Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Brzesku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2017 r. w Brzesku

na rozprawie

sprawy z powództwa D. R.

przeciwko TUZ Towarzystwo (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej TUZ Towarzystwo (...)

z siedzibą w W. na rzecz powoda D. R. kwotę 18.450,00 zł (osiemnaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie liczonymi:

- od kwoty 12.200,00 zł od dnia 16 grudnia 2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6.250,00 zł od dnia 5 stycznia 2017r. do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od strony pozwanej TUZ Towarzystwo (...) z

siedzibą w W. na rzecz powoda D. R. kwotę 4.540,00 zł (cztery tysiące pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwota 3.600,00 zł tytułem wynagrodzenia adwokackiego oraz kwota 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia

SR Agata Gawłowska - Sobusiak

Sygn. akt I C 111/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Brzesku z dnia 2 listopada 2017 r.

Powód D. R. domagał się zasądzania od strony pozwanej TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 18 450, 00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 grudnia 2016r do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając pozew powód podniósł, że w dniu 19 października 2016 r w miejscowości F. doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był D. B., jadący samochodem marki B. nr rej. (...), posiadający umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą ze stroną pozwaną. W wyniku tego zdarzenia uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) nr rej. (...) własności powoda. W samochodzie tym uszkodzeniu uległy: prawy i lewy bok, zderzak, maska oraz silnik.

Powód w dniu 20 października 2016 r zgłosił szkodę stronie pozwanej, dodając, że samochód marki M. (...) jest mu bezwzględnie potrzebny w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i musi wynająć samochód zastępczy. W dniu 28 października 2016 r powód otrzymał odpowiedź od strony pozwanej, z której wynikało, że oszacowała wartość wymienionego samochodu sprzed szkody na kwotę 9 400, 00 zł, zaś koszty naprawy na kwotę 22 210, 55 zł. Dalej w piśmie z dnia 2 listopada 2016 strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za szkodę, przy czym rozliczyła szkodę jako całkowitą, przyjmując wartość pozostałości samochodu na kwotę 4 100, 00 zł. Ostatecznie strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie 4 805, 00 zł.

Powód podniósł, że nie zgadza się z wyliczeniem strony pozwanej. Zdaniem powoda wartość samochodu marki M. (...) przed szkodą wynosiła 17 000, 00 zł, odejmując kwotę 4 805, 00 zł przyznaną tytułem odszkodowania, do zapłaty pozostała kwota 12 195, 00 zł ≈ 12 200, 00 zł, której domagał się pozwem.

Nadto powód zmuszony był wynająć pojazd zastępczy, albowiem prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych – wykonywania wylewek, na co dzień korzysta z trzech samochód, którymi odbywa się transport pracowników, materiałów i maszyn. Aby wywiązać się z przyjętych zleceń i nie utracić dalszych, powód wynajął samochód zastępczy. Powód wynajmował ten samochód w okresie od dnia szkody do momentu zakupu nowego samochodu tj. do dnia 23 listopada 2016 r tj. przez 25 dni, przy stawce dziennej 250, 00 zł, dało to kwotę 6 250, 00 zł, której także domagał się pozwem.

Strona pozwana TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Strona pozwana potwierdziła, że ponosi odpowiedzialność za szkodę w samochodzie powoda marki M. (...) i że z tego tytułu wypłaciła odszkodowanie w kwocie 4 805, 00 zł. W ocenie strony pozwanej wymieniona kwota jest adekwatna do wysokości szkody.

Strona pozwana jeszcze raz podniosła, że w razie stwierdzenia braku ekonomicznego uzasadnienia naprawy uszkodzonego samochodu, szkodę należy rozliczyć jako tzw. szkodę całkowitą. Nadto naprawienie szkody nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego.

Strona pozwana uznała zasadność wynajmu samochodu zastępczego przez okres 29 dni za stawką 225, 00 zł/dzień. Podniosła jednak, że powód nie przedłożył dokumentów uzasadniających zwroty tego rodzaju kosztów i dlatego nie zostały one przyznane przez stronę pozwaną.

Nadto strona pozwana zarzuciła, że odsetki ustawowe za opóźnieni winny być naliczone od dnia wyrokowania przez Sąd.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny z uwzględnieniem okoliczności bezspornych:

W dniu 19 października 2016 r w miejscowości F., gmina Z., doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był D. B., jadący samochodem marki B. nr rej. (...). Wymieniony samochód uderzył w samochód marki M. (...) nr rej. (...), własności i kierowany przez powoda. Na miejsce zdarzenia została wezwana policja, która uznała za winnego D. B..

