Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. C.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda R. C. na rzecz pozwanego (...) S.A. w Ł. kwotę 1.817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn akt V GC 602/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 marca 2017 roku powód – R. C. wystąpił na drogę sądową przeciwko pozwanemu – (...) S.A. w Ł. o zapłatę kwoty 5 704,74 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 5 574,74 złotych od dnia 22 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej samej kwoty od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 130,00 złotych od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Powód zażądał również zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że w dniu 20 czerwca 2014 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) należącego do poszkodowanego S. W.. Poszkodowany zgłosił szkodę w zakresie OC sprawcy szkody pozwanemu. Pozwany przyjął odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w kwocie 36 676,55 złotych. Odszkodowanie to zostało ustalone na podstawie kosztorysu sporządzonego w systemie E. glass’s. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 10 marca 2017 roku poszkodowany przeniósł na powoda wierzytelność pieniężną w związku z likwidacją szkody. Zdaniem powoda kosztorys sporządzony przez pozwanego zawierał wiele błędów w konsekwencji czego ustalona kwota odszkodowania przyznana na rzecz poszkodowanego S. W. nie czyni zadość kodeksowej zasadzie kompensacji szkody. Powód wykonał własną kalkulację szkody ustalając rzeczywisty koszt naprawy na kwotę 42 251,29 złotych. Wobec powyższego powód dochodzi różnicy między ustaloną przez siebie kwotą należnego odszkodowania, a kwotą odszkodowania przyznaną przez pozwanego. Powód dochodzi nadto kwoty 130,00 złotych stanowiącej koszt sporządzenia opinii przez niezależnego rzeczoznawcę.

Pismem z dnia 30 sierpnia 2017 roku stanowiącym odpowiedź na pozew, pozwany – (...) S.A. w Ł. zażądał oddalenia powództwa i zasądzenia do powoda na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany potwierdził okoliczności powstania szkody oraz przebieg postępowania likwidacyjnego. Pozwany zakwestionował żądanie powoda, podkreślając, że wyceny kosztów naprawy dokonał przy pomocy powszechnie stosowanego i używanego systemu i z tego wywodził brak podstaw do kwestionowania dokonanej przez niego wyceny szkody. Pozwany dodał, że sporządzony przez niego kosztorys uwzględniał wszystkie indywidualne cechy przedmiotowego pojazdu, w związku z czym wycena. Zdaniem pozwanego, zaprezentowane jego stanowisko znajduje oparcie w świetle unormowań prawnych regulujących kwestię części zamiennych, oryginalnych oraz części o porównywalnej jakości. Pozwany zauważył, że zarówno poszkodowany, jak i powód na etapie postępowania likwidacyjnego, czy w treści pozwu nie przedstawili żadnych dokumentów, w szczególności faktur VAT lub innych dokumentów wskazujących na poniesienie wyższych kosztów związanych z naprawą pojazdu, które mogłyby stanowić jedyny przyczynek do wypłaty wyższej kwoty odszkodowania aniżeli przyznanej w toku likwidacji szkody. Pozwany zakwestionował również zasadność żądania przez powoda zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii rzeczoznawcy. Zdaniem pozwanego rzetelnych ustaleń pozwanego w zakresie wyceny kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego w żaden sposób nie może podważać przedłożona przez powoda prywatna wycena, która sporządzona została na zlecenie powoda. W ocenie pozwanego opinia ta stanowi jedynie dokument prywatny.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 czerwca 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) o nr rej. (...) K należący do poszkodowanego S. W.. Poszkodowany zgłosił szkodę (...) S.A. w Ł. – ubezpieczycielowi sprawcy kolizji w zakresie ubezpieczenia OC.

/okoliczności bezsporne/

Decyzją z dnia 28 lipca 2014 roku (...) wypłaciło S. W. tytułem odszkodowania kwotę 36 676,55 złotych. Kwota odszkodowania została ustalona na podstawie kosztorysu naprawy sporządzonego przez ubezpieczyciela w systemie E.’s. Samochód marki M. (...) o nr rej. (...) K został naprawiony w serwisie (...). Poszkodowany nie miał żadnych zastrzeżeń co do przeprowadzonej naprawy pojazdu i zapłacił za nią z własnych środków. Kwota odszkodowania w całości pokryła koszty naprawy, ubezpieczyciel przekazał poszkodowanemu dokładnie taką kwotę, jaką on przeznaczył na naprawę pojazdu.

