Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) sp. z o.o. w B.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w B. kwotę 1 291,50 zł (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 352,00 zł (trzysta pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1298/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 maja 2017 r. powód (...) sp. z o.o. w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 1 291,50 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia drogowego w dniu 20 marca 2017 r. uszkodzony został pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność J. S.. W dacie zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas likwidacji szkody wynajął od powoda samochód zastępczy marki F. (...). Powód wyjaśnił, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 27 marca 2017 r. do dnia 10 kwietnia 2017 r., tj. przez okres 15 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT na kwotę 2 214 zł. Dalej powód podniósł, że dnia 27 marca 2017 r. nabył od poszkodowanego wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej. Pozwany przyznał i wypłacił z tytułu przedmiotowej szkody odszkodowanie w kwocie 922,50 zł.

W dniu 7 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 1609/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że w ramach odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia z dnia 20 marca 2017 r. ustalił i przyjął swoją odpowiedzialność za szkodę i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 5 177,02 zł, w tym kwotę 922,50 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wskazał, że stawki najmu pojazdu zastępczego nie powinny przekraczać stawek stosowanych na rynku lokalnym, a nie sposób uznać, że cena wskazana w przedłożonej wraz z pozwem fakturze VAT jest dowodem stosowania określonych stawek na rynku. Pozwany podniósł, że za celowe i ekonomicznie uzasadnione można uznać koszty wynajmu pojazdu naliczone według średniej stawki stosowanej na rynku lokalnym. Pozwany zakwestionował również zasadność 15 dniowego okresu naprawy uszkodzonego pojazdu, wskazują, że zasadnym ekonomicznie byłoby uwzględnienie w rozliczeniu okresu 10 dni, na który złożył się technologiczny czas naprawy (6 dni) oraz 4 dni na czynności okołonaprawcze. Ponadto pozwany wskazał, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody, gdyż nie wyraził zainteresowania wynajmem pojazdu od pozwanego, mimo że ten w chwili zgłaszania szkody poinformował poszkodowanego o możliwości bezkosztowego zorganizowania pojazdu zastępczego.

Sąd ustalił, co następuję:

Dnia 20 marca 2017 r. samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność J. S. uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej był pozwany. Poszkodowany dnia 27 marca 2017 r. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...). Powód wyjaśnił, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 27 marca 2017 r. do dnia 10 kwietnia 2017 r., tj. przez okres 15 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT na kwotę 2 214 zł.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k. 13), faktura VAT nr (...) (k. 14), protokół zdawczo-odbiorczy pojazdu (k. 16), oświadczenie poszkodowanego (k. 23-24), kalkulacja naprawy (k. 111), dokumentacja zdjęciowa (k. 112-114), zgłoszenie szkody (k. 115-116), akta szkody na płycie CD (k. 117).

Pojazd zastępczy był wynajmowany przez poszkodowaną przez czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Na czas naprawy pojazdu poszkodowanego złożyły się następujące czynności:

1.  przyjęcie uszkodzonego pojazdu do serwisu – 1 dzień;

2.  oczekiwanie na oględziny, dokonanie oględzin uszkodzonego pojazdu, sporządzenie i udostępnienie pozwanemu kosztorysu naprawy – 4 dni;

3.  technologiczny czas naprawy – 7 dni;

4.  oczekiwanie na części – 2 dni;

5.  odbiór pojazdu zastępczego – 1 dzień.

Uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wyniósł 15 dni.

Dowód: decyzja pozwanego z dnia 25 kwietnia 2017 r. (k. 9-10), umowa najmu pojazdu zastępczego (k. 13), korespondencja e-mail (k. 17-22), protokół przebiegu likwidacji szkody (k. 15), protokół zdawczo-odbiorczy pojazdu (k. 16), faktura VAT nr (...) (k. 14), akta szkody na płycie CD (k. 117).

W dniu 27 marca 2017 r. powód w drodze umowy cesji wierzytelności nabył od poszkodowanego J. S. wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego wynikającą z rozliczenia ww. szkody komunikacyjnej.

Dowód: umowa cesji wierzytelności wraz z pełnomocnictwem (k. 11-12).

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2017 r. pozwany przyznał i wypłacił z tytułu przedmiotowej szkody odszkodowanie w kwocie 922,50 zł. Wiadomością e-mail z dnia 28 kwietnia 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty pozostałej części należnego odszkodowania w wysokości 1 291,50 zł.

Dowód: decyzja pozwanego z dnia 25 kwietnia 2017 r. (k. 9-10), wiadomość e-mail (k. 25).

Zastosowana przez powoda stawka dobowa najmu samochodu zastępczego marki F. (...) w kwocie 120 zł netto/doba (147,60 zł brutto) zawarta jest w granicach cen stosowanych na rynku lokalnym przez przedsiębiorstwa wynajmujące pojazdy zastępcze.

Dowód: decyzje ubezpieczycieli wraz z załącznikami – opiniami biegłych (k. 20-85), cenniki (k. 124-126).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda (...) sp. z o.o. w B. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powód domagał się pozwem zasądzenia kwoty 1 291,50 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

Wskazać należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył wierzytelność od poszkodowanego. Pozwany nie zakwestionował tej okoliczności.

