Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała-Małkowska

Protokolant: Emil Ruciński

Po rozpoznaniu: w dniu 25 września 2017 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko E. M. (1)

o zapłatę kwoty 14.340,65 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego E. M. (1) kwotę 4.817 (cztery tysiące osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XVI GC 3934/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 lutego 2016 r. powód (...) Państwowe spółka akcyjna z siedzibą w W. wystąpił w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko E. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) Y. E. M. (1) z roszczeniem o zapłatę kwoty 14 340,65 zł, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot i dat szczegółowo wskazanych w treści pozwu. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż strony łączyła umowa na mocy której powód oddał pozwanemu w użytkowanie teren o przeznaczeniu komercyjnym. W przedmiotowej umowie strony określiły wysokość czynszu oraz innych opłat, które pozwany miał uiszczać na rzecz powoda. Powód dochodził części nieopłaconych należności z tytułu czynszu i innych opłat wynikających z zawartej umowy (pozew k. 3-3v).

Postanowieniem z dnia 07 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w L. przekazał sprawę do rozpoznania przez tut. Sąd (postanowienie k. 6).

Nakazem zapłaty z dnia 13 czerwca 2016 r. wydanym w postępowaniu upominawczym, sygn. akt XVI GNc 3539/16, Sąd nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z odsetkami i kosztami procesu (k. 56).

Strona pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wniosła o oddalenie powództwa. Potwierdziła fakt zawarcia umowy najmu z pozwanym, jednak wskazała, iż powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia. W pierwszej kolejności pozwana podniosła zarzut nieskuteczności wypowiedzenia umowy, z co za tym idzie bezzasadności żądania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. Pozwana wskazała również, iż zgodnie z pierwotnymi ustaleniami wysoki czynsz za wynajmowany lokal miał odzwierciedlać atrakcyjną lokalizację w której pozwana prowadząc swoją działalność zyskiwałaby wielu klientów, zastany stan po podpisaniu umowy odbiegał od wcześniejszych negocjacji z powodem. Nadto lokal ten oraz miejsce w którym był usytuowany posiadał wady, co dodatkowo zniechęcało klientów. Z tej przyczyny pozwana uiszczała regularnie czynsz jednak w uznawanej przez siebie wysokości, adekwatnej do stanu przedmiotu umowy. Pozwana zarzuciła, że podczas negocjacji i podpisywaniu umowy została wprowadzona w błąd a nadto została naruszona zasada równości stron. Pozwana zakwestionowała również wysokość dochodzonego roszczenia. (sprzeciw k. 63-73).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

S ąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 grudnia 2011 r. pomiędzy (...) Państwowymi Spółka akcyjną (dalej (...) S.A.) a E. M. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) Y. E. M. (2) została zawarta umowa najmu nr (...), której przedmiotem był lokal nr (...) a zlokalizowany w Pasażu Handlowym (...) w W. o powierzchni użytkowej (...) oraz powierzchni dodatkowej (...). Strony ustaliły, iż umowa najmu wchodzi w życie z dniem jej podpisania przez obie strony i zostaje zawarta na czas określony tj. na 5 lat licząc od dnia wydania i wygasa z chwilą upływu tego terminu, chyba że umowa zostanie przedłużona lub rozwiązana we wcześniejszym terminie. Przed dniem wygaśnięcia umowy strony mogły przedłużyć jej obowiązywanie na kolejny 5- letni okres na mocy porozumienia stron. Przedłużenie mogło mieć miejsce jeśli wynajmujący co najmniej 6 miesięcy przed upływem 5-letniego okresu zawiadomi najemcę, o woli przedłużenia umowy (art. 3 umowy).

Wysokość czynszu najmu stanowić miał albo miesięczny czynsz podstawowy w wysokości 175 zł powiększony o podatek Vat z 1 m2 powierzchni rzeczywistej lokalu oraz miesięczny czynsz za powierzchnię dodatkową w kwocie 20 zł powiększony o podatek VAT za 1 m2 powierzchni dodatkowej, albo czynsz od obrotu w wysokości 6% jako procent obrotów uzyskanych przez Najemcę w roku kalendarzowym za który czynsz jest należy (art. 5 umowy).

Najemca prócz opłat eksploatacyjnych oraz marketingowych zobowiązany był do ponoszenia opłat za korzystanie ze wszystkich mediów i usług związanych z używaniem przedmiotu najmu, w tym szczególności opłat za zużycie energii elektrycznej, wody, gazy, odprowadzenia ścieków i innych. Miesięczne opłaty miały być ustalane według wskazań zainstalowanych w lokalu liczników, na podstawie wystawianych przez Wynajmującego faktur, płatnych w terminie 7 dni od dnia uch wystawienia (art. 8 ust. 8.1 i 8.2 umowy).