/dowody: zeznania świadka S. W. k. 66-66v, decyzja pozwanego z 28 lipca 2014 roku k. 7, kosztorys sporządzony przez pozwanego k. 8-11/

Jakiś czas później poszkodowany znalazł w internecie ofertę R. C., z której wynikało, że R. C. ma możliwość uzyskania dodatkowych środków pieniężnych od ubezpieczyciela po kolizji. S. W. zwrócił się zatem do R. C. w celu uzyskania jeszcze jakiejś kwoty od ubezpieczyciela. S. W. i R. C. w dniu 10 marca 2017 roku zawarli umowę przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania, które przysługiwało poszkodowanemu od (...) S.A. w Ł. w związku ze szkodą powstałą w dniu 20 czerwca 2014 roku w pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...).

/dowód: zeznania świadka S. W. k. 66-66v, umowa przelewu wierzytelności k. 12-14/

R. C. jeszcze przed nabyciem wierzytelności zlecił sporządzenie prywatnego kosztorysu naprawy. Kosztorys ten został sporządzony również w systemie EurotaxGlass’s. Ustalony w nim koszt naprawy pojazdu wyniósł 42 251,29 złotych. R. C. poniósł koszt sporządzenia tego kosztorysu w kwocie 130,00 złotych.

/dowód: kosztorys sporządzony na zlecenie powoda k. 15-17, faktura VAT za sporządzenie kosztorysu k. 18/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowód z zeznań świadka – poszkodowanego S. W. oraz w oparciu o dowody z dokumentów.

Sąd przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadka S. W., bowiem były one jasne, logiczne i spójne. Zeznania te uzupełniały się i korespondowały z pozostały, zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Za wiarygodne Sąd uznał również dowody w postaci dokumentów, bowiem nie budziły one wątpliwości Sąd, a strony nie kwestionowały ich prawdziwości. Zważyć jednak należy, że czym innym jest uznanie prawdziwości danego dokumentu, tj. uznanie, że nie został on podrobiony czy przerobiony, a czym innym jest wyciąganie stosownych wniosków z treści takiego dokumentu.

Ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny pozostał sporny między stronami jedynie w kwestii wysokości uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) K, który został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej z 20 czerwca 2014 roku. Bezspornym zatem okazały się okoliczności zdarzenia, w wyniku którego powstała szkoda, a także kwestia przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy szkody.

W ocenie Sądu roszczenie powoda jest bezzasadne.

U podstaw oddalenia powództwa legły przede wszystkim zeznania świadka – poszkodowanego S. W.. Poszkodowany zeznał, że dokonał naprawy uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 20 czerwca 2014 roku swojego samochodu, a pozwany tytułem odszkodowania wypłacił mu dokładnie taką kwotę, jaką poszkodowany wydatkował na naprawę. Poszkodowany w swoich zeznaniach przyznał, że do powoda zgłosił się bo liczył na dodatkowe środki pieniężne od ubezpieczyciela. Z jego zeznań nie wynika, by od ubezpieczyciela oczekiwał dopłaty odszkodowania, z tego względu, że wypłacone mu odszkodowanie nie było w stanie pokryć kosztów naprawy. Poszkodowany zeznał, że nie miał żadnych zastrzeżeń co do wykonanej naprawy.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 powyższej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Na podstawie art. 822 k.c., w wyniku zawarcia urnowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Stosownie, zatem do treści art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów, a co jest bezspornym w sprawie, (...) S.A. w Ł. zobowiązane było względem poszkodowanego S. W. do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia. Poszkodowany wobec naprawy na własną rękę swojego samochodu miał prawo domagać się od pozwanego zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Pozwany ubezpieczyciel po przeanalizowaniu okoliczności sprawy wypłacił takową sumę tytułem odszkodowania. Wobec tego uznać należy, że pozwany, jako ubezpieczyciel w zakresie odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody w całości ją naprawił. Nie ma przy tym znaczenia w jaki sposób pozwany obliczył wysokość należnego odszkodowania, skoro przyznana tym tytułem kwota odszkodowania w całości wystarczyła do dokonania przez poszkodowanego naprawy, a innymi słowy zwróciła w całości poniesione przez S. W. koszty naprawy.

