Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2017 r. w G.

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko K. M. i D. P.

z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym K. M. i D. P. opuścić, opróżnić i wydać powódce J. P. lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...);

II.  ustala, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

III.  odracza wykonanie obowiązku określonego w punkcie I wyroku na okres do dnia 30 kwietnia 2018r.

IV.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  kosztami interwencji ubocznej obciąża interwenienta ubocznego.

Sygnatura akt I C 549/17

UZASADNIENIE

Powódka J. P. wniosła pozew przeciwko pozwanym K. M. i D. P. o eksmisję z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ulicy (...).

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż jest właścicielem ww. lokalu. Lokal ten nabyła od swojego ojca J. T. w drodze darowizny i tym samym weszła w ogół praw i obowiązków dotychczasowego właściciela. Pozwana K. M. uprawniona była do korzystania z lokalu w oparciu o decyzję o przydziale. Obok niej uprawnionym był jej syn - pozwany D. P.. Oboje pozwani jako najemcy lokalu posiadali i posiadają zadłużenie w zakresie czynszu i opłat z tytułu najmu lokalu wielokrotnie przekraczające należności za trzy pełne okresy płatności. Pismem z dnia 28 października 2015r. poprzednik prawny powódki wezwał pozwanych do zapłaty wyznaczając im dodatkowy miesięczny termin na uregulowanie należności pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Wobec nieuregulowania przez pozwanych należności pismem z dnia 28 grudnia 2015r. poprzednik prawny powódki wypowiedział łączącą strony umowę najmu. Pomimo wypowiedzenia umowy najmu pozwani nie wyprowadzili się z zajmowanego lokalu,

(pozew k. 2-4)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu przyznała, iż zajmuje z synem sporny lokal na podstawie decyzji o przydziale. Zakwestionowała natomiast, by odmawiała zapłaty za korzystanie z niego. Zwróciła uwagę, że przed tutejszym sądem toczy się postępowanie w sprawie 1I C 889/16, którego przedmiotem jest zasadność pobierania przez byłego właściciela przedmiotowego lokalu czynszu i opłat oraz ważność i skuteczność wypowiedzenia umowy najmu. Pozwana zaprzeczyła, jakoby pozwani nie płacili nic z tytułu najmu. Brak wpłat na rzecz powódki motywowała zaś brakiem wiedzy o zbyciu lokalu przez J. T..

(odpowiedź na pozew 58-59)

Pozwany D. P., mimo że nie złożył pisemnej odpowiedzi na pozew, w toku postępowania w całości podzielał stanowisko pozwanej.

Do postępowania w charakterze interwenienta ubocznego przystąpiła Gmina M. G. wnosząc o uwzględnienie powództwa oraz ustalenie, że pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

(interwencja uboczna k. 48)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka J. P. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku przy ul. (...) w G.. Lokal ten składa się z trzech pokoi, kuchni, łazienki i przedpokoju o łącznej powierzchni 86,09 m ². Powódka nabyła przedmiotowy lokal w drodze darowizny od ojca – J. T. w dniu 17 marca 2017r.

(dowód: odpis z księgi wieczystej nr (...) k. 11-15, umowa darowizny z dnia 17 marca 2017r. k. 7-10)

Na podstawie decyzji o przydziale z dnia 30 października 1985r. najemcami części tego lokalu w postaci jednego pokoju o powierzchni 21,84 m ² oraz służbówki zostali K. M. i D. P.. Najemcy mieli prawo do korzystania z łazienki, przedpokoju i kuchni.

(dowód: decyzja o przydziale z dnia 30 października 1985r. k. 16)

W późniejszym okresie pozwani zajęli drugi pokój w spornym mieszkaniu. Trzeci pokój natomiast zajmowała pani D., a po jej śmierci J. T. zaproponował pozwanej zawarcie umowy najmu na trzeci pokój za kwotę czynszu w wysokości 200 zł miesięcznie, wskazując, że w przeciwnym razie wynajmie ten pokój studentom.