Strony uzgodniły, że prawo do rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia przysługuje Wynajmującemu, w szczegółowo wskazanych przypadkach, m.in. gdy Najemca będzie zalegać z zapłatą czynszu najmu za 2 pełne okresy rozliczeniowe i nie dokona płatności, pomimo wezwania go przez wynajmującego na piśmie do ich uregulowania i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty. Rozwiązanie umowy przez Wynajmującego mogło mieć miejsce również wówczas, gdy Najemca zaprzestanie prowadzenia w przedmiocie najmu działalności handlowej określonej w umowie i pomimo pisemnego wezwania nie podejmie jej w terminie w nim określonym (art. 12 pkt. 12.1 a i k). Dodatkowo, w przypadku rozwiązania umowy z powyższych względów Najemca zobowiązany był zapłacić Wynajmującemu tytułem kary umownej równowartość 12 miesięcznych czynszów podstawowych, opłat eksploatacyjnych oraz opłat marketingowych za okres od dnia rozwiązania umowy do dnia do którego umowa miała obowiązywać. Nadto zastrzeżono, że żądanie kary umownej, o której mowa powyżej nie uchybia prawu Wynajmującego do żądania odszkodowania, którego wysokość przewyższa wartość zastrzeżonej kary umownej (art. 12 pkt 12.4).

W kwestii natomiast zwrotu lokalu strony ustaliły, że jeżeli z chwilą rozwiązania lub wygaśnięcia umowy Najemca nie opuści przedmiotu najmu, zobowiązany będzie do zapłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. Wysokość tego wynagrodzenia za każdy dzień bezumownego korzystania z lokalu miał być określony na równowartość trzykrotności 1/30 miesięcznego czynszu podstawowego za ostatni miesiąc najmu (art. 13 ust. 13.2 umowy)

(dow ód: umowa najmu (...)).

E. M. (1) opłacać miała czynsz za najem lokalu w wysokości 7 000 zł netto miesięcznie. Z uwagi na brak klientów, obroty z prowadzonej działalności gospodarczej były niskie stąd pozwana kilkukrotnie zwracała się do (...) S.A. o obniżenie czynszu najmu. Prośby te nie zostały uwzględnione.

Z uwagi na powyższe E. M. (1) wpłacała na konto (...) S.A. tytułem czynszu za najem lokalu kwoty niższych niż umówione w umowie.

(okoliczno ści bezsporne, nadto zeznania pozwanej k. 357-361, wyciągi z rachunku bankowego pozwanej k. 111-116).

W tym samym czasie najemcy sąsiadujących z lokalem wynajmowanym przez E. M. (1) lokali ubiegając się o obniżenie własnych czynszów za wynajmowane lokale otrzymywali od (...) S.A. (dowód: zeznania świadków: M. A. k. 171, M. P. k. 182, L. W. k. 184, S. W. (1) k. 327, R. W. k. 114)

W dniu 26 maja 2014 r. (...) S.A. wystosowało do E. M. (1) pismo zawierające wypowiedzenie umowy bez zachowania terminu wypowiedzenia. Za przyczynę tego rodzaju wypowiedzenia wskazano brak opłat za dwa okresy płatności. Jednocześnie wezwano do przekazania lokalu, wskazując, iż w przypadku braku jego przekazania E. M. (1) zostanie obciążona karą umowną za bezumowne korzystanie z nieruchomości za każdy rozpoczęty miesiąc opóźnienia. Dodatkowo wskazano, że media dostarczone do przedmiotu umowy zostaną odłączone (dowód: pismo z wypowiedzeniem umowy z 26.05.2014 r. k. 45)

(...) S.A. wystawiła na rzecz E. M. (1) noty księgowe:

- nr (...) z dnia 25 września 2015 r. z tytułu zużycia energii elektrycznej za okres od 1 sierpnia 2015 r. do 31 sierpnia 2015 r. na kwotę 542,41 zł

- nr (...) z dnia 01 października 2015 r. z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu (...) za okres od 01.09.2015 r. do 30.09.2015 na kwotę 17 200,02 zł

- nr (...) z dnia 26 października 2015 r. z tytułu użycia energii elektrycznej za okres od 01.09.2015 r. do 30.09.2015 r. w wysokości 598,22 zł.

