Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2018 r. w Piszu

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B.

przeciwko M. J.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego M. J. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 5308,79 zł oraz kwotę 1080,51 zł tytułem odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym naliczonych od kwoty 5308,79 za okres od 02.03.2016r. do 15.03.2018r. zł – łącznie kwotę 6389,30 zł (sześć tysięcy trzysta osiemdziesiąt dziewięć złotych 30/100 groszy) z tym, że zasądzoną należność rozkłada na 35 (trzydzieści pięć) rat, w tym 34 raty w wysokości po 186 zł (sto osiemdziesiąt sześć złotych), zaś 35 rata w wysokości 65,30 zł (sześćdziesiąt pięć złotych 30/100 groszy) - płatnych do 10 dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po dniu uprawomocnienia się wyroku, wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

II.  Umarza postępowanie w pozostałej części.

III.  Odstępuje od obciążania pozwanego M. J. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 74/18 upr

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. wytoczyła powództwo przeciwko M. J. o zapłatę kwoty 9 670,79 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od dnia 2 marca 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwany poprzez podpisanie weksla z dnia 9 września 2015 roku zobowiązał się do zapłaty w dniu 1 marca 2016 roku kwoty wskazanej na wekslu, tj. 10 430,79 złotych. W dniu 31 stycznia 2016 roku powódka wezwała pozwanego do wykupu weksla. Pozwany wpłacił na konto powódki kwotę 760 złotych, jednak zaprzestał spłacania reszty roszczeń.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 3 listopada 2017 roku wydanym w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwany M. J. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu zaprzeczył, że zaprzestał spłaty kredytu udzielonego mu na podstawie umowy z dnia 9 września 2015 roku. Przyznał, że miał okresowe problemy finansowe i spóźnił się ze spłatą kolejnych rat. Zawsze jednak pozostał w kontakcie telefonicznym z powódką, w ten sposób uzgadniał terminy płatności kolejnych rat. Podkreślił, że w 2016 roku minęły jego problemy finansowe i do chwili obecnej regularnie spłaca przedmiotowy kredyt w kwocie po 186 złotych miesięcznie i nie ma z tego tytułu żadnych zaległości.

Pozwany wniósł o rozłożenie zasądzonej należności na raty w kwocie po 186 złotych miesięcznie i nie obciążanie go kosztami sądowymi. Podniósł, że osiąga dochód w wysokości 2 000 złotych netto miesięcznie. Płaci alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie, oprócz przedmiotowego kredytu spłaca jeszcze dwa kredyty, jeden w kwocie po 136 zł miesięcznie, a drugi w kwocie około 400 zł miesięcznie. Mieszka w P.. Na opał wydaje 2000 złotych rocznie. Za energię elektryczną płaci 50 złotych miesięcznie, za gaz i wodę około 70 złotych miesięcznie, natomiast za telefon 50 złotych miesięcznie.

Pismem procesowym z 12 lutego 2018 roku powódka ograniczyła powództwo do kwoty 5 308,79 złotych wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie równymi czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 2 marca 2016 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia i wniosła o umorzenie postępowania oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła, że w toku niniejszej sprawy pozwany zapłacił na jej rzecz łącznie kwotę 4 362 zł.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 września 2015 roku pomiędzy (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w B., a M. J. zawarta została umowa pożyczki gotówkowej nr (...)- (...), na podstawie której M. J. przyznana została pożyczka o łącznej wartości 8 928 złotych.

Spłata pożyczki miała nastąpić w 48 miesięcznych ratach, po 186 złotych każda, począwszy od 13 października 2015 roku.

Na zabezpieczenie zwrotu powyższej pożyczki M. J. złożył do dyspozycji pożyczkodawcy wystawiony przez siebie weksel in blanco.

W myśl punktu 11.1. umowy z 8 września 2015 roku, w przypadku nie zapłacenia przez pożyczkobiorcę w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu i wypełnić weksel po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

(bezsporne, dowód: umowa pożyczki wraz z kalendarzem spłat k.63-69; deklaracja wekslowa k. 70; karta klienta k. 74)

Pismem z 13 stycznia 2016 roku pożyczkodawca wezwał M. J. do dobrowolnej zapłaty zaległej raty pożyczki, wymagalnej w dniu 13 grudnia 2015 roku, w kwocie 186 złotych, w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki, postawienia całego zobowiązania w stan natychmiastowej wykonalności i wystąpienia na drogę sądową.

Ze względu na nie spłacanie przez M. J. udzielonej mu pożyczki zgodnie z ustalonym kalendarzem spłat, pismem z 31 stycznia 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. wypowiedziała umowę pożyczki z 8 września 2015 roku z zachowaniem 30-dniowego terminu, poinformowała o wypełnieniu weksla i wezwała M. J. do natychmiastowej zapłaty całkowitego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 76; wypowiedzenie umowy k. 8; weksel k. 6)

Począwszy od maja 2016 roku M. J. regularnie spłaca udzieloną mu przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w B. pożyczkę w kwocie po 186 złotych miesięcznie.