(dowód: przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 90, zeznania świadka J. T. płyta CD k. 82)

Pozwana zgodziła się na zawarcie ustnej umowy najmu trzeciego pokoju za kwotę czynszu 200 zł, jednakże po kilku miesiącach, ze względów finansowych, wypowiedziała umowę najmu tego pokoju.

(dowód: przesłuchanie pozwanej płyta CD k. 90, zeznania świadka J. T. płyta CD k. 82)

Następnie pozwana, poinformowana ponownie przez J. T. o zamiarze wynajęcia przedmiotowego pokoju studentom lub innym osobom, cofnęła na piśmie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu w części obejmującej trzeci pokój.

(dowód: pismo pozwanej z dnia 10 lutego 2004r. k. 120 6 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze I1C 689/16, opinia biegłego sądowego do spraw badania pisma ręcznego J. B. k. 152-153 tamże, zeznania świadka J. T. płyta CD k. 82)

Pismem z dnia 29 października 2015r. poprzednik prawny powódki wyznaczył pozwanym dodatkowy miesięczny termin do zapłaty zaległości i bieżących opłat związanych z najmem ww. lokalu mieszkalnego. Pismo zostało pozwanym doręczone w dniu 4 listopada 2015r.

(dowód: pismo z dnia 29 października 2015r. k. 17-18 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 19-20)

Pismem z dnia 28 grudnia 2015r. poprzednik prawny powódki wypowiedział najemcom przedmiotową umowę najmu z powodu posiadania znacznych zaległości w opłacie czynszu. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanym w dniu 30 grudnia 2015r. Umowa została rozwiązana z dniem 31 stycznia 2016r.

(dowód: wypowiedzenie umowy najmu z dnia 28 grudnia 2016 k. 21 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 22-23)

W dniu 26 stycznia 2016r. poprzednik prawny powódki wniósł przeciwko pozwanym pozew o zapłatę zaległości czynszowych w kwocie 14.748,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

W dniu 3 marca 2016r. w sprawie o sygnaturze akt I 1Nc 634/16 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał przeciwko pozwanym nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(dowód: pozew k. 4-6 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze I1C 689/16, nakaz zapłaty k. 63 tamże)

Pozwana K. M. prowadzi gospodarstwo domowe z synem D. P.. Dochód pozwanej stanowi kwota 1.400 zł netto z tytułu emerytury. Pozwana nie ma ustalonego stopnia niepełnosprawności.

Pozwany D. P. jest zatrudniony jako monter okrętowy na podstawie umowy o pracę na czas określony ze średnim wynagrodzeniem w wysokości 2.500 zł netto miesięcznie. Pozwany nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności ani osób na utrzymaniu.

Pozwani nie korzystają z pomocy społecznej, nie są przewlekle chorzy.

Comiesięczne wydatki w gospodarstwie domowym pozwanych stanowią opłaty za gaz (450 zł), telefon stacjonarny (50 zł), prąd (100 zł) oraz wydatki na zakup biletu miesięcznego pozwanego (100 zł).

(dowód: przesłuchanie pozwanych płyta CD k. 90)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całego zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów i dowodu z zeznań świadka J. T. i pozwanych.

