Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1. nakazał pozwanemu D. S. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz z mieniem, którym włada oraz wydanie tego lokalu powódce;

2. ustalił, że pozwanemu D. S. przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

3. wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu mieszkalnego opisanego w punkcie 1 do czasu złożenia D. S. przez Gminę Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

4. nie obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok wynikał z uznania za zasadne żądanie eksmisji pozwanego z dotychczas zajmowanego lokalu wobec zgodnego z prawem wypowiedzenia mu stosunku najmu. Sąd Rejonowy rozważając przesłanki przyznania pozwanemu lokalu socjalnego wskazał na jego trudną sytuację materialną, która nie pozwala na samodzielne zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych na warunkach rynkowych. Z niskiego dochodu w kwocie około 400 - 450 złotych miesięcznie pozwany realizuje ponadto obowiązek alimentacyjny względem córki, co uniemożliwia mu zakupienie lekarstw w związku z problemami zdrowotnymi. Jednocześnie nie jest możliwe, by potrzeby mieszkaniowe pozwanego zostały zaspokojone przy pomocy najbliższych.

Apelację od przedmiotowego wyroku w części dotyczącej przyznania pozwanemu lokalu socjalnego i wstrzymania opróżnienia zajmowanego przez niego lokalu do czasu złożenia jemu oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, złożył interwenient uboczny.

Skarżący podniósł następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. - polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny zebranych w sprawie dowodów poprzez dowolną ich ocenę i brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego, czego skutkiem było przyjęcie, że dochody pozwanego oraz stan jego zdrowia nie pozwalają na zapewnienie mieszkania we własnym zakresie;

- naruszenia art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez ich błędne zastosowanie w związku z błędną oceną materiału dowodowego zebranego w sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty interwenient uboczny wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części poprzez orzeczenie, iż pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania za II instancję wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślić należy, iż aby skutecznie go podnieść skarżący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej, i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z 18 stycznia 2002 r. sygn. I CKN 132/01, Lex nr 53144). Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (por. postan. SN z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, Lex nr 53136). Stwierdzić także należy, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906). Apelacja tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wykazuje, aby ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte powyższymi uchybieniami. Uzasadnienie apelacji sprowadza się do przedstawienia własnego stanowiska skarżącego korzystnego dla niego w oparciu o dokonanie korzystnej dla interwenienta ubocznego oceny materiału dowodowego. Nie jest to wystarczające do wykazania naruszenia omawianego przepisu. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowej oceny dowodów, które stanowiły podstawę ustalonego przez ten Sąd stanu faktycznego sprawy. Ustalenia te są całkowicie prawidłowe i brak jest podstaw do ich zakwestionowania.

Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
(t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1610 ze zm.). Dla uzasadnienia tego poglądu podkreślić należy, iż o uprawieniu do przyznania lokalu socjalnego w świetle powołanego przepisu decyduje ocena indywidualnej sytuacji danej osoby z uwzględnieniem dotychczasowego sposobu korzystania przez nią z lokalu oraz jej sytuacji materialnej i rodzinnej. Uwzględniając powyższe nie budzi zastrzeżeń konkluzja Sądu Rejonowego, iż w sprawie niniejszej zachodzą okoliczności, zwłaszcza w postaci szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej, a także zdrowotnej pozwanego, które przemawiają za przyznaniem jemu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bardzo niski dochód pozwanego i obciążającego go zobowiązania o charakterze alimentacyjnym nie stwarzają realnych możliwości wynajęcia przez niego lokalu na wolnym rynku. Ponadto, kłopoty zdrowotne, na które powołuje się pozwany nie dają w chwili obecnej pozytywnej prognozy co do zmiany jego możliwości zarobkowych. Zajmowany przez pozwanego lokal stanowi jego centrum życiowe i nie może on w żaden inny sposób zaspokoić swoich potrzeb mieszkalnych. Powyższe ustalenia Sąd I instancji poczynił przede wszystkim w oparciu o dowód z zeznań pozwanego, które słusznie ocenił jako wiarygodne i miarodajne dla oceny jego sytuacji życiowej. Stanowisko Sądu Rejonowego znajduje potwierdzenie także w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, z których wynika, że pozwany już we wcześniejszym okresie był beneficjentem świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł.. Skarżący podejmując próbę podważenia wiarygodności ze zeznań pozwanego, nie przedstawił natomiast jakichkolwiek argumentów, które mogłyby prowadzić do odmiennych wniosków w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego na rzecz przyznania pozwanemu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego przemawia także dotychczasowy sposób korzystania przez niego z tego lokalu. Pozwany do 2013 roku regularnie wywiązywał się z obowiązku zapłaty czynszu, brak jest również informacji o korzystaniu z lokalu w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem bądź też naruszaniu zasad porządku domowego i współżycia międzysąsiedzkiego. Pozwany pozostaje w poprawnych stosunkach z właścicielką lokalu, która jest jego pracodawcą.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.