Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Zajączkowska

Protokolant: (...)

przy udziale oskarżycielki posiłkowej (...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu (...) r., (...), (...) r.

sprawy

K. Ś.

urodzonego (...) w (...)

syna (...) i (...)

oskarżonego o to, że:

w okresie bliżej nieustalonym od (...) roku do (...) roku w (...) przy ul. (...), woj. (...), znęcał się psychicznie nad swoją zoną B. Ś. w ten sposób, ze będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za wulgarne, poniżał, krytykował, budził ja w nocy głośno hałasując w mieszkaniu lub pukając do drzwi jej pokoju, szydził z jej wykształcenia i pochodzenia, bałaganił w mieszkaniu, załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne w miejscach do tego nieprzystosowanych , wysyłała do pokrzywdzonej na jej telefon komórkowy sms-y o obraźliwych treściach

tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k.

-

o r z e k a –

1.  w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu (...) w akcie oskarżenia uznaje go za winnego tego, że w okresie czasu od (...) roku do (...) roku w (...) przy ul. (...) woj. (...), uporczywie nękał (...) poprzez wszczynanie pod wpływem alkoholu awantur, ubliżanie słowami wulgarnymi i obelżywymi, zakłócanie spoczynku nocnego, szydzenie z jej wykształcenia i pochodzenia, załatwianie swych potrzeb fizjologicznych w miejscach do tego nieprzystosowanych, wysyłanie do pokrzywdzonej na jej telefon komórkowy sms-ów o obraźliwych treściach, co wzbudziło u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszyło jej prywatność tj. popełnienia czynu z art. 190a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190a § 1 k.k. oskarżonego skazuje, a na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę (...) (sześciu) (...) (...), polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

3.  na podstawie art. 41a § 1 i 5 kk orzeka nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną położonego w (...) przy ul. (...) na okres 2 (dwóch) lat w terminie tygodnia od uprawomocnienia się wyroku;

4.  na podstawie art. 63 § 3 k.k. na poczet orzeczonego nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną położonego w (...) przy ul. (...) zalicza okres faktycznego stosowania tego środka od dnia (...) roku do dnia (...) roku;

5.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 310/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony (...) oraz pokrzywdzona (...) od (...) r. do 29 czerwca 2016 r. stanowili związek małżeński. Małżonkowie zajmowali wspólne mieszkanie położone w (...) przy ul. (...). Oskarżony i jego żona zajmowali wspólny duży pokój, mniejszy pokój zajmował syn stron (...). Oskarżony jest osobą uzależnioną od alkoholu. W przeszłości znęcał się psychicznie i fizycznie nad pokrzywdzoną. Z uwagi na powyższe toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne. W trakcie trwania postępowania karnego zachowanie oskarżonego poprawiło się. Jednak od co najmniej (...) roku oskarżony, będąc pod wpływem alkoholu, zaczął wszczynać z oskarżycielką posiłkową awantury, ubliżał jej słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, szydził z jej wykształcenia i pochodzenia. Wielokrotnie zakłócał jej spoczynek nocny w ten sposób, że po godzinie 21.00, będąc w stanie nietrzeźwości przygotowywał posiłki w kuchni, oglądał telewizję, wysyłał SMS-y na jej telefon. Zdarzało się, że SMS-y miały obraźliwą treść. Oskarżony będąc pod wpływem alkoholu często załatwiał swe potrzeby fizjologiczne w mieszkaniu w miejscach do tego nieprzystosowanych, jak wanna, zlewozmywak. (...) po orzeczeniu rozwodu zażądała, aby mąż zwracał się do niej „pani”, sama zwracała się do oskarżonego „pan”. (...) domagała się, aby oskarżony przeprowadził się do mniejszego pokoju. Ten się na to nie zgadzał. W dniu 10 grudnia 2016 roku (...) wyniosła z dużego pokoju na korytarz wszystkie przedmioty należące do jej męża i nakazała oskarżonemu, aby ten przeniósł je do małego pokoju, zrobił z nimi porządek. Oskarżony nie chciał tego uczynić, wobec czego (...) wezwała Policję. Po tym kiedy oskarżony przeniósł się do małego pokoju, nadal nadużywał alkoholu, nie zmienił swojego zachowania wobec pokrzywdzonej. Wielokrotnie po godz. 21:00 pukał do drzwi pokoju zajmowanego przez oskarżycielkę posiłkową. (...) nie otwierała drzwi.