(dow ód: noty księgowe k. 42-44).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych powyżej załączonych do akt sprawy dokumentów. Sąd nie znalazł w niniejszej sprawie podstaw by odmówić wiary ww. dokumentom prywatnym. Powołane w pozwie dokumenty przedstawione zostały w odpisach uwierzytelnionych przez pełnomocnika powoda w trybie przewidzianym w przepisie art. 129 k.p.c. Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować ich wiarygodność.

Dla ustalenia stanu faktycznego sąd wziął również pod uwagę zeznania świadków M. P., L. W., S. W. (1) i R. W. w zakresie obniżania przez powoda czynszu najmu za lokale. Świadkowie przedstawili również ustalenia przed zawarciem umowy z których wynikało zapewnienie dużej ilości klientów z uwagi na atrakcyjność miejsca położenia wynajmowanych lokali. Zeznania te sąd uznał za wiarygodne i korelujące z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. Za nieprzydatne sąd uznał zeznania świadka M. A.. Świadek bowiem nie pamiętał wielu okoliczności, zaś przytaczane fakty nie korelowały z zeznaniami pozostałych świadków i zebranym materiałem dowodowym.

S ąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu.

Powód swoje roszczenie wywodził ze stosunku zobowiązaniowego łączącego strony w postaci umowy najmu z dnia 02 grudnia 2011 r. na podstawie której powód wynajmował pozwanej lokal nr (...) a zlokalizowany w Pasażu Handlowym (...) w W. o powierzchni użytkowej 21 m2 oraz powierzchni dodatkowej 39 m2. Kwota dochodzona pozwem stanowiła odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z w.w lokalu oraz zaległe należności za energię elektryczną.

Zgodnie z treścią art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Podstawowym obowiązkiem wynajmującego jest wydanie przedmiotu najmu celem umożliwienia korzystania z niego przez najemcę, a obowiązkiem najemcy jest zapłata określonego w umowie czynszu.

Powód przedłożył umowę najmu oraz noty księgowe. Pozwana kwestionowała skuteczność wypowiedzenia umowy najmu przez powoda. Pozwana przedstawiła okoliczności towarzyszące rozmową z przedstawicielami powoda przed zawarciem umowy, skąd wywiodła, iż została wprowadzona w błąd co do przyszłych warunków wykonywania umowy. Zakwestionowała również wysokość dochodzonego roszczenia.

Oceniając zasadność podniesionych przez pozwanego zarzutów Sąd miał na względzie treść art. 6 k.c., 3 k.p.c. i 232 k.p.c. Z art. 6 k.c. wynika, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z przepisem powyższym odpowiednio skorelowane są art. 3 k.p.c. i 232 k.p.c., które wypełniają zasadę wyrażoną w części materialnoprawnej - zgodnie z którymi to na stronach spoczywa obowiązek przedstawiania dowodów co do okoliczności sprawy oraz to, że to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powód na poparcie swoich twierdzeń przedłożył umowę najmu oraz noty odsetkowe, z których wynikać miała zasadność oraz wysokość dochodzonego roszczenia. W pierwszej kolejności zatem należało zbadać, czy kwoty wynikające z przedstawionych not odsetkowych mają podstawę w treści postanowień umownych zawartych między stronami.

I tak, odnosząc się do zasadności żądania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu (...) wskazane w nocie odsetkowej nr (...) na łączną kwotę 17 200,02 zł z której powód dochodził nieopłaconej części w wysokości 13200,02 zł należały wskazać, iż nie znajduje ona podstaw w zawartej między stronami umowie. Niespornym między stronami był fakt, iż pozwana w istocie nie opłacała czynszu w umówionej wcześniej wysokości. Z tego względu powód uznał, iż ma prawo umowę wypowiedzieć. Przedłożył na tę okoliczność pismo z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy kierowane do pozwanej. Prawo rozwiązania przez powoda umowy zostało zastrzeżone w art. 12 tejże umowy, zgodnie z którym rozwiązanie umowy możliwe było w przypadku zalegania najemcy z czynszem za dwa pełne okresy rozliczeniowe pomimo wezwania go przez Wynajmującego na piśmie do ich uregulowania i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty. Na podstawie przedłożonego materiału dowodowego, należało uznać wypowiedzenie umowy za nieskuteczne. Powód przedłożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, jednocześnie nie przedstawiając dowodu na jego skuteczność. Nie wskazał czy zostało ono dokonane zgodnie z przyjętymi postanowieniami umownymi, a więc czy zostało poprzedzone wezwaniem pozwanej do uregulowania należności, w którym to wezwaniu byłby wskazany dodatkowy miesięczny termin do jego wykonania. Pozwana wprawdzie zeznała, iż dostawała informację o zaległościach, jednakże bez znajomości treści otrzymywanych powiadomień nie sposób zidentyfikować czy mały one charakter wezwania z wyznaczeniem dodatkowego terminu wskazanego w umowie.

