Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2018r. w S.

odwołania T. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 29 listopada 2017 r. Nr (...)

w sprawie T. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 73/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.11.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej T. W. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jako przyczynę odmowy przyznania uprawnień do tego świadczenia, Zakład wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 10.11.2017 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. W związku z tym, T. W. nie spełniła jednej z przesłanek do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a wymienionych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.).

Od decyzji tej odwołanie złożyła T. W., która wnosiła o jej zmianę i przyznanie jej prawa do wnioskowanego świadczenia. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni opisała swoje schorzenia kręgosłupa, a także inne dolegliwości takie jak zawroty głowy i szumy uszne. Schorzenia te, zdaniem ubezpieczonej, nie pozwalają jej na wykonywanie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczona T. W., urodzona (...), była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4.03.2017 r. do 31.07.2017 r. (akta ZUS). Po zakończeniu pobierania wymienionego świadczenia, ubezpieczona złożyła w dniu 9.08.2017 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy skierował wnioskodawczynię na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który nie stwierdził u niej niezdolności do pracy. Od tego orzeczenia T. W. złożyła sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS, która przebadała ją w dniu 10.11.2017 r. (k. 37-38 a. l.). Komisja Lekarska rozpoznała u wnioskodawczyni następujące schorzenia: wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa aktualnie bez zespołu neurologicznego, zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego prawego bez istotnego ograniczenia sprawności lokomocyjnej i podporowej kończyny, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca w wywiadach, otyłość BMI- 50. Zdaniem Komisji, schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy ubezpieczonej przy uwzględnieniu faktu, iż wykonywała ona prace biurowe. Orzeczenie to stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 29.11.2017 r. (k. 28 a. r.).

W toku postępowania odwoławczego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa, ortopedy i kardiologa (k. 11-12 a. s.). Biegli wymienionych specjalności po przebadaniu ubezpieczonej oraz po zaznajomieniu się z dokumentacją lekarską z jej dotychczasowego leczenia, zdiagnozowali u T. W. następujące schorzenia: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego z przewlekłym zespołem bólowym i z torem korzeniowym lewostronnym, obecnie bez zespołu bólowo-korzeniowego i bez ograniczenia sprawności ruchowej, zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego prawego bez upośledzenia funkcji lokomocyjnej, bóle i zawroty głowy bez objawów uszkodzenia OUN, nadciśnienie tętnicze umiarkowane, napadowe, nadkomorowe zaburzenia rytmu serca i otyłość znacznego stopnia. W ocenie biegłych, schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy u wnioskodawczyni.

Na rozprawie ubezpieczona oświadczyła, że nie zgadza się z opinią biegłych, gdyż odczuwa bóle kręgosłupa. Ponadto podała, iż ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności i z powodu upośledzenia narządu ruchu dostała kartę parkingową. Twierdziła również, że przez 29 lat pracowała jako pracownik biurowy. Nie zgłaszała wniosków dowodowych. W okresie od 1988 r. do 2002 r. T. W. była zatrudniona w (...) S. A. jako referent, zaś w okresie od 2002 r. do 31.03.2016 r. była pracownikiem (...) sp. z o. o. w W. na stanowiskach referenta od spraw windykacji (k. 10-11 a. r.).

W ocenie Sądu Okręgowego, opinia biegłych lekarzy jest miarodajnym i obiektywnym dowodem aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonej. Biegli w swojej opinii szczegółowo opisali schorzenia istniejące u wnioskodawczyni i we wnioskach jednoznacznie stwierdzili, iż schorzenia narządu ruchu stanowią przeciwwskazanie do podejmowania ciężkiej pracy fizycznej, pracy w długotrwałej, wymuszonej pracy kręgosłupa a także pracy wymagającej dźwigania ciężkich przedmiotów. Schorzenia układu ruchu przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości bólowo-korzeniowych, w okresach zaostrzeń opiniowana może być leczona w ramach zasiłków z tytułu okresowej niezdolności do pracy. Biegli odnieśli się do rodzaju pracy, którą wykonywała ubezpieczona przez ostatnie kilka lat. Wniosek wypływający z opinii jest taki, że nie ma przeciwskazań do wykonywania przez nią pracy w charakterze pracownika biurowego. Zdaniem Sądu, opinia ta zasługuje na podzielenie jej. Okoliczność podana przez ubezpieczoną, iż ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności dla celów uzyskania karty parkingowej, nie jest okolicznością, która przesądza o niezdolności do pracy ubezpieczonej w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej. Charakter pracy, którą wykonywała ona przez cały swój okres zatrudnienia wskazuje, że ten rodzaj pracy nie naraża jej na ciężką pracę fizyczną ani też na wykonywanie pracy w pozycji wymuszonej. Z tego też względu Sąd uznał, że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy częściowo ani całkowicie w rozumieniu art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o FUS.

W tej sytuacji nie spełniła ona jednej z przesłanek do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 1, tj. przesłanki niezdolności do pracy w celu uzyskania świadczenia rentowego.

W związku z powyższym Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ par. 1 kpc orzekł jak w sentencji.