Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018 r. w G. sprawy z powództwa K. F. przeciwko (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki K. F. kwoty:

a.  11.518,91 zł (jedenaście tysięcy pięćset osiemnaście złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 4 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

b.  307,50 zł (trzysta siedem złotych pięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 27 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki K. F. kwotę 4.721 zł (cztery tysiące siedemset dwadzieścia jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 253,50 zł (dwieście pięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 474/17

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 13 czerwca 2016 r. uszkodzeniu uległ należący do K. F. samochód B. (...) nr rej. (...). Winę za spowodowanie wypadku ponosił kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

Okoliczności bezsporne

Zakład ubezpieczeń po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał, że szkoda powinna być rozliczona jako tzw. „całkowita”. Przyjął, że koszt naprawy to 25.268,91 zł, zaś jego wartość przed szkodą – 24.300 zł. W konsekwencji wypłacił odszkodowanie w wysokości 13.150 zł.

Okoliczności bezsporne

Rzeczywista wartość rynkowa przedmiotowego pojazdu w stanie przed szkodą wynosiła 27.000 zł, zaś celowy i technologicznie uzasadniony koszt przywrócenia stanu poprzedniego – 26.815,37 zł (brutto). Przywrócenie stanu poprzedniego byłoby możliwe przy zastosowaniu części nowych typu Q (cztery części zamienne dostępne w tym standardzie, pozostałe – nowe typ u O ).

Dowód: opinia biegłego, k. 80-102, 128-139

Powódka poniosła ponadto (w dniu 14 grudnia 2016 r.) wydatek na sporządzenie wyceny pojazdu w kwocie 307,50 zł.

Dowód: faktura, k. 32

Ocena dowodów

Zasadniczym dla rozstrzygnięcia dowodem była opinia biegłego, która – wraz z uzupełnieniem – zdaniem Sądu jest jasna, pełna i metodologicznie poprawna. Biegły – na co należy zwrócić uwagę – przedstawił szerszy wywód w kwestii porównania części zamiennych typu O i Q, który zdaniem Sądu jest przejrzysty, logiczny i wyczerpujący temat ( vide, k. 84). Strony nie wykazały skutecznie wadliwości lub niezupełności tej opinii.

Ponadto fakt dokonania wydatku na sporządzenie kosztorysu został należycie udowodniony dokumentem prywatnym (faktura).

Kwalifikacja prawna

Zasada odpowiedzialności była niesporna i wynika z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.

Z ustaleń faktycznych wynika, że rozliczenie przez pozwanego szkody jako tzw. całkowitej było nieuzasadnione. W rzeczywistości wartość pojazdu przed szkodą przekraczała koszt jego naprawy, co wynika z pełnowartościowej opinii biegłego przeprowadzonej w niniejszej sprawie. Nie ma więc podstaw do uznania woli poszkodowanej o restytucji stanu pojazdu za ekonomicznie nieopłacalną. Reasumując, w odniesieniu do odszkodowania obejmującego przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu powództwo jest zasadne w odniesieniu do kwoty zgłoszonej w pozwie, tj. 11.518,91 zł (wraz z odsetkami jak w pozwie). Powódka – jak wynika z ustaleń kwotowych zawartych w opinii biegłego – mogła nawet domagać się sumy wyższej (13.665,37 zł), lecz górną granicą wyrokowania w tym zakresie jest kwota z pozwu, co wynika z przepisu art. 321 § 1 k.p.c.

Zasadność poniesienia wydatku na sporządzenie profesjonalnej wyceny pojazdu jest w okolicznościach sprawy uzasadnione, gdyż powódka jako nieprofesjonalistka w danej dziedzinie jedynie po uzyskaniu informacji specjalisty mogła podjąć racjonalną decyzję, czy kierować sprawę na drogę sądową. Bez tego nie mogła podjąć sensownej decyzji w tym zakresie, gdyż nie mogła nawet szacunkowo właściwie wyliczyć wartości pojazdu i kosztu jego naprawy. Należy też na marginesie zwrócić uwagę, że pozwany w odpowiedzi na pozew w ogóle nie dostrzega tego, że ekspertyza dotyczyła wyceny pojazdu ( vide, k. 43), co jest kluczowe w odniesieniu do kwestionowania przez powódkę zasadności rozliczenia szkody jako całkowitej przez pozwanego. W tym kontekście argumentacja pozwanego jest zupełnie nieadekwatna do realiów niniejszej sprawy. Pozwany nie kwestionował samej wysokości kosztu ekspertyzy i zdaniem Sądu nie jest on zawyżony, a wręcz niższy niż w wielu innych zbliżonych tematyką sprawach pojawiających się w praktyce orzeczniczej składu sądzącego.

Zarzut pozwanego dotyczący bezzasadności żądania odsetek od sum głównych został sformułowany w dość nietypowy i jednocześnie chybiony sposób: pozwany twierdził, że odsetki się nie należą, bo pozwany zaspokoił poszkodowaną w całości. Tak sformułowany zarzut jest po prostu nieaktualny (niejako „pusty”) w sytuacji uwzględnienia powództwa w zakresie sum głównych, co nie wymaga dodatkowych wyjaśnień. Należy tylko dodać, że żądanie odsetek od sumy 307,50 zł jest częściowo niezasadne, gdyż – wobec braku dowodu przedsądowego wezwania do zapłaty tej sumy – powinien w tym zakresie znaleźć zastosowanie art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […]. 14-dniowy termin od daty doręczenia odpisu pozwu pozwanemu (12 czerwca 2017 r.) minął 26 czerwca 2017 r., stąd odsetki od w/w sumy są wymagalne od 27 czerwca 2017 r.

Mając powyższe na uwadze powództwo uwzględniono częściowo jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […] w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c.

W punkcie II. sentencji oddalono je częściowo w odniesieniu do odsetek od sumy 307,50 zł w odniesieniu do okresu odsetkowego do dnia 26 czerwca 2017 r. na mocy art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […].

Koszty

W punkcie III. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. zasądzono od pozwanego na rzecz powódki całość należnych tej ostatniej kosztów procesu, albowiem uległa jedynie co do bardzo nieznacznej części zgłoszonego w pozwie roszczenia. Na zasadzone koszty składa się: opłata sądowa od pozwu (592 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), wykorzystana część zaliczki (512 zł).

W punkcie IV. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano ściągnąć od pozwanego pozostałe koszty sądowe, tymczasowo wyłożone przez Skarb Państwa na resztę wynagrodzenia biegłego (253,50 zł).