Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

T. M. (1)

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda T. M. (1) kwotę 3 998,46 zł (trzy tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 3 555,66 zł (trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt sześć groszy) od dnia 5 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

- 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy) od dnia 26 września 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 029,00 zł (dwa tysiące dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1277/16/3

UZASADNIENIE

Powód T. M. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kosztów postępowania oraz kwoty 4.237,20 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 3.794,40 zł od dnia 5 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

- 442,80 zł od dnia 22 września 2016 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 4 kwietnia 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pozwana sporządziła kosztorys, w którym koszt naprawy ustalono na kwotę 2 727,45 zł i na jego podstawie wypłaciła odszkodowanie. Powód uznając, że wysokość odszkodowania została zaniżona, zlecił sporządzenie prywatnej opinii, z której wynika, że koszt naprawy pojazdu wynosi 6.521,85 zł. Koszt sporządzenia opinii wyniósł 442,80 zł. Dnia 4 kwietnia 2016 r. poszkodowany T. M. (2) zawarł z powodem umowę cesji praw do odszkodowania. Powód wskazał, że na wartość przedmiotu sporu składa się kwota 3 794,40 zł tytułem nie uznanej przez pozwaną wartość szkody w pojeździe oraz kwota 442,80 zł tytułem kosztu wykonania prywatnej opinii.

W dniu 21 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach wydał w sprawie VI GNc 2709/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana stwierdziła, że przyznane odszkodowanie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji biorąc pod uwagę rok produkcji oraz przebieg pojazdu. Pozwana wskazała, że z przedstawionej dokumentacji nie wynika, żeby nabywca wierzytelności przeprowadził naprawę pojazdu co w konsekwencji oznacza, że żądanie pozwu zmierza nie do pokrycia szkody, a do doprowadzenia do przysporzenia majątkowego nie mającego związku z rozmiarem szkody. Zdaniem pozwanej mając na uwadze obowiązek minimalizacji szkody nie jest zasadnym uwzględnianie w kalkulacji cen oryginalnych części zmiennych. Ponadto pozwana stwierdziła, że koszt sporządzenia ekspertyzy nie pozostawał w związku z szkodą.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 4 kwietnia 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjny (...) należący do poszkodowanego T. M. (2). Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Dowód: akta szkody na płycie CD (k. 74).

Decyzją z dnia 16 maja 2016 r. powódka przyznał poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w łącznej kwocie 2.727,46 zł.

Dowód: kosztorys (k. 15-18), decyzja (k. 19).

W dniu 8 czerwca 2016 r. poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność z tytułu szkody powstałej w wyniku kolizji z dnia 4 kwietnia 2016 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 29-30), informacja o cesji (k. 31), potwierdzeni nadania (k. 32).

Powód zlecił wykonanie prywatnej opinii w której ustalono koszt naprawy pojazdu na kwotę 6.521,85 zł. Koszt kalkulacji wyniósł 442,80 zł brutto.

Dowód: prywatna opinia (k. 20-27), faktura VAT (k. 28).

Koszt naprawy samochodu A. (...) po szkodzie z dnia 4 kwietnia 2016 r. przy użyciu części oryginalnych wynosi 6 283,11 zł brutto.

Koszt naprawy samochodu A. (...) po szkodzie z dnia 4 kwietnia 2016 r. przy użyciu dostępnych części typu Q i części oryginalnych wynosi 5 661,06 zł brutto.

Nie ma informacji wskazujących aby poprzednie naprawy zostały przeprowadzone w oparciu o części nieoryginalne.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego R. P. (k. 78-95), dokumentacja zdjęciowa (k. 55-59).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dowody, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Oddalono wniosek o przesłuchanie świadka, ponieważ w ocenie Sądu zeznania tego świadka nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ ze względu na orzecznictwo SN sposób naprawy samochodu czy też jego sprzedania w stanie uszkodzonym nie ma znaczenia z punktu widzenia wysokości należnego odszkodowania.

