Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W., VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Paulina Więckowska, Cezary Mancarz, Jakub Miller

Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M.: D. S., A. W., E. B., A. R., M. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2015 r., 18 października 2016 r., 3 listopada 2016 r., 29 maja 2017 r., 13 września 2017 r.

sprawy

1) Ł. K.,

syna E. i M.,

urodzonego (...) w W.

2) G. C. (1) ,

syna A. i G.,

urodzonego (...) w W.

oskarżonych o to, że w okresie od 29.01.2013 r. do 19.02.2013 r. w W. przy ul. (...) AK Północ 2, działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej groźbą zamachu na życie i zdrowie doprowadzić K. S. do rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 400 zł, w ten sposób, że żądali od ww. pieniędzy tytułem Ochrony grożąc jej w przypadku odmowy uiszczenia opłaty zamachem na życie lub zdrowie, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk

przy czym G. C. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat pod odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

orzeka:

I) oskarżonego Ł. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 282 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu Ł. K. karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

II) na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Ł. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby,

III) na podstawie art. 73 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk oddaje oskarżonego Ł. K. w okresie próby pod dozór kuratora,

IV) na mocy art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet wymierzonej kary grzywny zalicza oskarżonemu Ł. K. okres jego zatrzymania w niniejszej sprawie w dniach od 11 do 13 marca 2013 r. zaokrąglając do pełnego dnia i przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

V) oskarżonego G. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżeniu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 282 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu G. C. (1) karę grzywny w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

VI) na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego G. C. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby,

VII) na podstawie art. 73 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk oddaje oskarżonego G. C. (1) w okresie próby pod dozór kuratora,

VIII) na mocy art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet wymierzonej kary grzywny zalicza oskarżonemu G. C. (1) okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 11 marca 2013 r. do dnia 5 sierpnia 2013 r., zaokrąglając do pełnego dnia i przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

IX) na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na k. 133 pod poz. 5,

X) na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca oskarżonemu G. C. (1) dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych na k. 133 pod poz. 1-4, 6,

XI) na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca oskarżonemu Ł. K. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych na k. 133 pod poz. 7-8,

XII) na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych w całości od ponoszenia kosztów postępowania, w tym opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 714/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona K. S. od dnia 7 stycznia 2013 r. wynajmowała mieszkanie numer (...), przy ul. (...) AK Północ 2. Pokrzywdzona świadczyła we wskazanym mieszkaniu usługi o charakterze erotycznym i w związku z tym zamieściła ogłoszenia o swojej działalności na stronach internetowych, podając jako numer telefonu kontaktowego numer 881 514 511.

W dniu 29 stycznia 2013 r., przed godziną 17.00, do pokrzywdzonej na podany wyżej numer telefonu zadzwonił z numeru 503 476 419 jeden z oskarżonych i umówił się z nią na spotkanie. Około godziny 17.30 w mieszkaniu wynajmowanym przez K. S. pojawili się oskarżeni – G. C. (1) i Ł. K.. G. C. (1) poinformował pokrzywdzoną, że są z ochrony, z grupy mokotowskiej i przyszli po pieniądze. Mężczyźni zażądali, by pokrzywdzona płaciła im 400 zł do piątego dnia każdego miesiąca lub wyniosła się z M., bo może stać się jej krzywda. K. S. nie zapłaciła mężczyznom, tłumacząc to faktem, iż nie posiada w chwili obecnej pieniędzy. Oskarżeni kazali jej przygotować pieniądze na 5 lutego 2013 r. Dodatkowo mężczyźni podali K. S. numer (...), oświadczając, że ma na niego dzwonić w razie kłopotów z klientem, a wtedy jej pomogą.

W dniach 5 lutego, 6 lutego oraz 7 lutego 2013 r. z numerem telefonu pokrzywdzonej kilkukrotnie próbował się skontaktować numer 503 476 419, z którego dzwonili wcześniej oskarżeni, w celu umówienia się na spotkanie w dniu 29 stycznia 2013 r. Kobieta nie odbierała tych połączeń.

W dniu 8 lutego 2013 r. około godziny 14.30 na numer telefonu K. S. zadzwonił z numeru 507 329 295 mężczyzna, który powiedział, że byli umówieni na 5 lutego. Pokrzywdzona odmówiła zapłaty, twierdząc że jest już „chroniona” w związku z czym mężczyzna zagroził, że jeśli nie dogada się z jej „ochroną”, to i tak będzie musiała płacić lub wynieść się z dzielnicy, w przeciwnym razie stanie jej się krzywda.

W dniu 18 lutego 2013 r. do K. S. z numeru 517 975 420 zadzwonił mężczyzna, który podał się za klienta, ale po usłyszeniu jej adresu powiedział, że miała się stąd wynieść lub płacić, grożąc że w przeciwnym razie stanie jej się krzywda.

Obawiając się dzwoniących do niej mężczyzn, pokrzywdzona w dniu 19 lutego 2013 r. poinformowała o zaistniałych wydarzeniach Policję.

Karty SIM, do których przypisane były numery telefonów, z których wykonywano połączenia do K. S., były używane przez oskarżonych G. C. (1) i Ł. K.. Oskarżeni znali się i kontaktowali ze sobą telefonicznie.

W toku rozprawy głównej oskarżeni zwrócili się o skierowanie sprawy do mediacji. W toku mediacji zawarto ugodę, w której oskarżony G. C. (1) przeprosił pokrzywdzoną i zobowiązał się, iż nie powtórzy się sytuacja gróźb i wymuszenia z jego strony. W toku mediacji oskarżony Ł. K. zobowiązał się, że z jego strony nie zaistnieje nigdy sytuacja gróźb i wymuszenia. Ponadto obydwaj oskarżeni oświadczyli, że gwarantują pokrzywdzonej bezpieczeństwo ze swojej strony.

Obydwaj oskarżeni byli wcześniej karani. Oskarżony G. C. (1) był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 28 maja 2010 r., sygn. akt VIII K 206/10, za przestępstwo z art. 280 § 1 kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności. Na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył G. C. (2) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 września 2009 r. do dnia 28 maja 2010 r. Resztę kary oskarżony odbył w okresie od dnia 12 sierpnia 2011 r. do dnia 25 czerwca 2012 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka K. S. – k. 2, 264-268, 546-549, protokołów oględzin rzeczy – k. 62, 94, 96, 129, protokołu okazania – k. 19-20, na płycie CD – k. 111, wykazów połączeń telefonicznych – k. 315-319, ugody mediacyjnej – k. 442, karty karnej – k. 564-565, 567-568, wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. – k. 584-585, informacji z bazy NOE-SAD o odbyciu kary pozbawienia wolności – k. 621-622)

Oskarżony G. C. (1) ma 31 lat, pracuje jako taksówkarz, miesięcznie osiąga dochód w wysokości 1800 zł. Oskarżony jest kawalerem, ma na utrzymaniu jedno dziecko w wieku 3 lat, na które płaci 800 zł miesięcznie tytułem alimentów. (dane osobopoznawcze – k. 435, wywiad środowiskowy – k. 496-497)

Oskarżony Ł. K. ma 34 lata, jest zatrudniony w zakładzie o nazwie P. (...), osiąga dochód w wysokości 1700 zł miesięcznie. Oskarżony opiekuje się babcią, która nie jest w stanie samodzielnie egzystować. (dane osobopoznawcze – k. 434-435, wywiad środowiskowy – k. 490-491)

Oskarżony G. C. (1) zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i w toku rozprawy głównej nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmawiał składania wyjaśnień.

Oskarżony G. C. (1) odpowiadając na pytania w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że nie zna Ł. K., ani pokrzywdzonej, ale nie wyklucza, że mógł być u niej w roli klienta i nie zapłacić. Oskarżony stwierdził, iż być może nie spodobał się pokrzywdzonej i dlatego go pomawia. W toku rozprawy głównej oskarżony potwierdził wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym. Na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2013 r. oskarżony G. C. (1) złożył oświadczenie, w którym wskazał, że przez cały czas od pierwszej wizyty u K. S. wahał się czy brać od niej pieniądze i po rozmowie z dnia 3 lub 4 marca zaniechał tego czynu, z uwagi na to że jest potrzebny dziecku i narzeczonej na wolności.