Już na tej podstawie dalsze działania powoda w postaci naliczania kar za bezumowne korzystanie z lokalu jest bezzasadne. Skoro bowiem wypowiedzenie umowy nie obowiązywało, to oznacza, że korzystanie pozwanej z lokalu odbywało się w czasie obowiązywania umowy z dnia 2 grudnia 2011 r.

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć, iż kara umowa miała być naliczana z tytułu bezumownego korzystania z lokalu, to jej wysokość nie została przez powoda wykazana. Stosownie do treści art. 12 ust. 13.2 umowy- wysokość wynagrodzenia za każdy dzień bezumownego korzystania z lokalu określona jest jako równowartość trzykrotności 1/30 miesięcznego czynszu podstawowego za każdy miesiąc najmu. Czynsz podstawowy wynosił 175 zł netto za 1 metr kwadratowy powierzchni rzeczywistej lokalu. Powierzchnia podstawowa lokalu pozwanej wynosiła 21 m2, zaś powierzchnia dodatkowa wynosiła 39 m2. W nocie odsetkowej nr (...) odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania za lokal za okres od dnia 01 września 2015 r. do dnia 30 września 2015 r. wynosiła 14 187,99 zł oraz dla powierzchni dodatkowej 3 012,03 zł. Przyjmując kryterium obliczania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przedstawione w powyższym postanowieniu umowy, kwota wskazana w nocie odsetkowej jawi się jako zupełnie nieuzasadniona. Jednocześnie powód nie przedstawił żadnych obliczeń, z których wynikałby sposób kalkulowania żądanego wynagrodzenia.

Na tej podstawie żądania powoda tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu nie mogło zostać uwzględnione.

Prócz tego, iż żądanie powoda w tym zakresie nie znalazło podstaw zgodnie z treścią zawartej umowy, sąd dokonał również całościowej oceny przedłożonej umowy. Analizując treść zawartych w niej postanowień sąd doszedł do przekonania, iż umowa ta budzi wątpliwości w zakresie uprawnień przyznawanych każdej ze stron. W tym względzie treść zawartej umowy, mimo tego, iż została ważnie zawarta, narusza w pewnym stopniu dyspozycję art. 3531 k.c., który nakazuje stronom takie układanie stosunku prawnego, aby treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Istotą jest tutaj pojęcie sprawiedliwości, które stanowi ważną sferę zastosowania zasad współżycia społecznego jako granicy swobody umów czyli tzw. słuszności kontraktowej, rozumianej jako równomierny rozkład uprawnień i obowiązków w stosunku prawnym, czy też korzyści i ciężarów oraz szans i ryzyk związanych z powstaniem i realizacją tego stosunku. Badaniu z punktu widzenia słuszności kontraktowej podlega przede wszystkim (choć nie wyłącznie) stosunek wartości świadczeń w umowach wzajemnych. (Komentarz do Art. 3531 KC red. Gniewek 2017, wyd. 8/Machnikowski).

Przedmiotowa umowa z dnia 02 grudnia 2011 r. została sformułowana w sposób jednostronny. Pierwszym ważnym ograniczeniem swobody Najemcy było pozbawienie go możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy przed zakończeniem 5- letniego okresu z ważnego powodu. Rozwiązanie takie bowiem skutkować miało naliczeniem kary umownej. Co więcej, każde zachowanie Najemcy skutkować mogło naliczaniem kwot tytułem kary umownej. Zarówno bowiem bezumowne korzystanie z lokalu skutkowało naliczaniem wynagrodzenia na rzecz Wynajmującego, jak również samowolne opuszczenie lokalu i zaprzestanie prowadzenia działalności. Taka kumulacja spraw w teorii byłaby możliwa. Tak zastosowana dysproporcja w przysługujących prawach stron doprowadza do wniosku, iż umowa ta choć ważnie zawarta, narusza w pewnym stopniu zasadę określoną art. 3531 k.c.

