Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1. W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Goldschneider

Protokolant: Karolina Jeżowska

w obecności Prokuratora:----------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r.

sprawy R. M.

syna J. i G., z d. K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 kwietnia 2017 r. w W. na ul. (...) kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości przy zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu I-0,69 mg/l, II-0,71 mg/l, III- 0,62 mg/l, przy czym czyny tego dopuścił się będąc wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ sygn.. akt IVK 2955/06 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.

orzeka:

I.  Oskarżonego R. M., w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 19 kwietnia 2017 r. około godziny 14:15 w W. na ul. (...) kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu I-0,69 mg/l, II-0,71 mg/l, III- 0,62 mg/l, czym wypełnił znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazuje go i wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 19.04.2017 r. godz. 14.35 do dnia 20.04.2017 r. godz. 11.35;

V.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 567/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2017 r. w godzinach wczesnopopołudniowych w W., R. M. poruszał się pojazdem samochodowym marki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Około godz. 14:15, w zaparkowanym przy ul. (...) w W. pojeździe marki O. (...), o nadwoziu pięciodrzwiowym typu kombi, koloru szarego, R. M. w przykucniętej pozycji, zmieniał tablice rejestracyjne o wyróżniku o nr (...) na tablice rejestracyjne nr (...). Mężczyzna spostrzegł nadjeżdżający radiowóz policyjny, na widok którego wsiadł do kabiny pojazdu, cofnął, a następnie skręcił w prawą stronę i pojechał na wprost. W/w pojazd został zatrzymany do kontroli drogowej przy użyciu tarczy sygnalizacyjnej, po przejechaniu na wprost dystansu około 10 metrów, przez pełniących tego dnia służbę w patrolu zmotoryzowanym funkcjonariuszy Komisariatu Policji W. T., sierż. sztab. M. C. oraz sierż. sztab. P. W.. Na polecenie funkcjonariuszy Policji, R. M. okazał dowód osobisty, nie posiadał przy sobie natomiast dokumentu w postaci prawa jazdy.

R. M. prowadził samochód, znajdując się w stanie nietrzeźwości, albowiem posiadał w kolejno przeprowadzonych próbach: 0,69 mg/l, 0,71 mg/l i 0,62 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 28, 83), zeznań świadka M. C. (k. 17v – 18, 83 -84), notatki urzędowej (k. 1-2), protokołu zatrzymania (k. 3), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 6), protokołu oględzin (k. 7-8), dokumentacji fotograficznej (k. 14-15), protokołu oględzin (k. 44-45).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony R. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień wskazując, że wyjaśnienia w sprawie złoży dopiero przed sądem (k.28).

W postępowaniu jurysdykcyjnym R. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż tego dnia przejechał ok. 800 metrów, jadąc z ul. (...) do K. po kaszkę dla dziecka. Wcześniej wypił piwo. Następnie podał, iż prowadził pojazd marki O. (...) i zaparkował go w krzakach przy warsztacie (k. 83).

Sąd zważył, co następuje:

Mając na względzie treść wszystkich przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów, Sąd uznał, iż potwierdziły one - ponad wszelką wątpliwość - sprawstwo i winę oskarżonego R. M. w odniesieniu do zarzuconego mu czynu. Z uwagi jednak na poczynione ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, koniecznym było dokonanie zmiany opisu oraz kwalifikacji prawnej, przypisanego oskarżonemu czynu, o czym jednak szerzej w dalszej części rozważań.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego R. M. w zakresie w jakim przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Powyższe stanowisko procesowe korespondowało z wynikami badania oskarżonego w zakresie ilości alkoholu w wydychanym powietrzu, a także uznanymi przez Sąd za wiarygodne zeznaniami świadka M. C. (k. 17v – 18, 83 -84) - funkcjonariusza Policji pełniącego służbę patrolową w dniu ujawnienia czynu zabronionego, będącego przedmiotem niniejszego postępowania - który dokonał kontroli z udziałem oskarżonego. Wymieniony zrelacjonował przebieg zdarzeń w sposób szczegółowy, a przy tym logiczny i spójny, nie dając tym samym podstaw, by kwestionować prawdziwość jego zeznań. Należy stwierdzić, że świadek jest osobą obcą w stosunku do oskarżonego, niezainteresowaną możliwym rozstrzygnięciem sprawy i jako taki nie miał powodu, aby bezpodstawnie go obciążać. Jako funkcjonariusz Policji, M. C. wykonywał czynności służbowe; działał przy tym w sposób rutynowy, z należytą starannością i wnikliwością. Stwierdzić należy, że prawidłowo zareagował na popełnione przez oskarżonego przestępstwo, zaś wszelkie podjęte wobec R. M. czynności należycie udokumentował. Zeznania świadka należało uznać za w pełni wiarygodne i zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń.