W opisanym zdarzeniu samochód marki B. uderzył w lewy bok samochodu marki M. (...), który przewrócił się na prawy bok, kierowca został wytrącony ze swojego miejsca, a silnik pracował bez oleju do zatrzymania samoistnego. W samochodzie marki M. (...) uszkodzeniu uległy: prawy i lewy bok, zderzak, maska oraz silnik.

Sprawca zdarzenie kierujący samochodem marki B., D. B. posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów zawartą ze strona pozwaną.

Dowód:

- karta zdarzenia drogowego – k. 10-12,

- zeznania świadka R. R. – k. 43,

- zeznania świadka D. J. (1) – k. 43,

- opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych mgr inż. J. S. z dnia 21 czerwca 2017 r oraz z dnia 7 września 2017 r – k. 57-75, 94-95.

Powód zaraz po zdarzeniu zgłosił szkodę stronie pozwanej, która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w tym oględziny samochodu marki M. (...).

Decyzją z dnia 2 listopada 2016 strona pozwana potwierdziła, że ponosi odpowiedzialność za szkodę w wymienionym samochodzie. Strona pozwana rozliczyła jednak szkodę w tym samochodzie, jako szkodę całkowitą.

Strona pozwana oszacowała – według wyceny rzeczoznawcy – że wartość samochodu marki M. (...) przed szkodą wynosiła 9 400, 00 zł.

Strona pozwana oszacowała wartość tego samochodu po szkodzie według metody stopnia uszkodzenia na kwotę 1 636, 00 zł, ale ostatecznie przyjęła, że wartość tego samochodu po szkodzie równa się kwocie oferowanej w wyniku aukcji na portalu branżowy tj 4 100, 00 zł.

Strona pozwana wyliczyła także, że naprawa tego samochodu jest nieopłacalna, albowiem kosztowałaby 22 210, 55 zł.

Wobec powyższego strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w kwocie odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością tego samochodu przed i po szkodzie, tj. 4 805, 00 zł.

Strona pozwana pismem z dnia 20 stycznia 2017 r wzywała powoda o przedłożenie dokumentów uzasadniających przyznanie zwrotu kosztów pojazdu zastępczego tj. zaświadczenia o prowadzeniu działalności gospodarczej i oświadczenia o braku zawieszenia działalności, wykazania braku innych samochodów, umowy najmu samochodu, faktury.

Dowód:

- decyzja strony pozwanej z dnia 2 listopada 2016 r – k. 13,

- wycena wartości i naprawy samochodu powoda - k. 14-19,

- pismo strony pozwanej z dnia 20 stycznia 2017 r –k. 40, 49.

Powód nie zgodził się ze stanowiskiem strony pozwanej.

W ocenie powoda samochód marki M. (...) przed szkodą miał wartość 17 000,00 zł, tym bardziej, że na początku października 2016 r zlecił polakierowanie całej karoserii tego samochodu za kwotę 5 000, 00 zł.

Powód, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, pismem z dnia 25 listopada 2016 r, wezwał stronę pozwaną do zapłaty w terminie 14 dni kwoty 20 195, 00 zł, na którą składały się:

- kwota 12 200, 00 zł odpowiadająca wartości samochodu marki M. (...) przed szkodą tj. 17 000, 00 zł pomniejszona o przyznaną kwotę 4 805, 00 zł,

- kwota 7 995, 00 zł z tytułu wynajmu samochodu zastępczego tj. 26 dnia x 250, 00 zł + VAT.

Wezwanie do zapłaty zostało doręczone stronie pozwanej z dnia 1 grudnia 2016 r, a zakreślonym 14-dniowy termin do zapłaty upłynął dnia 15 grudnia 2017 r.

Dowód:

- rachunek z dnia 2 października 2016 r – k. 51,

- ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 25 listopada 2016 r wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 20-22.

Powód prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą D. R. (...) Usługi Budowlane, w ramach której zajmuje się wykonywaniem maszynowo wylewek betonowych. Powód wykonuje zlecenia także w K., na większych budowach, posiada trzy 5-osobe ekipy. Do chwili zdarzenia firma powoda dysponowała tylko trzema samochodami dostawczymi przystosowanymi do przewozu osób i maszyn, w tym samochodem marki M. (...).

