Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Lidia Grzelak

Protokolant st. sekr. sąd. Jolanta Dziki

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko A. W.

o zapłatę 2351,00 zł

I zasądza od pozwanej A. W. na rzecz powoda Z. K. kwotę 1089,90 zł ( jeden tysiąc osiemdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt groszy ) z tym, że:

- kwotę 150,00 zł ( sto pięćdziesiąt złotych ) z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 400,00 zł ( czterysta złotych ) z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 400,00 zł ( czterysta złotych ) z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 137,90 zł ( sto trzydzieści siedem złotych dziewięćdziesiąt groszy ) z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

II w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III zasądza od pozwanej A. W. na rzecz powoda Z. K. kwotę 300,00 zł ( trzysta złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 270,00 zł ( dwieście siedemdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 1156/17

UZASADNIENIE

Powód Z. K. wnosił o zasądzenie od pozwanej A. W. kwoty 2351,00 zł, z tym że:

- kwoty 150,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 400,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 400,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 400,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz

- kwoty 1001,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, w tym 176,00 zł z tytułu zużycia energii elektrycznej, 163,00 zł z tytułu zużycia wody oraz 662,00 zł z tytułu zużycia gazu.

Powód Z. K. wnosił ponadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej A. W. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwana A. W. wnosiła o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 września 2015 r. Z. K. zawarł z A. W. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w C. przy ul. (...) na parterze budynku gospodarczego. Strony uzgodniły czynsz w wysokości 400,00 zł miesięcznie płatny „z góry”. Na wypadek uchybienia przez najemcę terminowi płatności czynszu, strony zastrzegły odsetki umowne w wysokości podwójnej odsetek ustawowych. Ponadto najemca zobowiązał się do ponoszenia opłat za zużycie energii elektrycznej, wody i gazu oraz odbiór śmieci. Rozliczenie należności za zużycie energii elektrycznej, wody i gazu następowało na podstawie wskazań licznika i rozliczenia dokonanego przez wynajmującego. Płatność tych należności miała następować niezwłocznie po otrzymaniu przez najemcę powyższego rozliczenia. Umowa została zawarta na jeden rok. Zgodnie z umową każda ze stron mogła ją wypowiedzieć z zachowaniem jednomiesięcznego terminu wypowiedzenia. Ponadto wynajmujący mógł rozwiązać umowę bez zachowania terminu wypowiedzenia, m. in. w przypadku jeżeli najemca zalega z czynszem za dwa pełne okresy płatności ( umowa k. 5 - 7 ).

A. W. zamieszkała w wynajmowanym lokalu wspólnie partnerem i małoletnim dzieckiem ( bezsporne ).

W dniu 31 stycznia 2016 r. Z. K. wypowiedział A. W. umowę najmu z miesięcznym terminem wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 29 lutego 2016 r. ( bezsporne ).

Bezpośrednią przyczyną wypowiedzenia umowy najmu było zaleganie przez A. W. z płatnością czynszu. Za miesiąc listopad 2015 r. A. W. zalegała z zapłatą części czynszu w kwocie 150,00 zł oraz za miesiące grudzień 2015 r. i styczeń 2016 r. po 400,00 zł ( zeznania powoda Z. K. k. 26 – 27, 37 ).

W dniu 10 lutego 2016 r. Z. K. wymienił zamki w drzwiach lokalu mieszkalnego zajmowanego przez A. W.. Od tego dnia A. W. nie korzystała z lokalu mieszkalnego, choć pozostały w nim rzeczy stanowiącej jej własność ( zeznania powoda Z. K. k. 26 – 27, 37, akta RSOW 970/16 KPP C. ).

W dacie wypowiedzenia umowy najmu A. W. posiadała ponadto zadłużenie z tytułu opłat za zużycie energii elektrycznej, wody i gazu ( zeznanie powoda Z. K. k. 26 – 27, 37, wypowiedzenie k. 8 ).

