Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Elżbieta Zarzecka (spr.)

Sędziowie: SA Teresa Suchcicka

SA Barbara Orechwa-Zawadzka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2018 r. w B.

sprawy z odwołania W. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 września 2017 r. sygn. akt IV U 1119/16

oddala apelację.

SSA Teresa Suchcicka SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka

Sygn. akt III AUa 759/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z 27 maja 2016 r., wydaną na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) odmówił W. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres po 30 kwietnia 2016 r., ponieważ w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z 23 maja 2016 r. stwierdzono, że nie jest on niezdolny do pracy.

Od powyższej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie. Nie zgodził się z oceną stanu zdrowia dokonaną przez organ rentowy i wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do wnioskowanego świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z 19 września 2017 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał W. T. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres, tj. od 1 maja 2016 r. do 31 maja 2018 r.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że W. T., urodzony (...), magister wychowania fizycznego, do 30 kwietnia 2016 r. był uprawniony do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Wniosek o przedłużenie prawa do tego świadczenia złożył 14 marca 2016 r. W okresie aktywności zawodowej pracował on między innymi na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego i historii, a ostatnio jako ratownik na basenie. W. T. korzystał przede wszystkim z konsultacji lekarskiej lekarzy specjalistów z zakresu: ortopedii, reumatologii, chorób wewnętrznych i neurochirurgii. Ponadto, był hospitalizowany w Klinice (...) w W. (2016 r.).

W celu wyjaśnienia stanu zdrowia wnioskodawcy i ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy zgromadził dokumentację medyczną i przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy: neurologa oraz internisty – reumatologa. Biegły lekarz reumatolog-internista w opinii z 24 października 2016 r. uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy od daty badania do 24 października 2017 r. Dokonując oceny stanu zdrowia biegły rozpoznał: reumatoidalne zapalenie stawów i chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. W uzasadnieniu wskazał, że przyczyną niezdolności do pracy u wnioskodawcy jest pierwsze z wymienionych schorzeń. Odwołujący z powodu tego schorzenia leczony jest od 2013 r. w poradni reumatologicznej, a aktualne badanie wykazało wzmożone ucieplenie lewego nadgarstka i bólowe ograniczenie ruchowe. Biegły podkreślił, że dysfunkcja układu ruchu ogranicza częściowo zdolność wnioskodawcy do pracy w zawodzie nauczyciela wychowania fizycznego. Biegły neurolog, po stwierdzeniu u wnioskodawcy choroby zwyrodnieniowo - dyskopatycznej kręgosłupa z zespołem bólowym w wywiadzie uznał, że W. T. pomimo dolegliwości neurologicznych jest zdolny do pracy. Biegły wskazał, że badanie wnioskodawcy nie ujawniło istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu, a zdiagnozowane schorzenie kręgosłupa nie ogranicza trwale zdolności do zarobkowania. Podkreślił, że odwołujący w minionych latach nie wymagał wykonywania zabiegu operacyjnego w odcinku lędźwiowym, a prowadzone leczenie zachowawcze było wystarczające. Zastrzeżenia do powyższej opinii zgłosił organ rentowy, wnosząc o powołanie nowego biegłego lekarza z zakresu reumatologii. Z kolei odwołujący zakwestionował opinię biegłego neurologa i wniósł o powołanie nowego lekarza biegłego z tej dziedziny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii nowego zespołu biegłych lekarzy - reumatologa i neurologa. Biegły reumatolog, podtrzymując rozpoznanie poczynione przez poprzednika uznał, że W. T. jest nadal częściowo niezdolny do pracy na okres 12 miesięcy, tj. do maja 2018 r. W uzasadnieniu argumentował, że obecny stan zdrowia wnioskodawcy nie wykazuje poprawy w stosunku do wcześniejszych badań orzeczniczych ZUS, na podstawie których wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy. Podkreślił, że choroba wnioskodawcy ma charakter postępujący i wraz z towarzyszącymi dolegliwościami bólowymi stanowi przeciwwskazanie do pracy w zawodzie nauczyciela wychowania fizycznego. Ponadto, upośledzona sprawność fizyczna nie pozwala na wykonywanie pracy ratownika wodnego, co zostało potwierdzone zaświadczeniem lekarza medycyny pracy z 30 stycznia 2014 r., który wydał zakaz pracy na tym stanowisku. W podsumowaniu biegły zgodził się ze stanowiskiem poprzedniego biegłego lekarza reumatologa wyrażonym w opinii z 24 października 2016 r. Drugi biegły neurolog, po stwierdzeniu u skarżącego: choroby dyskopatyczno-zwyrodnieniowej kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, przebytej rwy kulszowej prawostronnej oraz reumatoidalnego zapalenia stawów zaopiniował, że stan neurologiczny wnioskodawcy nie ogranicza obecnie jego zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Biegły zwrócił uwagę, że badanie neurologiczne nie potwierdziło istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu. Brak jest bowiem ewidentnych objawów korzeniowych i ubytkowych. Występują jedynie ograniczenia ruchomości kręgosłupa L w zakresie nachyleń bocznych i rotacji. Powtórzył, że wnioskodawca w ubiegłych latach nie wymagał leczenia operacyjnego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, a leczenie zachowawcze było wystarczające. Organ rentowy zgłosił ponowne zastrzeżenia i w załączeniu do pisma procesowego z 9 sierpnia 2017 r. zakwestionował wydaną opinię nowego lekarza reumatologa, domagając się powołania biegłego z dziedziny medycyny pracy.