W chwili zdarzenia ekipa korzystająca z samochodu marki M. (...) wykonywała zlecenie na budowie w K., powód nie dysponował dodatkowym samochodem.

Wobec powyższego jeszcze w dniu 19 października 2016 r, w późnych godzinach wieczornych, powód zawarł z P. D. umowę najmu samochodu marki R. (...) nr rej. (...) za kwotę 250, 00 zł dziennie.

Następnie powód – licząc się z tym, że uszkodzony samochód może nie zostać naprawiony – postanowił zakupić inny samochód dostawczy. W dniu 25 listopada 2017 r powód zakupił samochód marki M. (...) nr rej. (...) za kwotę 10 000, 00 zł.

Powód najmował samochód zastępczy łącznie przez okres od dnia 19 października 2016 r do dnia 23 listopada 2016 r, tj. 25 dni roboczych, co przy stawce dziennie 250, 00 zł, dało łączy koszt 6 250, 00zł.

Wynajmujący samochód zastępczy w dniu 4 stycznia 2017 r sporządził rachunek na kwotę 6 250, 00 zł, który został zapłacony przez powoda tego samego dnia.

Dowód:

- informacja z (...) k. 28,

- umowa najmu samochodu z dnia 19 października 2016 r – k. 23-24,

- dowód rejestracyjny samochodu marki R. (...) – k. 26-27,

- rachunek z dnia 4 stycznia 2017 r – k. 25, 49,

- potwierdzenie odbioru gotówki – k. 50,

- lista środków trwałych firmy powoda – k. 29-31,

- zeznania świadka R. R. – k. 43,

- zeznania świadka D. J. (1) – k. 43.

Powołany w przedmiotowej sprawie biegły sądowy z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych oszacował, że wartość samochodu M. (...) przed szkodą wynosiła 17 620, 00 zł. Biegły wyjaśnił, że strona pozwana nie uwzględniła w swojej wycenie danych o wymiarach i naprawach szacowanego samochodu, a także danych o historii, użytkowaniu i serwisowaniu. Strona pozwana przy wycenie uwzględniła dane pojazdu porównawczego o innych parametrach dotyczących identyfikacji, rodzaju nadwozia, dopuszczalnej masy całkowitej, liczbie miejsc siedzących, przystosowania do ciągnięcia przyczepy. Nadto strona pozwana nie uwzględniła dokonanych bezpośrednio przez zdarzeniem napraw w postaci lakierowania karoserii i wymiany sprzęgła. Nadto uszkodzony samochód jest pojazdem poszukiwanym na rynku z uwagi na posiadanie przedziału pasażerskiego, ściany grodziowej i przedziału ładunkowego, a także zaczepu do przyczepy.

Biegły zgodził się ze stroną pozwaną, że wartość uszkodzonego samochodu należy ocenić według ofert sprzedaży zamieszczonych w Internecie na portalach branżowych, a to na kwotę 4 100, 00 zł.

Biegły wyliczył także koszty naprawy tego samochodu według metody kosztorysowej na kwotę 28 065, 00 zł.

Biegły zweryfikował również stawki za wynajem samochodu zastępczego, które według jego wiedzy wynoszą maksymalnie 218, 70 zł/dzień, tj. 269, 00 zł/dzień brutto.

Dowód:

- opinia biegłego sadowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych mgr inż. J. S. z dnia 21 czerwca 2017 r oraz z dnia 7 września 2017 r – k. 57-75, 94-95.

Powód ostatecznie – z uwagi na walory samochodu M. (...) – podjął decyzję o jego naprawie. Wymieniony samochód został oddany do warsztatu J. J., a szacunkowy koszt jego naprawy bez silnika wyniesie 11 500, 00 zł.

Dowód:

- kalkulacja naprawy – k. 99.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dokumenty, opinię biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych oraz zeznania świadków.

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż samochód marki M. (...) własności powoda uległ uszkodzeniu na skutek zdarzenia drogowego z dnia 19 października 2016 r i że sprawcą zdarzenia był kierujący samochodem marki B., co potwierdzała także karta zdarzenia drogowego sporządzana przez policję, a więc dokument urzędowy.

W przedmiotowej sprawie bezsporny było sprawca zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, powód zgłosił szkodę i strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady. Strona pozwana przyznała powodowi także określoną kwotę tytułem odszkodowania, ale w jego ocenie za niską. Powyższego okoliczności znalazły potwierdzenie w decyzjach, pismach i wycenie strony pozwanej oraz w wezwaniu do zapłaty, których moc dowodowa nie była kwestionowana.

