Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

J. S.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 2 952,00 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 10 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1065,00 zł (jeden tysiąc sześćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1455/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 listopada 2016 r. powódka J. S. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...).C. we W. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 2 952 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia drogowego w dniu 8 maja 2016 r. uszkodzony został pojazd marki H. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność A. J.. W dacie zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany dnia 9 maja 2016 r. zgłosił pozwanemu fakt zaistnienia szkody, pozwany dokonał oględzin pojazdu i decyzją z dnia 23 maja 2016 r. poinformował poszkodowanego, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku jest ekonomicznie nieuzasadnione, gdyż przewidywane koszty naprawy przekroczą wartość pojazdu (tzw. szkoda całkowita). Poszkodowany na czas likwidacji szkody wynajął od powoda samochód zastępczy marki F. (...). Powódka wyjaśniła, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 20 maja 2016 r. do dnia 30 maja 2016 r., tj. przez okres 11 dni. Ponadto powódka zobowiązała się do podstawienia poszkodowanemu najmowanego pojazdu zastępczego do miejsca przez niego wskazanego oraz jego odbioru po zakończeniu najmu z miejsca wskazanego przez poszkodowanego. Z tytułu najmu samochodu zastępczego oraz jego dostarczenia i odbioru powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 4 981,50 zł. Na kwotę tą złożyły się: czynsz najmu pojazdu zastępczego w wysokości 4 735,50 zł, opłata za podstawienie pojazdu w wysokości 123 zł oraz opłata za odbiór pojazdu w wysokości 123 zł. Dalej powódka podniosła, że dnia 30 maja 2016 r. nabyła od poszkodowanego wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego i kosztów z tym związanych wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej. Pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 4 981,50 zł z tytułu wystawionej faktury VAT. Decyzją z dnia 23 czerwca 2016 r. pozwana przyznała odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2 029,50 zł, weryfikując stawkę najmu do kwoty 150 zł netto oraz odmawiając wypłaty odszkodowania z tytułu podstawienia i odbioru pojazdu.

W dniu 27 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 909/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że na skutek pisemnego zgłoszenia szkody pozwany wszczął i przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego przyznał i wypłacił na rzecz powódki odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 2 029,50 zł. Pozwany zweryfikował stawkę najmu do kwoty 150 zł netto oraz odmówił wypłaty odszkodowania z tytułu podstawienia i odbioru pojazdu. Pozwany podniósł, że w toku postępowania likwidacyjnego zaproponował poszkodowanemu możliwość zorganizowania najmu pojazdu zastępczego i poinformował poszkodowanego, że w wypadku wynajęcia pojazdu zastępczego od podmiotu nie współpracującego z pozwanym stawka dobowa zostanie zweryfikowana. Poszkodowany z ww. oferty nie skorzystał i wynajął pojazd po znacznie wyższej dobowej stawce najmu co bezpodstawnie zwiększyło zobowiązanie pozwanego. W odniesieniu do kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego pozwany wskazuje, że koszty te nie stanowią normalnego następstwa szkody, za którą pozwany ponosi odpowiedzialność.

Sąd ustalił, co następuję:

Dnia 8 maja 2016 r. samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. J. uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej był pozwany.

Poszkodowany dnia 9 maja 2016 r. zgłosił pozwanemu fakt zaistnienia szkody, pozwany dokonał oględzin pojazdu i decyzją z dnia 23 maja 2016 r. poinformował poszkodowanego, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku jest ekonomicznie nieuzasadnione, gdyż przewidywane koszty naprawy przekroczą wartość pojazdu (tzw. szkoda całkowita).

Poszkodowany dnia 20 maja 2016 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 20 maja 2016 r. do dnia 30 maja 2016 r., tj. przez okres 11 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego oraz jego podstawienia i odbioru powód wystawił fakturę VAT na kwotę 4 981,50 zł. Na kwotę tą złożyły się: czynsz najmu pojazdu zastępczego w wysokości 4 735,50 zł, opłata za podstawienie pojazdu w wysokości 123 zł oraz opłata za odbiór pojazdu w wysokości 123 zł.