Rozliczenie opłat z tytułu zużycia energii elektrycznej, wody i gazu odbywało się na podstawie faktur wystawianych przez dostawców oraz rozliczenia dokonywanego na podstawie podliczników. Na nieruchomości, na której A. W. wynajmowała lokal mieszkalny znajdowały się dwa budynku: jeden mieszkalny, który zajmowała J. C. wraz z rodziną oraz drugi gospodarczy, w którym mieszkanie na parterze zajmowała A. W. z rodziną, zaś mieszkanie na piętrze - G. C.. Wszyscy zamieszkiwali na podstawie umów najmu zawartych z Z. K.. Stany podliczników spisywała J. C.. Ona tez pobierała od pozostałych lokatorów należność za wodę. Z. K. pobierał należności od lokatorów za gaz i energię elektryczną. Rozliczenia poszczególnych faktur i zużycia na podstawie podliczników dokonywała J. C., która przekazywała Z. K. na odręcznie sporządzonej kartce wysokość nalezności przypadającej na poszczególnych lokatorów. W budynku mieszkalnym znajdowały się główne liczniki na wodę, gaz i energię elektryczną obejmujące zużycie również na budynku gospodarczym. Każdy lokal mieszkalny w budynku gospodarczym miał podlicznik na wodę. Na gaz był w tym budynku tylko jeden podlicznik na cały budynek, ale uzgodnione było pomiędzy wynajmującym i lokatorami, że zamieszkujący na piętrze budynku G. C. będzie płacił 1/3 należności, zaś A. W. 2/3 należności według podlicznika, co spowodowane było możliwością podgrzania wody przez A. W., czego G. C. był pozbawiony. W budynku gospodarczym podlicznik na energię elektryczną znajdował się tylko w lokalu zajmowanym przez G. C.. A. W. zobowiązana była uiszczać należność za zużycie energii elektrycznej w wysokości stanowiącej różnicę wynikającą ze stanu licznika głównego w budynku mieszkalnym oraz podlicznika znajdującego się w lokalu mieszkalnym zajmowanym przez G. C. ( zeznania powoda Z. K. k. 26 – 27, 37, zeznania świadka J. C. k. 36 – 37 ).

A. W. nie otrzymywała pokwitowań za zapłacony czynsz oraz zapłacone należności za media. Nie otrzymywała szczegółowego rozliczenia mediów, a jedynie informację, ile zobowiązana jest zapłacić z tego tytułu ( bezsporne ).

Dostawca energii elektrycznej (...) S.A. w G. wystawił faktury VAT z tytułu dostawy energii elektrycznej w okresie 23.10.15 r. – 22.12.15 r. na kwotę 277,78 zł z terminem płatności 14 stycznia 2016 r. oraz w okresie 23.12.2015 r. – 18.02.16 r. na kwotę 224,86 zł z terminem płatności 10 marca 2016 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawił faktury VAT z tytułu dostawy gazu w okresie 19.01.16 r. – 7.03.16 r. oraz opłaty abonamentowej i opłaty dystrybucyjnej stałej w okresie 1.02.16 r. – 31.03.16 r. na kwotę 1312,85 zł z terminem płatności 22 marca 2016 r. Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawił faktury VAT z tytułu dostawy wody i odprowadzenia ścieków w okresie 3.11.15 r. – 31.12.15 r. na kwotę 480,62 zł w okresie 13.01.16 r. – 21.03.16 r. na kwotę 363,61 zł ( faktury k. 15, 16, 17, 18, 19 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy RSOW 970/16 KPP C. oraz I C 490/17 tut. Sądu, zgromadzonych w sprawie dokumentów, a w szczególności umowy ( k. 5 – 7 ), wypowiedzenia ( k. 8 ), faktur ( k. 15, 16, 17, 18, 19), zeznań świadka J. C. ( k. 36 – 37 ), częściowo zeznań powoda Z. K. k. 26 – 27, 37 ) oraz pozwanej A. W. ( k. 27, 37 ).

Powyższe dowody są w pełni wiarygodne, żadna ze stron nie kwestionowała ich mocy dowodowej. Stanowią spójną i logiczną całość.

W ocenie Sądu, decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mają zapisy umowy najmu, ustalające zakres obciążeń finansowych pozwanej A. W. w zakresie czynszu oraz innych opłat związanych z korzystaniem z lokalu, jak też sposób ich rozliczenia.