Oceniając stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy odwołał się do przepisów dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy: art. 57 ust. 1, art. 12 ust. 1-3, art. 13 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że dominujący charakter dolegliwości wnioskodawcy związany był ze schorzeniami w postaci reumatoidalnego zapalenia stawów ( (...)) oraz choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, dlatego kluczowe znaczenie w sprawie miały opinie sporządzone przez biegłych neurologów i reumatologów. Sąd ten przyjął wydane w sprawie opinie biegłych za miarodajne dowodowy w sprawie. W świetle zgłoszonych przez organ rentowy oraz wnioskodawcę zastrzeżeń do wydanych opinii, zasadnicze znaczenie miały opinie powołanego w sprawie nowego zespołu biegłych lekarzy sądowych, w szczególności opinia biegłej reumatolog – internisty. Biegła w opinii z 9 maja 2017 r. jednoznacznie orzekła, że W. T. jest częściowo niezdolny do pracy nadal po 30 kwietnia 2016 r. na okres do 31 maja 2018 r. Opinia ta okazała się zbieżna z wnioskami zawartymi w opinii poprzedniego biegłego lekarza reumatologa, który stwierdził, że z punktu widzenia zdiagnozowanego u wnioskodawcy reumatoidalnego zapalenia stawów jest on nadal po 30 kwietnia 2016 r. częściowo niezdolny do zarobkowania. Sąd uznał za zasadne wnioski biegłego w zakresie okresu częściowej niezdolności do pracy. Sporządzający opinie biegli w ocenie Sądu dokonali starannego i wszechstronnego rozpoznania, a wydane orzeczenia należycie uzasadnili. Z punktu widzenia zdiagnozowanych dolegliwości wnioskodawca jednoznacznie został uznany za częściowo niezdolnego do pracy. W ocenie Sądu Okręgowego wymienione dowody zasługiwały na uwzględnienie. Biegli mieli na uwadze wiek ubezpieczonego, wykształcenie, wykonywaną ostatnio pracę (nauczyciela wychowania fizycznego i ratownika wodnego), wyniki jego badań przeprowadzonych w minionym okresie, dokumentację dotyczącą dotychczasowego leczenia oraz stan zdrowia stwierdzony na podstawie badań przeprowadzonych bezpośrednio przed wydaniem opinii. Zdaniem tego Sądu, nie było podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego organu rentowego o powołanie biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, gdyż stan zdrowia wnioskodawcy został dostatecznie wyjaśniony. W konsekwencji Sąd uznał, że zaskarżona decyzja podlegała zmianie, gdyż W. T. spełnił wszystkie przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, to jest od 1 maja 2016 r. do 31 maja 2018 r., określone przepisem art. 57 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 i art. 102 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od tego wyroku wniósł organ rentowy. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił naruszenie:

1. art. 224 k.p.c. wyrażające się tym, iż Sąd przyjął, że sprawa jest już dostatecznie wyjaśniona, wobec czego zamknął rozprawę i wydał wyrok, pomimo tego, iż nie zostały jednoznacznie wyjaśnione okoliczności dotyczące oceny stopnia upośledzenia sprawności organizmu w przebiegu choroby odwołującego,

2. art. 217 § 3 oraz 233 § 1 k.p.c. wyrażające się przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów poprzez: zaniechanie przeprowadzenia dowodu z nowego zespołu biegłych, w tym z zakresu medycyny pracy, czym dodatkowo naruszono zasadę równości stron w postępowaniu; uznanie okoliczności spornych za dostatecznie wyjaśnione.

3. art. 12 ust. 3, art. 57 ust. 1 pkt 1 oraz art. 102 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez uznanie, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy od 1 maja 2016 r. do 31 maja 2018 r. i przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na wskazany okres.