Dowód: oświadczenie poszkodowanego (k. 14 i 16), decyzja pozwanego z dnia 23 maja 2016 r. (k. 17-18),umowa najmu pojazdu (k. 19), faktura VAT nr (...) (k. 20).

W dniu 30 maja 2016 r. powódka w drodze umowy cesji wierzytelności nabyła od poszkodowanego A. J. wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego i kosztów z tym związanych wynikającą z rozliczenia ww. szkody komunikacyjnej.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 26).

Pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 4 981,50 zł z tytułu wystawionej faktury VAT. Decyzją z dnia 23 czerwca 2016 r. pozwany przyznał odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2 029,50 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 2 czerwca 2016 r. (k. 21-23), decyzja pozwanego z dnia 23 czerwca 2016 r. (k. 24), potwierdzenie wykonania przelewu (k. 25).

Zastosowana przez powódkę stawka dobowa najmu samochodu zastępczego marki F. (...) w kwocie 350,00 zł netto (430,50 zł brutto) zawarta jest w granicach cen stosowanych na rynku lokalnym przez przedsiębiorstwa wynajmujące pojazdy zastępcze.

Dowód: cenniki najmu pojazdów zastępczych (k. 27-30), opinia techniczna (k. 31-33), decyzje ubezpieczycieli o wypłacie odszkodowania w podobnym sprawach wraz z załączonymi umowami najmu oraz fakturami VAT (k. 34-48).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda J. S. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powódka domagała się pozwem zasądzenia kwoty 2 952 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 lipca 2016 r. do dnia zapłaty

Wskazać należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła wierzytelność od poszkodowanego. Pozwany nie zakwestionował tej okoliczności.

W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwanego odszkodowania. Sporna pomiędzy stronami była wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego oraz konieczność poniesienia kosztów podstawienia i odbioru pojazdu przez pozwanego.

Na wstępie należy zaznaczyć, że co do zasady utrwalone jest w orzecznictwie oraz praktyce stanowisko, że normalnym następstwem zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu jest konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody, a postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem, że zwrot wydatków koniecznych i potrzebnych na czasowe używanie pojazdu zastępczego pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją. W ramach odszkodowania poszkodowanemu, albo jak w tym przypadku nabywcy wierzytelności od poszkodowanego, należą się celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na ten cel ( por. uchwałę SN z dnia 17.11.2011r., III CZP 5/11; wyrok SN z dnia 8.09.2004r., IV CK 672/03). Pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność z tytułu odpowiedzialności cywilnej, albowiem przyznał powódce za okres najmu pojazdu kwotę 2 029,50 zł,

Konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego, w celu kontynuowania działalności gospodarczej w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona – jak w przedmiotowej sprawie – jest normalnym następstwem uszkodzenia pojazdu, służącemu poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03, LEX nr 146324).

Na okoliczność wysokości stawki za najem pojazdu zastępczego oraz kosztów podstawienia i odbioru pojazdu powódka przedłożyła umowę najmu, fakturę VAT oraz cenniki za wynajem pojazdów zastępczych stosowanych przez podmioty konkurencyjne.

Podnieść należy, że rozkład ciężaru dowodu (art. 6 kc) oraz relewantny art. 232 kpc nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2013 r., II PK 304/12).

Obrona strony pozwanej sprowadzała się m.in. do zarzutu, iż stawka umowna nie odpowiadała stawkom stosowanym przez wypożyczalnie samochodów działających na rynku lokalnym w okresie zaistnienia szkody, innymi słowy, iż nie była ona stawką rynkową, ale w stosunku do stawek obowiązujących na rynku była zawyżoną.

Skoro pozwana zarzucała, iż stawka stanowiąca przedmiot umowy oraz koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego, w stosunku do innych stawek panujących na rynku były zawyżone, to czyniąc taki zarzut, winna ona jego zasadność udowodnić.

