Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Ewa Stryczyńska (spr.)

Sędziowie: SA Bożena Lasota

SO del. Danuta Malec

Protokolant: sekr. sądowy Karolina Majewska

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 r. w Warszawie

sprawy M. S.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury policyjnej

na skutek apelacji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt XIII U 1904/15

I. zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie;

II. zasądza od M. S. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego przed Sądem pierwszej instancji oraz kwotę 270,00 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Danuta Malec Ewa Stryczyńska Bożena Lasota

UZASADNIENIE

Decyzją z 1 października 2015r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W., działając na podstawie art. 15b, art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 33 ustawy z 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu. Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu. Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2015r., poz. 900, dalej jako ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji), w związku z wykonaniem wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych z 5 lutego 2015r., sygn. akt XIII U 2191/14, odmówił M. S. ponownego ustalenia wysokości emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M. S., wnosząc o jej zmianę w ten sposób, aby okres służby od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r., tj. okres pozostawania na urlopie macierzyńskim zaliczony został do wysługi emerytalnej według współczynnika 2,6 % podstawy wymiaru emerytury za każdy rok służby. Wskazała, że od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r. zerwała czasowo związek ze służbą w organach bezpieczeństwa państwa, mimo formalnego zachowania statusu funkcjonariusza. Korzystanie przez nią z urlopu macierzyńskiego stanowi rzeczywistą przerwę w służbie, tym bardziej, że to właśnie urlop macierzyński poprzedził następujący po nim urlop wychowawczy, który wykorzystała bezpośrednio po urlopie macierzyńskim, a który jest zaliczany (także w jej przypadku) do wysługi emerytalnej według współczynnika 2,6 % podstawy wymiaru emerytury za każdy rok służby.

Pozwany organ emerytalny w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od odwołującej się na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 120 zł. Powołując się na treść art. 33 ww. ustawy, pozwany wskazał, że w niniejszej sprawie nie zachodzą podstawy do ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej odwołującej się, bowiem wnioskodawczyni nie przedstawiła nowych dowodów, ani nowych okoliczności, które miałyby wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

Wyrokiem z 12 kwietnia 2016r. Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych zmieniono zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązano organ rentowy do ponownego ustalenia emerytury policyjnej M. S. z uwzględnieniem w wysłudze emerytalnej okresu od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r., liczonego współczynnikiem 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok służby.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (ur. (...)), od 1 sierpnia 1986r. do dnia 31 sierpnia 1989r. pełniła służbę w Wydziale Inspekcji Biura Śledczego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na stanowisku inspektora na wolnym etacie starszego inspektora. W okresie od 29 maja 1987r. do 31 sierpnia 1988r. ubezpieczona korzystała z urlopu wychowawczego.

Decyzją z 9 września 2002r. pozwany organ ustalił ubezpieczonej prawo do emerytury policyjnej. Wysokość emerytury za 28 lat wysługi emerytalnej wyniosła 66,41 % podstawy wymiaru.

Decyzją z 26 października 2009r. organ rentowy dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej M. S.. obniżając ją za okres służby wskazany w informacji IPN przy użyciu wskaźnika 0,7 % za każdy rok służby. Ponownie ustalona wysokość emerytury wyniosła od 1 stycznia 2010r. 59,12% podstawy wymiaru.

Na podstawie kolejnej informacji IPN z 23 lutego 2011r. decyzją z 7 kwietnia 2011r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej M. S.. Ponownie ustalona wysokość emerytury z tytułu wysługi lat od 1 stycznia 2010r. wyniosła łącznie 63,45% podstawy wymiaru.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 29 października 2012r. (sygn. akt XIII U 11639/10) orzekł, że okres służby odwołującej od 29 maja 1987r. do 31 sierpnia 1988r. powinien być zaliczony do stażu emerytalnego według współczynnika 2,6% podstawy wymiaru.

Powyższy wyrok został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 marca 2014r., sygn. akt III AUa 379/13.

Wykonując powyższe wyroki organ rentowy wydał w dniu 3 czerwca 2013r. decyzję, w której dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury M. S. wyliczając okres służby odwołującej się od 29 maja 1987r. do 31 sierpnia 1988r. wskaźnikiem 2,6% podstawy wymiaru.