W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwanego odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami był okres najmu pojazdu zastępczego jak również wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego.

Na wstępie należy zaznaczyć, że co do zasady utrwalone jest w orzecznictwie oraz praktyce stanowisko, że normalnym następstwem zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu jest konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody, a postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem, że zwrot wydatków koniecznych i potrzebnych na czasowe używanie pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją. W ramach odszkodowania poszkodowanemu, albo jak w tym przypadku nabywcy wierzytelności od poszkodowanego, należą się celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na ten cel ( por. uchwałę SN z dnia 17.11.2011r., III CZP 5/11; wyrok SN z dnia 8.09.2004r., IV CK 672/03). Pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność z tytułu odpowiedzialności cywilnej, albowiem przyznał powodowi za okres najmu pojazdu kwotę 922,50 zł.

Na okoliczność czasu trwania naprawy uszkodzonego pojazdu powód przedłożył korespondencję e-mail stron (k. 17-22), protokół przebiegu likwidacji szkody (k. 15) oraz protokół zdawczo-odbiorczy pojazdu (k. 16), z których wynikała nie tylko data przyjęcia i wydania pojazdu, ale również przebieg naprawy.

Na okoliczność wysokości stawki za najem pojazdu zastępczego powód przedłożył umowę najmu (k. 13), fakturę VAT (k. 14) oraz decyzje ubezpieczycieli w analogicznych sprawach wraz z opiniami biegłych w zakresie stawki najmu pojazdu zastępczego (k. 20-85).

Podnieść należy, że rozkład ciężaru dowodu (art. 6 kc) oraz relewantny art. 232 kpc nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2013 r., II PK 304/12).

Obrona strony pozwanej sprowadzała się m.in. do zarzutu, iż czas przeprowadzanej naprawy nie był technologicznie uzasadniony i nie był niezbędny do zorganizowania i przeprowadzenia naprawy, przyjęcia i wydania samochodu oraz iż stawka umowna nie odpowiadała stawkom stosowanym przez wypożyczalnie samochodów działających na rynku lokalnym w okresie zaistnienia szkody, innymi słowy, iż nie była ona stawką rynkową, ale w stosunku do stawek obowiązujących na rynku była zawyżoną.

Skoro pozwana zarzucała, iż okres naprawy pojazdu, acz rzeczywisty, był zawyżony, zważywszy na konieczny czas do naprawy, przyjęcia i wydania samochodu, a stawka stanowiąca przedmiot umowy oraz koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego, w stosunku do innych stawek panujących na rynku były zawyżone, to czyniąc taki zarzut, winna ona jego zasadność udowodnić.

Strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów mających uzasadnić jej twierdzenie, że czas naprawy pojazdu uszkodzonego a tym samym czas najmu pojazdu zastępczego był zbyt długi.

Jak zostało to już wskazane wyżej, w sytuacji, gdy strona powodowa sprostała ciążącym na niej obowiązkom dowodowym przedkładając korespondencję e-mail stron dotyczącą naprawy uszkodzonego pojazdu, protokół przebiegu likwidacji szkody i protokół zdawczo-odbiorczy pojazdu, ciężar wykazania okoliczności, iż czas najmu był zbyt długi – zgodnie z art. 6 k.c. – spoczywał na stronie pozwanej, jako podmiocie wywodzącym z powyższych okoliczności skutki prawne. Należy zaznaczyć, iż strony mają obowiązek dawać wyjaśnienia, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i przedstawiać dowody (art. 3 k.p.c.). Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają zaś stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (wyrok SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności zwalnia sąd orzekający z odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są same strony (wyrok SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97). Tym samym to strona pozwana winna wykazać zasadność swojego zarzutu, co do niezasadności okresu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany tymczasem w żaden sposób nie wykazał okoliczności uzasadniającej twierdzenie, że strona poszkodowana celowo, bądź z premedytacją doprowadziła do przedłużenia czasu trwania naprawy pojazdu, działając tym samym na szkodę ubezpieczyciela.

Powyższą argumentację należy również odnieść do kwestionowanej przez stronę pozwaną wysokości stawki za najem pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż strona pozwana powoływała się na okoliczność poinformowania poszkodowanej o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego po niższej stawce. Należy jednak podkreślić, że oferta powinna wyrażać stanowczą wolę zawarcia umowy. Oznacza to, że wyrażona w niej propozycja zawarcia umowy powinna być tak sformułowana, że do zawarcia umowy potrzebne jest wyłącznie oświadczenie o przyjęciu oferty wprost. Nie ma znaczenia, jak taka propozycja została przez oferenta nazwana (S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 299). Co więcej w judykaturze wyrażony został pogląd, zgodnie z którym prawidłowe odróżnienie oferty od zaproszenia do zawarcia umowy wymaga przeprowadzenia oceny, czy w konkretnym wypadku do potencjalnego kontrahenta kierowana była informacja o możliwości zawarcia określonej umowy i płynących z niej korzyściach, czy też sprecyzowana została jednoznaczna propozycja zawarcia z nim określonej umowy. Pierwsza sytuacja odpowiadać będzie zaproszeniu do zawarcia umowy, drugą należy już kwalifikować jako ofertę (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 297/09, Lex nr 852669). Oferta powinna również określać istotne postanowienia proponowanej umowy. Przez to pojęcie należy rozumieć przedmiotowo istotne elementy umowy ( essentialia negotii), a więc te postanowienia, które decydują o istocie danej umowy, indywidualizują ją pod względem prawnym spośród innych umów. Bez ich określenia dana umowa nie może dojść do skutku.

