Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Jakub Wiliński

Protokolant Joanna Marczyńska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r.

sprawy I. P. urodzonej (...) w T., córki K. i W.,

oskarżonej o to, że:

w dniu 17 października 2016 roku w S. przy al. (...), wspólnie i w porozumieniu z dwiema nieustalonymi osobami przedłożyła w celu uzyskania wsparcia finansowego w postaci pożyczki w kwocie 11.454,75 złotych od banku (...) S.A. nierzetelne pisemne oświadczenie o sytuacji majątkowej i zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...) sp. z o.o., które uprzednio w celu użycia za autentyczny podrobiła poprzez naniesienie własnego podpisu, o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego i w ten sposób zawierając umowę nr (...)-E., doprowadziła, w celu osiągnięcia wymienionej korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem ww. bank w postaci wskazanej pożyczki za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników tego banku co do posiadanego zatrudnienia oraz możliwości zarobkowych i tym samym możliwości wywiązania się z zawartego zobowiązania,

to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

I.  uznaje I. P. za winną tego, że w dniu 17 października 2016 roku w S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą przedłożyła w celu uzyskania wsparcia finansowego w postaci pożyczki w kwocie 11.454,75 złotych od banku (...) S.A. podrobione przez nieustaloną osobę zaświadczenie o swym zatrudnieniu w firmie (...) sp. z o.o., o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego i w ten sposób zawierając umowę nr (...)-E., doprowadziła ww. bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wskazanej pożyczki za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników tego banku co do posiadanego zatrudnienia oraz możliwości zarobkowych i tym samym możliwości wywiązania się z zawartego zobowiązania, czym działała na szkodę(...) S.A., to jest czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za występek ten na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk oraz przy zastosowaniu art. 37a kk wymierza oskarżonej grzywnę 100 (stu) stawek dziennych określają wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych,

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżoną do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz(...) (...) S.A. kwoty 11.454 (jedenastu tysięcy czterystu pięćdziesięciu czterech) złotych i 75 (siedemdziesięciu pięciu) groszy,

III.  na podstawie art. 230 § 2 kk podrobione zaświadczenie, przechowywane w aktach sprawy na karcie 16, pozostawia w aktach jako dowód rzeczowy na wypadek ewentualnego wszczęcia postępowania karnego wobec osób współdziałających z oskarżoną,

IV.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach karnych zasądza od oskarżonej w całości na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym i opłatę karną w kwocie 200 (dwustu) złotych.

sygn. akt IV K 887/17

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2016 roku oskarżona I. P. udała się do placówki (...) S.A. w S. przy al. (...). Tam złożyła pisemny wniosek kredytowy, ze wskazaniem, iż zatrudniona jest na umowę o pracę z miesięcznym dochodem 2.741,53 zł. Pracownikowi Banku przedłożyła też pisemne zaświadczenie o swym zarobkach uzyskiwanych w (...) sp. z o.o., gdzie zatrudniona być miała w charakterze księgowej za wynagrodzeniem netto 2.741,53 zł. Zaświadczenie podrobione zostało przez nieustaloną osobę, która wypełniła w nim wszystkie odręczne zapisy oraz złożyła podpis G. M. jako osoby upoważnionej z ramienia (...) sp. z o.o. do wystawienia zaświadczenia. Na zaświadczeniu tym oskarżona złożyła swój podpis (...) w miejscu wnioskodawcy. Z oskarżoną (...) S.A. zawarł umowę pożyczki nr (...)-E. na kwotę 11.454,75 złotych, z której w całości pokryto koszty opłaty przygotowawczej i prowizji Banku. Oskarżonej do wypłaty przedstawiono kwotę 10.000 zł, którą pobrała.

Dowody:

- zeznania świadka R. P., k. 84-86,

- zeznania świadka G. M., k. 52-54, 116,

- wyjaśnienia oskarżonej, k. 69-70,

- wniosek kredytowy, k. 15,

- zaświadczenie o zarobkach, k. 16,

- umowa pożyczki z załącznikami, k. 2-14,

- opinie grafologiczne, k. 79-83, 93-96.

Oskarżona I. P. ma 32 lata. Pozostaje zamężna. Na utrzymaniu posiada dwoje dzieci w wieku 13 i 8 lat. Utrzymuje się ze świadczenia pielęgnacyjnego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz świadczenia rodzinnego w łącznej kwocie około 1.600 zł. Pozostaje też na utrzymaniu męża osiągającego z prac dorywczych dochód około 2.000 zł miesięcznie. Nie była dotychczas karana sądownie.

Dowody:

- wyjaśnienia oskarżonej, k. 69-70,

- dane o karalności, k. 66

- dane o osobie, k. 72.

Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu i wyraziła gotowość tzw. dobrowolnego poddania się karze.

Sąd za wiarygodne uznał stanowisko procesowe oskarżonej. Na wiarę zasługiwały też dowody z zeznań R. P. i G. M. jak i dowody z przywołanych wyżej dokumentów. Wszystkie te dowody wzajemnie ze sobą korespondowały.

W pryzmacie tak przeprowadzonego i ocenionego postępowania dowodowego sąd przypisał oskarżonej sprawstwo co do czynu polegającego na wyłudzeniu pożyczki bankowej poprzez wprowadzenie pracownika banku w błąd co do swej zdolności kredytowej za sprawą podrobionego przez nieustaloną osobę zaświadczenia o zatrudnieniu.

Kwestią bezsporną było to, że oskarżona nie pracowała w firmie (...), a stąd fałszywe dane o jej zatrudnieniu służyć miały wprowadzeniu pracowników pokrzywdzonego Banku w błąd. W następstwie tego błędu Bank niekorzystnie rozporządził swym mieniem. Doszło więc do realizacji znamion z art. 286 § 1 kk. Zważywszy zaś na to, iż oskarżona przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czyny, gdzie w postępowaniu przygotowawczym przyjęto, iż nie działała ona samodzielnie, wspólnie z innymi osobami, sąd przypisał jej takie sprawstwo. Z tym, że w oparciu o fakt posłużenia się podrobionym zaświadczeniem, gdzie zakładać należy, iż zostało ono sfałszowane przez inną nieustaloną osobę (a nie większą ilość osób), sąd ustalił, że współdziałanie oskarżonej odnosiło się właśnie do dwuosobowego uczestnictwa w czynie. Kwestię zaś podrobienia wskazanego zaświadczenia o zatrudnieniu w całości należało przypisać tejże właśnie osobie trzeciej. Wprost wskazywała na to pierwsza z opinii grafologicznych. To zaś, że oskarżona na zaświadczeniu tym złożyła swój podpis – podpis autentyczny – nie czynił z niej współsprawcy w zakresie realizacji znamion czynu z art. 270 § 1 kk. Z tych też względów obok znamion art. 286 § 1 kk przypisano oskarżonej jeszcze zbiegowo znamiona art. 297 § 1 kk (tzw. oszustwo kredytowe), a pominięto wskazane w akcie oskarżenia znamiona czynu z art. 270 § 1 kk. Adekwatnie do powyższego zmodyfikowano też opis samego czynu.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej oceniono na dość znaczny. Oskarżona działała w konfiguracji dwuosobowej, a łupem jej czynu była niemała kwota pieniędzy – przekraczająca sumę 10.000 zł.

W przedmiotowej sprawie sąd nie stwierdził istnienia okoliczności wyłączających winę oskarżonej, czy bezprawność jej czynu.

Za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary sąd przyjął fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonej. Nie ujawniono też w tym względzie okoliczności w sposób szczególnie obciążających dla oskarżonej. Oskarżona w pełni przyznała się do czynu i wyraziła gotowość poniesienia zań kary i naprawienia wyrządzonej szkody.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej elementy sądowego wymiaru kary sąd uznał, że współmierną do okoliczności popełnienia czynu będzie kara orzeczona w wyroku, czyli kara grzywny. Tak ustalona kara, przy zastosowaniu szczególnej instytucji art. 37a kk, zdaniem sądu, odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej oraz spełniać winna względem niej cele wychowawcze i zapobiegawcze.

Zrealizowane przez oskarżoną przestępstwo skutkowało powstaniem realnej szkody w mieniu pokrzywdzonego Banku. Z tej właśnie perspektywy dostrzegając potrzebę realizacji w procesie karnym celów restytucyjnych zasadnym było nałożyć na oskarżoną obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę kwoty wyłudzonej pożyczki bankowej.

Co do podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu sąd uznał, iż aktualnie winno zaniechać się jeszcze orzekania o jego przepadku. Z ustaleń sądowych (ale i prokuratorskich) wynika, że zaświadczenie to podrobione zostało przez nieustaloną osobę. Prokurator winien zatem prowadzić postępowanie karne przeciwko takiej osobie, a wskazane zaświadczenie w postępowaniu takim będzie przecież głównym dowodem. Orzekanie o jego przepadku (poprzez zniszczenie) godziło by więc w prawidłowość materii tegoż postępowania.

Oskarżoną obciążono na koniec kosztami sądowymi, wynikłymi z prowadzenia przeciw niej postępowania karnego zakończonego skazaniem, w tym wynikającą z przepisów opłatą karną.