Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Beata Jaworska, Karolina Szczęsna, Karolina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2017 roku, 19 kwietnia 2017 roku, 31 maja 2017 roku, 25 lipca 2017 roku, 26 września 2017 roku, 2 lutego 2018 roku w W.

sprawy R. B.

syna W. i B.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 5 października 2016 r. około godziny 17:10 w W. na ul. (...), kierując samochodem marki C. o numerze rejestracyjnym (...), dokonał postoju pojazdu w strefie zamieszkania poza miejscem do tego wyznaczonymi,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dn.20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

I.  obwinionego R. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 5488/16

UZASADNIENIE

R. B. został obwiniony o to, że w dniu 5 października 2016 roku około godziny 17:10 w W. na ul. (...), kierując samochodem marki C. o numerze rejestracyjnym (...), dokonał postoju pojazdu w strefie zamieszkania poza miejscami do tego wyznaczonymi, tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 października 2016 roku około godziny 17:10 w W. na ul. (...), R. B. zaparkował swój samochód marki C. o numerze rejestracyjnym (...) za ustawionym tam znakiem D – 40, mającym wskazywać na istnienie w tym miejscu strefy zamieszkania.

W Zakładzie Gospodarowania Nieruchomościami, zarządzającym ul. (...), znajduje się projekt organizacji ruchu owej ulicy. Jak wynika z oznaczeń naniesionych na projekcie, strefa, w której R. B. zaparkował swój pojazd, jest strefą zamieszkania. Oznakowanie istniejące w dniu 5 października 2016 roku na ul. (...) odpowiada temu, o którym mowa w projekcie. Projekt ten został pozytywnie zaopiniowany przez Inżyniera (...) W..

Funkcjonariusze Straży Miejskiej, pełniący w dniu 5 października 2016 roku służbę w patrolu na ul. (...) w W., zaobserwowali pojazd R. B. i podjęli wobec niego interwencję. W ocenie strażników kierujący tym pojazdem nie zastosował się do ustawionego znaku D-40 i dokonał postoju poza miejscem do tego wyznaczonym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia obwinionego (k. 8, 50), częściowo zeznania świadka P. J. (k.51), częściowo zeznania świadka J. N. (k. 64-65 protokołu rozprawy), notatki urzędowe (k. 1, 6), dokumentację fotograficzną (k. 2-5, 46-48), pismo do dyrektora ZGN (k. 34-35, 36), wniosek do inżyniera ruchu (k. 37), pisma z ZGN z załącznikami (k. 38-42, 43-44, 57-60, 78 – 83), pismo (...) W. (k. 45, 92), pismo ZDM (k. 54), pismo ZTP (k. 55).

R. B. w chwili zarzucanego mu czynu miał 37 lat. Jest żonaty, na jego utrzymaniu pozostaje troje dzieci. Jest zatrudniony w AM (...) na stanowisku asystenta zarządu.

Obwiniony w toku postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie zgodził się z zarzutem z uwagi na nieprawidłowości na drodze wewnętrznej. Wyjaśnił, że mieszka w pobliżu tego miejsca, w którym pozostawił samochód. W związku z tym, że na wielu okolicznych mieszkańców nałożono mandaty, postanowili podjąć kroki w tym kierunku. Zdaniem obwinionego Zarząd Gospodarowania Nieruchomościami twierdzi, że cała organizacja ruchu została zatwierdzona przez inżyniera ruchu, który odpisał, że nie zatwierdza takich projektów, a po stosowne dokumenty należy się zwrócić do zarządcy drogi, w tym wypadku do ZGN-u, przy czym ów dodał, że plan został przez niego pozytywnie zaopiniowany i żadnych zmian na nim nie wprowadzał. Z dokumentów zgromadzonych przez obwinionego i dołączonych do akt sprawy, zdaniem obwinionego wynika, że ZGN nie posiada dokumentów zatwierdzających ten plan, co oznacza, że nie wszedł on w życie, dlatego uzasadnienie mandatu budzi wątpliwości. Wyjaśnił, że mieszka tam od 20 lat, a jego żona od 30 lat oraz, że na tej ulicy zawsze parkują samochody, nigdy jednak nie było problemów. Obwiniony wskazał także na trudności związane z możliwością parkowania, bowiem w chwili obecnej jedynymi miejscami, na których można zaparkować przeznaczone są dla przedszkola: jedno dla rodziców, drugie dla zaopatrzenia. Obwiniony poinformował, że w przedmiotowym miejscu nie ma zakazu zatrzymywania się czy postoju i jednocześnie wniósł o zobowiązanie ZGN do przedstawienia dokumentu zatwierdzającego tę organizację ruchu, bowiem, jeśli nie została ona zatwierdzona, jest ona prototypem i nie powinna obowiązywać. Potwierdził jednocześnie wyjaśnienia złożone w toku czynności wyjaśniających.