W każdym przypadku konieczne jest określenie wszystkich postanowień przedmiotowo istotnych dla danej umowy. Z rozmowy przeprowadzonej przez pracownika pozwanego z poszkodowanym wynika jedynie, że pozwany mógłby zorganizować najem pojazdu zastępczego oraz wskazał jaką stawkę akceptuje w przypadku wynajmu komercyjnego, przy czym wysokości stawki nie precyzuje, lecz podaje widełki akceptowalnej stawki najmu. Rozmowa ta natomiast nie precyzowała na jaki okres będzie wynajęty, czy pojazd będzie posiadał pełne AC, czy przewidziany jest udział własny poszkodowanego w razie szkody, czy przewidziana jest kaucja zwrotna za wynajem pojazdu, czy przewidziany jest limit km.

Nadmienienia wymaga również fakt, że wysokość czynszu najmu jest jednym (ale nie jedynym) z przedmiotowo istotnych elementów umowy. Sama wysokość czynszu najmu nie indywidualizuje umowy w sposób wystarczający. Z punktu widzenia poszkodowanego – najistotniejszym elementem umowy jest czas wynajmu – gwarantujący mu możliwość korzystania z pojazdu zastępczego na pełny czas naprawy.

Wobec powyższego zarzuty strony pozwanej dotyczące naruszenia obowiązku minimalizowania szkody przez poszkodowanych w żaden sposób nie mogły zostać uwzględnione.

Natomiast odnośnie zasadności stawki najmu przyjętej przez powoda, strona pozwana winna wykazać, iż stawka ta nie jest stawką rynkową. Na powyższą okoliczność strona pozwana przedłożyła jedynie jeden cennik najmu pojazdów zastępczych. Natomiast w orzecznictwie przyjmuje się szeroko, że nie można opierać twierdzenia o wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego tylko o jeden przedłożony cennik. Powód zaoferował w tym zakresie Sądowi znacznie więcej argumentów. Tym samym brak jest podstaw dla stwierdzenia, że stawka przyjęta przez powoda nie mieści się w granicach stawek rynkowych skoro ten przedłożył stosowną dokumentację w tym zakresie.

Podnieć w tym miejscu trzeba, iż – w ocenie Sądu – nie jest dopuszczalne dokonywanie przez sąd z urzędu przeglądu i weryfikacji wszystkich ofert w zakresie najmu pojazdu zastępczego istniejących na terenie miejsca zamieszkania/siedziby poszkodowanego. Zasada kontradyktoryjności postępowania oznacza bowiem, że to strony obowiązane są przedstawić materiał faktyczny celem poparcia swoich wniosków i twierdzeń. Sąd zaś ograniczyć się winien jedynie do jego weryfikacji a nie poszukiwania materiału faktycznego i wyręczania w tym zakresie stron postępowania, które – co należy podkreślić – reprezentowane są przez profesjonalnych pełnomocników. Strona pozwana winna zatem albo przedstawić cenniki wynajmu pojazdów zastępczych wraz z ogólnymi warunkami najmu w zakresie pozwalającym na porównanie oferty powoda z ofertą podmiotów konkurencyjnych albo też zawnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia uzasadnionej wysokości stawki najmu oraz czy stawka zastosowana przez powoda nie przekracza stawek rynkowych.

Jak wynika z ustaleń faktycznych, przyjęty przez powoda okres najmu samochodu zastępczego w liczbie 15 dni oraz stawka najmu pojazdu w wysokości 147,60 zł brutto (120 zł netto) okazały się uzasadnione. Strona powodowa wykazała przebieg naprawy, który nie był nadmiernie długi, ani nie pozostający w związku przyczynowo-skutkowym z powstałą szkodą. Należne powodowi odszkodowanie winno wynieść 2 214 zł brutto (15 dni x 147,60 zł brutto). Pozwany wypłacił już należne odszkodowanie w wysokości 922,50 zł. Tym samym należne powodowi odszkodowanie wynosi 1 291,50 zł brutto (2 214 zł – 922,50 zł).

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w całości, w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 291,50 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. według wysokości ustawowej za opóźnienie. Ich termin początkowy naliczania uzasadniony był na podstawie art. 817 § 1 k.c. powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, a powyższe żądanie pozostawało uzasadnione w świetle przywołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 65,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 270,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), co daje łącznie 352 zł.

SSR Jolanta Brzęk