Niewątpliwie, pozwana A. W. była zobowiązana do płacenia należności z tytułu czynszu w wysokości 400,00 zł miesięcznie „z góry”. Pozwana A. W. nie wykazała, do czego jest zobowiązana z mocy art. 6 kc, że zapłaciła należność za miesiące listopad 2015 r. w pełnej wysokości oraz za miesiące grudzień 2015 r. i styczeń 2016 r. Bezspornym jest natomiast, że pozwana A. W. nie zapłaciła czynszu za miesiąc luty 2016 r., gdyż – jak twierdzi – w lutym 2016 r. nie korzystała już z przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Sąd ustalił, że pozwana A. W. dysponowała przedmiotowym lokalem mieszkalnym do dnia 10 lutego 2016 r. Pozwana przyznała, że nie korzystała z lokalu od chwili wymiany zamków w drzwiach przez powoda Z. K.. Niewątpliwie, zdaniem Sądu, nie mogło mieć to miejsca przed 31 stycznia 2016 r., skoro w tym dniu nastąpiło wypowiedzenie umowy najmu z miesięcznym terminem wypowiedzenia tj. ze skutkiem na 29 lutego 2016 r. Gdyby wymiana zamków nastąpiła jak twierdzi pozwana A. W. przed 31 stycznia 2016 r. to wypowiedzenie miałaby zapewne inną treść, a pozwana nie podpisałaby oświadczenia tej treści gdyby już nie dysponowała tym lokalem. Sąd ustalił, że wymiana zamków miała miejsce w dniu 10 lutego 2016 r. na podstawie zeznań powoda Z. K.. Powód wskazywał różne daty dokonania wymiany zamków w różnych postępowaniach, jednakże ocena jego zeznań w poszczególnych postępowaniach wskazuje, że data 10 lutego 2016 r. jest najbardziej prawdopodobna.

Odnosząc się do oceny materiału dowodowego w zakresie należności obciążających pozwaną A. W. z tytułu opłat za wodę, odbiór ścieków, gaz i energię elektryczną, wskazać należy, że łączna wysokość należności obciążających wszystkich najemców tj. A. W., J. C. i G. C., wynika wprost z przedstawionych przez powoda Z. K. faktur. Zasady dokonywania rozliczenia, nie wynikające z faktury, ale opisane szczegółowo przez świadka J. C., były pomiędzy stronami bezsporne.

Wskazać jednak należy, że zgodnie z umową najemca zobowiązany był do uiszczenia tych opłat niezwłocznie po otrzymaniu rozliczenia ( § 5 ust. 2 umowy ). Trudno uznać, aby powiadomienie ustne o wysokości należności mogło zastępować rozliczenie, o którym mowa w § 5 umowy. Przepis umowy wskazuje wprost, że rozliczenie następuje na podstawie wskazań licznika, co w przypadku niniejszej sprawy było uproszczone wobec montażu podliczników. Brak jest jednakże jakichkolwiek zapisów dotyczących stanów podliczników w okresie objętych fakturami, na które powołuje się powód. Powód Z. K. nie wyjaśnił również, jak uwzględniono okresy objęte fakturami, z których wywodzi swoje roszczenie, a w których pozwana A. W. już nie zamieszkiwała w lokalu tj. po 10 lutego 2016 r.

Zeznania świadka P. K. ( k. 36 ) nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż zna jej okoliczności jedynie z relacji ojca Z. K.. Z tych przyczyn Sąd zaniechał oceny wiarygodności tych zeznań.

Nie ma również znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy dowód zapłaty należności w kwocie 2402,58 zł ( k. 13 ), gdyż dotyczy należności wymagalnych w dniu 28 stycznia 2015 r., a zatem za okres, w którym pozwanej A. W. nie łączyła żadna umowa z powodem.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie § 4 umowy najmu z dnia 1 września 2015 r. pozwana A. W. zobowiązana była do zapłaty powodowi Z. K. czynszu w wysokości 400,00 zł miesięcznie „z góry”.

Powód Z. K. domaga się zapłaty czynszu za miesiąc listopad 2015 r. – 150,00 zł oraz za miesiące grudzień 2015 r. – luty 2016 r. po 400,00 zł miesięcznie.

W ocenie Sądu, powództwo Z. K. zasługuje w tym zakresie częściowo na uwzględnienie. Jak wskazano powyżej, pozwana A. W. nie wykazała, do czego jest zobowiązana z mocy art. 6 kc, że zapłaciła należność z tytułu czynszu za okres listopad 2015 r. – styczeń 2016 r. w pełnej wysokości; w szczególności pozwana A. W. nie dysponuje pokwitowaniami zapłaty czynszu.

