Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2016 r. w G. sprawy z powództwa M. W. (1) przeciwko P. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda M. W. (1) kwotę 40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 5 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda M. W. (1) kwotę 4.417 zł (cztery tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 290/16

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

M. W. (1) zawarł z P. S. w 20 maja 2011 r. umowę dostawy i sprzedaży skutera wodnego (...) z przyczepą (nowy model). Jako termin dostawy oznaczono 30 czerwca 2011 r. Tytułem zaliczki M. W. (1) wpłacił P. S. kwotę 40.000 zł, co pozwany pokwitował na piśmie. Pozwany na pokwitowaniu jako miejsce swojego zamieszkania podał S., ul. (...)

Dowód: pokwitowanie, k. 7(oryginał, k. 101)

zeznania powoda (4:23, 16:09)

P. S. przywiózł i przedstawił powodowi do przetestowania skuter używany (test odbył się w R.), z 2010 r., z nieznanym przebiegiem. M. W. odmówił odbioru tego skutera i pozwany zabrał go z powrotem do Niemiec i pozostawił K., a później sprzedał innej osobie (z dopłatą).

Dowód: zeznania powoda (7:27)

zeznania pozwanego (44:12, 1:01:30)

Powód rozwiązał umowę z pozwanym we wrześniu 2011 r., a następnie wezwał pozwanego do zwrotu zaliczki pismem nadanym 26 lutego 2013 r.

Dowód: dowód nadania, 8

pismo, k. 9

rozwiązanie umowy, k. 86

Zaliczka jednak nie została zwrócona.

Okoliczność bezsporna

Ocena dowodów

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w takim zakresie, w jakim twierdził on, że umowę z powodem zawarła spółka (...) sp. z o.o. w G.. Z treści pokwitowania (k. 101) wynika jednoznacznie, że pozwany jako przyjmujący zaliczkę nie odwoływał się do tej spółki. Podał na pokwitowaniu swój osobisty adres zamieszkania (a nie adres siedziby spółki). Również w ramach jednej z wcześniejszych umów z powodem (k. 102) występował we własnym imieniu, a nie w imieniu spółki.

W pozostałym zakresie zeznania pozwanego oraz zeznania powoda są wiarygodne. Nie dające się obecnie jednoznacznie rozstrzygnąć rozbieżności stron co do przyczyn niedojścia umowy do skutku (powód twierdził, że skutek nie był modelem nowym, lecz używanym, pozwany twierdził, że mimo to był w pełni sprawny) są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, skoro pozwany nie negował tego, że umowa nie doszła do skutku (tj. nie została wykonana), gdyż została rozwiązana. Pozwany dobrowolnie zabrał skutek aż do Niemiec, gdzie go po pewnym czasie sprzedał. Skoro uczynił to bez zgody powoda, to takie zachowanie jednoznacznie świadczy o tym, że per facta concludentia zaakceptował odmowę odbioru świadczenia przez powoda.

Niewiarygodne jest powoływanie się przez pozwanego na treść faktury k. 57 akt sprawy, gdyż nabywcą figurującym na tej fakturze jest spółka, a pozwanym w niniejszym procesie jest pozwany jako osoba fizyczna. Nie udowodniono, że pozwany nabył jakieś wierzytelności odszkodowawcze od tej spółki.

Kwalifikacja prawna

Umowę stron należy zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług (art. 750 k.c.), obejmującą, po pierwsze – znalezienie przez pozwanego odpowiadającego indywidualnym wymogom klienta (powoda) skutera wodnego, a następnie sprzedaż (przeniesienia własności) tego skutera na rzecz powoda. Umowa była powiązana z wręczeniem pozwanemu zaliczki w kwocie 40.000 zł (art. 743 k.c.).

Powód skutecznie odstąpił od umowy, a pozwany zabrał dostarczony skuter i później go przechowywał go i sprzedał w Niemczech (41:10-51:40), co jednoznacznie dowodzi, że traktował umowę jako rozwiązaną, tj. taką, która przestała obowiązywać. Nie udowodnił, że próbował dostarczyć klientowi inny, spełniający jego wymagania skuter lub wzywał go do odbioru dotychczasowego skutera (byłoby to zresztą nielogiczne, skoro przetransportował skuter do Niemiec, skąd – co oczywiste – odbiór skutera przez powoda byłby znacznie bardziej kłopotliwy, niż gdyby pozostawił go w Polsce lub złożył do depozytu sądowego).

Tak więc, przy odpowiednim zastosowaniu przepisów o zleceniu (art. 750 k.c. w zw. z art. 746 § 1 k.c.) należy dojść do wniosku, że wpłacona zaliczka stała się po rozwiązaniu umowy świadczeniem nienależnym w rozumieniu art. 410 § 1 i § 2 k.c., gdyż podstawa prawna tego świadczenia odpadła. Jednocześnie pozwany nie wykazał istnienia i wysokości roszczenia wzajemnego z tytułu części należnego mu wynagrodzenia (art. 746 § 1 k.c.).

Treść pokwitowania (k. 101) wyraźnie wskazuje, że była to zaliczka, a nie zadatek w rozumieniu art. 394 k.c. Pozwany w swoich zeznaniach wyraźnie przyznał, że rozumie różnicę pomiędzy zadatkiem a zaliczką (55:57 i dalej). Twierdzenie o omyłce w tym zakresie jest niewiarygodne, podobnie jak twierdzenie, że na umowie k. 102 też była omyłka (tym razem co do określenia sprzedawcy). Charakterystyczne jest, że każdorazowo kiedy coś z materiału przedstawionego przez powoda nie odpowiada pozwanemu, twierdzi on, że to po była pomyłka. Taka koncepcja obrony zdaniem Sądu jest mało przekonująca, tym bardziej, że nigdy na piśmie pozwany wskazywanych przez siebie omyłek nie prostował (nie czyniła tego także spółka, której był prokurentem).

Jeżeli chodzi o datę wymagalności roszczenia, jest nią odpowiedni (uwzględniający około 10-dniowy obrót pocztowy) okres po wezwaniu do zwrotu nienależnego świadczenia, gdyż roszczenia z tego tytułu stają się wymagalne w trybie art. 455 k.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 410 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono w punkcie II. sentencji na mocy art. 455 k.c. a contrario.

Koszty

O kosztach procesu orzeczono w punkcie III. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. Ponieważ powód uległ jedynie co do nieznacznej części zgłoszonego w pozwie roszczenia, zasądzono całość należnych mu kosztów procesu: opłata sądowa od pozwu (2.000 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (2.400 zł, § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych […], opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).