W wyniku odwołania wniesionego od decyzji z 3 czerwca 2014r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 5 lutego 2015r. oddalił odwołanie M. S. od powyższej decyzji, a wniosek o zaliczenie do wysługi emerytalnej okresu od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r. przekazał organowi rentowemu celem rozpatrzenia i wydania decyzji (akta sprawy XIII U 2191/14).

Wykonując powyższy wyrok pozwany organ rentowy wydał 1 października 2015r. zaskarżoną decyzję.

Skarżąca posiada dwoje dzieci: syna J. urodzonego (...) i córkę A. urodzoną (...) Po urodzeniu córki odwołująca się korzystała w ustawowym wymiarze z urlopu macierzyńskiego (do maja 1987r.). W trakcie trwania ww. urlopu nie wykonywała żadnych obowiązków służbowych. Bezpośrednio po wykorzystaniu urlopu macierzyńskiego korzystała z urlopu wychowawczego. Do pracy wróciła 1 września 1988r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, aktach sprawy o sygn. XIII U 2191/14 i XIII U 11639/10 oraz aktach organu emerytalnego.

W ocenie Sądu treść dokumentów nie budzi wątpliwości, nie były one także kwestionowane przez żadną ze stron. Jako wiarygodne ocenił również Sąd zeznania odwołującej się M. S. oraz świadka J. S. - byłego męża odwołującej się. Były one szczere, logiczne i korelowały z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, że stosownie do art. 32 ust. 1. ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, prawo do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ustala w formie decyzji w stosunku do funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa. Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz członków ich rodzin - organ emerytalny określony przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 powołanej wyżej ustawy, w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów i która pozostawała w służbie przed 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi:

1) 0,7% podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6% podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, la oraz pkt 2-4.

Przedmiotowa ustawa wyraźnie wskazuje, w jakich trybach możliwa jest weryfikacja decyzji prawomocnych.

Stosownie do art. 33 ww. ustawy, prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

Nowe okoliczności i nowe dowody, o których mowa w art. 33 ustawy, to okoliczności i dowody, które istniały w dacie wydania decyzji przyznającej prawo do świadczeń z ubezpieczenia (zabezpieczenia) emerytalnego, lecz nie zostały uwzględnione przez organ rentowy. Chodzi zatem o ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji przyznającej świadczenia, co zobowiązuje lub uprawnia organ rentowy do wszczęcia postępowania o ponowne ustalenie prawa do świadczeń na podstawie tego przepisu, jeżeli okoliczności te mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. Nie muszą to być okoliczności, na które osoba ubiegająca się o świadczenia nie mogła powołać się w poprzednim postępowaniu, co odnosi się także do organu rentowego. Decyzja w sprawie świadczeń nie ma charakteru ostatecznego, gdyż w przeciwnym wypadku zainteresowany nie mógłby ubiegać się o świadczenia, których poprzednio mu odmówiono, jeżeli w wyniku błędu, zaniedbania lub nieznajomości przepisów nie powołał się na okoliczności uprawniające go do świadczenia. Ta sama zasada dotyczy zaniedbania organu rentowego, polegającego na pominięciu ustalenia istnienia jednego z warunków uprawniających do świadczeń (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004r., II UK 228/03, OSNP 2004/19/341).

Należy zatem stwierdzić, że warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń na podstawie art. 33 ww. ustawy jest ujawnienie nowych okoliczności lub nowych dowodów, które istniały w dacie wydania decyzji przyznającej prawo do emerytury, a nie zostały uwzględnione przez organ rentowy, który wydał taką decyzję (wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2001r., II UKN 182/00, OSNP 2002/17/419).

Sąd stwierdził, że w tych warunkach zachodzą podstawy do wznowienia postępowania.

Świadczenia emerytalne byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa stanowiły przedmiot wielu rozważań Sądu i początkowo niespójna była linia orzecznicza ich dotycząca.

W informacjach IPN oraz aktach osobowych odwołującej się nie było wprost zapisu o korzystaniu przez nią z urlopu macierzyńskiego. Nie budzi to jednak wątpliwości ze względu na przysługujące jej ustawowe uprawnienie, jak też zeznania skarżącej oraz świadka J. S. (byłego męża odwołującej się, ojca jej córki A.).

Należy uznać, że zostały ujawnione nowe okoliczności istotne dla ponownego ustalenia prawa do świadczenia.

