Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:

SSO Sylwana Wirth (spr.)

Sędziowie:

SSO Mariusz Górski,

SSO Agnieszka Połyniak

Protokolant:

Martyna Skuza

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2018 r.

sprawy E. P.

córki A. i M. z domu G.

urodzonej (...) w Ś.

oskarżonej z art. 18 § 3 kk w związku z art. 297 § 1 kk, art. 286 § 1 kk, art. 284 § 2 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 25 października 2017 r. sygnatura akt VI K 433/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 180,00 zł opłaty za to postępowanie.

ygn.akt IV Ka 38/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 października 2017 r., Sąd Rejonowy w Świdnicy uznał oskarżoną E. P. za winną tego, że:

I.  w dniu 19 listopada 2009r. w Ś. woj. (...), działając w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, ułatwiła jego dokonanie w ten sposób, iż wystawiła stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu K. M. w swoim przedsiębiorstwie (...), podając w nim, iż w/wym. jest u niej zatrudniony na czas nieokreślony oraz podając zawyżoną wysokość wynagrodzenia, które to zaświadczenie K. M. przedłożył w dniu 20.11.2009r. uzyskując przy jego pomocy kredyt z (...) Bank (...) SA w wysokości 3.478,84 zł, to jest popełnienia czynu z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 297 § 1 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w dniu 30 marca 2010 roku w W. w woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła M. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1220 zł, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru przekazania mu zakupionego za pośrednictwem (...) aparatu fotograficznego marki N. (...), to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  we wrześniu 2010 roku w Ś. woj. (...), przywłaszczyła sobie powierzone jej rzeczy ruchome w postaci pojazdów marki F. (...) nr rej. (...) o wartości 42213,11 zł oraz F. (...) nr rej. (...) o wartości 29500 zł należących do (...) w P.,

w dniach 15 i 16 stycznia 2010 roku w Ś. woj. (...), przywłaszczyła sobie powierzone jej rzeczy ruchome w postaci samochodów osobowych marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 45739,58 zł oraz nr rej. (...) o wartości 46516,13 zł stanowiące własność (...) Bank (...) S.A z/s w W.,

to jest popełnienia występków z art. 284 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art.91§2 kk w zw. z art. 4§1 kk wymierzono oskarżonej karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art.70§1 kk w zw. z art. 4§1 kk warunkowo zawieszono na okres próby 2 (dwóch) lat.

Na podstawie art.72§2 kk w zw. z art. 4§1 kk zobowiązano oskarżoną do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz:

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 46.516,13 złotych,

- (...) w P. kwoty 42.213,11 złotych,

- M. B. kwoty 920 złotych,

w terminie 2 lat od daty prawomocności wyroku.

Ponadto, na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, zaliczono oskarżonej E. P. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 3 lutego 2015 roku do dnia 13 lutego 2015 roku.

Orzeczono również o kosztach sądowych.

Wyrok powyższy zaskarżony został w całości apelacją obrońcy oskarżonej, który wyrokowi temu zarzucił:

I. błędne ustalenie stanu faktycznego, polegające na:

1. dowolnej, a przez to błędnej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonej E. P. oraz oskarżonego K. M., co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonej za winną zarzucanego jej w pkt 1 zaskarżonego wyroku czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku,

że oskarżona nie dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu;

2. dowolnej, a przez to błędnej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonej E. P., zeznań M. S. oraz dokumentacji kredytowej, co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonej za winną zarzucanych jej w pkt 3 i 4 zaskarżonego wyroku czynów, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżona nie dopuściła się popełnienia zarzucanych jej czynów;

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku w niniejszej sprawie, a to art. 193 kpk, wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, z pominięciem dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność rzeczywistego wymiaru szkody bez umotywowania takiego stanowiska w uzasadnieniu wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego ustalenia wysokości szkody, do jakiej naprawienia została zobowiązana oskarżona w pkt VI zaskarżonego wyroku.

III. obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść wyroku w niniejszej sprawie, a to art. 286 § 3 kk polegającą na jego niezastosowaniu, podczas gdy w niniejszej sprawie zrealizowane zostały przesłanki do jego zastosowania, co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonej za winną zarzucanego jej w pkt 2 zaskarżonego wyroku czynu, podczas gdy okoliczności sprawy przemawiają za zmianą kwalifikacji prawnej czynu na ujętą w art. 286 § 3 kk.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi Rejonowemu w Świdnicy VI Wydział Karny do ponownego rozpoznania; ewentualnie o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:

I. uniewinnienie oskarżonej od czynów zarzucanych jej w pkt 1, 3 oraz 4 zaskarżonego wyroku,

II. zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonej w pkt 2 zaskarżonego wyroku na art. 286 § 1 w zw. z art. 286 § 3 kk oraz wymierzenie jej kary adekwatnej do popełnionego czynu; 2. zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, zgodnych z całokształtem okoliczności ujawnionych w toku postępowania, zaś ocena przeprowadzonych dowodów pozostaje w granicach art. 4,5 i 7 kpk. Sąd przedstawił w pisemnych motywach wyroku pełną analizę materiału dowodowego oraz przekonującą argumentacje co do sprawstwa i winy oskarżonej. Sąd odwoławczy w całości akceptuje to stanowisko, nie widząc potrzeby ponownej oceny dowodów i powielania wniosków sądu orzekającego.

Odnośnie pierwszego z przypisanych czynów podkreślić należy, że oskarżona przyznała się do sprawstwa i winy w tym zakresie w toku postępowania przygotowawczego (k.422), a potwierdzeniem jej stanowiska są zeznania świadka M. S. (k.1035-1036), który podał, że K. M. był zatrudniony w firmie oskarżonej jedynie przez okres 6 miesięcy, licząc od otwarcia tej firmy, to jest od 2008 r., co z kolei przystaje do informacji wynikającej z pisma z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (k.376), gdzie wskazano na okres zatrudnienia K. M. od 15.10.2008 r. do 31.03.2009 r., a to z kolei przystaje do wyjaśnień oskarżonej z rozprawy (k.735o,), kiedy to podała, że od 19 listopada 2009 r. działalność była zawieszona. Te okoliczności w powiązaniu z zeznaniami świadka M. S. o tym, że: „wynagrodzenie M. to była najniższa krajowa, nie miał płaconych nagród, premii, bo za krótko pracował… podejrzewam że poprosił E. (oskarżoną) o wpisanie takiej kwoty zarobków, bo chciał kupić telewizor…”,przekonują jednoznacznie o pełnej świadomości oskarżonej E. P. o nieprawidłowości wystawionego przez nią zaświadczenia o zatrudnieniu, tak co do faktu okresu zatrudnienia M., jak i wysokości jego wynagrodzenia.

W zakresie czynów z art. 284§2 kk przypisanych oskarżonej, sąd I instancji w pełni zasadnie uznał jej zawinienie, podając przyczyny z powodu, których nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonej, próbującej usprawiedliwić zaniechanie spłacania rat kredytów do banku i w efekcie niewypełnienie obowiązku zwrotu pojazdów. Tłumaczenia oskarżonej są wysoce naiwne, nieprawdopodobne i irracjonalne, gdy zważy się, że nigdy nie zgłosiła ani policji ani bankom o rzekomych przywłaszczeniach samochodów przez jej klientów, a przecież skutki prawne takich działań obciążały ją bezpośrednio i narażały na dodatkowe obciążenia finansowe. Oskarżona nie przedstawiła też żadnego zaświadczenia lekarskiego, które potwierdziłoby jej wręcz tragiczny stan zdrowia, stanowiący przeszkodę do kierowania firmą. Podawane przez oskarżoną okoliczności, zasadnie oceniono jako nieprawdziwe, zwłaszcza, że po zaprzestaniu spłacania rat leasingu zmieniała miejsce zamieszkania, zerwała kontakty z rodziną, nie odpowiadała na monity z banków.