Podobnie za niebudzącą wątpliwości Sąd uznał treść protokołu użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, służącego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu w postaci A. A..0 o numerze fabrycznym (...). Wyniki przeprowadzonych z udziałem oskarżonego badań, ujęte w ww. protokole, potwierdziły ponad wszelką wątpliwość, że R. M. znajdował się w chwili zatrzymania w stanie nietrzeźwości, a tym samym prowadził również pojazd samochodowy marki O. (...) o nr rej. (...), będąc pod wpływem alkoholu, mimo istnienia wyrażonego wprost ustawowego zakazu.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, poddanego ocenie w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 k.p.k. sprawstwo i wina R. M. odnośnie zarzuconego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony R. M. w dniu 19 kwietnia 2017 r. około godziny 14:15 w W. na ul. (...) kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu I-0,69 mg/l, II-0,71 mg/l, III- 0,62 mg/l, co potwierdziły zarówno zeznania świadka M. C. (k. k. 17v – 18, 83 -84), treść protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 6-6v) i protokołu zatrzymania osoby (k. 3-3v), jak i wyjaśnienia samego oskarżonego, który przyznał się do winny (k 83).

Badając kwestię kwalifikacji prawnej, Sąd rozważał początkowo przyjęcie, jako podstawy skazania art. 178a § 4 k.k. Jak wynikało bowiem z akt sprawy - karty karnej z dnia 09 października 2017r. - R. M. był uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 01.12.2008 r. i prawomocnym z dniem 09.12.2008 r. w sprawie o sygn. akt IV K 2955/06 m. in. za czyn z art. 178a § 1 k.k. Wyrokiem tym orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 11 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania przez okres 5 lat tytułem próby. Obok w/w kary orzeczono wobec R. M. również karę grzywny w wymiarze 15 stawek dziennych po 10 zł każda stawka oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres lat 3, nadto zasądzono świadczenie pieniężne w wysokości 500 zł na rzecz (...) Komitetu (...) w W.. Z przekazanych przez oskarżyciela publicznego materiałów nie wynikało, aby w/w skazanie zatarło się. Z powyższych względów Sąd zwrócił się o wymienione akta, na podstawie których ustalił, że R. M. w dniu 25.02.2009 r. uiścił orzeczoną grzywnę w całości (k. 239 akt IV K 2955/06), w dniu 31.07.2009 r. uregulował zasądzone świadczenie pieniężne (k. 248 akt IV K 2955/06), natomiast z dniem 09.12.2011 r. wykonał orzeczony wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów (k. 237 akt IV K 2955/06).

Zgodnie z art. 76 § 1 i 2 k.k. skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę, środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania. Zatarcie skazania nie może nastąpić również przed wykonaniem środka zabezpieczającego. Stosownie do § 1b w/w przepisu, w wypadku wskazanym w § 1 przepis art. 108 k.k. stosuje się. Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. Jak wynika z karty karnej oskarżonego w okresie próby skazano go na terenie państwa członkowskiego. Skazanie to nie powinno zatem przy uwzględnieniu art. 76 k.k. w obecnym brzmieniu ulec zatarciu.

Przepis art. 76 k.k. zmieniał jednak swoją treść na przestrzeni czasu. Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy –Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, która nakazała stosowanie reguły z art. 108 k.k. również do skazań na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, nawet gdy nie zarządzono wykonania kary choć oskarżony został skazany w okresie próby za inne przestępstwo, do skazań prawomocnymi wyrokami wydanymi przed dniem wejścia w życie przepisów wyżej opisanych w sytuacji, gdy okres zatarcia skazania upłynął przed dniem wejścia w życie znowelizowanych przepisów, stosuje się przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed dnia wejścia w życie nowelizacji, a więc w wersji obowiązującej włącznie do dnia 30 czerwca 2015 r. Założenie to jest zgodne z ogólnie przyjmowaną zasadą, znajdującą odzwierciedlenie także w przepisach wprowadzających Kodeks karny. A mianowicie, jak stanowi art. 15 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. -Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554 ze zm.), do czynów popełnionych przed wejściem w życie Kodeksu karnego stosuje się przepisy tego Kodeksu o przedawnieniu i zatarciu skazania, chyba że termin przedawnienia już upłynął. Nie miały zatem zastosowania przepisy w obecnym brzmieniu, a przepisy sprzed noweli z 2015 roku.