Skarżący w trybie art. 381 i art. 382 k.p.c. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy na okoliczność ustalenia niezdolności do pracy odwołującego.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Olsztynie.

W odpowiedzi na apelację W. T. wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zawartym w niej zarzutom Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wywiódł na ich podstawie trafne wnioski, znajdujące należyte oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w postaci opinii biegłych z zakresu reumatologii - interny i neurologii. Sąd pierwszej instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny podziela ocenę Sądu pierwszej instancji, bowiem zgromadzony materiał dowodowy świadczy o tym, iż W. T. jest nadal częściowo niezdolny do pracy i przysługuje mu z tego tytułu prawo do świadczenia rentowego w okresie od 1 maja 2016 r. do 31 maja 2018 r.

W myśl art. 102 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki to świadczenie przyznano. Jak stanowi natomiast art. 61 ww. ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Przepis ten stanowi odrębną od art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawę przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż dotyczy ubezpieczonych, którzy mieli już przyznane prawo do tego świadczenia na dany okres w oparciu o art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej i w związku z upływem tego okresu złożyli ponowny wniosek o ustalenie uprawnień do świadczenia rentowego na dalszy okres. Wykładnia gramatyczna art. 61 ustawy emerytalnej wskazuje, że renta przywrócona nie oznacza innej nowej renty, lecz to samo świadczenie, do którego prawo poprzednio ustało.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ww. ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Stosownie zaś do art. 13 ust. 1, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W. T. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 14 czerwca 2015 r. do 30 kwietnia 2016 r. Okolicznością sporną w sprawie niniejszej było natomiast to, czy po 30 kwietnia 2016 r. nadal jest on niezdolny do pracy oraz w jakim stopniu i czy prawo do renty z tego tytułu podlega przywróceniu. Istotne znaczenie miało zatem ustalenie, czy po tej dacie nastąpiła poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy.

Ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia wymaga wiadomości specjalnych i Sąd nie może opierać ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 lutego 2010 r. w sprawie sygn. akt II UK 191/09, lex numer 590238). Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalenia dotyczące kwestii zdolności wnioskodawcy do pracy poczynił opierając się na wnioskach wynikających ze sporządzonych w sprawie opinii biegłych lekarzy specjalistów. Biegła z zakresu reumatologii - interny uznała, że ze względu na występujące u wnioskodawcy reumatoidalne zapalenie stawów jest on nadal częściowo niezdolny do pracy jako nauczyciel wychowania fizycznego od 24 października 2016 r. do 24 października 2017 r. (k.15-16). Z kolei biegła z zakresu neurologii nie stwierdziła istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu i uznała, że rozpoznana przez nią choroba zwyrodnieniowo-dyskopatyczna kręgosłupa z zespołem bólowym w wywiadzie nie powoduje u badanego niezdolności do pracy (k. 32). W zastrzeżeniach do opinii biegłej reumatolog ZUS wskazał, że przejściowe zaostrzenie przebiegu choroby reumatologicznej nie uprawnia do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy, a może być jedynie powodem krótkotrwałej niezdolności w ramach zwolnień lekarskich (k. 43). Z kolei wnioskodawca złożył zastrzeżenia do opinii biegłej neurolog, podważając prawidłowość i rzetelność przeprowadzonego badania (k. 47). Sąd pierwszej instancji nie pominął tych zastrzeżeń i mając je na uwadze dopuścił dowody z opinii innych biegłych lekarzy tych samych specjalności. Druga z opiniujących w sprawie biegłych z zakresu reumatologii – interny również uznała wnioskodawcę za nadal częściowo niezdolnego do pracy po 30 kwietnia 2016 r. do maja 2018 r. Biegła stwierdziła, że nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia badanego w stosunku do okresu, w którym miał on przyznane prawdo do renty. W jej ocenie postępujący charakter choroby, z towarzyszącymi objawami bólowymi dyskwalifikuje wnioskodawcę w zawodzie nauczyciela wychowania fizycznego i ratownika wodnego (k. 62). Z kolei drugi z opiniujących w sprawie biegłych neurologów uznał, podobnie jak pierwszy neurolog, iż stan neurologiczny nie ogranicza badanego w zdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami (k. 78). Na skutek tych opinii organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy (k. 94), jednak Sąd Okręgowy oddalił ten wniosek

