Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Grzegorz Karaś (spr.)

: SSO Beata Stachowiak

SSR del. Monika Biała

SSR del.

Protokolant: Małgorzata Strugała

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 11 września 2017 r.

sygn. akt XIV C 2111/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 450 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Grzegorz Karaś SSO Beata Stachowiak SSR del. Monika Biała

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 września 2017r. Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt XIVC 2111/15 w punkcie I zasądził od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda Ł. K. kwotę 2.321,51 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 czerwca 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r., zaś od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie; w punkcie II dalej idące powództwo oddalił; w punkcie III zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 492,84 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania; w punkcie IV nakazał uiścić powodowi na rzecz Skarbu Państwa kwotę 183,85 zł tytułem nieopłaconych wydatków na opinię biegłego, uiszczonych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa i w punkcie V nakazał uiścić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 144,61 zł tytułem nieopłaconych wydatków na opinię biegłego, uiszczonych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 01.07.2014r. we W. kierujący pojazdem marki F. o nr rej. (...) nie udzielił pierwszeństwa przejazdu Ł. K. kierującemu pojazdem marki V. o nr rej. (...), skutkiem czego doprowadził do kolizji. Na miejsce zdarzenia wezwana została Policja. Za sprawcę zdarzenia uznano kierującego pojazdem marki F. o nr rej. (...). W chwili zdarzenia, jego sprawca, posiadał wykupione w (...) S.A. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, potwierdzone polisą nr (...). Uszkodzony pojazd marki V. o nr rej. (...) stanowi własność powoda Ł. K..

W dniu 02.07.2014r. powód dokonał zgłoszenia szkody stronie pozwanej, która zgłoszenie przyjęła i zarejestrowała ją pod nr (...), przystępując do procesu jej likwidacji. W toku prowadzonych czynności pozwana sporządziła w programie (...) kosztorys naprawy pojazdu nr (...), a następnie kosztorys nr (...), zgodnie z którym koszt naprawy pojazdu wynosić miał 4.201,49 zł brutto. W kosztorysie zastosowano urealnienie na części zamienne w wysokości 60%, przyznano materiał lakierniczy w wysokości 67% oraz zastosowano stawki roboczogodzinowe za prace blacharskie i lakiernicze w wysokości 50 zł netto/rbg. Decyzją z dnia 24.07.2014r. strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 3.231,37 zł, a decyzją z dnia 19.08.2014r. postanowiła o dopłacie z tytułu odszkodowania w kwocie 185,63 zł. Decyzją z dnia 10.09.2014r. ostatecznie określiła wysokość odszkodowania na łączną kwotę 4.201,49 zł.

Powód, kwestionując wysokość szkody, zlecił sporządzenie opinii technicznej w zakresie obliczenia szkody oraz wycenę kosztów naprawy i wartości rynkowej pojazdu na dzień powstania szkody. W sporządzonej w dniu 20.01.2015r. wycenie nr (...) przy użyciu programu komputerowego (...) koszt naprawy pojazdu powoda ustalono na kwotę 8.408,55 zł brutto, natomiast jego wartość przed kolizją na kwotę 8.600 zł brutto. W związku z opracowaniem ww. opinii powód poniósł koszt 423 zł.

Wyliczony na dzień powstania szkody koszt naprawy pojazdu powoda przy użyciu nowych oryginalnych części producenta pojazdów marki V., przy przyjęciu średnich stawek godzinowych stosowanych w warsztatach mechanicznych nie posiadających autoryzacji producenta pojazdów dla miejsca zamieszkania poszkodowanego za prace blacharsko - mechaniczne i prace lakiernicze w wysokości 90zł netto/rbg, wyniósł 12.123,15 zł brutto. Wartość rynkowa pojazdu w stanie bezpośrednio przed zdarzeniem z dnia 01.07.2014r. wynosiła 8.000 zł., a po wystąpieniu szkody 1.900 zł.

Zastosowanie do naprawy nowych oryginalnych części zamiennych jest zgodne z technologią producenta samochodu.

Zaistniała w pojeździe marki (...)o nr rej. (...) szkoda ma charakter tzw. „szkody całkowitej”. Naprawa pojazdu pod względem ekonomicznym i technicznym jest nieuzasadniona, gdyż koszt naprawy przekracza wartość pojazdu sprzed zaistniałego zdarzenia. Powód Ł. K. nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług (...).

