Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy w Puławach, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

w obecności protokolanta: sekretarza sądowego Agnieszki Pyszczak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13.12.2016r., 10.01.2017r., 02.03.2017r., 14.11.2017r., 14.12.2017r., 13.02.2018r.

sprawy

1/ G. P. (1) z domu K., córki S. i T. z domu S., urodzonej (...) w B.

oskarżonej o to, że:

I.  w dniu 20 kwietnia 2016 roku w P. woj. (...), przemocą w postaci szarpania i odciągania zmuszała funkcjonariuszy z Komendy Powiatowej Policji w P. asp. szt. J. T. i asp. K. K., do zaniechania prawnej czynności służbowej dotyczącej zatrzymania innej osoby tj. o czyn z art. 224§2k.k.

II.  w miejscu i czasie jak w pkt. I, używając słów obelżywych znieważyła funkcjonariuszy z Komendy Powiatowej Policji w P. asp. szt. J. T. i asp. K. K. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 226§1 k.k.

III.  w miejscu i czasie jak w pkt. I, naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji asp. szt. J. T. i asp. K. K. w ten sposób, że szarpała ich i odciągała w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.

2/ K. B. syna A. i G. z domu K., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I.w dniu 20 kwietnia 2016 roku w P. woj. (...), znieważył funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w P. asp. szt J. T. i asp. K. K. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i obraźliwe podczas i w związku z wykonywaniem przez wyżej wymienionych czynności służbowych.

tj. o czyn z art. 226§1 k.k.

I.oskarżoną G. P. (2) uznaje za winną dokonania zarzucanych jej czynów wyczerpujących w pkt I dyspozycję art. 224 § 2 k.k., w pkt II dyspozycję art. 226 § 1 k.k. , w pkt III dyspozycję art. 222 § 1 k.k. i za to: za czyn z pkt I na podstawie art. 224§ 1 k.k. w zw. z art. 224 § 2k.k. wymierza jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt II na podstawie art. 226 § 1k.k. wymierza jej karę 4 ( czterech) miesięcy pozbawienia wolności, z a czyn z pkt III na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierza jej karę 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia ;

II. na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierza jej karę łączną 8 ( ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.na podstawie art. 69 § 1i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1k.k. wykonanie orzeczonej karty łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej na okres 2 ( dwóch) lat próby;

IV.na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonej karę grzywny w liczbie 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

V.na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. nakłada na oskarżoną obowiązek przeproszenia pokrzywdzonych na piśmie w terminie 14 ( czternastu) dni od uprawomocnienia się wyroku na adres KPP P.;

VI.oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 222 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 222 § 1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu ) godzin w stosunku miesięcznym;

VII. na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. art. 72 § 1 pkt 2 k.k. nakłada na oskarżonego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonych na piśmie w terminie 14 ( czternastu) dni od uprawomocnienia się wyroku na adres KPP P.;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonej na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 20 kwietnia 2016r. godzina 6.30 do dnia 21 kwietnia 2016r. godzina 19.31, przy czym jeden dzień zatrzymania jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

IX.na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania od dnia 20 kwietnia 2016r. godzina 6.30 do dnia 21 kwietnia 2016r. godzina 13.54, przy czym jeden dzień zatrzymania jest równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności ;

X. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. Z. oraz adw. E. Z. po 929,88 ( dziewięćset dwadzieścia dziewięć 88/100) złotych tytułem obrony oskarżonych wykonywanej z urzędu;

XI. zwalnia oskarżonych od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 585/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 20 kwietnia 2016r. w P. G. P. (2) w trakcie czynności prawnych, służbowych wykonywanych przez funkcjonariuszy policji Z Komendy Powiatowej Policji w P. w osobach asp. szt. J. T. oraz asp. K. K. stosowała przemoc wobec ww. funkcjonariuszy policji w postaci szarpania i odciągania. W ten sposób zmuszała funkcjonariuszy policji do zaniechania prawnej czynności służbowej, która dotyczyła zatrzymania jej syna K. B.. G. P. (2) ponadto używała słów obelżywych wobec ww. funkcjonariuszy policji podczas i z związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Nadto naruszyła nietykalność cielesną ww. funkcjonariuszy, gdyż ich szarpała i odciągała w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Natomiast syn G. P. (2) K. B. tego dnia znieważył funkcjonariuszy policji Komendy Powiatowej Policji w P. w osobach asp. szt. J. T. oraz asp. K. K. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i obraźliwe podczas i związku z wykonywaniem przez wyżej wymienionych czynności służbowych (zeznania świadków: J. T. k. 83-83v, 3-5; K. K. k. 84-84v, 11-13; dowody z dokumentów : protokół oględzin k. 98-134; postanowienie o umorzeniu śledztwa k. 135-137).