Odmiennie rozważyć należy kwestię czynszu za miesiąc luty 2016 r. Niewątpliwie, zgodnie z umową pozwanej A. W. wypowiedziano umowę najmu ze skutkiem na dzień 29 lutego 2016 r. Wskazać jednak należy, że od 10 lutego 2016 r. pozwana A. W. nie miała możliwości korzystania z przedmiotowego lokalu wskutek działania powoda Z. K., który w okresie wypowiedzenia zmienił zamek w drzwiach lokalu zajmowanego przez pozwaną i nie udostępnił jej kluczy do nowego zamku. W ocenie Sądu, żądanie zatem przez powoda Z. K. zapłaty czynszu za pełen miesiąc w sytuacji pozbawienia przez niego pozwanej A. W. możliwości korzystania z tego lokalu mieszkalnego stanowi nadużycie prawa podmiotowego, zaś obciążenie pozwanej A. W. zapłatą czynszu za pełen miesiąc stanowiłoby, zdaniem Sądu, naruszenie zasad współżycia społecznego ( art. 5 kc ). Niewątpliwie, w lutym 2016 r. pozwana A. W. dysponowała jeszcze tytułem prawnym do lokalu mieszkalnego z uwagi na umowę najmu, wskutek jednakże działań właśnie powoda Z. K. została pozbawiona faktycznej możliwości korzystania z tego lokalu w okresie wypowiedzenia. Z tych względów Sąd uznał za zasadne uwzględnienie roszczenia o zapłatę czynszu za miesiąc luty 2016 r. wyłącznie za okres, w jakim pozwana A. W. miała faktyczną możliwość korzystania z lokalu będącego przedmiotem najmu. Sąd ustalił zatem, że pozwana A. W. korzystała z tego lokalu przez dziesięć dni lutego. Miesiąc luty w 2016 r. był miesiącem przestępnym, miał zatem 29 dni. Odpłatność zatem za jeden dzień wynosiła 13,79 zł ( 400,00 zł/29 dni = 13,79 zł ). Łączna zatem należność za 10 dni lutego 2016 r., do której uiszczenia zobowiązana jest pozwana A. W. wynosi 137,90 zł.

W § 4 umowy strony uzgodniły ponadto, że czynsz płatny jest „z góry”, zaś w przypadku uchybienia terminowi płatności wynajmującemu przysługują odsetki umowne w wysokości podwójnej niż odsetki ustawowe, a zatem odsetki maksymalne za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 2 ¹ kc ( przed 1 stycznia 2016 r. – art. 481 § 2 kc ).

Sąd zasądził odsetki maksymalne za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu tj.

- kwotę 150,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 400,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 400,00 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

- kwotę 137,90 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że powód Z. K. domagał się zapłaty odsetek po upływie terminu ponad roku ( rok i jeden miesiąc ) od daty wymagalności poszczególnych czynszów. Sąd orzekający – zgodnie z art. 321 § 1 kpc – związany jest żądaniem pozwu, nie może bowiem wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zapłaty czynszu, uznając je – ze wskazanych powyżej okoliczności – za niezasadne.

Ponadto Sąd w całości oddalił powództwo w zakresie żądania zapłaty należności z tytułu dostawy energii elektrycznej, gazu, wody i odbioru ścieków.

Jak wskazano powyżej, z umowy zawartej przez strony wynika, że pozwana A. W. jako najemca zobowiązała się do ponoszenia opłat za zużycie energii elektrycznej, wody i gazu oraz odbiór śmieci. Rozliczenie należności za zużycie energii elektrycznej, wody i gazu miało następować na podstawie wskazań licznika i rozliczenia dokonanego przez wynajmującego. Płatność tych należności miała być dokonana niezwłocznie po otrzymaniu przez najemcę powyższego rozliczenia.

Pozwana A. W. nie otrzymywała szczegółowego rozliczenia mediów, a jedynie informację, ile zobowiązana jest zapłacić z tego tytułu. Brak jest jednakże jakichkolwiek zapisów dotyczących stanów podliczników w okresie objętych fakturami, na które powołuje się powód Z. K., co uniemożliwia sprawdzenie prawidłowości rozliczenia należności obciążających pozwaną. Powód nie wyjaśnił również, jak uwzględniono okresy objęte fakturami, z których wywodzi swoje roszczenie, a w których pozwana A. W. już nie zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu tj. po 10 lutego 2018 r. Powyższe okoliczności powodują, że zakresu obciążenia pozwanej A. W. za dostawę energii elektrycznej, gazu, wody i odbiór ścieków nie można, wbrew przekonaniu powoda Z. K., określić, a zatem nie jest możliwe ustalenie, jaką część należności wynikających z faktur przedstawionych przez powoda, pozwana A. W. powinna zwrócić powodowi.

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo w tej części, uznając je za niezasadne.

Sąd obciążył pozwaną A. W. zwrotem kosztów procesu poniesionych przez powoda Z. K. od uwzględnionej części powództwa stosownie do art. 100 kpc, stosunkowo je rozdzielając. Wskazać należy, że powództwo zostało uwzględnione do kwoty 1087,90 zł. Sąd zasądził zatem tytułem zwrotu na rzecz powoda kwotę 30,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu w postępowaniu uproszczonym ) oraz kwotę 270,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość została ustalona stosownie do § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.