W ocenie Sądu, w sytuacji, gdy uszkodzony pojazd nie został jeszcze naprawiony, ustalenie zakresu naprawy, jej kosztów, a co za tym idzie wysokości odszkodowania obciążałoby ubezpieczyciela ((...)). Skoro zatem poszkodowany doprowadził do przywrócenia stanu samochodu sprzed zdarzenia, to wartość należnego odszkodowania powinna być równa poniesionym przez poszkodowanego kosztom, niezależnie nawet od wyliczonej przez biegłego (gdyby takowy został powołany w niniejszej sprawie) teoretycznej kwoty odpowiadającej celowym i ekonomicznie uzasadnionym wydatkom służącym do przywrócenia stanu poprzedniego. Jeśli rzeczywisty koszt usunięcia szkody jest już wiadomy, z uwagi na doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed szkody, wskutek dokonania naprawy, odszkodowanie winno być równe poniesionym kosztom. Przyznanie w takiej sytuacji odszkodowania wyższego, nawet gdyby zostało wyliczone w sposób teoretyczny przez biegłego sądowego, czy też samodzielnie, czy jako to miało miejsce w niniejszej sprawie – przez rzeczoznawcę, narusza ograniczenie narzucone w art. 824 ^{( 1)} § 1 k.c., zgodnie z którym odszkodowanie nie może przekraczać poniesionej szkody ((...)). W myśl tego przepisu o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Nie bez znaczenia pozostaje tutaj zeznanie poszkodowanego, że kwota wypłacona przez pozwanego była wystarczająca do pokrycia kosztów naprawy; co więcej, nie bez znaczenia pozostaje również zeznanie poszkodowanego, w którym stwierdził, że nie miał żadnych zastrzeżeń co do wykonania naprawy. Należy zatem z tego wyciągnąć wniosek, że w wyniku naprawy samochód został przywrócony do stanu sprzed zdarzenia z dnia 20 czerwca 2014 roku. Naprawienie szkody powinno prowadzić do przywrócenia w jak największym stopniu stanu poprzedzającego zaistnienie szkody ((...)).

Tym samym mając na względzie powyższą argumentację, Sąd uznał, że wypłacone przez pozwanego, poszkodowanemu S. W. odszkodowanie wystarczyło w zupełności do naprawienia szkody w należącym do niego pojeździe marki M. (...) o nr rej. (...) K, który został uszkodzony na skutek zdarzenia drogowego w dniu 20 czerwca 2014 roku, a tym samym do przywrócenia jego stanu sprzed tegoż uszkodzenia. Wobec powyższego żądanie powoda zapłaty kwoty wyższej aniżeli wypłacona przez pozwanego poszkodowanemu kwota 36 676,55 złotych nie jest uzasadnione, zwłaszcza w świetle przepisu art. 824 ¹ § 1 k.c.. Dlatego też, Sąd na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. i art. 805 § 1 k.c. a contrario oddalił w całości powództwo R. C. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł. o zapłatę kwoty 5 704,74 złotych. Dodać należy, że wobec powyższej argumentacji, żądanie przez powoda kwoty 130,00 złotych tytułem poniesionych kosztów związanych ze sporządzeniem opinii rzeczoznawcy, uznać należy również za bezzasadne.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wysokości kosztów naprawy, albowiem dowód ten w okolicznościach niniejszej sprawy był bezprzedmiotowy. Z zeznań poszkodowanego wynika, iż szkoda została w całości naprawiona za kwotę nie przekraczającą dokonanej przez ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania. Wysokość szkody wynika zatem z zeznań poszkodowanego S. W., dalsze ustalenia były więc bezprzedmiotowe.

W zakresie kosztów Sąd postanowił na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu i obciążył powodów obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu w kwocie łącznej 1 817,00 złotych, na którą to kwotę złożyła się kwota kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1 800,00 złotych oraz kwota 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.