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy zasadnie podzielił wnioski wynikające z opinii biegłych z zakresu reumatologii. Biegłe wskazały jednomyślnie, że po 30 kwietnia 2016 r. nie ustały przyczyny, dla których wcześniej wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, tj. reumatoidalne zapalenie stawów. Opinie biegłych są zdaniem Sądu miarodajne i wystarczające do czynienia ustaleń w sprawie, bowiem w sposób fachowy i spójny opisują schorzenia występujące u wnioskodawcy oraz wyczerpująco wyjaśniają, z jakich względów schorzenie powoduje nadal okresową częściową niezdolność do pracy. Biegłe wzięły pod uwagę nie tylko czynniki medyczne, ale również czynniki zawodowe określone w art. 12 i 13 ustawy emerytalnej, a więc zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu jak i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy jako nauczyciel wychowania fizycznego i ratownik medyczny lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę poziom wykształcenia (wyższe), wiek (60 lat) i predyspozycje psychofizyczne. Ocena niezdolności do pracy została dokonana przez biegłe pod kątem kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy, w tym charakteru pracy dotychczas wykonywanej. Podstawą wydania opinii były dowody obiektywne, przedstawiona w sprawie dokumentacja lekarska, oraz bezpośrednie badanie wnioskodawcy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wydane w sprawie opinie mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Płynące z nich wnioski są logiczne i jednoznaczne. Sąd Apelacyjny przypomina, że opinia biegłego podlega, tak jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Zadaniem biegłego jest udzielenie sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy. Stąd też jakkolwiek opinia biegłego jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem na tle tego materiału dowodowego koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 maja 2005 r., V CK 659/04, Lex nr 180821; wyrok Sądu Najwyższego z 6 lutego 2003 r., IV CKN 1763/00, Lex nr 78280). Zdaniem Sądu drugiej instancji, opinie wydane przez biegłe z zakresu reumatologii spełniają wszystkie wskazane wymogi. Opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów posiadających gruntowną wiedzę z zakresu swojej specjalności oraz długoletnie doświadczenie zawodowe. Biegłe wyczerpująco i logicznie wyjaśniły, z jakich względów stopień nasilenia rozpoznanego schorzenia reumatologicznego w znacznym stopniu ogranicza zdolność wnioskodawcy do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, tj. do wykonywania pracy fizycznej na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego i ratownika wodnego. Zdaniem Sądu drugiej instancji, opinie te są kompleksowe, rzetelne i w pełni uzasadnione, wnikliwie odnoszą się do stanu zdrowia wnioskodawcy i okoliczności wynikających z całokształtu dokumentacji medycznej, uwzględniając posiadane kwalifikacje zawodowe.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, sporządzone na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji opinie biegłych z zakresu neurologii również były fachowe i rzetelne. Każdy z biegłych ocenił jednak stan zdrowia wnioskodawcy, wydając opinię w zakresie schorzeń dotyczących swojej specjalizacji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, należało ocenić kwestię niezdolności do pracy kompleksowo, biorąc po uwagę stopień zaawansowania wszystkich występujących schorzeń. Z powyższych względów, w ocenie Sądu Apelacyjnego, opinie biegłych neurologów w żadnym zakresie nie podważają oceny dokonanej przez biegłe z zakresu reumatologii – interny. Istotne znaczenie ma to, że z wydanych w sprawie opinii biegłych reumatologów wynika, że w zakresie schorzeń reumatologicznych nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy.

Zdaniem Sądu drugiej instancji, Sąd Okręgowy nie miał podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego i nie naruszył art. 217 § 3 k.p.c., ani art. 224 k.p.c. bowiem sporna w sprawie okoliczność została dostatecznie wyjaśniona. Nie było również podstaw do dalszego uzupełniania materiału dowodowego na etapie postępowania apelacyjnego. Opinie biegłych były wyczerpujące i dostarczyły niezbędnych wiadomości specjalnych, mogących stanowić podstawę do wydania wyroku. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podważenia płynących z nich wniosków, ani nie miał żadnych podstaw do podważania fachowości, poziomu wiedzy jak i obiektywizmu biegłych. Z powyżej wskazanych powodów nie istniały podstawy do uwzględnienia zgłoszonego przez organ rentowy w apelacji wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, dlatego wniosek ten podlegał oddaleniu na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

Dodać należy, że również z przedawnionych przez wnioskodawcę w toku postępowania zaświadczeń wystawionych przez lekarzy medycyny pracy wynika, że jest on niezdolny do pracy na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego (zaświadczenie z 27 października 2017 r.) oraz utracił zdolność do pracy jako ratownik medyczny (orzeczenie z 30 kwietnia 2014 r.).

Mając na uwadze przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe Sąd Okręgowy prawidłowo stwierdził, że wnioskodawca spełnia przesłanki niezbędne do przywrócenia prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres od 1 maja 2016 r. do 31 maja 2018 r., zatem zarzuty naruszenia prawa materialnego były niezasadne.

Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

SSA Teresa Suchcicka SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka