Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 28 grudnia 2017r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Yuliya Kaczor

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017r

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 13 878,04 zł. (trzynaście tysięcy osiemset siedemdziesiąt osiem złotych cztery grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP - od kwoty 11 929,26 zł - od dnia 14.04.2016r do dnia 28.12.2017r z tym ustaleniem, że wysokość odsetek nie może przekraczać odsetek maksymalnych za opóźnienie;

II.  należność opisaną w punkcie I. wyroku rozkłada na 70 rat, 69 równych rat w kwocie po 200 zł. (dwieście złotych) każda, 70 rata - w kwocie 78,04 zł oraz kwota odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP - od kwoty 11 929,26 zł za okres od dnia 14.04.2016r do dnia 28.12.2017r, z tym ustaleniem, że wysokość odsetek nie może przekraczać odsetek maksymalnych za opóźnienie – raty płatne będą miesięcznie do dnia 20 – tego każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następującego po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie;

III.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu.

Sygn. akt I C 1380/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) SA z siedzibą we W. wniósł pozew przeciwko M. S., domagając się zasądzenia od niej kwoty 13.878,04 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 11.929,26 zł od dnia 14 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że wysokość tych odsetek od dnia 01 stycznia 2016 roku nie może przekroczyć w stosunku rocznym wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zobowiązanie pozwanej wynika z umowy o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. W związku jednak z niewywiązywaniem się przez pozwaną z obowiązku jej spłaty zobowiązanie stało się wymagalne.

(pozew k 12-13v)

Nakazem zapłaty z dnia 29 marca 2017 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I Nc 222/17 Sąd Rejonowy w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz k. 29)

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zaskarżając kwotę główną oraz dodatkowe opłaty z tego tytułu.

(sprzeciw k. 42)

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

(pismo k. 52-54)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2007 powód (...) Bank (...) S.A. we W. (wówczas (...) Bank S.A. z siedzibą we W.) zawarł z pozwaną M. S. umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej VISA G. oraz o przyznanie limitu kredytowego nr (...), na mocy której pozwana uzyskała do dyspozycji limit do kwoty 5.200 zł, a następnie od dnia 03 lipca 2009 roku zwiększony do kwoty 12.600 zł.

(okoliczność bezsporna: wyciąg z ksiąg banku k. 18; lista operacji k. 19-29v., tabela opłat i prowizji wraz z regulaminem k. 30-34, wyciąg wraz z wyliczeniem odsetek k. 52-54 )

Wobec braku realizacji postanowień umowy przez pozwaną, powód pismem z dnia 18 stycznia 2016 roku wypowiedział przedmiotową umowę i wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia, czego pozwana nie uczyniła.

(okoliczność bezsporna: wypowiedzenie k. 35)

Na dzień 14 kwietnia 2016 roku zadłużenie pozwanej wynosiło 13.878,04 zł, w tym kwota kapitału głównego to 11.929,26 zł.

(okoliczność bezsporna: wyciąg z ksiąg banku k. 18, lista operacji k. 19-29v., wyciąg wraz z wyliczeniem odsetek k. 52-54)

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że dokumenty złożone do akt sprawy mają walor autentyczności, zaś fakt ich sporządzenia nie był kwestionowany przez żadną ze stron, dlatego też Sąd uznał je za wiarygodne.

W ocenie Sądu brak jest również podstaw do kwestionowania zeznań pozwanej. W ocenie Sądu zeznania te były szczere, spójne i logiczne, nie budziły żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego.

Powód w niniejszym postępowaniu domagał się zapłaty od pozwanej kwoty 13.878,04 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 11.929,26 zł od dnia 14 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty z zastrzeżeniem wysokości odsetek maksymalnych od dnia 01 stycznia 2016 roku na podstawie łączącej go z pozwaną umowy o limit zadłużenia na koncie z dnia 10 sierpnia 2007 roku, wskazując, iż pozwana uzyskała limit zadłużenia do kwoty 12.600 zł, który jednak zaprzestała spłacać. W związku z tym przedmiotowa umowa została wypowiedziana pismem z dnia 18 stycznia 2016 roku. Powództwo zostało zatem oparte na treści art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Pozwana nie kwestionowała, iż posiada zadłużenie podnosząc jedynie, iż zaprzestała spłat z uwagi na to, że popadła w niedostatek. Jak wynika z dokumentów i wyliczeń przedłożonych przez powoda, uwzględnił on wszelkie wpłaty dokonane przez pozwaną w całym okresie obowiązującej strony umowy wskazując, w jakiej wysokości one następowały i w jakich terminach. Powód przedstawił również operacje dokonane na rachunku, a także sposób zarachowania wpłat, które w ocenie Sądu są jasne i czytelne, przedstawił również wyciąg z ksiąg banku z dnia 13.04.2016r, dla wykazania wysokości istniejącego zadłużenia.

W ocenie Sądu wobec przedłożonych dokumentów, w tym zawartej umowy, regulaminu, a także wyciągu z ksiąg banku, powód udowodnił zawarcie umowy, jak i istnienie zadłużenia w wysokości dochodzonej pozwem.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz fakt, iż wysokość zadłużenia nie budzi wątpliwości Sądu wobec treści dokumentów złożonych przez powoda, w tym w szczególności treści wyciągu z ksiąg banku, umowy oraz wskazanego przez powoda sposobu wyliczenia odsetek, a także wobec faktu, że pozwana nie kwestionowała roszczenia co do istnienia i wysokości żądanej przez bank należności, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, o czym Sąd orzekł w punkcie I wyroku na podstawie art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. a także umowy z dnia 10 sierpnia 2007 roku, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 13.878,04 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 11.929,26 zł od dnia 14 kwietnia 2016 roku do dnia 28 grudnia 2017 roku z tym ustaleniem, że wysokość odsetek nie może przekraczać odsetek maksymalnych za opóźnienie. Sąd wziął bowiem pod uwagę, iż w myśl przedmiotowej umowy, w tym regulaminu, który stanowi integralną część umowy, pozwana zobowiązała się do zapłaty również odsetek umownych i innych opłat.

Sąd w niniejszej sprawie doszedł do przekonania, że zasadnym jest rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, na mocy art. 320 k.p.c., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Należy przyjąć, że owe "szczególne okoliczności" zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Na przykład, jeżeli ze względu na stan majątkowy, zdrowotny, rodzinny i inny niezwłoczne spełnienie świadczenia lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe, bardzo utrudnione lub narażałoby pozwanego albo jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Stosując przepis art. 320 kpc, Sąd rozważył wszystkie okoliczności sprawy, zarówno dotyczące pozwanej, jak i powoda. W świetle zeznań pozwanej, Sąd uwzględnił jej trudną sytuację materialną. Z tytułu emerytury otrzymuje ona świadczenie netto 1197,82 zł bez uwzględnienia potrąceń egzekucyjnych. Mąż pozwanej, prowadzący z nią gospodarstwo domowe, osiąga dochód w wysokości 900 zł tytułem świadczenia emerytalnego oraz 2100 zł netto tytułem wynagrodzenia za pracę. Również posiada zajęcia egzekucyjne. Koszt utrzymania gospodarstwa domowego pozwanej wynosi 1400 zł, na co składają się opłaty za utrzymanie mieszkania – 800 zł, lekarstwa – łącznie 600 zł. Dodatkowo należy doliczyć koszt zakupu żywności. W rezultacie dochód netto per capita w gospodarstwie domowym pozwanej, według stanu na dzień zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.), wynosi około 1400 zł na osobę, jednak bez uwzględnienia zajęć egzekucyjnych. Mając powyższe na uwadze pozwana wraz z mężem prowadzącym z nią wspólne gospodarstwo domowe znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji majątkowej. Łączna suma ich długów, to według zeznań pozwanej, około 200 000 zł. Zauważyć należy, iż na chwilę obecną pozwana nie jest w stanie uregulować należności jednorazowo w całości. Nadto pozwana nie może z uwagi na stan zdrowia podjąć dodatkowego zatrudnienia. W dniu 27.07.2017r przeszła zawał ściany dolno – podstawnej i bocznej mięśnia sercowego, przeszła również zawał w dniu 7.02.2016r, a także w 2011 – z implantacją stentu metalowego, a także częściową resekcję żołądka z powodu perforacji wrzodu w 1990r oraz hyperlipidemię mieszaną. Powstałe zadłużenie pozwanej jest konsekwencją nieudanej działalności gospodarczej. Tylko rozłożenie należności na raty umożliwi realizację niniejszego wyroku. W związku z tym nie zachodzi pokrzywdzenie powoda, albowiem biorąc pod uwagę wielkość aktywów w jego dyspozycji, nie doprowadzi to do zaburzenia jego stabilności ekonomicznej. W ocenie Sądu pozwana będzie miała faktyczną możliwość wywiązania się w sposób należyty z nałożonego na nią zobowiązania. Z tych też względów Sąd rozłożył w pkt II wyroku należność zasądzoną w punkcie I wyroku na raty.

Sąd orzekający miał na względzie pogląd prawny mający charakter zasady prawnej wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61, że rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenia pieniężne na raty, Sąd nie może – na podstawie tego przepisu – odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W związku z tym Sąd zasądził odsetki umowne od zasądzonej kwoty od dnia wymagalności tj. od dnia 14.04.2016r. do dnia wyrokowania tj. dnia 28.12.2017r.

O kosztach postępowania, wobec całokształtu okoliczności, biorąc pod uwagę trudną sytuację zdrowotną i majątkową pozwanej, o czym mowa powyżej, orzeczono w oparciu o zasadę słuszności wyrażoną w art. 102 k.p.c. nie obciążając jej kosztami procesu.