K. Ś. ma (...)lata, wykształcenie (...), (...). W przeszłości (...) za przestępstwa. (...), (...). Rozpoznali (...), (...). Ten (...), ani nie ograniczał w znacznym stopniu zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia swego czynu, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 49, 92-96), zeznania świadków: (...) (k. 96-100, 107-111), (...) (k. 23v-24, 111-113), (...) (k. 28, 113-114), (...) (k. 17v-18, 114-115), (...) (k. 26v-27, 115-117), (...) (k. 29v, 117), (...) (k. 117-119), (...) (k. 45, 119),

odpis aktu oskarżenia (k. 2), notatkę urzędową (k. 4), pismo (...) w (...) (k. (...)), odpis wyroku (...) roku (k. 14), odpis postanowienia (...) roku (k. 15)

(...) (k. 64), (...) (k. 68 – 70), (...) (k. 130), (...) (k. 104, 126), (...) (k. 133-156).

(...)

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego:

W obliczu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należało dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego tylko w takim zakresie w jakim są zgodne z zeznaniami pokrzywdzonej (...). W pozostałej części relacja oskarżonego, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ukierunkowana jest na zaprzeczenie stawianym zarzutom i przedstawienie swojej osoby wyłącznie w pozytywnym świetle. Stanowi zdaniem Sądu wyraz przyjętej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności karnej.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd w pełni polegał na zeznaniach (...). Pokrzywdzona konsekwentnie i zgodnie przedstawiała w toku postępowania zachowanie męża w okresie od (...) roku do stycznia 2017 roku. Okoliczność, że pokrzywdzona nie była w stanie precyzyjnie wskazać, kiedy, w których daniach, oskarżony dopuszczał się konkretnych zachowań sprzecznych z prawem, nie rzutuje na jej wiarygodność. Z pewnością pokrzywdzona nie pomawiała celowo oskarżonego o zachowania, których się nie dopuszczał. Z uwagi na fakt, iż wiele było takich sytuacji, w których oskarżony wyzywał ją, zakłócał jej spoczynek nocny, wszczynał kłótnie, załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne, w miejscach do tego nieprzystosowanych, nie może budzić zastrzeżeń to, że pokrzywdzona nie potrafiła dokładnie określić kiedy i w jaki sposób dochodziło do niewłaściwych zachowań oskarżonego. Sąd miał okazję obserwować sposób w jaki pokrzywdzona relacjonowała to jak się zachowywał jej były mąż. Pokrzywdzona zeznawała w sposób spójny i logiczny. W ocenie Sądu pokrzywdzona opowiedziała szczerze jak zachowuje się jej były mąż, jakim jest człowiekiem. Jej zeznania były wyważone, nie zmierzały do obciążania oskarżonego ponad miarę. Szczerze przyznawała, że z uwagi na zachowanie męża, dąży do tego, żeby wyprowadził się z mieszkania. Między innymi z tej przyczyny zdecydowała się złożyć zawiadomienie. (...) podała, że wtedy kiedy toczyło się poprzednie postępowanie karne przeciwko oskarżonemu o znęcanie się psychiczne i fizyczne, jego zachowanie na pewien czas się poprawiło.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej również dlatego, że jej relacja koresponduje z zeznaniami świadków (...) i (...). Zeznania tych osób Sąd uznał za wiarygodne. Są one logiczne, spójne. Świadkowie przyznali, że mają żal do ojca o to, jak się zachowywał w stosunku do ich matki, a swej żony w trakcie trwania ich małżeństwa oraz po rozwodzie. Pomimo takiego oświadczenia, świadkowie składając zeznania opisywali obiektywnie to w jaki sposób ich ojciec się zachowywał w stosunku do ich matki. Świadkowie jako dzieci stron, mieli możliwość obserwowania zachowania ojca w stosunku do matki w okresie, o którym mowa w akcie oskarżenia.