Na dzień orzekania w niniejszej sprawie do spłaty pozostała kwota 5 308,79 złotych.

(okoliczności bezsporne, dowód: karta klienta k. 74)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Obowiązkiem powódki było więc udostępnić pozwanemu określoną ilość pieniędzy i objąć go ochroną ubezpieczeniową w umówionym zakresie, natomiast obowiązkiem pozwanego po udzieleniu mu przez pożyczkodawcę pożyczki było zwrócić pożyczoną kwotę i uiścić dalsze umówione opłaty.

Pozwany nie kwestionował, że jest pożyczkobiorcą w zakresie powołanej przez powódkę umowy pożyczki, a także, iż udzielono mu umówionej kwoty. Nie kwestionował również, że do spłaty pozostała mu należność w wysokości 5 308,79 złotych. Wyjaśnił, że miał okresowe problemy finansowe, które były powodem początkowego nieterminowego spłacania przez niego udzielonej mu pożyczki. Podkreślił jednak, że od dwóch lat uczciwie spłaca przedmiotowy dług w kwocie po 186 złotych miesięcznie i nie ma z tego tytułu żadnych zaległości.

W związku ze stanowiskiem pozwanego, Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Wysokość zobowiązania pozwanego została należycie przez powódkę udokumentowana i nie była kwestionowana przez pozwanego.

W konsekwencji Sąd na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c. i umowy pożyczki z dnia 8 września 2015 roku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5 308,79 złotych oraz kwotę 1 080,51 złotych tytułem odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym naliczonych od kwoty 5 308,79 złotych za okres od dnia 2 marca 2016 roku do dnia orzekania w sprawie to jest do dnia 15 marca 2018 roku – łącznie kwotę 6 389,30 złotych.

Wobec skutecznego cofnięcia pozwu przez powódkę w zakresie kwoty 4 362 złotych, Sąd umorzył postępowanie w tej części na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

Zasądzoną należność Sąd na podstawie art. 320 k.p.c. rozłożył na 35 miesięcznych rat, w tym 34 raty w wysokości po 186 złotych, zaś 35-ta rata w wysokości 65,30 złotych, płatnych do 10-ego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po dniu uprawomocnienia się wyroku, wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Wskazać należy, że powołany wyżej przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku.

Przepis art. 320 k.p.c. i sposób ustalenia spłaty w ratach stanowi odstępstwo od ogólnych reguł wymagalności roszczenia. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, iż wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenie na raty, sąd nie może natomiast odmówić wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie (vide uchwała Sądu Najwyższego z 22 września 1970r., III PZP 11/70, Lex nr 1158).

Uprawnienie z art. 320 k.p.c. przysługuje sądowi w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne, spowodowane nieurodzajem czy klęską żywiołową, mogą być jednak także spowodowane działaniem samego dłużnika. Skorzystanie z przysługującego sądowi uprawnienia ma na celu także uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego, tak aby umożliwić mu wykonanie wyroku w sposób dobrowolny.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zachodzą okoliczności uzasadniające zastosowanie dobrodziejstwa z art. 320 k.p.c. Jak wskazano wyżej, pozwany wyraża wolę spłaty przedmiotowego zadłużenia i, co najważniejsze, spłaca je regularnie od maja 2016 roku, jednakże nie posiada środków na dokonanie jednorazowej spłaty długu. Nie bez znaczenia jest trudna sytuacja majątkowa pozwanego, który osiąga dochód w wysokości 2 000 zł netto miesięcznie, płaci alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie, oprócz przedmiotowego zadłużenia spłaca jeszcze dwa inne zobowiązania finansowe w łącznej kwocie około 536 złotych miesięcznie, a także ponosi koszty utrzymania mieszkania, w tym 2 000 złotych rocznie na opał, 70 złotych miesięcznie na gaz i wodę oraz 50 złotych na energię elektryczną. Ponadto opłaca telefon – 50 Zważywszy na powyższe stwierdzić należy, że jednorazowa spłata zasądzonego świadczenia byłaby dla pozwanego bardzo utrudniona i narażałaby go na niepowetowane szkody.

Powyższe okoliczności legły także u podstaw rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Należy zauważyć, że również niewielki był nakład pracy pełnomocnika powódki, bowiem ograniczył się wyłącznie do złożenia pozwu wraz z załącznikami i odpowiedzi na sprzeciw pozwanego. Czynności powyższe nie były, w ocenie Sądu, szczególnie pracochłonne zważywszy na charakter sprawy, która nie jest zawiła i skomplikowana pod względem faktycznym i prawnym. Poza powyższymi czynnościami pełnomocnik powoda nie dokonał żadnych innych czynności w sprawie, nie stawił się na rozprawie oraz publikacji orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki z art. 102 k.p.c. i w związku z tym odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu.