Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk - sprawozdawca

Sędziowie SSO Piotr Kupcewicz

SSO Mariola Urbańska - Trzecka

Protokolant st. sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale Joanny Gawron - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz - Północ w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 22 lutego 2018 r.

sprawy Z. T. s. B. i W. ur. (...) w miejscowości R.

oskarżonego z art. 280 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 21 września 2017 r. sygn. akt XI K 921/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. I. K. Radcy Prawnego w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

SSO Mariola Urbańska – Trzecka SSO Roger Michalczyk SSO Piotr Kupcewicz

sygn. akt IV Ka 1090/17

UZASADNIENIE

Z. T. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 17 września 2016r. około godz. 16:00 w B. przy ul. (...) a (...) dokonał rozboju na osobie L. W., w ten sposób, że używając przemocy - szarpiąc za torebkę ww, doprowadził ją do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia znajdujący się wewnątrz torebki telefon komórkowy m-ki P. o wartości nie mniejszej niż 300 zł, czym działał na szkodę L. W.,

to jest o czyn z art. 280 § 1 kk

2.  w dniu 17 września 2016r. około godz. 21:30 w B. na Placu (...) używając przemocy dokonał rozboju na osobie L. W., w ten sposób, że uderzał ją po głowie i twarzy oraz innych częściach ciała czym spowodował u ww obrażenia ciała w postaci zasinień i bolesności twarzy, zasinień kończyn i tułowia, a także grożąc pozbawieniem życia, doprowadził ją do stanu bezbronności, a następnie z kieszeni jej spodni zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 180 zł, czym działał na szkodę L. W.,

to jest o czyn z art. 280 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, wyrokiem z 21 września 2017r., sygn. akt XI K 921/16:

I.  oskarżonego Z. T. uniewinnił od popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt 1;

II.  oskarżonego Z. T. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt 2, z tym ustaleniem, że stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest występku z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 283 kk i za to na podstawie art. 283 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzy grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie wyżej orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 2 (dwóch) lat;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 18 września 2016 roku godz. 00:15 do dnia 07 listopada 2016 roku godz. 00:15, uznając karę grzywny za wykonaną w całości;

VI.  zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie, którymi obciąża w całości Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli: obrońca oskarżonego oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w zakresie punktu II i na podstawie art. 438 pkt 3 kpk zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnym przyjęciu, że opisane w pkt 2 aktu oskarżenia i w pkt II wyroku obrażenia ciała powstały w wyniku rozboju dokonanego przez oskarżonego w dniu 17 września 2016r., około 21:30 na placu (...), podczas gdy z zeznań świadka M. Ł. wynika, że pokrzywdzona w dniu 17 września 2016r., już około 21:00 miała podbite oko i spuchniętą wargę, a nadto z zebranego w sprawie materiału dowodowego fakt ten nie wynika;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony Z. T., w dniu 17 września 2016r., około godziny 21:30, po uprzednim doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności, zabrał jej z kieszeni spodni kwotę 180 zł, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego okoliczność taka nie wynika, a w szczególności, że w początkowym stadium postępowania karnego pokrzywdzona najpierw nie wskazywała, że jakakolwiek kwota pieniędzy została jej przez oskarżonego zabrana, a na dalszych etapach postępowania, pokrzywdzona nie potrafiła podać jaka to kwota była.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego.

Jak wspomniano wcześniej, apelację składał także prokurator, który nie złożył jednak wniosku o uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego, a w tych okolicznościach uzasadnienie ograniczono do apelacji obrońcy oskarżonego w oparciu o przepis art. 423§1a kpk w zw. z art. 458 kpk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie była zasadna.

Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975r. II KR 355/74 OSNPG 1975/9/84 i z dnia 22.01.1975r. I KR 197/74 OSNKW 1975/5/58, wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6.02.1992r. II Akr 1/92 OSA 1992/6/41 i z dnia 28.05.1992r. II Akr 134/92 OSA 1992/11/55, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6.10.2000r. II AKa 138/00 Prok. i Pr. 2002/1/28).