W tym stanie rzeczy, sąd orzekający prawidłowo uznał, że to oskarżona a nie osoby trzecie – jak to sugeruje apelujący – przywłaszczyła powierzone jej samochody osobowe. Zaznaczyć przy tym trzeba, że świadek M. S. nie przejął prowadzenia firmy oskarżonej w 2010 r. ani potem. Podawał on m.in., że „po urodzeniu dziecka E. nie interesowała się firmą…. Jak jej nie było, to nikt nie zajmował się sprawami firmy” (k.1035).

Co do zarzutu obrazy przepisu art. 193 kpk, poprzez pominięcie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy dla ustalenia wysokości szkody, sąd odwoławczy stwierdza, że zarzut ten jest chybiony.

Należy bowiem wskazać, że co do samochodu (...) przyjęta w wyroku wartość 42.213,11 zł wynika z umowy leasingu apelacyjnego, którą oskarżona zawarła z przedstawicielem Banku (...) SA w P. i jest to cena sprzedaży pojazdu uzgodniona pomiędzy stronami.

Należy zaznaczyć, że samochód był nowy (rok produkcji 2009) a zatem trudno podzielić pogląd skarżącego o konieczności weryfikacji wysokości szkody przyjętej wyrokiem., z powodu znacznego spadku wartości pojazdu w związku z jego użytkowaniem. Od momentu zawarcia umowy do czasu jej rozwiązania z przyczyn leżących po stronie oskarżonej, upłynęło zaledwie kilka miesięcy a poza tym samochód nie został przez nią zwrócony.

Przez tak krótki czas wartość pojazdu nie uległa istotnemu obniżeniu a poza tym brak przedmiotu leasingu uniemożliwiał jego badanie przez biegłego. Ponadto podkreślenia wymaga, że w razie nie wywiązywania się z postanowień leasingu, oskarżona zobowiązania była – zgodnie z zapisami umowy – do zapłaty na rzecz leasingodawcy sumy rat stałych leasingowych obejmującej co najmniej cenę pojazdu nadto odsetek oraz kosztów dodatkowych. W tej sytuacji, wyliczona przez sąd szkoda obejmująca jedynie kwotę główną jest prawidłowa.

Podobnie ma się rzecz z samochodem V. (...), którego dotyczy umowa kredytu zawarta pomiędzy oskarżoną (...) Bank (...) S.A. z/s w W., w dniu 22.09.2009 r..

Był to również nowy pojazd o wartości 46.516,13 zł, co do którego już w styczniu 2010 r. ziścił się warunek zawieszający przeniesienie prawa własności na Bank – i samochód powinien być zwrócony do tegoż banku bądź oskarżona powinna była zapłacić wszelkie należności z tytułu umowy kredytu. E. P. nie uczyniła ani jednego ani drugiego. Dlatego przyjęta wyrokiem wysokość szkody, obejmująca jedynie kwotę samego kapitału, bez kosztów i odsetek, jest prawidłowa.

Wymierzona oskarżonej kara za poszczególne czyny jak i kara łączna nie są rażąco surowe.

Stopień społecznej szkodliwości czynów jest znaczny, tak jak stopień winy.

Oskarżona działała świadomie i celowo, kierując się chęcią zysku.

W przypadku występku z art. 286§1 kk, oskarżona wielokrotnie, kłamliwie zapewniała pokrzywdzonego o wysłaniu mu aparatu fotograficznego czy też o zwrocie pieniędzy, czego nie uczyniła a w efekcie zerwała z nim kontakt i nie reagowała na jego monity. Postawa taka świadczy po pierwsze o umyślnym zaplanowanym działaniu, złej woli oskarżonej i jej uporczywości w dążeniu do osiągnięcia przestępczego celu. W takich warunkach, nie ma podstaw do zastosowania postaci uprzywilejowanej czynu z art. 286§3 kk.

Z tych wszystkich powodów wyrok jako trafny, utrzymano w mocy.