Oskarżona G. P. (2) nie przyznała się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśniła, iż nie stosowała przemocy wobec funkcjonariuszy policji, nie utrudniała im przeprowadzenia czynności, nie wyzywała ich słowami wulgarnymi, to oni byli agresywni wobec jej syna i stosowali wobec niego przemoc. Nie pozwolili mu się ubrać. Nie powiedzieli w jakim celu przyszli. Jej syn nie stawiał oporu. Nie słyszała żadnych poleceń wydawanych przez funkcjonariuszy wobec jej syna. Potraktowała to jako napaść. Nie wiedziała o co chodzi w tej interwencji. Nic nie wiedziała o żadnych rowerach. Funkcjonariusze policji byli po cywilnemu, nie legitymowali się. Ich mieszkanie jest bardzo małe, ciało syna zwisało pomiędzy łóżkiem a kaloryferem. Syn nie miał możliwości poruszania się. Syn tylko krzyczał, że „ k… boli”. Gdy policjant ją odepchnął, to ona złapała go za rękę ( k. 81v-81v).

Oskarżony K. B. nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż wtedy spał. Obudził się jak usłyszał krzyk. Jeden z policjantów wpadł do pokoju, potem drugi i skuli go. Jeden z policjantów popchnął go, upadł na łóżko. Jeden z policjantów okładał go po całym ciele. Matka krzyczała co wy robicie. Krzyczał, przeklinał ale nie do policjantów. Nie stawiał oporu. Matka nie utrudniła policjantom wykonywania czynności. Na komisariacie został wywrócony na klatkę i pobity w trakcie przesłuchania ( k. 82-82v, 30-31).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonych, którzy nie przyznają się do zarzucanych im czynów Sąd uznał za niewiarygodne, bowiem są wykrętne, nieszczere i mało przekonujące a przede wszystkim sprzeczne z materiałem dowodowym w tym przede wszystkim z zeznaniami świadków J. T. (k. 83-83v, 3-5), K. K. (k. 84-84v, 11-13). Dlatego też wersja przebiegu zdarzenia przedstawiona przez oskarżonych nie może się ostać w świetle wiarygodnych zeznań świadków J. T. oraz K. K. a nadto nie pozwala na to materiał dowodowy w postaci dokumentów w postaci protokołów oględzin (k. 98-134), postanowienia o umorzeniu śledztwa (k. 135-137), czy opinii biegłej J. S. ( k. 189v-190).

Mając powyższe na uwadze Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonych, którzy nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadków J. T. (k. 83-83v, 3-5) oraz K. K. (k. 84-84v, 11-13), którzy opisali okoliczności o których mieli wiedzę z bezpośrednich obserwacji dotyczących zaniechania czynności służbowej a związanej z zatrzymania K. B., znieważenia, naruszenia nietykalności przez oskarżonych. Zeznania tych świadków Sąd uznał za wiarygodne, bowiem są rzeczowe i logiczne. Ponadto zeznania tych świadków korespondują ze sobą nawzajem a także z wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów. Przy czym należy zaznaczyć, iż kwestia ewentualnych obrażeń odniesionych przez oskarżonego K. B. nie była przedmiotem niniejszego postępowania, podobnie jak kwestia ewentualnego przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy policji. Dlatego też w tym zakresie Sąd nie czynił szerszych ustaleń. Oskarżony może dochodzić przysługujących mu praw na drodze ewentualnego postepowania prywatnoskargowego. Przeprowadzone jednak przez Sąd z urzędu dowody z akt sprawy PR 1 Ds. 265.2016.s oraz opinia biegłej w żaden sposób nie mogą zmienić poczynionych ustaleń faktycznych w zakresie popełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów.

Nie poszerzyły materiału dowodowego zeznania świadka P. P. (k.154-155), albowiem nie miał on wiedzy na temat przeprowadzania czynności służbowych z udziałem oskarżonych. Podobnie należy ocenić zeznania świadka G. K. ( k. 209v-210), który posiadał ogólne informacje na temat interwencji policyjnej w mieszkaniu oskarżonych.