Strona pozwana przedstawiła zaledwie cennik najmu pojazdów zastępczych współpracującego z nią podmiotu by uzasadnić jej twierdzenie, że stawka ta była zawyżona. Jak zostało to już wskazane wyżej, w sytuacji, gdy strona powodowa sprostała ciążącym na niej obowiązkom dowodowym przedkładając stosowne cenniki oraz decyzje ubezpieczycieli o przyznaniu odszkodowania w podobnych sprawach, gdzie stosowana stawka za najem pojazdu była zbliżona, ciężar wykazania okoliczności, iż stawka najmu była zawyżona– zgodnie z art. 6 k.c. – spoczywał na stronie pozwanej, jako podmiocie wywodzącym z powyższych okoliczności skutki prawne. Należy zaznaczyć, iż strony mają obowiązek dawać wyjaśnienia, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i przedstawiać dowody (art. 3 k.p.c.). Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają zaś stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (wyrok SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności zwalnia sąd orzekający z odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są same strony (wyrok SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97).

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż strona pozwana powoływała się na okoliczność poinformowania poszkodowanej o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego po niższej stawce. Należy jednak podkreślić, że oferta powinna wyrażać stanowczą wolę zawarcia umowy. Oznacza to, że wyrażona w niej propozycja zawarcia umowy powinna być tak sformułowana, że do zawarcia umowy potrzebne jest wyłącznie oświadczenie o przyjęciu oferty wprost. Nie ma znaczenia, jak taka propozycja została przez oferenta nazwana (S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 299). Co więcej w judykaturze wyrażony został pogląd, zgodnie z którym prawidłowe odróżnienie oferty od zaproszenia do zawarcia umowy wymaga przeprowadzenia oceny, czy w konkretnym wypadku do potencjalnego kontrahenta kierowana była informacja o możliwości zawarcia określonej umowy i płynących z niej korzyściach, czy też sprecyzowana została jednoznaczna propozycja zawarcia z nim określonej umowy. Pierwsza sytuacja odpowiadać będzie zaproszeniu do zawarcia umowy, drugą należy już kwalifikować jako ofertę (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 297/09, Lex nr 852669). Oferta powinna również określać istotne postanowienia proponowanej umowy. Przez to pojęcie należy rozumieć przedmiotowo istotne elementy umowy ( essentialia negotii), a więc te postanowienia, które decydują o istocie danej umowy, indywidualizują ją pod względem prawnym spośród innych umów. Bez ich określenia dana umowa nie może dojść do skutku.

W każdym przypadku konieczne jest określenie wszystkich postanowień przedmiotowo istotnych dla danej umowy. Na dołączonej do akt płycie CD brak nagrania z rozmowy przeprowadzonej przez pracownika pozwanego informującej o możliwości wynajęcia samochodu zastępczego oraz warunkach refundacji kosztów.

Nadmienienia wymaga również fakt, że wysokość czynszu najmu jest jednym (ale nie jedynym) z przedmiotowo istotnych elementów umowy. Sama wysokość czynszu najmu nie indywidualizuje umowy w sposób wystarczający. Z punktu widzenia poszkodowanego – najistotniejszym elementem umowy jest czas wynajmu – gwarantujący mu możliwość korzystania z pojazdu zastępczego na pełny czas naprawy.

Wobec powyższego zarzuty strony pozwanej dotyczące naruszenia obowiązku minimalizowania szkody przez poszkodowanego w żaden sposób nie mogły zostać uwzględnione.

Natomiast odnośnie zasadności stawki najmu przyjętej przez powoda, strona pozwana winna wykazać, iż stawka ta nie jest stawką rynkową. Na powyższą okoliczność strona pozwana przedłożyła cennik najmu pojazdów zastępczych współpracującego z nią podmiotu. Dowód ten – jak wynika z doświadczenia życiowego Sądu – jest niewystarczający albowiem podmioty takie oferują najem pojazdów po cenach wyższych niż konkurencyjne podmioty nie współpracujące z ubezpieczycielami. Pozwany winien zatem był przedłożyć dodatkowe cenniki, oraz przedstawić inne źródła dowodowe, czego nie uczynił. Tym samym brak jest podstaw dla stwierdzenia, że stawka przyjęta przez powoda nie mieści się w granicach stawek rynkowych skoro ten przedłożył cenniki za wynajem pojazdu zastępczego oferowane przez podmioty konkurencyjne uzasadniające zastosowaną stawkę.