W przedmiotowej sprawie sporny był zakres szkody i sposób jej rozliczenia, a tym samym wysokość odszkodowania należna powodowi.

Wobec powyższego Sąd posiłkował się dowodem z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych mgr inż. J. S.. Opinia biegłego sądowego, a więc podmiotu nie związanego z żadną ze stron i posiadającego najszerszą wiedzę fachową, w sposób obiektywny przedstawiła zakres i wartość szkody. Biegły szczegółowo odniósł się do zarzutów strony pozwanej w ustnych wyjaśnieniach złożonych na rozprawie. W ocenie Sądu opinia biegłego została sporządzona w sposób fachowy, była wyczerpująca, a wnioski w niej zawarte jasne i logiczne.

Warto zaznaczyć, że biegły sądowy oszacował wartość samochodu marki M. (...) przed szkodą na kwotę porównywalną jak powód, szczegółowo to uzasadniając. Natomiast jeśli chodzi o wartość tego samochodu po szkodzie, biegły opowiedział się za przyjęciem wartość wynikającej z aukcji internetowej, czyli wskazanej przez stronę pozwaną.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew uznała zasadność wynajęcia samochodu zastępczego przez powodowa przez okres 29 dni ze stawką 225, 00 zł/dzień, ale kwoty wynikającej z tego tytułu nie przyznała.

W tym zakresie znaczenie miały zeznania świadków: R. R. i D. J. (2). Świadkowie, potwierdzili rozmiar szkód w samochodzie powoda, ale przed wszystkim zeznawali na okoliczności zleceń wykonywanych przez firmę powoda, organizacji pracy, liczby środków transportu i konieczność wynajęcia samochodu zastępczego. Zeznaniom tych osób Sąd dał wiarę, jako że były spontaniczne, szczere i logiczne.

To, że powód prowadzi firmę zajmującą się wykonywaniem wylewek betonowych i celem wykonania zleceń musi dysponować środkami transportu, świadczyły także dowody z dokumentów jak informacja z (...) i wykaz środków trwałych, których moc dowodowa nie była kwestionowana.

Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować umowę najmu samochodu zastępczego oraz rachunek i potwierdzenie zapłaty. Skoro strona pozwana przyznała, że zasadnym było wynajęcie samochodu zastępczego na okres 29 dni, to tym bardzie na okres 25 dni. Natomiast stawka widniejąca na umowie najmu samochodu zastępczego została zweryfikowania przez biegłego sądowego z zakresu wyceny samochodu, który potwierdził jej zasadność.

Sąd dał wiarę twierdzeniu powoda, że zamierza naprawić samochód marki M. (...), a tym samym przedłożonej kalkulacji.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód D. R. domagał się zasądzania od strony pozwanej TUZ Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 18 450, 00 zł tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w samochodzie marki M. (...), a tym:

- kwota 12 200, 00 zł odpowiadająca wartości samochodu marki M. (...) przed szkodą pomniejszona o przyznaną kwotę 4 805, 00 zł,

- kwota 6 250, 00 zł z tytułu wynajmu samochodu zastępczego.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2016 r Nr 2060) posiadacz pojazdu mechanicznego obowiązany jest zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia, o czym stanowi art. 34 ust. 1 powołanej ustawy. Dalej art. 36 ust 1 tej ustawy stanowi, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Jak była mowa powyżej, samochód powoda marki M. (...) uszkodzeniu uległ na skutek zdarzenia drogowego, którego sprawca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej, a ta nie uchylała się od swojej odpowiedzialności.

Strona pozwana kwestionowała wysokość odszkodowania należnego powodowi. Zdaniem strony pozwanej skoro – według jej wyliczenia – wartość samochodu marki M. (...) przed szkodą wynosiła 9 400,00 zł, a za uszkodzony samochód na aukcji internetowej można uzyskać kwotę 4 100, 00 zł, to powodowi należy się odszkodowanie w kwocie 4 805, 00 zł (ale 9 400, 00 zł – 4 805, 00 zł = 5 300, 00 zł) i taką kwotę wypłaciła.

Z kolei powód - według swojego wyliczenia – przyjął, że jego wartość samochodu przez szkodą wynosiła 17 000, 00 zł, po odjęciu przyznanej kwoty 4 805, 00 zł, to winien otrzymać jeszcze odszkodowania w kwocie 12 200, 00 zł (17 000, 00 zł – 4 805, 00 zł = 12 195, 00 ≈ 12 200, 00 zł), której dochodził.

Zgodnie z art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Przywrócenie do stanu pierwotnego w drodze restytucji naturalnej jest dokonywane zasadniczo przez osobę trzecią lub samego poszkodowanego. Ubezpieczyciel, jako odpowiedzialny gwarancyjnie za sprawcę szkody, pokrywa koszty restytucji – wypłaca odszkodowanie pieniężne.

Naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu samochodu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Jeżeli właściciel uszkodzonego samochodu chce przywrócenia go do stanu poprzedniego poprzez jego wyremontowanie, ubezpieczyciel nie może mu narzucić innej formy odszkodowania, polegające w szczególności na tym, że wypłaci odszkodowania w postaci różnicy między wartością samochodu przed szkodą a ceną uzyskaną z likwidacji pojazdu. W razie technicznej możliwości i gospodarczej celowości naprawy samochodu, obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego sprowadza się w odniesieniu do ubezpieczyciela do zapłaty kwoty odpowiadającej kosztom naprawy. Poszkodowany jest uprawniony do żądania kwoty niezbędnej do sfinansowania naprawy samochodu, stanowiącej „odpowiednią sumę pieniężną” w rozumieniu art. 363 § 1 kc ( por.: B. J. „Nadmierne koszty restytucji a odpowiedzialność ubezpieczyciela za tzw. szkody komunikacyjne” S. I.. 2007 nr 47; wyrok SN z dnia 1 września 1970 r II CR 371/70 LEX).

Nie powinna być aprobowana praktyka polegająca na przyjmowaniu, że w przypadkach, w których koszty naprawy samochodu sięgają nawet 90% jego wartości przed szkodą, to przyjmuje się tzw. szkodę całkowitą i wypłaca tytułem odszkodowania kwotę odpowiadającą różnicy między wartością samochodu przed szkodą a wartością po szkodzie. Tylko wtedy, gdyby remont samochodu okazał się niemożliwy albo gdyby pociągał za sobą nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się tej formy odszkodowania ( por.: B. J. „Nadmierne koszty restytucji a odpowiedzialność ubezpieczyciela za tzw. szkody komunikacyjne” S. I.. 2007 nr 47; wyrok SN z dnia 1 września 1970 r II CR 371/70 LEX).

Należy podkreślić, że ustalenie rozmiaru szkody w ubezpieczeniach OC następuje według metody dyferencyjnej, a więc w oparciu o różnicę w majątku poszkodowanego, jaka nastąpiła po szkodzie ( por: G. Karaszewski komentarz do art. 363 kc; M. Kaliński „O wadliwej obiektywizacji szkody” St. Iur. 2007 nr 47).

Warto zaznaczyć, że odszkodowanie za uszkodzenie samochodu obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalane według cen występujących na lokalnym rynku, w tym koszt nowych części (por.: wyrok SN z dnia 20 października 1972 r II CR 425/72 LEX; wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r III CRN 223/80 LEX; uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

Nadto odszkodowania za uszkodzenie samochodu może obejmować oprócz kosztów jego naprawy także zapłatę kwoty, odpowiadającej różnicy między wartością tego samochodu przed uszkodzeniem i po naprawie ( por.: uchwała SN z dnia 12 października 2001 r III CZP 57/2001 LEX).

Nie można tracić z pola widzenia kompensacyjnej funkcji odpowiedzialności cywilnej i zasady pierwszeństwa ochrony praw wierzyciela.

Mając powyższe na uwadze, obecnie już powszechnie przyjmuje się, iż niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony samochód, należy mu się od ubezpieczyciela odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 kc w zw. z art. 361 § 2 kc. Powyższe oznacza, że wysokość odszkodowania ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed szkody. Gdy więc naprawa samochodu przywróci jego wartość sprzed szkody, odszkodowanie powinno odpowiadać kosztom takiej właśnie naprawy ustalonym przez rzeczoznawcę, przy czym górna granicę tego odszkodowania stanowi wartość rzeczy ( por.: wyrok SA w Poznaniu z dnia 10 maja 2016 r I ACa 1005/15 LEX, wyrok SA w Katowicach z dnia 29 września 2015 r I Aca 395/15 LEX).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, powód zdecydował się na naprawę uszkodzonego samochodu marki M. (...). Naprawy będzie dokonywał prywatny warsztat, a jej koszt – bez silnika – szacowany jest na kwotę 11 500, 00 zł. Biegły sądowy oszacował, że samochód powoda przed szkodą miał wartość 17 620, 00 zł, a koszt jego pełnowartościowej naprawy (zleconej licencjonowanemu warsztatowi) wyniósłby 28 065, 00 zł. Skoro powód wybrał restytucję naturalną uszkodzonego samochodu, to należy mu się odszkodowanie w kwocie odpowiadającej kosztom naprawy, ale nie wyżej niż w kwocie 17 620, 00 zł. Strona pozwana wypłaciła już powodowi kwotę 4 805, 00 zł, zatem powód był uprawniony do żądanie dalszego odszkodowania w kwocie 12 815, 00 zł (17 620, 00 zł – 4 805, 00 zł = 12 815, 00 zł). Powód żądał w przedmiotowej sprawie tytułem dalszego odszkodowania kwoty 12 200, 00 zł i taką kwotę Sąd zasądził.

Należy podkreślić, że odszkodowanie z tytułu uszkodzenia samochodu może obejmować także uszczerbek wynikający z niemożności korzystania przez poszkodowanego z tego pojazdu, co będzie miało istotne znaczenie w sytuacji, gdy pojazd ten wykorzystywany jest w działalności gospodarczej. Nadto już powszechnie przyjmuje się, że obowiązek odszkodowawczy obejmuje zwrot kosztów poniesionych przez poszkodowanego na sfinansowanie korzystania z pojazdu zastępczego. „Na pozwanym ubezpieczycielu ciąży wobec poszkodowanego będącego właścicielem pojazdu uszkodzonego w wypadku drogowym i korzystającego z wynajmu pojazdu zastępczego obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, poza które wykraczają wydatki na wynajem auta luksusowego” ( por: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 maja 2015 r. I ACa 15/15 (...)-164)

„Roszczenie o zwrot wydatków na najem pojazdu zastępczego nie ma charakteru wyjątkowego i nie zależy od wykazania przez poszkodowanych szczególnych okoliczności” (por.: wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 września 2013 r XVII AmA 35/12 LEX nr 1728657).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, zupełnie niezrozumiała jest postawa strony pozwanej, która uznaje zasadność najmu samochodu zastępczego przez powoda, ale kwoty odszkodowania z tego tytułu nie przyznaje.

Powód wykazał, że samochód zastępczy był mu niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej, że korzystał z niego przez okres 25 dni, a stawka w kwocie 250, 00 zł/dzień nie budziła zastrzeżeń Sądu, tym bardziej, że zweryfikował ją biegły sądowy (25 dni x 250, 00 zł/dzień= 6 250, 00 zł). Powód żądał z tego tytułu kwoty 6250, 00 zł i taką kwotę Sąd zasądził.

Odsetki za opóźnienie w zapłacie Sąd zasądził na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc od kwoty 12 200, 00 zł od dnia 16 grudnia 2016 r, czyli do dnia następnego po terminie zapłaty wyznaczonym w wezwaniu (wezwanie doręczone dnia 1 grudnia 2016 r wyznaczało 14-dniowy termin). Natomiast odsetki od kwoty 6 250, 00 zł od dnia następnego po wystawieniu i zapłacie rachunku na wymienioną kwotę, czyli od dnia 5 stycznia 2016 r (do dnia 4 stycznia 2016 r nie było jeszcze zaległych odsetek, ani sprecyzowanej ostatecznie kwoty do zapłaty). W zakresie odsetek powództwo z pozostałej części zostało oddalone.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, a to zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał proces w zasadzie w 100%, a na poniesione przez niego koszty procesu złożyły się:

- opłata sądowa od pozwu w kwocie 923, 00 zł;

- wynagrodzenie pełnomocnika liczone według stawki minimalnej w kwocie 3 600, 00 zł;

- opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł;

łącznie kwota 4 540, 00 zł, którą Sąd zasądził w całości.

Koszt wydania opinii przez biegłego sądowego w przedmiotowej sprawie wyniósł 1062, 55 zł i został pokryty z zaliczki uiszczonej przez stronę pozwaną w kwocie 1 000,00 zł. Zaliczka uiszczona przez powoda w kwocie 200, 00 zł nie została wykorzystana i zostanie mu zwrócona w całości po prawomocnym zakończeniu postępowania.

SSR Agata Gawłowska-Sobusiak