W dalszej kolejności należy wskazać, iż również żądanie powoda w części obejmującej rzekome zaległości z tytułu opłat za energie elektryczną, które wskazane zostały w notach odsetkowych nr (...) oraz (...) w wysokości 542,41 zł oraz 598,22 zł nie zostały przez powoda w żaden sposób wykazane. Wprost z umowy wynika, iż comiesięczne opłaty naliczane będą według wskazań zainstalowanych w lokalu liczników, na podstawie wystawionych przez Wynajmującego faktur (art. 8 ust. 8.2 umowy). Powód nie przedłożył sposobu naliczania wskazanych opłat. Sąd został pozbawiony weryfikacji wskazanych kwot. Nie zostało bowiem przedstawione rzeczywiste zużycie energii elektrycznej w postaci stanu licznika. Również pozwana pozbawiona jest wiedzy w jaki sposób powód czerpał wiedzę o zużyciu energii w danym lokalu.

Mając na względzie powyższe argumenty roszczenie powoda nie mogło zostać uwzględnione.

Odnosząc się natomiast do pozostałych zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną należało uznać, iż przedłożony materiał dowodowy był niewystarczający dla przyjęcia, iż wady budowlane w wynajmowanym lokalu rzeczywiście istniały. Niemiej jednak Sąd, rozstrzygając o zasadności dochodzonego roszczenia nie stracił z pola widzenia przedstawionego kontekstu sytuacji w której pozwana dochodziła do przekonania o atrakcyjności przedstawionej jej przez powoda ofercie zawarcia umowy najmu lokalu. Wprawdzie zapewnienia powoda o gwarantowanym sukcesie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej w lokalach podziemnego dworca nie miały charakteru wiążącego, a tym bardziej nie były częścią umowy to jednak stanowią istotą okoliczność na podstawie której można usprawiedliwić działania pozwanej usiłującej wymóc na powodzie zmniejszenie wysokości czynszu najmu lokalu. Przedstawione okoliczności doprowadzają do wniosku również, iż powód nakładał znacznie wygórowany czynsz. Jak wynika z twierdzeń strony pozwanej oraz zeznań większości świadków, którzy również wynajmowali lokale w podziemiach dworca, zgodnie z ustaleniami czynionymi z przyszłymi najemcami, miejsce w którym znajdowały się lokale miało stanowić podziemną galerię oraz główną i jedyną drogę do największej w mieście galerii (...). Okoliczność ta miała powodować codzienny przepływ tysiąca osób, które mijały by lokal pozwanej. Z racji istniejącego naziemnego przejścia do galerii przewidywania te nie zostały spełnione. Z tego powodu prowadzona działalność gospodarcza wielu najemców nie przyniosła pożądanej korzyści. Świadek M. P. zeznała, iż z powodu braku klientów była zmuszona zerwać umowę z pozwanym. Podobnie L. W. oraz S. W. (2) zeznali, iż przy tak nikłej ilości klientów nie byli w stanie opłacać wysokiego czynszu. Świadkowie zeznali, iż zwracali się do powoda o obniżenie czynszu za najem lokalu. Czynsz był im zaniżany od 20% do 50 % miesięcznie. Czynsz pozwanej wynosił 7 tysięcy zł miesięcznie. Pomimo faktu, iż jej sytuacja była tożsama z przypadkami wskazanych osób, powód nie przychylił się do próśb pozwanej o obniżenie czynszu najmu lokalu. Z tej przyczyny pozwana samodzielnie opłacała czynsz z niższej wartości.

Okoliczność obniżania czynszu w lokalach sąsiadujących z lokalem pozwanej pozwala na wniosek, iż powód zdawał sobie sprawę, iż miejsce w podziemiach dworca nie spełnia pierwotnego założenia. W przypadku strony pozwanej natomiast powód nie zdecydował się na obniżenie tegoż czynszu, czego również w żaden sposób nie uargumentował. W tym względzie można przyjąć założenie, iż pozwanej, znajdującej się w tożsamej sytuacji w której znajdowali się pozostali najemcy, obniżenie czynszu również było należne. Żądanie powoda zapłaty od pozwanej należności w pełnej wysokości wydaje się być zatem naruszające zasady uczciwości kupieckiej oraz rzetelności w obrocie gospodarczym.

Przedstawione okoliczności stanowią okoliczności w których jednostronne kształtowanie praw zabezpieczające jedynie interes powoda w sposób istotny wpłynęło na niemożność pozwanej zaspokojenia roszczeniu powoda.

Mając na względzie powyższe orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Przepis ten formułuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zgodnie z treścią tego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty procesu. Ponieważ powód przegrał proces w całości, należało go obciążyć kosztami procesu. Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w postępowaniu wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda będącego adwokatem w wysokości 4800,00 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Zatem niezbędne koszty procesu (w rozumieniu art. 98 k.p.c.) poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 4817 zł.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.