Strony nie zakwestionowały autentyczności i prawdziwości dowodów z dokumentów, w tym opinii z zakresu medycyny, dlatego brak jest podstaw aby podważać ich wiarygodność.

W świetle powyższych dowodów, wina oskarżonej G. P. (2) oraz K. B. została udowodniona.

Oskarżona swoim zachowaniem naruszyła dyspozycję art. 224 § 2 k.k., art. 226§ 1 k.k., art. 222 § 1 k.k. natomiast oskarżony dyspozycję art. 226 § 1 k.k., a nie jak błędnie wskazano w wyroku dyspozycję art. 222§ 1 k.k. Powyższe było wynikiem pośpiechu i nieuwagi ze strony Sądu. Dlatego też podstawą wymiaru kary nie mógł być przepis art. 222 § 1 k.k. , na który Sąd powołał się w wyroku

nieprawidłowo a przepis art. 226 § 1 k.k.

Przepis art. 222 § 1 k.k. penalizuje naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Jest to typ kwalifikowany w stosunku do określonego w art. 217 przestępstwa naruszenia nietykalności człowieka, przy czym zaostrzenie odpowiedzialności następuje ze względu na związek naruszenia nietykalności funkcjonariusza z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Należy przyjąć, że przedmiotem ochrony omawianego przepisu jest nietykalność cielesna funkcjonariusza publicznego oraz powaga reprezentowanego przez niego urzędu i niezakłócona realizację zadań związanych z pełnioną funkcją (tak również A. Barczak-Oplustil (w:) A. Zoll (red.), Komentarz 2, s. 891).

W art. 224 § 2 k.k. ustawodawca penalizuje stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej wobec funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej w celu zmuszenia do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Jest to więc przestępstwo kierunkowe ( dolus directus coloratus), aczkolwiek motywy, które powodują sprawcą nie należą do jego znamion. Przemoc, o której mowa w art. 224 § 2, polegać może nie tylko na agresji skierowanej na ciało funkcjonariusza publicznego (np. zaatakowanie niebezpiecznym przedmiotem, wykręcenie rąk, obezwładnienie). Może ona być skierowana także wobec osoby bliskiej (np. przemoc wobec żony lub dziecka funkcjonariusza) albo zostać wywarta poprzez oddziaływanie na rzeczy - aby w ten sposób przeciwdziałać czynności funkcjonariusza (np. barykadowanie drzwi, unieruchomienie pojazdu służbowego itp.- por. Komentarz do Kodeksu Karnego A. Marek , Lex 2013).

Przestępstwo znieważenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej podczas i związku z pełnieniem obowiązków służbowych jest przestępstwem przeciwko działalności instytucji państwowych. Użytemu określeniu znieważa należy nadawać taką samą jak przy wykładni ogólnego typu przestępstwa znieważenia z art. 216 § 1 k.k. Zniewaga może mieć zatem charakter słowny lub czynny ( por. Komentarz do kodeksu karnego A. Marek).

W ocenie Sądu oskarżona popełniła czyny opisane wyżej umyślnie w formie zamiaru bezpośredniego W dniu 20 kwietnia 2016r. w P. G. P. (2) w trakcie wykonywania czynności prawnych służbowych wykonywanych przez funkcjonariuszy policji z Komendy Powiatowej Policji w P. asp. szt. J. T. oraz asp. K. K. stosowała przemoc wobec ww. funkcjonariuszy policji w postaci szarpania i odciągania. W ten sposób zmuszała funkcjonariuszy policji do zaniechania prawnej czynności służbowej, która dotyczyła zatrzymania jej syna K. B.. G. P. (2) ponadto używała słów obelżywych wobec ww. funkcjonariuszy policji podczas i z związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Nadto naruszyła nietykalność cielesną ww. funkcjonariuszy, gdyż ich szarpała i odciągała w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

W ocenie Sądu również oskarżony popełnił czyn opisany wyżej umyślnie w formie zamiaru bezpośredniego. Oskarżony bowiem, znieważył funkcjonariuszy publicznych w osobach J. T. oraz K. K. funkcjonariuszy Policji z Komendy Powiatowej Policji w P. w ten sposób, że wypowiadał pod ich adresem słowa powszechnie uznane za wulgarne i obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Oskarżony chciał więc takich zachowań i zamiar swój zrealizował.

