Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

II.Dnia 5 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II W. C.

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Protokolant: Edyta Dąbrowska

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016 roku w W. na rozprawie

sprawy z powództwa M. (...)" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko J. S. i M. S.

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych J. S. i M. S. na rzecz powoda M. P. i G. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 4.147,20 zł (cztery tysiące sto czterdzieści siedem złotych i dwadzieścia groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.073,60 zł (dwa tysiące siedemdziesiąt trzy złote i sześćdziesiąt groszy) za okres od dnia 2 listopada 2015 r. do dnia 1 grudnia 2015 r., a od kwoty 4.147,20 zł (cztery tysiące sto czterdzieści siedem złotych i dwadzieścia groszy) od dnia 2 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 4.147,20 zł (cztery tysiące sto czterdzieści siedem złotych i dwadzieścia groszy) od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych J. S. i M. S. na rzecz powoda M. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1.317 zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Sygn. akt II C 2868/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 lutego 2016 r. M. (...)” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od pozwanych J. S. oraz M. S. kwoty 4.147,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2.073,60 zł od dnia 2 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 2.073,60 zł od dnia 2 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, a także orzeczenie o kosztach postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 11 marca 2011 r. strony zawarły umowę o świadczenie usług edukacyjnych na rzecz dziecka pozwanych. Zgodnie z postanowieniami umowy, powódce przysługiwało wynagrodzenie za świadczone usługi w formie rocznego czesnego, które początkowo wynosiło 19.200 zł, zaś od września 2015 r. wynosiło 20.736 zł. Powódka podała, iż w dniu 28 maja 2015 r. poinformowała pozwanych o podwyżce czesnego. Pozwani korzystali z możliwości rozłożenia czesnego na 12 rat. Po przedmiotowej podwyżce wysokość jednej raty (przy rozłożeniu czesnego na 12 rat) wynosiła 1.728 zł. Zgodnie z postanowieniami umowy wynagrodzenie było płatne z góry w terminie do pierwszego dnia miesiąca, którego dotyczyła płatność. Pozwani dokonali zapłaty na rzecz powódki kwoty 1.728 zł za październik 2015 r. Następnie jednak pismem z dnia 29 października 2015 r. pozwani dokonali wypowiedzenia umowy. Powódka podniosła, iż rzeczona umowa przewidywała dwumiesięczny okres wypowiedzenia, zaś w okresie wypowiedzenia, to jest w listopadzie i grudniu 2015 r., pozwani zobowiązani byli do zapłaty czesnego w wysokości 2.073,60 zł miesięcznie (według systemu płatności czesnego w 10 ratach). Powódka skierowała do pozwanych wezwanie do zapłaty należności objętych pozwem, które zostało im doręczone w dniu 29 stycznia 2016 r.

(pozew – k. 1-7)

W dniu 9 marca 2016 r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym uwzględnił powództwo w całości.

(nakaz zapłaty /sygn. akt II Nc 6891/16/ – k. 32)

W dniu 13 czerwca 2016 r. pozwani wnieśli sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz orzeczenie o kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwani podnieśli, że ich dziecko zaprzestało korzystania z usług edukacyjnych powodowej szkoły od dnia 21 października 2015 r., kiedy to rozpoczęło naukę w Dwujęzycznej Szkole Podstawowej w W. K. A. P. S. z siedzibą przy ul. (...) w W.. Zdaniem pozwanych, skoro ich dziecko od dnia 21 października 2015 r. przestało uczęszczać do szkoły prowadzonej przez powódkę, od tego dnia powódka nie świadczyła już żadnych usług na rzecz dziecka pozwanych, zaś zawarta przez strony umowa przewidywała obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz powódki w zamian za świadczone przez nią usługi. W ocenie pozwanych, w świetle postanowień umowy, i mając na względzie to, że była to umowa wzajemna, byli ono zobowiązani do zapłaty jedynie za usługi faktycznie wykonane, a zatem tylko do dnia 21 października 2015 r. nie świadczyła usług edukacyjnych na rzecz ich dziecka, które nie uczęszczało do powodowej szkoły.