Oskarżony Ł. K., w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zrzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie zna G. C. (1), ani K. S.. Wskazał, że nie pamięta co robił w okresie objętym zarzutem, ale na początku lutego był przez tydzień w Z. oraz podał dane osób, które przebywały z nim w Z.. Na rozprawie głównej oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień, potwierdzając jedynie wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych Ł. K. i G. C. (1) nie są wiarygodne. Wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z pozostałym, uznanym za wiarygodny, spójnym materiałem dowodowym. Zgromadzone w aktach sprawy wykazy połączeń telefonicznych jednoznacznie wskazują, że oskarżeni, w okresie objętym zarzutem, wykonywali połączenia na numer telefonu pokrzywdzonej, a analiza danych (...) zawartych w wykazach, potwierdza, że w okresie tym przebywali w pobliżu mieszkania wynajmowanego przez K. S.. Okoliczności wynikające z analizy wykazów połączeń harmonizują z zeznaniami pokrzywdzonej K. S. i jednocześnie podważają wersję kreowaną przez oskarżonych, według której w ogóle się oni nie znają.

Wersji tej przeczą również protokoły oględzin zatrzymanych podczas przeszukania telefonów, należących do G. C. (1) i Ł. K., które wyraźnie dają podstawy do stwierdzenia, że telefony te były wykorzystywane do łączenia się z numerem K. S.. Ponadto, jak wynika z wykazów połączeń oraz oględzin przedmiotowych telefonów, oskarżeni wykonywali połączenia także wzajemnie na swoje numery telefonów, co w sposób oczywisty podważa wiarygodność stwierdzeń, że nie znali się wcześniej.

Wskazać również należy, że wyjaśnienia oskarżonych są bardzo skąpe, a oskarżeni wielokrotnie w ogóle odmawiali ich składania. Mając zatem na uwadze pozostały, wiarygodny materiał dowodowy zebrany w sprawie, Sąd uznał, że składane przez oskarżonych wyjaśnienia stanowią jedynie przyjętą w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej linię obrony. Zdaniem Sądu oskarżeni zaprzeczając jakimkolwiek relacjom łączących ich wzajemnie oraz z K. S., zmierzali do wykreowania siebie jako osób pokrzywdzonych i niesłusznie postawionych w stan oskarżenia, co dodatkowo podkreśla używanie przez nich w postępowaniu przygotowawczym słów „pomawia”. Wersja wykreowana przez oskarżonych stoi jednak w rażącej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym i jawi się jako zupełnie niewiarygodna, a co za tym idzie brak było podstaw do uznania wyjaśnień G. C. (1) i Ł. K. za wiarygodne.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej K. S.. Zeznania tego świadka są spójne z pozostałym materiałem dowodowym i jak już wyżej wskazano zostały potwierdzone przez dowód zupełnie obiektywny jakim są wykazy połączeń telefonicznych, z których wynika fakt wykonywania na jej numer połączeń z numerów wykorzystywanych przez oskarżonych oraz oględziny telefonów należących do oskarżonych. W świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego w sprawie zaznaczyć również należy, że w ocenie Sądu zeznania pokrzywdzonej były jasne, spójne i wyczerpujące, a K. S. w toku postępowania składała konsekwentnie takie same zeznania różniące się jedynie szczegółami, które to różnice są naturalne z uwagi na upływ czasu. Zupełnie typowe jest bowiem to, że niektóre szczegóły zdarzenia zatarły się w pamięci pokrzywdzonej, bowiem zeznania w postępowaniu składała ona w różnym czasie, nawet ponad dwa lata po zdarzeniu.

Zeznania świadków N. Ś., P. P., K. Z., oraz G. M. nie były przydatne do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Świadkowie powołani na okoliczność potwierdzenia pobytu oskarżonego Ł. K. w Z. w lutym 2013 r. potwierdzili tę okoliczność, jednak z uwagi, iż popełnienie zarzucanego oskarżonemu czynu miało miejsce głównie poprzez wykonywanie telefonów, a w mieszkaniu K. S. miała miejsce tylko jedna wizyta i to w styczniu 2013 r., to miejsce pobytu oskarżonego w lutym 2013 r. nie miało znaczenia dla ustaleń w niniejszej sprawie. Dodatkowo wskazać należy, że świadkowie nie potrafili podać konkretnej daty, w jakiej przebywali w Z. z oskarżonym Ł. K., a zatem zeznania te i wobec tej okoliczności nie miały znaczącej wartości dowodowej.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania zgromadzonych w sprawie, wymienionych wyżej dowodów z dokumentów. Przedmiotowe dokumenty sporządzone zostały w wymaganej formie przez powołane do tego organy i brak jest jakichkolwiek podstaw do zanegowania ich autentyczności czy prawdziwości zawartych w nich informacji. Dodatkowo dokumenty te korespondują z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonej, a ich wiarygodność nie była podważana w toku postępowania.