Oskarżeni są ludźmi dorosłymi i w pełni poczytalnymi. Z całą pewnością mieli świadomość bezprawności i naganności czynów, których się dopuścili oraz że w świetle okoliczności towarzyszących jego działaniu brak jest jakichkolwiek przesłanek, które usprawiedliwiające ich czyny, wyłączyłyby odpowiedzialność karną, z uwagi na brak winy lub bezprawności czynu.

Przy wymiarze kary oskarżonym Sąd wziął pod uwagę rodzaj naruszonych dóbr prawnych tj. stopień społecznej szkodliwości czynów, działalność instytucji państwowych.

Sąd wymierzył oskarżonej za czyn z pkt I na podstawie art. 224§ 1 k.k. w zw. z art. 224 § 2 k.k. karę 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt II na podstawie art. 226§ 1 k.k. karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt III na podstawie art. 222 § 1 k.k. na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. jako karę łączną 8 ( ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast oskarżonemu Sąd wymierzył karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin;

Sąd miał na uwadze, aby kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonej oraz kara ograniczenia wolności orzeczona wobec oskarżonego nie przekraczały stopnia winy, uwzględniając ustalony stopień społecznej szkodliwości czynów, naruszone dobra prawne.

Na korzyść oskarżonej Sąd uwzględnił niekaralność za przestępstwa (k. 183). Natomiast na niekorzyść oskarżonego Sad uwzględnił uprzednią karalność za przestępstwa na karę pozbawienia wolności ( k. 185-186). To nie pozwalało na orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Jednocześnie brak było podstaw do orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art.69 § 1 i 2 k.k., art.70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił wobec oskarżonej na okres 2 (dwóch ) lat tytułem próby.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonej i oskarżonemu kary są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów i nie przekraczają stopnia winy.

Sąd uznał, iż w tym przypadku nie ma potrzeby izolacyjnego oddziaływania na postawę oskarżonej G. P. (2). Wystarczającym będzie warunkowe zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby. Ten czas pozwoli na zweryfikowanie pozytywnej prognozy kryminologicznej oskarżonej. Sąd wymierzając w/w karę łączną brał również pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wpływać na oskarżoną mobilizująco i skłaniać ją będzie do przestrzegania prawa.

Zdaniem Sądu orzeczone wobec oskarżonych kary odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości i udowadniają oskarżonym nieefektywność popełnionych przestępstw.

Jako, że zwieszono warunkowo wykonanie kary oskarżonej, na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd orzekający w sprawie wymierzył mu grzywnę – 50 stawek dziennych z określeniem wartości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) zł. Całokształt rozstrzygnięcia o karze przesądził, iż stosunkowa nieznaczna kwota grzywny nie będzie zbyt dolegliwa ani też pobłażliwa dla oskarżonej. Stosunki i możliwości zarobkowe oskarżonej w ocenie Sądu pozwolą mu na uiszczenie tak wymierzonej grzywny. Nie zachodziły przy tym okoliczności wyłączające orzeczenie kary o charakterze majątkowym ujęte treścią art. 58 § 2 k.k. Z uwagi na to, iż oskarżony jest osobą niepracującą Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności.

Zdaniem Sądu kary w takim rozmiarze orzeczone wobec oskarżonych nie przekraczają stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów, które popełnili.

W ocenie Sądu kara łączna pozbawienia wolności jak i kara ograniczenia wolności spełnią zarówno cele wychowawcze w stosunku do oskarżonych, ukazując im naganność takiego postępowania oraz nieopłacalność popełnienia przestępstw w przyszłości. Kary te mają za zadanie ukazać społeczeństwu szybką i surową reakcję organów wymiaru sprawiedliwości na zachowanie sprzeczne z prawem i jako takie powinny kształtować w społeczeństwie prawidłowe postawy.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżoną a oskarżonego na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. do przeproszenia pokrzywdzonych na piśmie w terminie 2 (dwóch) tygodni od uprawomocnienia się wyroku w celu zapobiegawczo - wychowawczego oddziaływania na oskarżonego.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd dokonał zaliczeń na poczet orzeczonych kary grzywny i ograniczenia wolności rzeczywistego pozbawienia wolności.

Z uwagi na to ze oskarżeni byli reprezentowani przez obrońców z urzędu Sad zasadził stosowne wynagrodzenie powiększone o stawkę podatku VAT.

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia art. 624 § 1 k.p.k. Z podanych względów Sąd orzekł jak w wyroku.