W ocenie Sądu wszystkie dokumenty, z których Sąd przeprowadził w niniejszej sprawie dowód, są w pełni wiarygodne i nie budzą żadnych wątpliwości co do ich autentyczności. Podkreślić należy, iż część spośród wymienionych powyżej dokumentów miała charakter dokumentów urzędowych (decyzja o przydziale, odpis z księgi wieczystej, umowa darowizny, nakaz zapłaty), zaś w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie kwestionowała w trybie przepisów art. 252 k.p.c. przysługujących tym dokumentom domniemań autentyczności oraz prawdziwości treści powołanych dokumentów z prawdą. Sąd nie dopatrzył się także żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów prywatnych w postaci wypowiedzenia umowy najmu czy pisma wyznaczającego dodatkowy termin do zapłaty zaległości czynszowych. W tym zakresie żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Sąd także nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzać wątpliwości co do wiarygodności wyżej wskazanych dokumentów. Wobec podniesionych przez stronę pozwaną zarzutów pojawiły się wątpliwości co do autentyczności wzmianki o treści „unieważniam powyższe wypowiedzenie” i podpisu o treści (...) poczynionych na oświadczeniu z dnia 10 lutego 2004r. Pozwana zaprzeczyła, aby poczyniła powyższy dopisek i opatrzyła go własnoręcznym podpisem. Niemniej, twierdzenia pozwanej nie znajdują potwierdzenia w świetle treści opinii biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego J. B. przeprowadzonej w sprawie o sygnaturze akt I1C 689/16 toczącej się przed tutejszym Sądem. W opinii biegły jednoznacznie potwierdził, że zarówno zapis na ww. oświadczeniu jak i podpis należą do pozwanej. Pozwana natomiast, poza zaprzeczeniu temu wnioskowi, nie przedstawiła żadnych przekonujących argumentów mogących podważyć wniosek biegłego. Zresztą, nie trzeba szczególnej wnikliwości, by stwierdzić, że podpisy na spornym dokumencie są bardzo podobne do podpisów pozwanej na dokumentach niewątpliwie prawdziwych.

Sąd nie miał także żadnych wątpliwości co do wartości dowodowej i przydatności opinii biegłego J. B. przeprowadzonej w sprawie o sygnaturze akt I1C 689/16. Opinia została bowiem sporządzona w sposób rzetelny i fachowy, jest jasna, logiczna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, a wnioski co do autentyczności podpisu i zapisów pod oświadczeniem z dnia 10 lutego 2004r. zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Opinia ta nie budzi żadnych wątpliwości Sądu w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Z uwagi na jednoznaczną ocenę wartości dowodowej powyższej opinii – zdaniem Sądu – nie było potrzeby dopuszczania dowodu z odrębnej opinii w niniejszej sprawie. Nie bez znaczenia jest fakt, że w takiej sytuacji strony zostałyby obarczone dodatkowymi kosztami.

Zdaniem Sądu brak było również podstaw do kwestionowania zeznań świadka J. T.. W ocenie Sądu zeznania świadka są szczere, spójne i nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

W znacznej części Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanych. Zważyć bowiem należy, iż oboje pozwani przyznali, iż poprzednik prawny powódki wezwał ich do zapłaty zadłużenia z wyznaczeniem miesięcznego terminu do zapłaty zaległości, a następnie złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu, co znajduje potwierdzenie w treści załączonych do pozwu dokumentów prywatnych. Sąd nie znalazł także podstaw do kwestionowania zeznań pozwanych co do ich sytuacji rodzinnej, majątkowej i osobistej. W tym zakresie zeznania pozwanych wydają się szczere, logiczne i spójne. Zdaniem Sądu na wiarę nie zasługują zeznania pozwanych co do wysokości ich zadłużenia z tytułu opłat czynszowych. Wobec stanowczej opinii biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego, za niewiarygodne należało uznać zeznania pozwanej o skutecznym wypowiedzeniu umowy najmu trzeciego pokoju w spornym mieszkaniu. Co do wysokości zadłużenia Sąd oparł się na dowodach w sprawie I1C 689/16.