(sprzeciw – k. 36-40)

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała stanowisko wyrażone w pozwie. Podkreśliła, że stan faktyczny w sprawie jest bezsporny.

(odpowiedź na sprzeciw – k. 62-63)

Na rozprawie w dniu 23 listopada 2016 r. pełnomocnik pozwanych podtrzymał stanowisko zaprezentowane w sprzeciwie, a nadto podniósł, że umowa łącząca strony wskutek jej wypowiedzenia przez pozwanych uległa rozwiązaniu ze skutkiem natychmiastowym. Pełnomocnik pozwanych stwierdził, że w umowie nie przewidziano sytuacji wypowiedzenia jej z ważnych powodów, zaś wypowiedzenie umowy nastąpiło właśnie z ważnych powodów - wskazanych w samym oświadczeniu o wypowiedzeniu, których istnienia powódka nie kwestionowała. W takim wypadku, w ocenie pełnomocnika pozwanych, wypowiedzenie umowy ma ten skutek, że umowa ulega natychmiastowemu rozwiązaniu – z chwilą doręczenia wypowiedzenia przyjmującemu zlecenie, co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu złożenia oświadczenia przez pozwanych, to jest w dniu 29 października 2015 r.

Pełnomocnik pozwanych oświadczył też, iż pozwani kwestionują roszczenie powódki co do zasady, natomiast nie jest ono kwestionowane co do wysokości.

Pełnomocnik powódki zakwestionował przedstawiony przez pełnomocnika pozwanych pogląd prawny, a nadto zakwestionował twierdzenie pozwanych co do zaistnienia okoliczności wskazanych w wypowiedzeniu i co do tego, że powódka w jakimkolwiek zakresie wykonywała umowę w sposób nienależyty.

Pełnomocnik pozwanych oświadczył, że nie przesądza o tym, że powódka ponosi winę za zaistniałą sytuację, natomiast córka pozwanych źle się czuła w szkole.

(protokół rozprawy z dnia 23 listopada 2016 r. – k. 68-69 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2011 r. pozwani J. S. oraz M. S. ( (...)) zawarli z powódką M. Międzynarodową Szkołą Podstawową i Gimnazjum Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ( (...)) umowę nr (...).

Zgodnie z § 1 przedmiotowej umowy powódka zobowiązała się do świadczenia na rzecz dziecka pozwanych następujących usług: usług edukacyjnych zgodnie z Programem, usług opiekuńczych na zasadach określonych w Umowie oraz usług żywieniowych określonych w Umowie (ust. 1). W zamian za powyższe usługi pozwani zobowiązali się do zapłaty wynagrodzenia w wysokości i na zasadach określonych w § 3, § 4 oraz § 5 umowy (ust. 2). Usługi, do świadczenia których zobowiązała się powódka, zostały szczegółowo opisane w § 2 umowy, natomiast § 3 dotyczył wysokości wynagrodzenia. Wskazano, że na wynagrodzenie to składa się: roczne czesne – obejmujące wynagrodzenie za świadczenie usług edukacyjnych i opiekuńczych w okresie od września do czerwca danego roku szkolnego, oraz opłata za wyżywienie – obejmująca wynagrodzenie za wyżywienie od września do czerwca danego roku szkolnego (§ 3 ust. 1). Przewidziano, iż od dnia 1 września 2012 r. roczne czesne wynosi 19.200 zł, a opłata za wyżywienie - 250 zł miesięcznie (§ 3 ust. 2). Dalej w § 4, zatytułowanym „Zasady płatności Wynagrodzenia”, umowa przewidywała między innymi, że roczne czesne może być płatne w dwunastu równych ratach w kwotach 1.600 zł każda, płatnych do pierwszego dnia miesiąca, w miesiącach od września roku szkolnego, za który następuje płatność, do miesiąca sierpnia (§ 4 ust. 1 pkt d). W umowie znalazł się także zapis, zgodnie z którym: „W przypadku rozwiązania umowy przed terminem wskazanym w § 9 ust. 1 umowy, wysokość rocznego czesnego zostanie zmniejszona proporcjonalnie przy uwzględnieniu okresu, o który umowa uległa skróceniu. Jeżeli w wypadku korzystania z systemu określonego w ust. 1 (d) niniejszego paragrafu [płatność w 12 ratach], na datę rozwiązania Umowy zostanie stwierdzona niedopłata, zleceniodawca zobowiązany jest do wyrównania różnicy w terminie 7 dni od dnia rozwiązania Umowy.” (§ 4 ust. 3 umowy). Zgodnie z § 4 ust. 7 umowy: „za każdy dzień opóźnienia płatności wynagrodzenia, opłaty za wyżywienie lub dodatkowej opłaty, o której mowa w § 8 ust. 4 umowy (w przypadku powstania obowiązku jej zapłaty), Zleceniodawca zapłaci Zleceniobiorcy odsetki ustawowe”. Wysokość wynagrodzenia mogła być ustalana jeden raz do roku oraz obowiązywała w okresie od 1 września danego roku do 31 sierpnia następnego roku, nie mogło zaś ono ulec zmianie w trakcie roku szkolnego (§ 5 ust. 1 umowy).