Podzielając zatem pogląd wyrażony w wyroku z dnia 12.10.2016 r. sygn. Akt V KK 178/16 LEX nr 2142041 odnoszącym się do treści art. 76 k.k. w wersji sprzed ostatniej nowelizacji wskazać trzeba za Sądem Najwyższym, iż zasada wyrażona w art. 108 k.k. nie rozciąga się na skazanie z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, gdyż przepis art. 76 § 1 k.k. jest przepisem szczególnym w stosunku do ogólnych rozwiązań zawartych w rozdziale XII k.k. Jeżeli więc w okresie wskazanym w art. 76 § 1 k.k. nie dojdzie do zarządzenia wykonania kary, to nawet popełnienie w okresie próby nowego przestępstwa pozostanie bez wpływu na zatarcie skazania, stosownie do treści art. 76 § 1 i 2 k.k. Art. 108 k.k. znajdzie zastosowanie do kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tylko w sytuacji, gdy dojdzie do zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej w okresie próby oraz następujących po nim 6 miesięcy. Jak wynika z akt sprawy o sygn. IV K 2955/06 wobec R. M. nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 01.12.2008 r.

Powyższa interpretacja jest zatem prawidłowa w oparciu o przepisy obowiązujące w chwili zatarcia się skazania, a więc w dniu 09.06.2014 r.

Z uwagi na powyższe Sąd przyjął, iż zachowaniem swym oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., w myśl którego podlega odpowiedzialności karnej ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Należy przy tym zauważyć, że sam fakt prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości pociąga za sobą odpowiedzialność, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa (wyrok SN z dn. 24.11.1960 r., V K 556/60, (...) 1961, NR 1, s. 190). Równocześnie prowadzenie pojazdu nie musi oznaczać pokonywania jakiegoś dłuższego odcinka drogi, a już samo uruchomienie pojazdu i podjęcie jazdy jest równoznaczne z jego prowadzeniem. Wobec okoliczności, że R. M. kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), poruszając się nim ul. (...), tj. spostrzegając zbliżających się oznakowanym radiowozem funkcjonariuszy Policji, wsiadł do uprzednio zaparkowanego pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) przy ul. (...) i usiłując oddalić się od patrolujących teren funkcjonariuszy, cofnął i odjechał na wprost, przejeżdżając dystans ok. 10 metrów, przyjąć należało, iż zachowaniem swym wypełnił w/w znamię czynu zabronionego z art. 178a § 1 k.k.

Podobnie, za udowodnioną Sąd uznał okoliczność, iż oskarżony kierując w/w pojazdem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Zgodnie bowiem z art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub wówczas, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Badanie powietrza wydychanego na zawartość alkoholu, aby było wiarygodne, musi zostać przeprowadzone co najmniej dwukrotnie, w odstępie czasowym nie mniejszym aniżeli 15 minut. Ustalony przebieg zdarzeń bezsprzecznie wskazuje na naruszenie przez oskarżonego R. M. normy art. 178a § 1 k.k. Oskarżony został trzykrotnie poddany badaniu stanu trzeźwości (przy czym pomiędzy pierwszym a ostatnim badaniem nastąpiło 50 minut przerwy), każdy z uzyskanych wyników jednoznacznie wskazywał na obecność alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu i to w ilości ponad dwukrotnie przekraczającej normy odróżniające przestępstwo od wykroczenia. Zważywszy, że oskarżony został przebadany niezwłocznie po przewiezieniu go na Komisariat Policji W. T. - co nastąpiło w asyście funkcjonariuszy Policji - brak jest podstaw by sądzić, że oskarżony mógł wprawić się w stan nietrzeźwości już po opuszczeniu kierowanego przez siebie pojazdu.

Stwierdzić należy, że wątpliwości Sądu nie budzi również umyślność działania oskarżonego. Skoro bowiem w wydychanym przez niego powietrzu stwierdzono zawartość alkoholu w ilości ponad dwukrotnie przekraczającej normy odróżniające przestępstwo od wykroczenia oznacza to, że musiał on spożywać alkohol na krótko przed rozpoczęciem jazdy, bądź wprawiać się w stan nietrzeźwości w pewnym odstępie czasowym, jednak używając do tego bądź to napojów o wysokiej zawartości alkoholu etylowego, bądź to napojów alkoholowych w znacznych ilościach. Mając na uwadze wyniki badań przeprowadzonych urządzeniem elektronicznym Alkometr stwierdzić należy, że oskarżony winien odczuwać wpływ alkoholu na swój organizm (wpływ ten z pewnością zauważalny był dla osób trzecich). Oskarżony siadając za kierownicą działał w warunkach powołanego przepisu w sposób w pełni świadomy. W stosunku do oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa nie ujawniono żadnych okoliczności wyłączających lub znoszących jego poczytalność. R. M. świadomie wybrał zachowanie sprzeczne z porządkiem prawnym i dlatego, z powyższych powodów, można uczynić mu zarzut zawinionego działania.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k.