Podstawę prawną roszczenia powódki stanowi przepis art. art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

W świetle przedłożonych przez powódkę dokumentów nie ulegało żadnej wątpliwości, że jest ona właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...), zaś pozwani byli najemcami tego lokalu. Kwestia sporna pomiędzy stronami sprowadzała się do ustalenia zakresu najmu i w konsekwencji wysokości zadłużenia pozwanych z tytułu czynszu najmu. Bezsporne było, iż na podstawie decyzji o przydziale z dnia 30 października 1985r. pozwani byli najemcami części przedmiotowego lokalu tj. jednego pokoju o powierzchni 21,84 m ² oraz służbówki i mieli prawo do korzystania z łazienki, przedpokoju i kuchni. W późniejszym okresie – za zgodą właściciela nieruchomości – pozwani zajęli także drugi pokój w spornym mieszkaniu. W tym czasie trzeci z pokoi zajmowała inna lokatorka pani D.. Jak wynika z zeznań świadka po jej śmierci ówczesny współwłaściciel nieruchomości J. T. zaproponował pozwanej zawarcie umowy najmu na trzeci pokój za kwotę czynszu w wysokości 200 zł miesięcznie, wskazując, że w przypadku braku zgody pozwanej wynajmie ten pokój studentom, by nie ponosić kosztów utrzymania tego pomieszczenia. Z zeznań świadka oraz pozwanych wynika, że pozwana zgodziła się na zawarcie ustnej umowy najmu trzeciego pokoju, jednakże po kilku miesiącach wypowiedziała pisemnie umowę najmu w tym zakresie. Strona powodowa podnosiła, że pozwana odwołała swoje oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu trzeciego pokoju, powołując się na dowód w postaci oświadczenia poczynionego na wypowiedzeniu z dnia 10 lutego 2004r. o treści „unieważniam powyższe oświadczenie” zaopatrzonego podpisem o treści (...) . Pozwana kwestionowała autentyczność tego podpisu, twierdząc, że nigdy nie odwołała swojego oświadczenia o wypowiedzeniu ustnej umowy najmu trzeciego pokoju. Twierdzenia pozwanej nie znajdują jednakże potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym, w szczególności zeznaniami świadka T. i opinii biegłego. Sąd dopuścił w niniejszej sprawie dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego do spraw badania pisma ręcznego J. B. wydanej w sprawie I1C 689/16 toczącej się przed tutejszym Sądem. W opinii biegły jednoznacznie potwierdził, że zarówno adnotacja na ww. oświadczeniu jak i podpis należą do pozwanej. Niezależnie jednak od treści opinii fakt odwołania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy najmu jest wysoce prawdopodobny w świetle zasad doświadczenia życiowego. Pozwana przyznała, że obawiała się, że wynajmujący wynajmie trzeci pokój osobom trzecim np. studentom. Nie ulega wątpliwości, że jedyną drogą do uniemożliwienia właścicielowi wynajęcia tego pokoju było odwołanie wcześniejszego wypowiedzenia i powrót do stanu poprzedniego. Z zeznań świadka jak i pozwanej wynika, że J. T. był zdecydowany na wynajęcie tego pokoju, by nie ponosić straty i osiągnąć zysk. W świetle powyższego należało przyjąć, że przedmiotem najmu było całe trzypokojowe mieszkanie o łącznej powierzchni 86,09 m ², a nie tylko dwa pokoje, jak twierdziła pozwana. Jak wynika z zeznań świadka, a także treści pisma z dnia 28 października 2015r. miesięczna stawka czynszu wynosiła około 750 zł. Zadłużenie pozwanych natomiast wynosi 14.748,66 zł, co wynika z akt sprawy o sygnaturze akt I1C 689/16. Jednoznacznie można zatem stwierdzić, że najemcy posiadali zaległości w opłatach czynszowych, w wysokości znacznie przekraczającej trzy pełne okresy płatności.