Podnieć w tym miejscu trzeba, iż – w ocenie Sądu – nie jest dopuszczalne dokonywanie przez sąd z urzędu przeglądu i weryfikacji wszystkich ofert w zakresie najmu pojazdu zastępczego istniejących na terenie miejsca zamieszkania/siedziby poszkodowanego. Zasada kontradyktoryjności postępowania oznacza bowiem, że to strony obowiązane są przedstawić materiał faktyczny celem poparcia swoich wniosków i twierdzeń. Sąd zaś ograniczyć się winien jedynie do jego weryfikacji a nie poszukiwania materiału faktycznego i wyręczania w tym zakresie stron postępowania, które – co należy podkreślić – reprezentowane są przez profesjonalnych pełnomocników. Strona pozwana winna zatem albo przedstawić cenniki wynajmu pojazdów zastępczych wraz z ogólnymi warunkami najmu w zakresie pozwalającym na porównanie oferty powoda z ofertą podmiotów konkurencyjnych albo też zawnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia uzasadnionej wysokości stawki najmu oraz czy stawka zastosowana przez powoda nie przekracza stawek rynkowych.

Sąd ustalił zatem, że przyjęta przez powoda dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego marki F. (...) w kwocie 430,50 zł brutto (350 zł netto) odpowiadała stawkom stosowanych na rynku lokalnym przez przedsiębiorstwa wynajmujące pojazdy zastępcze. W ocenie Sądu dokonana przez pozwanego korekta wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Jak przyjął bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Poszkodowany ma zatem możliwość wyboru oferty najmu pojazdu, która znajduje się blisko jego miejsca zamieszkania tak aby w jak najkrótszym czasie mógł z niej skorzystać i nie można się w tym upatrywać nadużycia, skoro stawka ceny najmu nie odstaje rażąco od innych cen.

Także poniesione przez poszkodowanego koszty podstawienia i odstawienia pojazdu, jako wydatek konieczny i uzasadniony pozostający w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą stanowią szkodę ulegającą naprawieniu. Powód dokonuje podstawienia pojazdu do najemcy i odbioru od niego, co stanowi wyjątek na rynku, a co jest korzystne dla poszkodowanego, który w wyniku szkody komunikacyjnej i tak musi znosić niedogodności związane z brakiem środka transportu niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej. W omawianej sprawie poszkodowany znajdował się poza miejscem wykonywania przez niego działalności gospodarczej, a ewentualne koszty zakwaterowania czy powrotu mogły powiększyć rozmiar szkody. Sprawne działanie poszkodowanego i powoda w duchu art. 361 k.c. pozwoliło ograniczyć wartość szkody do niezbędnego minimum.

Jak wynika z ustaleń faktycznych, przyjęty przez powoda okres najmu samochodu zastępczego w liczbie 11 dni oraz stawka najmu pojazdu w wysokości 430,50 zł brutto (350 zł netto) okazały się uzasadnione. Należne powodowi odszkodowanie winno wynieść 4 735,50 zł brutto (11 dni x 430,50 zł brutto). Wartość tą należy powiększyć o koszty podstawienia i odbioru pojazdu (123 zł brutto + 123 zł brutto), co daje łącznie kwotę 4 981,50 zł. Tym samym należne powodowi odszkodowanie wynosi 2 952 zł brutto (4 981,50 zł – 2 029,50 zł).

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w całości, w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 952 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. według wysokości ustawowej za opóźnienie. Ich termin początkowy naliczania uzasadniony był na podstawie art. 817 § 1 k.c. powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 10 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, a powyższe żądanie pozostawało uzasadnione w świetle przywołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 148,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), co daje łącznie 1 065 zł.

SSR Jolanta Brzęk