Powyższa umowa została zawarta na czas określony, od dnia 11 marca 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. Po okresie obowiązywania umowy ulegała ona przedłużeniu na okres kolejnych 12 miesięcy, od daty 1 września 2013 r. Na analogicznych zasadach umowa ulegała przedłużeniu na kolejne 12-miesięczne okresy (§ 9 umowy).

Zgodnie z § 10 umowa mogła być rozwiązana za obopólną zgodą w każdym czasie (ust. 1). Ponadto, umowa mogła być rozwiązana przez Zleceniodawcę z zachowaniem
2-miesięcznego okresu wypowiedzenia, a w przypadku rażącego naruszenia przez Zleceniobiorcę obowiązków wynikających z Umowy ze skutkiem na koniec danego miesiąca kalendarzowego (§ 10 ust. 5 i 6). Zgodnie z § 10 ust. 9 oświadczenie o rozwiązaniu umowy pod rygorem nieważności winno być sporządzone w formie pisemnej i doręczone drugiej stronie.

(umowa nr (...) – k. 14-22)

L. S., córka pozwanych, rozpoczęła uczęszczanie przedmiotowej szkoły od dnia 1 września 2012 r.

(okoliczność bezsporna)

Pozwani zostali poinformowani przez powódkę, iż od września 2015 r. nastąpi podwyżka czesnego do kwoty 20.736 zł.

(wiadomość e-mail z dnia 28 maja 2015 r. – k. 24, niezaprzeczone twierdzenia powódki)

Pismem z dnia 29 października 2015 r., doręczonym powódce w tym samym dniu, pozwani oświadczyli, iż dokonują wypowiedzenia umowy nr (...) z dnia 11 marca 2011 r. z dniem złożenia przedmiotowego oświadczenia – na podstawie art. 746 § 1 w zw. z art. 750 k.c. Jako powód rozwiązania umowy pozwani wskazali na „drastyczną różnicę zdań co do przyczyn złego samopoczucia córki w szkole” oraz „brak należytej opieki nad córką ze strony grona pedagogicznego” i na związaną z tym utratę zaufania do szkoły. Pozwani wskazali, iż rozliczenie z powódką nastąpi wyłącznie na podstawie art. 746 § 1 k.c.

(wypowiedzenie umowy z dnia 29 października 2015 r. – k. 26)

Z dniem (...) córka pozwanych rozpoczęła naukę w Dwujęzycznej Szkole Podstawowej w W. - K.’ A. P. S.. W tym samym dniu pozwani zawarli z E. Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Sp. k. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług edukacyjnych w tej szkole. Natomiast powódka do końca 2015 r. również była gotowa świadczyć usługi na rzecz córki pozwanych w zakresie wynikającym z łączącej strony umowy.

(zaświadczenie – k. 43, umowa o świadczenie usług z dnia 21 października 2015 r. – k. 44-48, a nadto niezaprzeczone twierdzenia pozwanych oraz niezaprzeczone twierdzenia powódki)

Pismem z dnia 28 stycznia 2016 r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 4.147,20 zł w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Pismo to zostało doręczone pozwanym w dniu 29 stycznia 2016 r.