Sąd zważył co następuje:

Sąd przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego. Faktem bezspornym pozostaje, że R. B. w dniu 5 października 2016 roku około godziny 17:10 zaparkował pojazd marki C. o numerze rejestracyjnym (...) na ul. (...) w W.. Na takim stanowisku staje nie tylko oskarżyciel publiczny, ale także sam obwiniony. Jednocześnie Sąd podziela wyrażone przez obwinionego wątpliwości co do zgodności z prawem wprowadzenia w tym miejscu planu organizacji ruchu, zmuszającego kierujących pojazdami w tym miejscu do stosowania się do znaku D-40 „strefa zamieszkania”. Z dokumentów dołączonych do akt sprawy przez R. B., jak też uzyskanych przez Sąd, a sporządzonych przez właściwe organy nie wynika, aby ów plan organizacji ruchu został zatwierdzony, a co za tym idzie, czy jest aktem obowiązującym, a obwiniony, jako kierujący w dniu objętym zarzutem winien był się do niego stosować. Zdaniem Sądu wyjaśnienia R. B. były spójne, logiczne, konsekwentne oraz korespondowały z pozostałym, uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadka P. J., przeprowadzającego interwencję wobec pojazdu obwinionego. Podkreślić należy, że świadek nie pamięta okoliczności rozpatrywanego zdarzenia, ale w swoich zeznaniach wskazał na problem braku miejsc parkingowych na ulicy (...) oraz podał szereg ogólnych informacji o prowadzonych tam interwencjach w związku z niestosowaniem się do oznakowania, które w przekonaniu świadka, przy stanie jego najlepszej wiedzy, wydaje się być prawidłowe. Należy zauważyć, że świadek składał zeznania w związku z prowadzonymi przez niego czynnościami służbowymi, jest osobą obcą dla obwinionego i niezainteresowaną wynikiem sprawy, wobec tego Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne.

Sąd przyznał również walor wiarygodności zeznaniom świadka J. N., występującego w sprawie jako przedstawiciel Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami, sporządzającego jednocześnie odpowiedzi na pisma obwinionego oraz Sądu z upoważnienia dyrektora tegoż Zakładu. Świadek wskazał na ogólną procedurę wprowadzania nowej organizacji ruchu w danym miejscu, nie był jednak w stanie udzielić szczegółowej odpowiedzi na pytanie, kto i w jakim terminie zatwierdził plan organizacji ruchu na ul. (...), oraz kto i kiedy wprowadził go tym samym do wykonania. W ocenie Sądu świadek składał zeznania zgodnie z najlepszym stanem wiedzy, jaki w sprawie posiadał. Stanowisko świadka znajduje potwierdzenie w obowiązujących przepisach, jak też znajduje potwierdzenie w dokumentach przez niego sporządzanych w imieniu Zakładu Gospodarowania Nieruchomościami.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody w postaci dokumentów: notatkę urzędową (k. 1, 6), wydruki fotografii (k. 2-5, 46-48), pismo do dyrektora ZGN (k. 34-35, 36), wniosek do inżyniera ruchu (k. 37), pisma z ZGN z załącznikami (k. 38-42, 43-44, 57-60, 78 – 83), pismo (...) W. (k. 45, 92), pismo ZDM (k. 54), pismo ZTP (k. 55), dane z KRK (k. 75), dane z rejestru wykroczeń (k. 76). W ocenie Sądu brak było podstaw do podważania wiarygodności tych dowodów. Strony w toku postępowania sądowego również nie podważały ich autentyczności i informacji w nich zawartych.

Sąd na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, uznał że R. B. nie można przypisać winy co do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 kw. Czyn z art. 97 kw popełnia uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Sprawca tego wykroczenie podlega karze grzywny do 3000 złotych lub karze nagany. Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 97 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach publicznych.

Zgodnie z art. 49 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym zabrania się zatrzymania pojazdu w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu.

Po dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że nie daje on podstaw do tego, aby przypisać obwinionemu R. B. odpowiedzialność za zarzucany mu wnioskiem o ukaranie czyn.

Zważyć należy, że zgodnie z § 4 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzeniem, podstawą do wprowadzenia organizacji ruchu na nowo wybudowanej drodze lub jej zmiany na drodze istniejącej jest zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ zarządzający ruchem lub podmiot zarządzający drogą wewnętrzną.

Nie ulega wątpliwości, że podmiotem zarządzającym drogą wewnętrzną jest Zakład Gospodarowania Nieruchomościami. Prawdą jest też, że na jego zlecenie powstał projekt zmiany organizacji ruchu ul. (...), który został pozytywnie zaopiniowany przez Inżyniera (...) W.. Aby ów projekt mógł wejść w życie, winien być zgodnie z § 6 w/w Rozporządzenia zatwierdzony przez tenże podmiot. Jak wynika z dokumentacji zebranej w sprawie, w sposób szczególny z korespondencji obwinionego z Zakładem Gospodarowania Nieruchomościami, ale także dokumentacji otrzymanej z tego zakładu przez Sąd, projekt ów nie została zatwierdzony, brak jest bowiem wiedzy na temat kiedy to nastąpiło, i kto tego zatwierdzenia dokonał. Nie da się też żadną drogą takich wiadomości uzyskać, bowiem sam Zakład Gospodarowania Nieruchomościami wskazał w sposób jasny, że dokumentacji stwierdzającej ten fakt nie posiada. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia, iż w dniu 5 października 2016 roku w czasie objętym zarzutem znak D-40 „strefa zamieszkania”, znajdujący się na ul. (...), faktycznie obowiązywał, a co za tym idzie, czy obwiniony R. B. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 kw.

Mając powyższe na uwadze, wobec niedających się usunąć wątpliwości oraz wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie wykroczenia, Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje bowiem podstaw do przyjęcia, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpać miał znamiona wykroczenia z art. 97 kw.

Sąd kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa, bowiem zgodnie z art. 118 § 2 kpw, w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek złożył oskarżyciel publiczny, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.