Opinia biegłego sądowego R. P. dała podstawę do poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie uzasadnionych kosztów naprawy ponieważ opinia była jasna i logiczna.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda T. M. (1) przeciwko (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego, który stwierdził, że koszt naprawy samochodu A. (...) po szkodzie z dnia 4 kwietnia 2016 r. przy użyciu części oryginalnych wynosi 6 283,11 zł brutto. Biegły wskazał również, że koszt naprawy samochodu A. (...) po szkodzie z dnia 4 kwietnia 2016 r. przy użyciu dostępnych części typu Q i części oryginalnych wynosi 5 661,06 zł brutto. Biegły wskazał, że nie ma informacji wskazujących aby poprzednie naprawy zostały przeprowadzone w oparciu o części nieoryginalne. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego sądowego. Odnośnie kwestii w oparciu o użycie jakich części powinna zostać dokonana naprawa pojazdu, Sąd stoi na stanowisku, że w sytuacji gdy nie ma dowodów na to, że w uszkodzonym samochodzie były stosowane przez poszkodowanego zamienniki części, to należy uznać za zasadne skorzystanie przy naprawie z części oryginalnych, gdyż wykorzystanie zamienników nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody.

Wobec powyższego zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy wynosi 6 283,11 zł brutto, czyli o 238,74 złote niższy niż wynika to z wyliczenia prywatnej opinii dołączonej przez powoda w sprawie.

Sąd nie mógł się zgodzić z zarzutem pozwanej, iż nieprzedłożenie dowodów potwierdzających dokonanie naprawy wskazuje, że żądanie pozwu zmierza nie do pokrycia szkody, a do doprowadzenia do przysporzenia majątkowego nie mającego związku z rozmiarem szkody. Należy wskazać, że zgodnie z stanowiskiem Sądu Najwyższego roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (SN I CR 151/88). Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną, przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego dni niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznych kosztów naprawy bez względu na to czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków, przy czym żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany może również pojazd sprzedać bez uprzedniej naprawy, co nie zmienia faktu, iż odszkodowanie winno być równe kosztom naprawy pojazdu.

W ocenie Sądu, na tle stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, zgodzić należy się z istnieniem adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem - kolizją drogową, a szkodą w postaci, nie tylko z tytułu szkody w pojeździe ale i kosztów poniesionych przez powoda tytułem sporządzenia kosztorysu (art. 361 k.c.). W sytuacji, gdy zakład ubezpieczeń zaprzecza swojemu obowiązkowi wypłaty pełnej wysokości odszkodowania, strona poszkodowana niejako zmuszona zostaje do poparcia swoich roszczeń opinią rzeczoznawcy.

W ocenie Sądu, w stanie faktycznym niniejszej sprawy koniecznym było więc przed wystąpieniem z powództwem zwrócenie się do osoby posiadającej wiedzę fachową o wydanie odpowiedniej ekspertyzy, w oparciu o którą powód był w stanie określić wysokość wierzytelności, a w konsekwencji oznaczyć wysokość żądania pozwu. Koszt przedmiotowego kosztorysu stanowi obecnie stratę w majątku powoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu kolizji drogowej i odmowie zakładu ubezpieczeń wypłacenia pełnej wysokości odszkodowania poszkodowanemu (por. glosa E. Tomaszewskiej do uchwały SN z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04). Koszt sporządzenia kosztorysu, w którym na żądanie powoda ustalono koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, uznać należało zatem za ekonomicznie uzasadniony wydatek poniesiony w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Odszkodowanie z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za szkody spowodowane ruchem pojazdu mechanicznego powinno tym samym obejmować także i ten wydatek poniesiony przez powoda.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 998,48 zł uwzględniając kwotę wypłaconą przez ubezpieczalnię.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia za zasadne w części tj. w kwocie 3.998,46 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 238,74 złotych oraz odsetek od tej kwoty orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Mając na uwadze okoliczność, iż powód uległ co do nieznacznej części swojego żądania, Sąd postanowił włożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów stronie powodowej. Na kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 212 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej, 600 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego oraz kwota 1200 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony powodowe ustalone zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800) co dało łącznie 2029 zł.

SSR Jolanta Brzęk