(wezwanie do zapłaty z dnia 28 stycznia 2016 r. – k. 27, potwierdzenie odbioru – k. 28)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Częściowo Sąd oparł się również na twierdzeniach każdej ze stron niezaprzeczonych przez przeciwnika procesowego. Podkreślić natomiast należy, na co trafnie zwróciła uwagę powódka, że stan faktyczny w niniejszej sprawie był w przeważającej części bezsporny. Spór dotyczył przede wszystkim wykładni postanowień umowy zawartej przez strony oraz oceny skutków prawnych wypowiedzenia tej umowy przez pozwanych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do stanowiska pozwanych, zgodnie z którym rozwiązali oni ze skutkiem natychmiastowym zawartą przez strony umowę z dnia 11 marca 2011 r. - z chwilą doręczenia powódce wypowiedzenia, to jest w dniu 29 października 2015 r. Wprawdzie twierdzenie to zostało podniesione dopiero na rozprawie, jednak Sąd uznał, że uwzględnienie tego twierdzenia nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy, zatem nie byłoby zasadne jego pominięcie (art. 505 § 1 k.p.c.). Twierdzenie to jest nadto dalej idące niż stanowisko wyrażone w sprzeciwie od nakazu zapłaty, stąd wypada rozważyć je najpierw.

Zawarta przez strony umowa była umową o świadczenie usług, do której odpowiednie stosowanie znajdują przepisy o umowie zlecenia na podstawie art. 750 k.c. Zgodnie
z art. 746 § 1 zd. 1 k.c. dający zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie; winien jednak zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia; w razie odpłatnego zlecenia obowiązany jest uiścić przyjmującemu zlecenie część wynagrodzenia odpowiadającą jego dotychczasowym czynnościom, a jeżeli wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, powinien także naprawić szkodę. Norma ta jest konsekwencją oparcia stosunku zlecenia na zasadzie wzajemnego zaufania stron.

Podkreślić należy, że przepis art. 746 § 1 k.c. ma charakter dyspozytywny, zaś strony mogą określić w umowie przesłanki oraz termin wypowiedzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2002 r., V CKN 1152/2000, MoP 2005, nr 19, s. 958, LexisNexis nr 377930; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 marca 2010 r., I ACa 4/2010, LexisNexis nr 2618401; za: P. Drapała, [w:] J. Gudowski /red./, Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania, LexisNexis 2013), z zastrzeżeniem, że nie może to prowadzić do zrzeczenia się uprawnienia do wypowiedzenia stosunku zlecenia z ważnych powodów (art. 746 § 3 k.c.). Na dyspozytywność powołanego przepisu zwracał tez uwagę Sąd Apelacyjny w Warszawie w powołanym przez pełnomocnika pozwanych wyroku z dnia 15 września 2008 r. (I ACa 84/09, OSA 2010/4/57-74).

Zawarta pomiędzy stronami umowa regulowała kwestie związane z jej rozwiązaniem, w tym prawo jej wypowiedzenia przez każdą ze stron. Podkreślić należy, że po stronie zleceniodawcy umowa ta przewidywała uprawnienie do jej wypowiedzenia z zachowaniem dwumiesięcznego terminu wypowiedzenia, zaś w przypadku rażącego naruszenia przez zleceniobiorcę obowiązków wynikających z umowy - również uprawnienie do rozwiązania jej ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego. Zdaniem Sądu strony wyłączyły w ten sposób działanie normy art. 746 § 1 k.c., wprowadzając w jej miejsce własne ustalenia co do zasad wypowiedzenia umowy. Dotyczy to również wypowiedzenia umowy z ważnych powodów. W ocenie Sądu, jako ważne powody wypowiedzenia umowy przez zleceniodawców w umowie przewidziano „rażące naruszenie przez zleceniobiorcę obowiązków wynikających z umowy”. W takim wypadku okres wypowiedzenia miał być krótszy – do końca danego miesiąca kalendarzowego. W przypadku innych przyczyn wypowiedzenia umowy, choćby w ocenie zleceniodawców miały one charakter „ważnych powodów”, przewidziano termin wypowiedzenia wynoszący 2 miesiące. Tego rodzaju uzgodnienie, w ocenie Sądu, nie narusza w żaden sposób normy zawartej w art. 746 § 3 k.c., który to przepis zabrania jedynie wyłączenia w umowie uprawnienia do wypowiedzenia zlecenia z ważnych powodów (por. w tym zakresie rozważania P. Drapała, [w:] ibidem).

Mając na względzie powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że w okolicznościach rozpatrywanej sprawy na skutek złożonego przez pozwanych wypowiedzenia nie doszło do rozwiązania zawartej przez strony umowy ze skutkiem natychmiastowym. W piśmie z dnia 29 października 2015 r. J. S. oraz M. S. wskazali jako przyczynę rozwiązania umowy złe samopoczucie córki w szkole, brak należytej opieki nad dzieckiem ze strony grona pedagogicznego oraz związaną z tym utratę zaufania do strony powodowej. Podkreślić należy, iż pozwani nie powołali się na rażące naruszenie obowiązków przez powódkę, co zgodnie z umową uzasadniałoby jej rozwiązanie ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego (§ 10 ust. 5 pkt b). Samo zaś wskazanie przez pozwanych na utratę zaufania do powódki nie jest równoznaczne z rażącym naruszeniem obowiązków po stronie szkoły. Zresztą sam pełnomocnik pozwanych na rozprawie podkreślił, że nie „przesądza” o winie powódki za zaistniałą sytuację (złe samopoczucie córki pozwanych w szkole). Natomiast nawet gdyby uznać, że przyczyny wypowiedzenia powołane w piśmie pozwanych z dnia 29 października 2015 r. należałoby zakwalifikować jako przejaw „rażącego naruszenia obowiązków” przez zleceniobiorcę w rozumieniu § 10 ust. 5 pkt b umowy, to i tak stanowisko pozwanych nie mogłoby zostać uznane za zasadne. Powódka zaprzeczyła bowiem, jakoby doszło z jej strony do nienależytego wykonywania umowy, jak również zakwestionowała twierdzenia pozwanych co do zaistnienia okoliczności wskazanych w wypowiedzeniu. Biorąc pod uwagę treść art. 6 k.c. oraz dyrektywę wynikającą z art. 232 k.p.c., nie budzi wątpliwości, iż to na pozwanych spoczywał ciężar udowodnienia powołanych okoliczności. Pełnomocnik powódki trafnie wskazał, że nie może być uznany za wystarczający w tym zakresie dowód w postaci samego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Fakt, że w wypowiedzeniu tym pozwani wskazali na istnienie danych okoliczności, nie oznacza, że zostały one w ten sposób udowodnione. W tym zakresie strona pozwana nie wykazała w istocie żadnej inicjatywy dowodowej – nie został zgłoszony chociażby dowód z przesłuchania stron.

W tej sytuacji, nawet gdyby przyjąć, że okoliczności powołane w wypowiedzeniu uprawniałyby pozwanych do wypowiedzenia umowy ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, nie mogłoby to prowadzić do uznania roszczeń powódki za niezasadne w jakiejkolwiek części, skoro pozwani nie wykazali, że okoliczności te faktycznie miały miejsce.

Podobnie gdyby zaaprobować stanowisko reprezentowane przez pełnomocnika pozwanych odnośnie dopuszczalności wypowiedzenia zawartej przez strony umowy ze skutkiem natychmiastowym z ważnych powodów, to i tak nie mogłoby to skutkować oddaleniem powództwa skoro istnienie owych ważnych powodów – które pozwani utożsamiali z okolicznościami wskazanymi w oświadczeniu o wypowiedzeniu - nie zostało przez stronę pozwaną wykazane.

