Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Gz 5/14

POSTANOWIENIE

Dnia 28 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SSO Michalina Sanecka

SSO Anna Walus-Rząsa ( spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Kamuda

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) Spółka z o.o. w Ś.

przeciwko: Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę: 5.571,29 zł

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie V Wydziału Gospodarczego z dnia 24 października 2013 r., sygn. akt V GC 531/13

postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do dalszego prowadzenia Sądowi Rejonowemu w Krośnie V Wydziałowi Gospodarczemu pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Krośnie stwierdził swą niewłaściwość i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu dla m. st. Warszawy w W. Wydziałowi VIII Gospodarczemu.

Sąd Rejonowy wskazał, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o przekazanie sprawy do właściwego miejscowo, z uwagi na siedzibę pozwanego, Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W..

Podzielając powyższe stanowisko pozwanego Sąd Rejonowy w Krośnie uznał, że zarzut pozwanego dotyczący niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Krośnie jest zasadny.

Sąd Rejonowy stwierdził, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 20 ustawy z dnia 22.05.2003r., o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz.U. z 2003 nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Poszkodowani M. i A. K. na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 17 kwietnia 2013r., przenieśli na powoda wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi. Poszkodowani nie są więc uczestnikami niniejszego procesu, a tylko w takim przypadku zastosowanie mógłby znaleźć przepis art. 20 w/w ustawy. Pomimo cesji nie można także za poszkodowanego uznać powoda. Konsekwencją więc niewłaściwego wskazania, bądź braku wskazania podstaw właściwości miejscowej, w szczególności okoliczności faktycznych uzasadniających właściwość przemienną, jest powrót do zasad ustalania właściwości miejscowej na zasadach ogólnych. Stąd też w niniejszej sprawie ma zastosowanie przepis art. 30 kpc, a ponieważ pozwana ma siedzibę w okręgu Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. VIII Wydziału Gospodarczego, sprawę przekazano temu sądowi.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 20 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Wskazał, że zgodnie z w/w przepisem powództwo o roszczenia wynikające z ubezpieczeń obowiązkowych można wytoczyć przed sąd właściwy dla miejsca zamieszkania poszkodowanego, zaś dokonana cesja wierzytelności nie powoduje zmiany charakteru dochodzonego przez powódkę roszczenia.

Wskazując na powyższy zarzut powód wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie strony powodowej jest zasadne.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2013r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych powództwo o roszczenie wynikające z umów ubezpieczeń obowiązkowych lub obejmujące roszczenia z tytułu tych ubezpieczeń można wytoczyć bądź według przepisów o właściwości ogólnej, bądź przed sąd właściwy dla miejsca zamieszkania lub siedziby poszkodowanego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia.

Powód powołał w uzasadnieniu zażalenia dwa postanowienia Sądu Najwyższego, w których Sąd Najwyższy wskazał, że powołanie się na właściwość przemienną sądu wynikającą z art. 20 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych , nie wyłącza okoliczność, że powód jest cesjonariuszem wierzytelności przysługującej uprzednio wobec ubezpieczyciela cedentowi ( poszkodowanemu nieuczestniczącemu w sporze). Sąd Najwyższy stwierdził, że za takim stanowiskiem przemawia to, iż roszczenie, które przysługiwało uprzednio poszkodowanemu cedentowi przeciwko ubezpieczycielowi nie zmienia swego charakteru w następstwie dokonania przez poszkodowanego cesji na rzecz osoby trzeciej – cesjonariusza. Podstawą dochodzonego przeciwko pozwanemu roszczenia nie jest bowiem umowny przelew wierzytelności na rzecz powoda, gdyż z chwilą dokonania tej cesji nastąpił tylko skutek w postaci nabycia przez następcę prawnego cedenta przysługującej wcześniej cedentowi wierzytelności wobec jego dłużnika. Zmieniła się więc jedynie osoba wierzyciela, natomiast nie uległ zmianie charakter jej roszczenia o zapłatę wobec dłużnika, celem zaspokojenia wierzytelności przysługującej już nowemu wierzycielowi ( postanowienie SN z dnia 16.11.2012r. sygn. akt III CZP 69/12).

Powyższy pogląd Sąd Okręgowy w całości podziela.

W niniejszej sprawie powodem jest cesjonariusz, który nabył od pozwanego w drodze umowy cesji wierzytelność objętą pozwem. Zmieniła się więc jedynie jak w cyt. wyżej postanowieniu osoba wierzyciela natomiast charakter roszczenia nie uległ zmianie. Przy czym fakt, że powództwo dotyczy roszczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych nie był przez pozwanego kwestionowany.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 386 § 1 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc , przekazując sprawę do dalszego prowadzenia Sądowi Rejonowemu w Krośnie.

O kosztach postepowania orzeczono na podstawie art. 108 § 2 kpc.