Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2018 r. w S.

odwołania A. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 4 grudnia 2017 r. Nr (...)

w sprawie A. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję i ustala A. Ś. prawo do emerytury od dnia 10 października 2017 roku;

II.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz A. Ś. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 32/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4.12.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy A. Ś. prawa do emerytury na podstawie art. 24 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383) w zw. z art. 22 ust. 2 tejże ustawy, ponieważ wnioskodawca pozostaje w zatrudnieniu.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony reprezentowany przez pełnomocnika. Strona odwołująca się zarzuciła organowi rentowemu naruszenie prawa materialnego tj. art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 16.11.2016 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przez błędną wykładnię tego przepisu. Pozwany ZUS błędnie przyjął, iż ubezpieczony w dacie osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego pozostawał w zatrudnieniu, podczas gdy w dacie osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego rozwiązał stosunek pracy. Skarżący wnosił o zmianę decyzji z dnia 4.12.2017 r. i przyznanie prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i uzupełnił tą argumentację twierdzeniem, że ubezpieczony w dacie wydania decyzji z dnia 4.12.2017 r. pozostawał w zatrudnieniu.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony A. Ś., ur. (...) miał przyznane prawo do emerytury częściowej na mocy decyzji ZUS z 3.08.2016 r. (a.e. k. 26). W dniu 18.09.2017 r. złożył nowy wniosek do ZUS o przyznanie mu prawa do emerytury w pełnej wysokości wyliczonej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej. W dacie złożenia wniosku o emeryturę, ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu. Stosunek pracy A. Ś. rozwiązał z dniem 9.10.2017 r. i na tę okoliczność załączył świadectwo pracy (k. 6 a.e.) Po rozwiązaniu umowy o pracę ubezpieczony ponownie zatrudnił się jako pracownik od dnia 11.10.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, iż ubezpieczony nie spełnił wszystkich warunków określonych w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 16.11.2016 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2017 poz. 38) ponieważ pozostawał w stosunku pracy i zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do wnioskowanego świadczenia (k. 7 a.e.).

W ocenie Sądu Okręgowego, odwołanie ubezpieczonego jest zasadne. Bezsporne jest, iż w dniu 9.10.2017 r. A. Ś. osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art. 24 ust. 16 pkt 11 ustawy o FUS. Rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło również w dniu 9.10.2017 r. zatem ubezpieczony spełnił w dniu następnym, tj. 10.10.2017 r. wszystkie przesłanki do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 24 ustawy emerytalno – rentowej. Przepis art. 22 ust. 2 ustawy o FUS w brzmieniu nadanym ustawą z 16.11.2016 r. stanowi, że emerytura częściowa podlega zamianie na emeryturę, o której mowa w art. 24 ust. 1 w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem – po ustaniu stosunku pracy. Konstrukcja tego przepisu wskazuje, iż wystarczającą przesłanką jest ustanie stosunku pracy po osiągnięciu wieku emerytalnego, o którym mowa w art. 24 ust. 1 b, pkt 11 ustawy o FUS.

Zdaniem Sądu, A. Ś. spełnił te warunki w dniu 10.10.2017 r. i nawiązanie przez niego kolejnego stosunku pracy od następnego dnia nie powoduje utraty uprawnienia do nabycia pełnej emerytury. Nie sposób zgodzić się z argumentem organu rentowego, iż fakt pozostawania w stosunku pracy przez ubezpieczonego w dacie wydania decyzji, pozbawia go prawa do emerytury z art. 24. To stanowisko ZUS nie znajduje podstaw prawnych.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc.

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1667) zasądził od ZUS na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.