może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi dopiero w sytuacji, kiedy nie zastanie adresata, co miało miejsce w niniejszej sprawie i prawidłowo zostało ustalone przez Sąd.

Z kolei okoliczność, czy i kiedy doszło do przekazania pisma adresatowi, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy pozostaje bez znaczenia dla oceny skuteczności doręczenia i rozpoczęcia biegu terminów procesowych wynikających z dokonania doręczenia. Wykazanie przez pozwanego, że żona, która odebrała pismo w dniu 9 stycznia 2017r. nie przekazała go mu w tym dniu tylko z opóźnieniem, tj. w dniu 12 stycznia 2017r. mogłoby mieć znaczenie jedynie przy ocenie zasadności wniosku o przywrócenie terminu na złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty, którego pozwany nie składał.

W konsekwencji uznać należało, że pozwany nie zdołał skutecznie zakwestionować prawidłowości doręczenia nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu w dniu 9 stycznia 2017r. w sposób określony przepisem art. 138 § 1 k.p.c. Argumenty przedstawione przez stronę pozwaną stanowią jedynie nie trafną polemikę z poczynionymi przez Sąd I instancji ustalenia faktycznymi, które Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Sąd pierwszej instancji słusznie zatem działając na podstawie art. 504 § 1 k.p.c. odrzucił sprzeciw od nakazu zapłaty uznając, że został wniesiony po upływie dwutygodniowego terminu wynikającego z art. 502 § 1 k.p.c., który upłynął bezskutecznie w dniu 23 stycznia 2017r.

Uznając, z wyżej przedstawionych względów, stanowisko skarżącej za bezzasadne, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., postanowił o oddaleniu zażalenia.

SSO Małgorzata Siemianowicz - Orlik SSO Monika Skalska SSO Aneta Łazarska