Apelacja obrońcy oskarżonego, w zakresie postawionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, ma w istocie charakter polemiczny w rozumieniu wskazanym wyżej. Skarżący nie wskazuje bowiem na to, jakich uchybień w zakresie logicznego rozumowania miałby dopuścić się Sąd I instancji w ocenie materiału dowodowego, a przedstawia swój pogląd oparty na niektórych dowodach – wyjaśnieniach oskarżonego. Już ta okoliczność wskazuje na to, iż tak skonstruowany zarzut nie może być uwzględniony przez sąd odwoławczy. Rację miał Sąd I instancji uznając za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej dotyczące rozboju na Placu (...), a odmawiając w tej części wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd Rejonowy szczegółowo swoje stanowisko uzasadnił w tej materii (str. 5-7 uzasadnienia) i sąd odwoławczy w pełni aprobuje przedstawione tam argumenty nie widząc potrzeby ich ponownej prezentacji. Pokrzywdzona opisując przebieg tego zdarzenia była konsekwentna, co do jego sprawcy, sposobu działania i – wbrew argumentacji obrońcy – już w swoich pierwszych zeznaniach (k. 9v.) wskazywała, iż oskarżony zabrał jej 180 złotych. Mechanizm doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń był analizowany przez biegłego, który stwierdził, iż mogły one powstać w okolicznościach wskazywanych przez pokrzywdzoną. Opinia nie była kwestionowana przez strony, a w szczególności przez oskarżonego, czy jego obrońcę. Niezrozumiałe zatem były argumenty skarżącego, który odwołując się do zeznań M. Ł. zarzucał Sądowi I instancji, iż nie rozważył, które z obrażeń stwierdzonych u pokrzywdzonej mogły nastąpić przed rozbojem. Na marginesie należy zaznaczyć, iż ilość i rodzaj obrażeń, których doznała pokrzywdzona nie miała znaczenia dla bytu przestępstwa rozboju. Istotne jest to, aby sprawca dokonując kradzieży używał przemocy wobec osoby lub groził natychmiastowym jej użyciem albo doprowadził człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zachowanie oskarżonego polegające na uderzaniu pokrzywdzonej po głowie, twarzy i innych częściach ciała niewątpliwie polegało na „użyciu przemocy wobec pokrzywdzonej” w rozumieniu art. 280§1 kk.

Jak wspomniano wcześniej, pokrzywdzona już w swoich pierwszych zeznaniach twierdziła, że oskarżony w trakcie rozboju zabrał jej 180 złotych i nie wiadomo na czym skarżący opierał swoje przekonanie, iż pokrzywdzona nie pamiętała przebiegu zdarzenia, czy też doświadczyła palimpsetu alkoholowego. Nie można też stawiać wniosku, jak czynił to skarżący, że jej zeznania dotyczące rozboju na Placu (...) były niewiarygodne dlatego, iż nie były wiarygodne zeznania dotyczące pierwszego z zarzucanych oskarżonemu czynów. Sąd I instancji ocenił zeznania pokrzywdzonej zgodnie z regułą wyrażoną w art. 7 kpk. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.) wtedy, gdy:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

-

stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

-

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.).

W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności – pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni (OSNKW 1874/7-8/154, OSNKW 1975/9/133). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o których mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sąd I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku . Sąd Rejonowy przedstawił szeroką argumentację, dlaczego uznał za częściowo wiarygodne zeznania składane w niniejszej sprawie przez pokrzywdzoną, a częściowo odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego (str. 4 – 7 uzasadnienia). Argumentacja ta była przekonująca i zasługiwała na pełną aprobatę sądu odwoławczego i nie wymaga ponownej prezentacji. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji (str. 7 uzasadnienia) nie ujawnił się żaden dowód, który mógłby skutecznie zakwestionować wiarygodność zeznań pokrzywdzonej dotyczących rozboju na Placu (...). Twierdzenia skarżącego, iż mogła faktycznie nie posiadać pieniędzy, bo nie pracowała, czy też kwestionowanie ustalenia, że oskarżony zabrał pieniądze z kieszeni spodni, a mógł przecież przeszukać torebkę były całkowicie gołosłowne i nie znajdowały żadnego uzasadnienia w zgromadzonych dowodach. W tych okolicznościach, sąd odwoławczy nie znajdując jakichkolwiek przesłanek do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego, zaskarżony wyrok, jako słuszny utrzymał w mocy. O kosztach orzeczono na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 634 kpk.