Przy wymiarze kary, jako okoliczność łagodzącą, Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do winy w postępowaniu jurysdykcyjnym oraz fakt, ze pokonał on stosunkowo niewielki odcinek drogi. Do okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary Sąd zaliczył wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez R. M. czynu. Oskarżony dopuścił się bowiem zamachu na dobro prawnie chronione, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Swym postępowaniem stworzył realne niebezpieczeństwo spowodowania wypadku, w którym poza nim uczestniczyć mogli także inni uczestnicy ruchu. Sąd miał również na uwadze, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości przekraczającym ponad dwukrotnie granicę oddzielającą przestępstwo od wykroczenia. Powyższe wskazuje nie tylko na brak poszanowania dla obowiązujących przepisów, ale również lekkomyślność oskarżonego oraz zupełny brak refleksji nad ewentualnymi następstwami jego działań. Nagannym było również zachowanie oskarżonego, polegające na posiadaniu tablic rejestracyjnych, w których posiadaniu nie powinien się znajdować. Okolicznością obciążającą, która miała również wpływ na wymiar kary, była także uprzednia karalność oskarżonego. Mimo wcześniejszych prawomocnych skazań, oskarżony w żaden sposób nie zmienił swojego nagannego postępowania i po raz kolejny wszedł w konflikt z prawem, co nie daje pozytywnej prognozy na przyszłość.

Biorąc pod uwagę w/w okoliczności, przyjmując za podstawę skazania art. 178a § 1 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu R. M. karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 miesięcy. Tak orzeczona kara będzie adekwatna zarówno do winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nadto spełni jednocześnie cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Będzie również zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości i osiągnie właściwy skutek wychowawczy wobec oskarżonego.

Jednocześnie uwzględniając powyższe wskazania Sąd nie znalazł podstaw, aby wykonanie orzeczonej wobec R. M. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesić. Za takim stwierdzeniem przemawia fakt, iż R. M. w chwili popełnienia czynu był wielokrotnie karany, w tym także na kary pozbawienia wolności. Nie tylko zatem brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej, ale też nie ma możliwości warunkowego zawieszenia kary w świetle obowiązujących przepisów, ponieważ oskarżony w chwili popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności.

Orzeczenie kary o lżejszym ciężarze gatunkowym niż pozbawienie wolności, mając na względzie wcześniejszą karalność oskarżonego, w tym na kary pozbawienia wolności byłoby oczywiście niecelowe. Kara wobec sprawcy wielokrotni karanego okazałaby się nieefektywna. Analzia karty karnej R. M. wskazuje na demoralizację i niepoprawność zachowania oskarżonego, jego dalsza resocjalizacja powinna odbywać się w warunkach pełnej izolacji i tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności skłoni go do przemyślenia swojego dotychczasowego postępowania i jego zmiany w przyszłości, ponadto, co niemniej ważne, stanowić będzie karę sprawiedliwą w odczuciu społecznym.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.04.2017 r. o godz. 14:35 do dnia 20.04.2017 r. o godz. 11:35.

Sąd był zobligowany orzec także – obok kary zasadniczej pozbawienia wolności – środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Zakaz ten orzeka się w latach od roku do lat piętnastu. W przypadku przestępstw drogowych popełnianych przez kierowców będących pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających istotnym jest, aby wymiar środka karnego oddziaływał wychowawczo na sprawcę przestępstwa, ale również kształtował świadomość prawną społeczeństwa w zakresie przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zdaniem Sądu, orzeczenie trzyletniego- minimalnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zezwoli na osiągnięcie zmiany w zachowaniu oskarżonego, albowiem okres, na jaki omawiany środek karny orzeczono, będzie na tyle długi i dolegliwy, że uświadomi oskarżonemu nieopłacalność podobnego postępowania.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł od oskarżonego R. M. obligatoryjne świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 złotych, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Odnośnie kosztów postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił R. M. od ich ponoszenia. Oskarżony powinien mieć bowiem zapewnioną w pierwszej kolejności możliwość uiszczenia orzeczonego świadczenia pieniężnego. Konieczność jego zapłaty, przy jednoczesnym obciążeniem go kosztami procesu mogłoby być dla oskarżonego, który jest pozbawiony wolności, z uwagi na jego sytuację majątkową i rodzinną, nazbyt uciążliwe. Z tego też względu wydatki postępowania należało przejąć na rachunek Skarbu Państwa.