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, iż wina G. C. (1) i Ł. K. oraz okoliczności popełnienia zarzuconego im czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżeni mieli w chwili czynu możliwość rozpoznania jego karalności i można było od nich wymagać zachowania zgodnego z prawem. Stwierdzić zatem należało, że oskarżeni swoim zachowaniem zrealizowali znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk, a oskarżony G. C. (1) dopuścił się tego czynu w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk.

Przepis art. 282 kk stanowi, że „kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym albo do zaprzestania działalności gospodarczej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”. Przedmiotem ochrony art. 282 kk jest więc mienie, czyli wszelkie prawa majątkowe jako przedmiot główny oraz zdrowie, wolność i nietykalność cielesna człowieka jako przedmiot uboczny. Przemoc w rozumieniu omawianego przepisu nie musi oznaczać przemocy wobec osoby, może więc mieć charakter pośredni albo być skierowana na rzecz. Groźba musi zaś dotyczyć zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie. Chodzi tu zatem o groźbę dokonania zabójstwa lub spowodowania uszczerbku na zdrowiu albo uszkodzenia bądź zniszczenia rzeczy (M. Mozgawa (red.), Kodeks Karny. Komentarz, LEX, 2014).

Czyn z art. 282 kk można popełnić jedynie w zamiarze bezpośrednim zabarwionym motywacją osiągnięcia korzyści majątkowej. Należy jednak zaznaczyć, iż niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego nie musi pozostawać w związku z faktycznym osiągnięciem przez sprawcę korzyści majątkowej, osiągnięcie takiej korzyści nie należy bowiem do znamion przestępstwa (J. Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, LEX, 2014).

Przestępstwo spenalizowane w art. 282 kk jest przestępstwem powszechnym, skutkowym – znamieniem wymuszenia rozbójniczego jest bowiem skutek w postaci rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem przez pokrzywdzonego bądź zaprzestania przez niego działalności gospodarczej. Do czasu, gdy rozporządzenie takie nastąpi, mówić można jedynie o usiłowaniu popełnienia przestępstwa, zgodnie z art. 13 § 1 kk, w myśl którego „odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje”. Z kolei zgodnie z art. 12 kk „dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony”. Przepis ten znajdzie zatem zastosowanie jeżeli zachowania podejmowane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej miały miejsce w krótkich odstępach czasu i były z góry objęte zamiarem sprawcy.