Jak stanowi natomiast przepis art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie i określać przyczynę wypowiedzenia. Należy zauważyć, że powyższy przepis ma zastosowanie do sytuacji prawnej najemcy, ponieważ zajmował on sporny lokal na podstawie umowy o charakterze odpłatnym i był z tego tytułu zobowiązany do opłacania czynszu najmu. Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, m.in. jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

W świetle przedłożonych przez stronę powodową dokumentów uznać należało, iż wszystkie przesłanki, o jakich mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zostały spełnione. Przede wszystkim poprzednik prawny powódki pismem z dnia 29 października 2015r. wyznaczył pozwanym dodatkowy miesięczny termin do zapłaty zaległości i bieżących opłat związanych z najmem ww. lokalu mieszkalnego. Pismo zostało pozwanym doręczone w dniu 4 listopada 2015r. Następnie, wobec braku zapłaty, pismem z dnia 28 grudnia 2015r. wypowiedział najemcom przedmiotową umowę najmu z powodu posiadania znacznych zaległości w opłacie czynszu. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanym w dniu 30 grudnia 2015r. Umowa została rozwiązana z dniem 31 stycznia 2016r. Stąd też przyjąć należało, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki określone w przywołanych powyżej przepisach prawa umożliwiające właścicielowi na skuteczne rozwiązanie z lokatorami stosunku najmu. Z tych przyczyn Sąd uznał, iż skoro pozwanym nie przysługuje uprawnienie do władania sporną nieruchomością, to żądanie powódki nakazania im opuszczenia przedmiotowego lokalu i wydania go powódce, zasługuje na uwzględnienie i na podstawie art. 222 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie sposób uznać by żądanie zgłoszone przez powódkę stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną (por: orzeczenie SN z 22.11.1994r. II CRN 127/94 niepublikowany; wyr. SN z 27.01.1999r. II CKN 151/98, wyrok SN z 22.03.2000r. I CKN 440/98). Sąd Najwyższy trafnie stwierdził w orzeczeniu z dnia 25 maja 1973r. III CRN 86/73, że zasady współżycia społecznego chronią wprawdzie przed nadużyciem prawa, ale nie mogą tego prawa w ogóle unicestwić. W szczególności przy żądaniu eksmisji mogą one jedynie powodować odroczenie eksmisji, a nie pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego w zupełności. W ocenie Sądu sytuacja życiowa pozwanych nie może w żadnym wypadku zostać uznana za szczególnie wyjątkową. Pozwani nie są osobami obłożnie chorymi, nie wymagają stałej opieki osób trzecich, nie są osobami niedołężnymi etc. Nadto, pozwani są w stanie samodzielnie zaspokoić swoje najpilniejsze potrzeby związane z bieżącym utrzymaniem z uzyskiwanych dochodów. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do uznania, że orzeczenie eksmisji stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, Sąd zobowiązany był z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu. Zgodnie z przepisem ust. 4 art. 14 ww. ustawy obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3) obłożnie chorych, 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do przyznania pozwanym prawa do lokalu socjalnego. Pozwani są osobami dorosłymi, nie legitymują się orzeczeniami o stopniu niepełnosprawności, nie są ubezwłasnowolnieni, obłożnie chorzy, bezrobotni, nie spełniają kryteriów do otrzymania świadczeń z pomocy społecznej ani kryterium dochodowego określonego w uchwale Rady Miasta G.. Jak wynika z zeznań pozwanych ich średni miesięczny dochód wynosi 3.900 zł. W ocenie sądu taki dochód pozwala na zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Stąd w punkcie drugim wyroku Sąd orzekł o braku uprawnienia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Sąd miał na uwadze, iż pozwani od lat zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu, stąd opuszczenie go stanowi dla nich całkiem nową sytuację. W realiach rynkowych znalezienie odpowiedniego lokalu z czynszem odpowiadającym możliwościom pozwanych wymaga pewnego czasu. W tej sytuacji – na mocy art. 320 k.p.c. – Sąd odroczył wykonanie eksmisji do dnia 30 kwietnia 2018r.

Na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z § 7 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywających niniejsze postępowanie pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 457 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu (200 zł) oraz opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (240 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Natomiast kosztami interwencji ubocznej Sąd obciążył interwenienta Gminę M. G., albowiem jego wkład w rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy był nieznaczny.