Zeznania świadków (...), (...) niewiele wniosły do sprawy poza potwierdzeniem, że małżeństwo stron nie było zgodnym małżeństwem.

Żaden z tych świadków swych spostrzeżeń na temat zachowania oskarżonego oraz pokrzywdzonej nie czerpał z własnych obserwacji, a wiedzę w tym zakresie mieli jedynie z relacji oskarżycielki posiłkowej i oskarżonego.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania świadków (...), (...), (...). Ich zeznania są (...). Są to osoby obce dla stron postępowania, nie miały żadnego interesu w składaniu zeznań określonej treści.

Sąd w całości obdarzył wiarą (...) oraz (...). Są one pełne, jasne i rzeczowe, wydane zostały przez uprawnione osoby, dysponujące niezbędną wiedzą specjalistyczną.

Sąd jako w pełni wiarygodne uznał ujawnione w toku rozprawy dokumenty, stwierdzając, iż zostały one sporządzone z zachowaniem przewidzianych prawem wymogów przez osoby do tego upoważnione, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

K. Ś. oskarżono o to, że w okresie bliżej nieustalonym od (...) roku do (...) roku w (...) przy ul. (...), woj. (...), znęcał się psychicznie nad swoją żoną B. Ś. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za wulgarne, poniżał, krytykował, budził ją w nocy głośno hałasując w mieszkaniu lub pukając do drzwi jej pokoju, szydził z jej wykształcenia i pochodzenia, bałaganił w mieszkaniu, załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne w miejscach do tego nieprzystosowanych, wysyłał do pokrzywdzonej na jej telefon komórkowy sms-y o obraźliwych treściach

Zdaniem Sądu przeprowadzone w toku postępowania dowody nie pozwoliły na uznanie, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 207 § 1 k.k.

W świetle art. 207 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy.

Osobą najbliższą, w rozumieniu art. 115 § 11 k.k., jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.

(...) do czasu orzeczenia rozwodu była osobą najbliższą dla oskarżonego. Po orzeczeniu rozwodu nie była osobą najbliższą. W ocenie sądu nie można w realiach tej sprawy przyjąć, aby przed orzeczeniem rozwodu i po orzeczeniu rozwodu istniał stosunek zależności pokrzywdzonej od oskarżonego. Stosunek zależności zachodzi wówczas, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków życiowych. W okresie od (...) roku do (...) r. (...) nie była uzależniona od męża finansowo, psychicznie, emocjonalnie. To pokrzywdzona wystąpiła o orzeczenie rozwodu, domagając się eksmisji męża ze wspólnego mieszkania, wielokrotnie wzywała funkcjonariuszy Policji, niejednokrotnie zwracała oskarżonemu uwagę na jego niewłaściwe zachowanie, złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