Zgodnie z art. 33 (w wersji obowiązującej do 31 grudnia 1972r.), a następnie art. 45 ustawy z 31 stycznia 1959r. o służbie funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej (Dz.U. z 1973r. Nr 23, poz. 136 ze zm.), funkcjonariuszowi - kobiecie przysługiwały szczególne uprawnienia przewidziane dla pracownicy według przepisów prawa pracy. Natomiast po wejściu w życie, od 1 stycznia 1986r. ustawy z 31 lipca 1985r. o służbie funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr38. poz.181 ze zm.). w jej art. 55 postanowiono: „funkcjonariuszowi - kobiecie przysługują szczególne uprawnienia przewidziane dla pracownicy według przepisów prawa pracy, jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej”.

W ocenie Sądu korzystanie z urlopu macierzyńskiego - tak samo jak korzystanie z urlopu wychowawczego - nie przebiega równolegle z pełnieniem służby, lecz stanowi autentyczną przerwę w służbie, wywołującą określone skutki praktyczne - brak uposażenia, a nawet odebranie legitymacji służbowej. Kwalifikacja urlopu macierzyńskiego jako okresu służby powinna być rozstrzygana na zasadach ogólnych i stanowić podstawę uznania, że doszło do czasowego zerwania związku ze służbą w organach bezpieczeństwa państwa mimo formalnego zachowania statusu funkcjonariusza danej służby. Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję jak w sentencji wyroku.

Od powyższego wyroku apelację wniósł organ rentowy, zaskarżając go w całości. Orzeczeniu zarzucono naruszenie:

1.  art. 33 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji przez niewłaściwą interpretację tego przepisu, polegającą na uznaniu, że pomimo prawomocnie osądzonej sprawy wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych z 29 października 2012r., XIII U 11639/10 strona może powoływać się na okoliczności i dowody, z których mogła skorzystać w postępowaniu sądowym o sygn. akt: XIII U 11639/10 i tym samym wznawiać postępowanie przed organem rentowym w sprawie prawomocnie osądzonej;

2.  art. 15b ust.1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji poprzez niezastosowanie przez Sąd pierwszej instancji tego przepisu do okresu służby odwołującej w Wydziale Inspekcji Biura Śledczego MSW przypadającym w czasie urlopu macierzyńskiego od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r.;

3.  art. 15b ust.1 pkt 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji poprzez niewłaściwe zastosowanie przez Sąd pierwszej instancji tego przepisu do okresu służby odwołującej w Wydziale Inspekcji Biura Śledczego MSW przypadającym w czasie urlopu macierzyńskiego od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r.

4.  art. 13a ust. 1 i 5 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji oraz § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 18 października 2004r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 239 poz. 2404) przez ich niezastosowanie.

W przypadku niepodzielenia zasadności zarzutów wskazanych wyżej, zarzucono dodatkowo także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na ustaleniu, wbrew treści Informacji o przebiegu służby nr (...) oraz prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych z 29 października 2012r., sygn. akt XIII U 11639/10, że okres służby odwołującej się w czasie urlopu macierzyńskiego od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r. nie był służbą w organach bezpieczeństwa państwa.

Wskazując na powyższe zarzuty, organ wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez odrzucenie odwołania bądź oddalenie odwołania w przypadku uznania, że nie zachodzą przesłanki do odrzucenia odwołania, zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, a także przeprowadzenie dowodu z wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 29 października 2012r. - sygn. akt XIII U 11639/10 na okoliczność prawomocnego osądzenia sprawy.

W odpowiedzi na apelację wniesiono o oddalenie apelacji pozwanego oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako częściowo trafna i zasadna skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku.

Tytułem wstępu należy uzupełnić ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji o dogłębniejsze przedstawienie zakresu sporu, będącego przedmiotem rozpoznania prawomocnie zakończonego postępowania prowadzonego pod sygn. akt XIII U 11639/10, na podstawie zawartości akt tej sprawy.

W toku postępowania z odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. o sygn. akt XIII U 11639/10, odwołująca się podniosła w piśmie procesowym z 8 czerwca 2011r. (k. 18 akt sprawy XIII U 11639/10), że w okresie od 1 stycznia 1986r. do 31 sierpnia 1989r. nie pełniła służby w organach bezpieczeństwa państwa, bowiem we wskazanym okresie przebywała m.in. na urlopie macierzyńskim, wychowawczym i bezpłatnym. Zakwestionowała tym samym informację Instytutu Pamięci Narodowej, będącą podstawą decyzji objętej odwołaniem. Tym samym przedmiotem rozpoznania w tym postępowaniu został objęty wskazany w piśmie procesowym okres.