Oskarżonym zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk wspólnie i w porozumieniu, odwołując się w istocie do konstrukcji współsprawstwa, o której mowa w art. 18 § 1 kk. Powołany przepis stanowi, że odpowiada za sprawstwo m. in. ten kto popełnia czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Do przypisania co najmniej dwóm osobom współsprawstwa danego czynu zabronionego nie jest konieczne, aby każda z tych osób osobiście zrealizowała wszystkie znamiona tego czynu zabronionego. Możliwa jest sytuacja, że każdy ze sprawców realizuje jedynie część znamion danego typu czynu zabronionego. W takiej sytuacji przypisanie każdemu z nich tego czynu jest możliwe, o ile każdy z nich obejmował swoją wolą i świadomością popełnienie tego czynu, innymi słowy – chciał go popełnić; a nawet jeśli nie wypełnił wszystkich jego znamion, to akceptował ich wypełnienie przez drugiego współsprawcę. Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Odnosząc się do znamion strony przedmiotowej przestępstwa zarzuconego oskarżonym w niniejszej sprawie, nie ulega wątpliwości, iż zostały one zrealizowane. Zachowanie oskarżonych polegało na grożeniu, w okresie od 29 stycznia 2013 r. do 19 lutego 2013 r. zamachem na zdrowie i życie K. S. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 400 zł, w ten sposób, że żądali od pokrzywdzonej wskazanej kwoty tytułem „ochrony”. Oskarżeni w podanym okresie czasu grozili pokrzywdzonej osobiście oraz wykonywali do niej telefony, a zatem podejmowali wiele zachowań w celu osiągnięcia wskazanej korzyści, zaś zachowania te były podejmowane w krótkich odstępach czasu. Jednocześnie nie doszło do rozporządzenia mieniem lub zaprzestania prowadzenia działalności przez pokrzywdzoną, a zatem oskarżeni zrealizowali znamiona przestępstwa z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk jedynie w formie usiłowania. Oskarżeni nie wypełnili samodzielnie wszystkich znamion czynu z art. 282 kk, bowiem rozmowy telefoniczne były wykonywane tylko przez jedną osobę, a podczas wizyty oskarżonych w mieszkaniu pokrzywdzonej rozmawiał z nią i wypowiadał groźby tylko G. C. (1). Zachowanie G. C. (1) i Ł. K. podczas wizyty w mieszkaniu K. S. wskazuje jednak na to, że obydwaj akceptowali popełnienie przestępstwa i obejmowali swoją świadomością jego znamiona i wspólnymi siłami dążyli do osiągnięcia skutku w postaci rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną, a zatem nie ulega wątpliwości, że obydwaj oskarżeni zrealizowali znamiona strony przedmiotowej przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. art. 282 kk w zw. z art. 12 kk działając wspólnie i w porozumieniu. Oskarżeni grożąc K. S. działali umyślnie, z zamiarem bezpośrednim zabarwionym celem w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej. Charakter działań podejmowanych przez G. C. (1) i Ł. K. świadczy, że niewątpliwie chcieli oni wywołać u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia, które skutkowałoby uzyskaniem przez nich korzyści majątkowej.

Na marginesie wskazać należy, że na rozstrzygnięcie Sądu i przypisaniu oskarżonym wyżej opisanego czynu nie miało wpływu oświadczenie oskarżonego G. C. (1), iż w dniu 3 lub 4 marca odstąpił od dokonania zarzucanego mu czynu. Oświadczenie to dotyczy bowiem okresu nieobjętego zarzutem, w którym została ujęta data 19 lutego 2013 r. jako data końcowa zarzucanego oskarżonym czynu i w takim zakresie czasowym należało oceniać zachowanie oskarżonego. Uwzględnienie przy podstawie faktycznej orzekania zachowań oskarżonych mających miejsce po dniu 19 lutego 2013 r., a w szczególności tych podjętych już w marcu 2013 r., a zatem po upływie dłuższego okresu, stanowiłoby wyjście poza granice aktu oskarżenia, co jako takie jest niedopuszczalne. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że w ocenie Sądu oświadczenie oskarżonego G. C. (1) o dobrowolnym odstąpieniu od dokonania nie jest wiarygodne i nie potwierdzają go żadne inne okoliczności. Ponadto oskarżony Ł. K. na żadnym etapie postępowania nie potwierdził, ani nie przyłączył się do tego oświadczenia. Dodatkowo w świetle faktu, iż odstąpienie to miało mieć miejsce już po zgłoszeniu przez pokrzywdzoną sprawy na Policję, zdaniem Sądu trudno w takiej sytuacji w ogóle mówić o „dobrowolności” odstąpienia.

Sąd ustalił, że oskarżony G. C. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk. Zgodnie z art. 64 § 1 kk sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, jeżeli sprawca:

- był uprzednio skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności,

- w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary popełnia umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany.

Powyższe warunki zostały spełnione w niniejszej sprawie. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 28 maja 2010 r., sygn. akt VIII K 206/10, oskarżony został skazany za przestępstwo z art. 280 § 1 kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności. Przestępstwo z art. 280 § 1 kk jest przestępstwem, do którego znamion, tak jak w przypadku przestępstwa z art. 282 kk należy użycie przemocy lub groźby, obydwa przestępstwa zostały zlokalizowane w tym samym rozdziale Kodeksu karnego, a zatem należało stwierdzić, iż są to przestępstwa podobne w rozumieniu art. 64 § 1 kk. Odnośnie przesłanki odbycia co najmniej 6 miesięcy kary należy wskazać, że oskarżony odbył łącznie ponad 23 miesiące pozbawienia wolności. Oskarżony zakończył odbywanie kary w dniu 25 czerwca 2012 r. natomiast przypisanego mu w niniejszej sprawie przestępstwa dopuścił się w okresie od 29 stycznia 2013 r. do 19 lutego 2013 r., czyli przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary.