Uwzględniając powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo było uzasadnione co do zasady i w części co do wysokości.

Sąd I instancji wskazał, że poza sporem pozostawała data i miejsce kolizji, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu powoda marki V. o nr rej (...) oraz okoliczność, że sprawca kolizji w dacie wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, a także kwestia zasady odpowiedzialności strony pozwanej za skutki przedmiotowego zdarzenia. Spór dotyczył natomiast wysokości należnego powodowi odszkodowania z tytułu szkody oraz czy pojeździe powoda doszło do zaistnienia tzw. „szkody całkowitej.”

Sąd Rejonowy uznał, że w rozpoznawanej sprawie należy przyjąć wystąpienie tzw. szkody całkowitej. W ocenie Sądu I instancji jedynie przeprowadzenie naprawy przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, wobec czego, za uzasadnione należy przyjąć, iż koszt naprawy pojazdu wynosić miał 12.123,15 zł brutto. Wartość rzeczywistej szkody ustalonej przy uwzględnieniu nowych oryginalnych części zamiennych przekracza zatem wartość rynkową pojazdu w dniu szkody.

Sąd Rejonowy zaznaczył nadto, że do chwili przedłożenia przez opinii w sprawie, stanowisko powoda było w zasadzie tożsame ze stanowiskiem biegłego. Powód dochodził dopłaty do odszkodowania przy założeniu naprawy za pomocą oryginalnych części zamiennych i akcentował to stanowisko do momentu, gdy okazało się, że przyjęcie takiego założenia spowoduje, iż przeprowadzenie naprawy stanie się ekonomicznie nieuzasadnione. Rozliczenie przedmiotowej szkody jako szkody całkowitej niewątpliwie, z punku ewentualnego przysporzenia po stronie powoda, jest mniej pożądane, bowiem w takowej sytuacji przysporzenie to jest wiele niższe, niż kwota dochodzona przez powoda w pozwie.

Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy uznał, że modyfikacja żądania przez powoda po sporządzeniu opinii nastąpiła jedynie na użytek procesu i nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż prowadziłaby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda i w zasadzie do pokrzywdzenia wierzyciela, który w sytuacji gdy wystąpiła szkoda całkowita, a rozliczenie nastąpiłoby z pominięciem tej okoliczności, obowiązany byłby do wypłaty zawyżonego odszkodowania.

Biorąc pod uwagę wartość pojazdu V. o nr rej. (...) na dzień szkody, w stanie nieuszkodzonym przed zdarzeniem z dnia 01.07.2014r. w kwocie 8.000 zł brutto oraz jego wartość po szkodzie, tj. wartość jego pozostałości, w kwocie 1.900 zł Sąd Rejonowy ustalił, iż powodowi należy się odszkodowanie w kwocie 6.100 zł, odpowiadające różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed szkody i po szkodzie. uwzględniając, że strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego dokonała częściowej kompensaty szkody do wysokości 4.201,49 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1.898,51 zł tytułem brakującego odszkodowania, w tym podatek VAT.

Nadto Sąd Rejonowy uznał, że strona pozwana obowiązana jest do zwrotu poniesionych przez poszkodowanego kosztów opinii prywatnej w kwocie 423 zł wykazanej w fakturze nr (...). W konsekwencji strona pozwana winna wypłacić powodowi świadczenie w łącznej kwocie 2.321,51 zł.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł powód Ł. K. zaskarżając go w części, tj. w punkcie II w zakresie oddalenie powództwa, co do kwoty 1.615,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 czerwca 2015r. do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2016 do dnia zapłaty oraz w punkcie III w zakresie w jakiej Sąd uznał, że powód przegrał proces, zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc w z. z art. 227 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i wyprowadzenie z jego analizy wniosków sprzecznych z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego - poprzez uznanie, że koszty naprawy pojazdu przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych oraz nowych nieoryginalnych części zamiennych o symbolu (...) - które to koszty przekraczają wartość pojazdu i czynią naprawę nieopłacalną z ekonomicznego punktu widzenia doprowadzą do pełnego naprawienia szkody, w szczególności że biegły sporządził opinie w wariancie z użyciem do naprawy pojazdu części nieoryginalnych o jakości PJ, PT,PC który wariant jest zgodny z wolą poszkodowanego i pozwalałby na naprawę pojazdu;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 363 § 1 kc w zw. z art. 805 kc oraz w zw. z art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przez niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu rozliczenia przedmiotowej szkody na zasadzie różnicowej z uwzględnieniem kosztów naprawy przy zastosowaniu części nowych, oryginalnych lub nieoryginalnych o jakości (...) w sytuacji, kiedy naprawa przy użyciu takich części jest ekonomicznie nieopłacalna, natomiast pominięcie wariantu naprawy pojazdu przedstawionego przez biegłego przy zastosowaniu części nowych, nieoryginalnych o jakości PT,PJ,PC który to koszt naprawy jest zgodny z wolą poszkodowanego i pozwalałby na naprawę przedmiotowego pojazdu.