Wobec uzyskanych od odwołującej się informacji uzyskano z IPN informację o przebiegu służby (k. 28 akt sprawy XIII U 11639/10), z której wynikało, że w okresie od 29 maja 1987r. do 31 sierpnia 1988r. przebywała na urlopie wychowawczym.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji za własne bez potrzeby jego ponownego przytaczania.

Przechodząc do rozpoznania apelacji, zarzut naruszenia art. 33 ustawy z 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej i ich rodzin (Dz.U. z 2018r. poz. 132 ze zm., dalej jako ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy) przez niewłaściwą interpretację tego przepisu, polegającą na uznaniu, że, pomimo prawomocnie osądzonej sprawy wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie, strona może powoływać się na okoliczności i dowody, z których w rzeczywistości skorzystała w postępowaniu sądowym prowadzonym pod sygn. XIII U 11639/10, jest zasadny.

Z uwagi na to, że art. 13a i art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy sprzężone są z art. 33 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy i ich zastosowanie uaktualnia się w przypadku zaistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 33 tej ustawy, Sąd Apelacyjny w dalszych wywodach nie odnosi się do zarzutów skierowanych przeciwko prawidłowości zastosowania przez Sąd pierwszej instancji art. 13a i art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, albowiem są to kwestie wtórne.

Zgodnie z art. 33 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość. Z tego przepisu w sposób jasny i jednoznaczny wynika, że konieczne jest wystąpienie nowych okoliczności lub nowych dowodów, aby można było ponownie ustalić wysokość świadczenia emerytalnego.

Między stronami toczyła się przed Sądem Okręgowym w Warszawie sprawa oznaczona sygn. XIII U 11639/10, następnie na skutek apelacji złożonej przez organ rentowy, przed Sądem Apelacyjnym pod sygn. III AUa 379/13. W tym postępowaniu wywołanym odwołaniem M. S. złożonym 22 grudnia 2009r. od decyzji z 26 października 2009r. odwołująca się powołała się na twierdzenie, że w okresie od 1 sierpnia 1986r. do 31 sierpnia 1989r. nie pełniła służby w organach bezpieczeństwa państwa, ponieważ korzystała w tym czasie z urlopu macierzyńskiego, wychowawczego i bezpłatnego, jak zostało to wskazane już wcześniej. W związku ze swym stanowiskiem, odwołująca się w postępowaniu o sygn. XIII U 11639/10 wniosła o wyłączenie tych okresów z zakresu decyzji, której dotyczyło postępowanie.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ulega wątpliwości, że okres, którego teraz domaga się wyłączenia odwołująca się, czyli okres od 24 grudnia 1986r. do 28 maja 1987r. był objęty zakresem rozpoznania sprawy o sygn. XIII U 11639/10. W związku z tym okoliczności, na które powołuje się M. S. nie stanowią nowych okoliczności ani dowodów, o których mowa w art. 33 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, albowiem były one wcześniej znane odwołującej się, o czym świadczy fakt ich podnoszenia w toku postępowania o sygn. XIII U 11639/10. Nadto z uwagi na to, że okres od 1 sierpnia 1986r. do 31 sierpnia 1989r. stanowił przedmiot rozpoznania w sprawie o sygn. XIII U 11639/10, zakończonej prawomocnie, w stosunku do tego przedmiotu istnieje powaga rzeczy osądzonej ( res iudicata) i sprawa nie może podlegać ponownie rozpoznaniu przez Sąd.

Wobec powyższego na podstawie art. 386 k.p.c. zmieniono zaskarżony wyrok przez oddalenie odwołania.

Wskazane rozstrzygnięcie skutkuje także zmianą rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa prawnego przed Sądem pierwszej i zasądzeniem kosztów w instancji odwoławczej. Zasada zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za obie instancje została ustalona na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość kosztów zastępstwa za postępowanie przed Sądem pierwszej instancji została ustalona na kwotę 180 zł na podstawie § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2013r., poz. 490 ze zm.) według stanu prawnego obowiązującego na dzień wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego, a za postępowanie przed Sądem drugiej instancji na kwotę 270 zł na podstawie § 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia apelacji.

Bożena Lasota Ewa Stryczyńska Danuta Malec