Wymierzając oskarżonym karę, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Jako okoliczności obciążające obydwu oskarżonych Sąd uznał wysoki stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nich przestępstwa oraz sposób życia oskarżonych przed jego popełnieniem. W momencie popełnienia czynu zarówno Ł. K., jak i G. C. (1) byli osobami dorosłymi i w pełni świadomymi ciążących na nich obowiązków i obowiązujących przepisów. Co więcej, obydwaj oskarżeni byli już karani, tym bardziej więc powinni być świadomi konsekwencji swojego zachowania. Żaden z oskarżonych nie znajdował się w szczególnej sytuacji, mogącej jeśli nawet nie usprawiedliwić, to przynajmniej logicznie wytłumaczyć ich postępowanie. Mimo to oskarżeni świadomie zdecydowali się po raz kolejny postąpić wbrew prawu, a co więcej działali w zamiarze bezpośrednim. Wszystkie powyższe czynniki nakazują ocenić stopień winy zarówno Ł. K., jak i G. C. (1) jako wysoki, podobnie jak stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonych, oskarżeni usiłując dokonać czynu z art. 282 kk godzili bowiem w dwa podstawowe dobra prawne w postaci własności oraz zdrowia.

Sposób życia oskarżonego Ł. K. przed popełnieniem przypisanego mu czynu należy ocenić jako naganny. Oskarżony był już kilkukrotnie karany, a mimo to po raz kolejny popełnił czyn zabroniony. Zdaniem Sądu postawa oskarżonego świadczy o rażącym lekceważeniu porządku prawnego i ta okoliczność musiała znaleźć odzwierciedlenie w wymierzonej oskarżonemu karze.

Sposób życia oskarżonego G. C. (1) Sąd ocenił podobnie jako naganny. Oskarżony był już karany, w tym za przestępstwo z art. 280 § 1 kk, odbywał kary pozbawienia wolności, a także zarządzano wobec niego warunkowo zawieszone kary pozbawienia wolności. Mimo to oskarżony zdecydował się na popełnienie kolejnego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu podobnie jak w przypadku oskarżonego Ł. K., postawa oskarżonego G. C. (1) świadczy o rażącym lekceważeniu porządku prawnego i ta okoliczność musiała znaleźć odzwierciedlenie w wymierzonej oskarżonemu karze.

Wymierzając oskarżonym karę Sąd miał jednak na uwadze również okoliczności łagodzące. Popełnione przez oskarżonych przestępstwo zostało dokonane jedynie w formie usiłowania, a zatem rozmiar ujemnych następstw tego przestępstwa nie był znaczny. Dodatkowo okolicznością łagodzącą jest zachowanie oskarżonych po popełnieniu czynu. W trakcie postępowania oskarżeni wnieśli o skierowanie sprawy do mediacji, podczas której G. C. (1) przeprosił pokrzywdzoną, a Ł. K. wyjaśnił swoje zachowanie, natomiast obydwaj oskarżeni oświadczyli, że zapewniają pokrzywdzonej pełne bezpieczeństwo ze swojej strony.

Mając na uwadze powyższe, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonych Sąd uznał, że wobec oskarżonego Ł. K. karą odpowiednią w niniejszej sprawie będzie kara roku pozbawienia wolności zaś wobec G. C. (1) kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd uznał, uznając przepisy obowiązujące do dnia 1 lipca 2015 r. za względniejsze w rozumieniu przepisu art. 4 § 1 kk, iż zachodzą w stosunku do obydwu przesłanki określone w art. 69 § 1 i 2 kk pozwalające na zastosowanie wobec nich dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności. Mając na uwadze postawę oskarżonych po popełnieniu przestępstwa, fakt iż przeprosili oni pokrzywdzoną oraz dyrektywę zgodnie, z którą karę bezwzględnego pozbawienia wolności traktuje się jako środek ultima ratio, Sąd uznał, że wystarczającym dla osiągnięcia wobec nich celów kary, a zwłaszcza zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, będzie zastosowanie przedmiotowego środka probacyjnego. W ocenie Sądu cele kary zostaną osiągnięte mimo warunkowego zawieszenia jej wykonania. Zdaniem Sądu zawieszenie wykonania kary będzie wystarczające dla wzbudzania w oskarżonych woli działania w kształtowaniu społecznie pożądanych postaw. W ocenie sądu postawa oskarżonych uzasadnia wniosek, iż wymierzanie im kary bez warunkowego zawieszenia nie jest konieczne dla osiągnięcia zamierzonych celów w zakresie kształtowania odpowiedniej postawy u oskarżonych. Nadmienić należy, że wymiar okresu próby wobec zastosowania przepisu art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. Sąd mógł określić w przedziale od 2 do 5 lat.

Sąd mając na uwadze, iż oskarżony Ł. K. był już wcześniej karany, ustalił okres próby na 5 lat uznając, iż maksymalny okres próby jest konieczny do weryfikacji postawy oskarżonego, jak i wypełnienia pozostałych celów nałożonej kary.

Również w przypadku oskarżonego G. C. (1), który był karany, a przypisany mu czyn popełnił w warunkach recydywy Sąd uznał, że maksymalny okres próby jest konieczny do weryfikacji postawy oskarżonego, jak i wypełnienia pozostałych celów nałożonej kary.

Orzekając o zawieszeniu kary pozbawienia wolności, Sąd na podstawie art. 73 § 1 kk oddał każdego z oskarżonych pod dozór kuratora w okresie próby. W ocenie Sądu oddanie oskarżonych pod dozór było w niniejszej sprawie uzasadnione, szczególnie w świetle ich uprzedniej karalności, w tym oskarżonego G. C. (1) w warunkach recydywy.

Dodatkowo z uwagi na pobudki, jakimi oskarżeni kierowali się popełniając przestępstwo, tj. chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd uznał, iż zasadnym będzie wymierzenie obydwu oskarżonym na podstawie art. 33 § 2 kk obok kary pozbawienia wolności, kary grzywny. Uznano, iż orzeczenie grzywny jest niezbędne dla osiągnięcia celów wychowawczych kary, urealni ono bowiem represję karną, a przez to dodatkowo skłoni oskarżonych do przestrzegania porządku prawnego oraz zniechęci ich do podobnego zachowania w przyszłości. Zdaniem Sądu wymierzenie grzywny obok warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, wypełnia dyrektywy przewidziane w art. 53 kk. Stanowi ono również zaakcentowanie faktu, iż zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary nie oznacza jednocześnie bezkarności sprawcy przestępstwa. Określając wymiar stawki grzywny Sąd miał na względzie sytuację majątkową i rodzinną oskarżonych, a przede wszystkim ich możliwości zarobkowe. Mając to na uwadze, Sąd uznał za stosowne wymierzenie oskarżonemu Ł. K. kary grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych, zaś oskarżonemu G. C. (1) w wysokości 350 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Ilość stawek Sąd zróżnicował mając na względzie, że to oskarżony G. C. (1) w trakcie czynu wykazywał większą aktywność. W ocenie Sądu orzeczone grzywny są realne do wykonania i nie mogą być uznane za sankcję nadmiernie dolegliwą.

W punkcie IV) i VIII) wyroku Sąd, stosownie do treści art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, uznając przepisy obowiązujące do dnia 1 lipca 2015 r. za względniejsze, zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych wobec nich kar grzywny okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. Ł. K. okres zatrzymania od dnia 11 do 13 marca 2013 r., a G. C. (1) okres od dnia 11 marca 2013 r. do dnia 5 sierpnia 2013 r.

W punkcie IX) wyroku Sąd na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek telefonu, który służył oskarżonym do popełnienia przestępstwa.

W punkcie X) i XI) wyroku Sąd postanowił zwrócić oskarżonym uprawnionym pozostałe dowody rzeczowe, które nie były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 624 § 1 kpk, umożliwiające zwolnienie obydwu oskarżonych w całości od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Dochody oskarżonych nie są wysokie i nie posiadają oni żadnego majątku. Dodatkowo G. C. (1) posiada na utrzymaniu dziecko, na które łoży alimenty. W tej sytuacji Sąd uznał, że uiszczenie kosztów sądowych, szczególnie wobec orzeczenia kar grzywny, chociażby tylko w części byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe ze względu na ich sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie XII) wyroku.