Podsumowując, w ocenie Sądu, z uwagi na zapisy zawartej przez strony umowy pozwani nie byli uprawnieni do wypowiedzenia jej ze skutkiem natychmiastowym – niezależnie od powołanej przyczyny wypowiedzenia. Mogli wypowiedzieć umowę ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego w razie zaistnienia „rażącego naruszenia obowiązków” przez zleceniobiorcę. W ten sposób strony uregulowały wypowiedzenie umowy z „ważnych powodów” w rozumieniu art. 746 k.c. Jednakże na „rażące naruszenie obowiązków” przez powódkę pozwani w istocie się nie powoływali, ani też nie wynikało ono z zaoferowanych dowodów. Natomiast z innych przyczyn, niezależnie od ich wagi, pozwani mogli rozwiązać umowę z dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia – i taka sytuacja miała miejsce w okolicznościach tej sprawy. Przedmiotowa umowa została zatem rozwiązana z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia na podstawie § 10 ust. 5 pkt a umowy, a więc ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2015 r.

W tym miejscu należy odnieść się do argumentacji strony pozwanej zawartej w sprzeciwie. Otóż pozwani podnosili, iż w okresie wypowiedzenia, a nawet wcześniej, bo od dnia 21 października 2015 r., ich córka nie uczęszczała do szkoły prowadzonej przez powódkę, zatem usługi faktycznie nie były wykonywane przez powódkę, co przesądza o tym, iż za ten okres nie należy jej się wynagrodzenie. Twierdzenie to należy uznać za nietrafne. Analiza treści zawartej przez strony umowy nie daje podstaw do uznania, że strony ustaliły, iż wynagrodzenie w zakresie czesnego będzie należne zleceniobiorcy jedynie za okres faktycznego korzystania z usług szkoły przez dziecko zleceniodawców. W świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania jest zresztą mało prawdopodobne, aby przedsiębiorca prowadzący szkołę prywatną zgodził się na pobieranie czesnego jedynie za te dni, w których dzieci faktycznie przebywają w szkole. Charakter takiej działalności przesądza bowiem o tym, że szkoła pozostawać musi w gotowości do świadczenia usług na rzecz wszystkich zapisanych do niej dzieci przez cały rok szkolny. Przyjęcie, że w razie nieobecności dziecka w szkole – chociażby z powodu choroby bądź wyjazdu – szkoła pomimo zachowanej gotowości i konieczności wynagrodzenia personelu, nie będzie pobierała od rodziców dziecka wynagrodzenia, byłoby dla przedsiębiorcy posunięciem co najmniej ryzykownym. Aby Sąd mógł przyjąć, że taką wolę wyraziły obie strony umowy, pozwani musieliby zaoferować dowody, z których wynikałoby, że obie strony w taki właśnie sposób rozumiały powoływane w sprzeciwie postanowienia umowy (art. 65 § 2 k.c.). Sama literalna treść umowy, tym bardziej rozpatrywana w świetle powołanych wcześniej zasad doświadczenia życiowego i logiki, na to natomiast nie wskazuje.

Na marginesie wypada też zauważyć, że sami pozwani nie kwestionowali jak dotąd zasadności pobrania przez powódkę wynagrodzenia za okres od dnia 21 października 2015 r. do dnia 31 października 2015 r., a zatem za okres, kiedy córka pozwanych uczęszczała już do innej szkoły, choć jednocześnie zapisana była do szkoły prowadzonej przez powódkę. Wskazywać to może, że nawet sami pozwani nie są przekonani co do zasadności powołanej w sprzeciwie argumentacji.

Podsumowując, pomimo nieuczęszczania przez córkę pozwanych na zajęcia szkolne prowadzone przez powódkę w listopadzie i grudniu 2015 r., zgodnie z zawartą przez strony umową powódce należało się wynagrodzenie.

W świetle powyższych rozważań oraz mając na względzie fakt, że roszczenie dochodzone pozwem nie było przez pozwanych kwestionowane co do wysokości, Sąd zasądził je w całości. Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził jednocześnie na rzecz powódki odsetki ustawowe oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od roszczenia głównego – mając na względzie zmianę treści powołanych przepisów obowiązującą w stosunku do odsetek należnych w przypadku opóźnienia w zapłacie począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 oraz § 3 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty postępowania poniesione przez powódkę w niniejszej sprawie złożyły się: kwota 100 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wynagrodzenie pełnomocnika powódki będącego radcą prawnym w kwocie 1.200 zł, którego stawkę ustalono na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) - w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 r.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanych.