Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Halina Ostafińska-Kołacka

Protokolant: stażysta Ewelina Gadomska

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2017 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)we W.

przeciwko R. K.

o zapłatę

powództwo oddala.

SSR Halina Ostafińska-Kołacka

I C 1126/17

UZASADNIENIE

Powód (...)we W. wnosił o zasądzenie od pozwanego R. K. kwoty 4255,97 złotych, z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie poczynając od dnia 18.07.2017 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu podał, że pozwany R. K. zawarł z (...) Bank SA umowę bankową z dnia 23 listopada 2007 roku. Pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania. Dlatego w dniu 15.05.2015 roku powód zawarł z wierzycielem pierwotnym (...) Bank SA umowę przelewu wierzytelności. Z kolei w dniu 13 stycznia 2016 roku powód zawarł z pozwanym ugodę, zgodnie z którą niespłacenie dwóch kolejnych pełnych rat daje podstawę do wypowiedzenia ugody a kwota zadłużenia staje się natychmiast wymagalna.

Pozwany R. K. wnosił o oddalenie powództwa zarzucając, że kwota dochodzona pozwem jest za wysoka. Przyznał, że zawarł ugodę z dnia 13.01.2016 roku ale powód nawet na podstawie tej ugody nie wykazał sposobu wyliczenia należności. Zdaniem pozwanego kwota dochodzona pozwem jest za wysoka.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 23 listopada 2007 roku pozwany zawarł z (...) Bank SA umowę pożyczki. Pozwany nie wywiązał się z umowy.

Na podstawie umowy z dnia 15 maja 2015 roku powód nabył od (...) Bank SA wierzytelność w stosunku do pozwanego R. K., wynikającą z umowy bankowej z dnia 23.11.2007 roku.

W dniu 13 stycznia 2016 roku powód zawarł z pozwanym ugodę, na podstawie której pozwany zobowiązał się do spłaty kwoty 4.597,12 złotych. Kwota ta została rozłożona na raty po 70 złotych miesięcznie płatne do dnia 14 każdego miesiąca z tym, że ostatnia rata miała być płatna do dnia 14.05.2021 roku.

(odpis umowy sprzedaży wierzytelności k.34-39, odpis ugody z dnia 13.01.2016 roku k.30-33).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały.

Powyższy stan faktyczny jest poza sporem.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Niewątpliwie w chwili zawierania ugody z dnia 13 stycznia 2016 roku roszczenie z tytułu umowy bankowej z dnia 23 listopada 2007 roku było przedawnione. Pozwany zawierając ugodę z powodem zrzekł się zarzutu przedawnienia (art. 117 par.2 kc.).

Przepis art. 917 kc. mówi „Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać”.

Zawarcie ugody nie zwalnia powoda od obowiązku wykazania wyliczenia dochodzonej należności w sytuacji gdy pozwany zakwestionował wysokość roszczenia.

Powód, działający przez profesjonalnego pełnomocnika, wnosząc pozew powinien w sposób czytelny w oparciu o zapisy ugody wskazać w jaki sposób wyliczył dochodzoną kwotę, tj. w jaki sposób zostały naliczone odsetki oraz od jakich kwot i za jakie okresy. Taki obowiązek spoczywa na powodzie na podstawie przepisu art. 6 kc. Odwoływanie się przez powoda do zapisów ugody tj. do kwoty bazowej 3558,66 złotych i odsetek umownych 1038,46 złotych nie stanowi udowodnienia wysokości roszczenia. W sytuacji kiedy pozwany kwestionował wysokość roszczenia powód powinien przedstawić swój tok rozumowania przy wyliczaniu należności , czego nie uczynił. Niemożliwym więc stała się ocena wysokości roszczenia. Sąd bowiem nie może domyślać się lub dociekać w jaki sposób powód wyliczył dochodzoną kwotę.

Z kolei bezpodstawny jest zarzut przedawnienia podnoszony przez pozwanego.

Oczywistym jest, że roszczenia z tytułu umowy zawartej przez pozwanego z (...) Bank SA w dniu 23.11.2007roku były przedawnione, ale powód zawierając ugodę z dnia 13.01.2016 roku zrzekł się zarzutu przedawnienia. Pozwany nie powoływał się przy tym aby zawierając umowę działał pod wpływem błędu, podstępu lub aby zachodziły inne podstawy do uznania nieważności jego oświadczenia woli.

W związku z powyższym Sąd na podstawie przepisu art. 917 kc. w zw. z art. 6 kc. orzekł jak wyżej.

Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98 par.1 kpc.

Powód jako strona przegrywająca sprawę nie ma podstaw do żądania zwrotu kosztów postepowania sądowego od pozwanego.