W ocenie Sądu zachowania oskarżonego polegające na wielokrotnym pukaniu do drzwi jej pokoju, wysyłaniu jej obraźliwych SMS-ów stanowiło niepożądaną ingerencję w jej prywatność. Ponadto pokrzywdzona na skutek zachowania oskarżonego polegającego na wszczynaniu pod wpływem alkoholu awantur, ubliżaniu słowami wulgarnymi i obelżywymi, zakłócaniu spoczynku nocnego, szydzeniu z wykształcenia i pochodzenia, załatwianiu swych potrzeb fizjologicznych w miejscach do tego nieprzystosowanych, odczuwała lęk, niepokój. Poczucie zagrożenia pokrzywdzonej było usprawiedliwione okolicznościami tej sprawy. Oskarżony nadużywał alkoholu. Będąc pod wpływem alkoholu nie kontrolował swojego zachowania. W ocenie sądu oskarżony po to pukał do drzwi pokrzywdzonej, korzystał w późnych godzinach wieczornych z kuchni, łazienki (robiąc np. pranie), załatwiał swoje potrzeby fizjologiczne w miejscach do tego nieprzystosowanych, szydził z pokrzywdzonej, ubliżał jej, aby jej dokuczyć. Wiedział bowiem, że takie jego zachowanie postrzegane jest przez nią jako niepożądane, natrętne, wywołuje u niej niepokój. Nie sposób racjonalnie przyjąć, że bezpośredni cel takiego zachowania oskarżonego mógłby być inny, niż zmierzający do niepokojenia pokrzywdzonej. Podkreślić trzeba, że oskarżony nie musiał prać, przygotowywać sobie posiłków po godz. 21:00, pukać do jej drzwi po godzinie 21:00. Oskarżony mógł wykonywać te czynności w inny sposób i o innej porze. Po godzinie 21.00 każdy ma prawo do spoczynku nocnego. Opisane powyżej zachowania oskarżonego odbiegały w rażący sposób od przyjętych zwyczajowo norm zachowania się. Przekraczały dopuszczalne granice i pozostawały w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Opisane powyżej zachowanie oskarżonego wzbudziło u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia. Poczucie zagrożenia było usprawiedliwione okolicznościami tej sprawy. Oskarżony nadużywał alkoholu, nie kontrolował swojego zachowania, będąc w stanie nietrzeźwości. Działanie oskarżonego było uporczywe. Oskarżony trwał w swoim uporze, mimo próśb pokrzywdzonej, aby nie zachowywał się w ten sposób. Zgodnie z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonej oskarżony zachowywał się w taki sposób od (...) roku do czasu, kiedy zgodnie z postanowieniem prokuratora musiał opuścić zajmowane z pokrzywdzoną mieszkanie.

Opisane powyżej zachowanie stanowi przestępstwo z art. 190 a § 1 k.k. W świetle art. 190a § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Zasadniczym zachowaniem wyrażającym czynność sprawczą tego przestępstwa jest uporczywe nękanie, przez co należy rozumieć wielokrotne, powtarzające się prześladowanie, wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego albo jego osoby najbliższej

Oceniając stopień winy oskarżonego podnieść trzeba, że oskarżony jest osobą uzależnioną od alkoholu. Biegli psychiatrzy po przeprowadzeniu badania i analizie akt sprawy (...), (...). Rozpoznali (...), (...). Ten (...), ani nie ograniczał w znacznym stopniu zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia swego czynu, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony jest osobą dorosłą, z dużym doświadczeniem życiowym, dobrowolnie wprawiał się w stan upojenia alkoholowego, znając wcześniej skutki spożywania alkoholu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd brał pod uwagę to, że oskarżony działał z ograniczoną, jednak nie w stopniu znacznym, zdolnością do rozpoznania znaczenia swego czynu, pokierowania swoim zachowaniem, jego zachowanie godziło w dobro prawne jakim jest wolność, zachowanie to nie wyrządziło istotnych szkód materialnych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, o jakich mowa w art. 53 k.k. Jako okoliczność łagodzącą Sąd brał pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego, to, że w toku postępowania karnego oskarżony podjął leczenie odwykowe.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę (...) (...) (...) polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na wskazany cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Kara w takim rozmiarze będzie karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Zdaniem Sądu wykonywanie prac społecznie użytecznych przez taki okres ma szanse na kształtowanie cech osobowości skazanego i może przyczynić się do pozytywnej zmiany dotychczasowego trybu życia skazanego. Jednocześnie sąd uznał za konieczne i potrzebne dla (...) orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną na okres 2 lat, w terminie tygodnia od uprawomocnienia się wyroku. Okoliczności tej sprawy wskazują jednoznacznie, że nadpobudliwość oskarżonego, jego uzależnienie od alkoholu może w przyszłości prowadzić do popełnienia na jej szkodę kolejnych przestępstw, stąd też orzeczenie tego środka było w ocenie Sądu konieczne.

(...)