Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony K. W. w okresie od 25 sierpnia 2014 roku do 26 sierpnia 2014 roku oraz od 27 czerwca 2016 roku odbywał karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną przez Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach z dnia 31 grudnia 2014 roku w sprawie III K 725/14. W dniu 2 maja 2017 roku uzyskał zgodę Dyrektora Aresztu Śledczego w G. na czasowe opuszczenie aresztu śledczego bez dozoru w dniu 7 maja 2017 roku w godzinach od 8:00 do 17:00. Była to przepustka okolicznościowa – oskarżony chciał wziąć udział w uroczystości komunii córki. Oskarżony nie powrócił jednak do aresztu śledczego po upływie terminu, na który otrzymał przepustkę, ani też w następnych dniach. Dopiero dnia 25 maja 2017 roku został zatrzymany przez Policję i osadzony ponownie w areszcie śledczym.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie:

Wyjaśnień oskarżonego K. W. (k. 41, 50, 77-78), zeznań świadka R. D. (k. 5-6, 78), zawiadomienia (k. 1), wniosku (k. 3), pisma (k. 4), sprawozdania (k. 8-10), dokumentacji z aresztu (k. 11-25), odwołania wniosku (k. 26), danych o karalności oskarżonego (k. 34-39, 71-73), odpisu wyroku (k. 62), opinii o oskarżonym wraz z informacją o pobytach (k. 79-83), wywiadu środowiskowego (k. 84-87), pisma (k. 88).

Oskarżony K. W. konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jako przyczynę niepowrotu oskarżony wskazywał niechęć do opuszczenia dzieci, z którymi jest mocno związany. Na rozprawie wskazał dodatkowo, że gdy był pozbawiony wolności rozpadała mu się rodzina.

Stan faktyczny nie był w sprawie sporny.

Sąd zważył, co następuje:

Popełniony przez oskarżonego czyn jest czynem zabronionym, zawinionym oraz społecznie szkodliwym w stopniu wyższym niż znikomy, biorąc pod uwagę chociażby rodzaj naruszonego dobra oraz czasookres czynu.

Oskarżony na mocy wyroku Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach w sprawie III K 725/14 odbywał karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy. W dniu 7 maja 2017 roku opuścił areszt śledczy korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie aresztu śledczego bez dozoru.

Mimo upływu wyznaczonego terminu powrotu (7 maja 2017 roku godzina 17:00) oskarżony nie powrócił do aresztu śledczego. Oskarżony nie powrócił do aresztu śledczego aż do dnia 26 maja 2017 roku, kiedy to został do niego doprowadzony po zatrzymywaniu, którego dokonano w dniu 25 maja 2017 roku. Podane przez niego przyczyny niepowrotu nie mogą zostać uznane za usprawiedliwione. Należy wskazać, że rozłąka z dziećmi czy nawet kłopoty rodzinne są normalnymi typowymi następstwami pozbawienia wolności. Chęć spędzenia czasu z rodziną czy naprawienia związku nie może być z tej przyczyny uznana za usprawiedliwioną przyczynę niepowrotu. Za usprawiedliwioną przyczynę niepowrotu w rozumieniu art. 242 § 2 k.k. można w ocenie Sądu uznać zdarzenie wyjątkowe, niespodziewane. Usprawiedliwiona przyczyna nie może być natomiast motywowana jedynie względami emocjonalnymi sprawcy. Należy nadto wskazać, że wbrew twierdzeniu oskarżonego jego związek z żoną rozpadł się już wcześniej – rozwiódł się z nią w 2016 roku.

Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, wiedział że winien wrócić do aresztu śledczego aby odbyć resztę kary i celowo tego nie uczynił. Chciał zatem popełnić przestępstwo.

Prokurator objął aktem oskarżenia okres do 24 maja 2017 roku i Sąd poza wyznaczone przez niego w akcie oskarżenia granice nie wykraczał.

Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 242 § 2 k.k.

Popełniony przez oskarżonego czyn jest zawiniony, nie istniały żadne okoliczności uniemożliwiające mu dostosowanie się do panującego porządku prawnego, w szczególności oskarżony jest poczytalny. Oskarżony mógł dostosować się do powszechnie obowiązujących w społeczeństwie norm prawnych, w tym tej nakazującej wykonanie wyroku skazującego sądu. W minimalnym jedynie stopniu zmniejsza stopień winy oskarżonego fakt, że chciał przebywać z dziećmi, z którymi jest silnie związany.

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 242 § 2 k.k.

Uznając winę oskarżonego Sąd wymierzył mu karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 miesiąca. Zdaniem Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który jest znaczny. Oskarżony świadomie zlekceważył ciążący na nim obowiązek odbycia kary, ukrywał się przed organami ścigania.

W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest średni, jego działanie naruszało istotne dobro prawne jakim jest obowiązek wykonywania orzeczeń sądowych. Zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jego czasookres oraz działanie w zamiarze bezpośrednim, a także fakt, że ostatecznie oskarżony nie stawił się sam celem odbycia dalszej części kary, konieczne było jego poszukiwanie i zatrzymanie przez Policję. Zmniejsza stopień społecznej szkodliwości czynu motywacja oskarżonego.

Sąd wziął także pod uwagę na niekorzyść oskarżonego, że był on karany, i to nie tylko za przestępstwo w sprawie III K 725/14.

Przy wymierzaniu kary jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę przyznanie się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz co do zasady pozytywną opinię o nim z Aresztu Śledczego w G. oraz pozytywny wywiad środowiskowy.

W ocenie Sądu wobec oskarżonego konieczne było wymierzenie kary pozbawienia wolności, co więcej, z uwagi na brzmienie art. 69 k.k., bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Należy wskazać, że oskarżony mimo właściwego zachowania w warunkach izolacji dopuścił się jednak kolejnego przestępstwa. Był on już wcześniej trzykrotnie karany. Kary nieizolacyjne orzeczone w sprawie III K 305/01 nie odniosły wobec niego efektu. Oskarżony popełniał kolejne przestępstwa (kradzież w warunkach recydywy osądzona w sprawie III K 725/14 oraz przestępstwo będące przedmiotem sprawy niniejszej). Okres próby w sprawie III K 305/01 nie przebiegał pomyślnie i oskarżonemu zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej w tej sprawie. Z tych przyczyn w ocenie Sądu orzeczenie kary wolnościowej wobec oskarżonego nie odniesie skutku, nie wdroży go do poszanowania porządku prawnego.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

W punkcie drugim wyroku Sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu. Brak w sprawie szczególnych okoliczności uzasadniających odstąpienie od zasady, że w razie zapadnięcia wyroku skazującego koszty procesu winien ponieść oskarżony. Oskarżony ma na utrzymaniu dwie małoletnie córki, jednakże pracuje i ma możliwości zarobkowe, kara pozbawienia wolności orzeczona została wobec niego w minimalnym wymiarze, a koszty procesu są stosunkowo niskie.

SSR Szymon Markowicz

Z./

odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć obrońcy oskarżonego.