Kierując się powyższym skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.615,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 czerwca 2015 do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2016 do dnia zapłaty;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie III poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda całości kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za II instancje według norm przepisanych. 

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy przeprowadził dokładne postępowanie dowodowe i na jego podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy po uzupełnieniu postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym przyjmuje za własną podstawę rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy powołał właściwe przepisy prawne i przeprowadził ich prawidłową wykładnię. Wbrew zarzutom apelacji ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy nie przekracza granicy zakreślonej w art. 233 § 1 kpc.

Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów nie będzie zachowana, jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Zdaniem Sądu Okręgowego w świetle przytoczonych motywów zaskarżonego wyroku nie ma uzasadnionych powodów by - w myśl zarzutów skarżącego - zakwestionować istnienie logicznego związku między treścią przeprowadzonych dowodów a ustalonymi na ich podstawie w drodze wnioskowania faktami stanowiącymi podstawę zawartego w nim rozstrzygnięcia.

Argumentacji mogącej uzasadniać taki wniosek nie dostarczają zawarte w apelacji twierdzenia w przedmiocie błędnej oceny Sądu Rejonowego w zakresie przyjęcia, że stwierdzone w pojeździe powoda uszkodzenia kwalifikują się do rozliczenia jako szkoda całkowita.

Faktycznie w ujęciu czysto matematycznym wartość rynkową samochodu powoda przed szkodą przekraczają koszty naprawy niezbędne do przywrócenia stanu pojazdu sprzed 1 lipca 2014r. użyciu części nowych, oryginalnych i części nowych, nieoryginalnych o symbolu (...), które wniosłyby odpowiednio 12.123,15 zł i 11.158,97 zł. Uwzględniając jednak wartość pojazdu w kwocie 8.000 zł przed powstaniem szkody oraz koszty naprawy samochodu przy użyciu części nowych, nieoryginalnych części zamiennych o jakości PJ, PT, PC, które wyniosłyby 7.715,58 zł nie można uznać, aby wariant naprawy, za którym skarżący optuje, był uzasadniony z ekonomicznego punktu widzenia. Koszty naprawy w stosunku do wartości pojazdu przed szkodą stanowiłyby bowiem w wymiarze finansowym około 280 zł, a w procentowym 97 %.

Stwierdzić zatem należy, że Sąd Rejonowy ocenił opinię biegłego w zgodzie z regułami logicznego rozumowania oraz zasadami doświadczenia życiowego i w oparciu o nią wyprowadził w pełni uprawniony wniosek, że szkoda, którą poniósł powód miała charakter szkody całkowitej, co wyeliminowało możliwość jej naprawienia poprzez przywrócenie stanu poprzedniego. Tym bardziej, że przyjęcie odmiennego rozwiązania w efekcie prowadziłyby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda kosztem strony pozwanej, gdyż finalnie uzyskałby świadczenie znacznie przewyższające wartość samochodu sprzed szkody. W związku z powyższym prawo poszkodowanego do wyboru sposobu naprawy nie mogło stanowić jedynej przesłanki uzasadniającej uwzględnienie powództwa.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że Sąd Rejonowy dokonał trafnej analizy zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego i prawidłowo przyjął, że należne powodowi odszkodowanie stanowiło różnicę pomiędzy wartością pojazdu sprzed zdarzenia (8.000 zł), a wartością jego pozostałości (1.900 zł), przy uwzględnieniu częściowej kompensaty szkody w kwocie 4.201,49 zł dokonanej przez stronę pozwaną w toku postępowania.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do podzielenia argumentów apelacji i na podstawie art. 385 kpc orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku.

Orzeczenie w punkcie II wyroku Sąd Okręgowy oparł na art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. (Dz.U. z 2015r. poz. 1804).

SSO Grzegorz Karaś SSO Beata Stachowiak SSR(del) Monika Biała