Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Dawid Kobus

Protokolant: stażysta Karolina Chechłowska-Kamińska

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 roku w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S. (1)

przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powódki J. S. (1) kwotę 2169,60 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powódki J. S. (1) kwotę (...),00 tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 2694/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 22 marca 2018 r.

Pozwem z dnia 17 października 2017 r. powódka J. S. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...).C. J. S. (1) we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 2169,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych (k. 2 – 6).

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 3 listopada 2016 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do szkody w pojeździe marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącym własność V. R. i M. R.. Szkoda została spowodowana przez kierowcę, który posiadał zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń, umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Poszkodowani zgłosili szkodę w pojeździe u strony pozwanej, która została przez nią przyjęta i zarejestrowana pod numerem (...). W związku z trwającym procesem likwidacji szkody poszkodowana V. R. w dniu 4 listopada 2016 r. zawarła z powódką J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...).C. J. S. (1) we W. umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o numerze rej. (...). Strony ustaliły stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego w wysokości 220 zł netto, jak również porozumiały się co do wynagrodzenia w wysokości 100 zł netto za podstawienie pojazdu zastępczego + 80 zł netto za podstawienie pojazdu zastępczego poza godzinami działania należącej do powódki wypożyczalni, wynagrodzenia za odbiór pojazdu zastępczego od klienta w kwocie 100 zł netto + 80 zł netto za odbiór pojazdu zastępczego w dzień wolny od pracy. Łączny okres najmu trwał od 4 listopada 2016 r. do 19 listopada 2016 r. tj. 16 dni. W dniu 30 listopada 2016 r. powódka wystawiła poszkodowanej fakturę VAT o nr (...) na łączną kwotę 3880 zł netto tj. 4772,40 zł brutto, na którą to kwotę składały się następujące kwoty: 4329,60 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego (16 dni x 220 zł netto), 123 zł brutto tytułem kosztów podstawienia pojazdu, 98,40 zł brutto tytułem kosztów podstawienia pojazdu poza godzinami pracy wypożyczalni, 123 zł brutto tytułem kosztów odebrania pojazdu od klienta, 98,40 zł brutto tytułem kosztów odebrania auta od klienta w dni wolne od pracy. Decyzją z dnia 19 grudnia 2016 r. pozwany uznał za zasadny cały okres najmu pojazdu zastępczego, przy czym obniżył stawkę dobową najmu z kwoty 270,60 zł brutto do kwoty 135 zł brutto. Pozwany uznał za zasadne w całości koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego. W rezultacie w dniu 20 grudnia 2016 r. pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 2602,80 zł brutto. W dniu 19 listopada 2016 r. poszkodowani V. R. i M. R. zawarli z powódką J. S. (1) umowę cesji wierzytelności wynikających ze szkody komunikacyjnej z dnia 3 listopada 2016 r., w tym kosztów najmu samochodu zastępczego, za które powódka wystawiła poszkodowanej fakturę. Pismem z dnia 16 października 2017 r. powódka zawiadomiła stronę pozwaną o przelewie wierzytelności. Powódka podkreśliła, iż najmowany pojazd zastępczy marki F. (...) należał do segmentu C, a więc klasy niższej niż ta, do której zalicza się pojazd uszkodzony – A. (...) (segment D), a zatem trudno mówić o wygórowanej stawce najmu. Nadto powód wskazał, iż wypożyczalnie A., B. i E. za wypożyczenie samochodu segmentu C pobierają opłaty odpowiednio 237,50 zł brutto za dobę, 225,33 zł brutto za dobę, 257 zł brutto za dobę. Powódka niniejszym pozwem dochodziła różnicy pomiędzy kwotą odszkodowania 4772,40 zł brutto wynikającą z faktury VAT nr (...) a kwotą 2602,80 zł brutto wypłaconą powódce przez stronę pozwaną

W dniu 20 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie V GNc 4217/17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu (k. 29).

Pozwany – (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. w dniu 11 grudnia 2017 r. złożył skutecznie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu (k.35 - 40).

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany nie zakwestionował swojej odpowiedzialności w zakresie szkody z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego. Wskazał, iż w niniejszym postępowaniu nie kwestionuje zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego (tj. 16 dni), ale kwestionuje jedynie wysokość stawki dziennej najmu pojazdu zastępczego dla segmentu D, który poszkodowani mogli nająć za stawkę 135 zł brutto. Nadto pozwany podniósł, iż w dniu 3 listopada 2016 r. tj. w dniu szkody oraz jej zgłoszenia pozwany oferował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego oraz złożył propozycję bezgotówkowej organizacji takowego pojazdu przy udziale współpracującego z nim podmiotu. Pozwany nadto wysłał wiadomość e-mail w dniu 3.11.2016 r. dotyczącą takowej propozycji oraz wskazaniem przykładowych klas pojazdów, modeli i obowiązujących stawek. W ocenie pozwanego nieskorzystanie przez poszkodowanych z tejże propozycji skutkowało naruszeniem przez nich obowiązku minimalizacji skutków powstałej szkody i obowiązku współdziałania dłużnika z wierzycielem (art. 354 § 2 k.c. oraz art. 362 k.c.).

Sąd ustalił , co następuje :

W dniu 3 listopada 2016 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do szkody w pojeździe marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącym własność V. R. i M. R.. Szkoda została spowodowana przez kierowcę, który posiadał zawartą z pozwanym (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w S., umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczności bezsporne, a nadto akta szkodowe na płycie CD - k. 51)

Poszkodowana V. R. zgłosiła telefonicznie szkodę w pojeździe pozwanemu - (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S., która została przez nią przyjęta i zarejestrowana pod numerem (...). Podczas zgłoszenia szkody pracownik pozwanego ubezpieczyciela poinformował poszkodowaną, iż aktualnie pozwany nie ma żadnych wolnych samochodów zastępczych, zaś najem pojazdu zastępczego możliwy jest w wypożyczalni powódki J. S. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...).C. J. S. (1) we W.. Pracownik pozwanego wskazał, iż jest to jego znajoma i podał jej numer telefonu celem skontaktowania się przez poszkodowaną. Pracownik pozwanego nie wskazywał podczas zgłoszenia konkretnych kwot i stawek dziennych najmu pojazdu zastępczego, do wysokości której będzie wypłacone odszkodowanie. W tym samym dniu poszkodowana zadzwoniła do przedsiębiorstwa powódki celem dokonania ustaleń w zakresie najmu pojazdu zastępczego.

W dniu 3 listopada 2016 r. pozwany w wiadomości e-mail skierowanej do poszkodwanej (adres: viola—126@o2.pl) przesłał informację o pojeździe zastępczym zawierający wskazanie podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem w zakresie wynajmu pojazdu zastępczych, wskazał stawkę brutto za dobę wynajmu (którego koszt pokrywa E. Hestia) m.i.n. dla segmentu D w kwocie 135 zł, zaś dla segmentu C w kwocie 95 zł. W przypadku zainteresowania usługą wskazano, iż należy skontaktować się poprzez infolinię E. Hestii lub za pośrednictwem poczty elektronicznej. Poszkodowana V. R. nie otrzymała powyższej wiadomości e-mail.

(dowód: zeznania świadka V. R. na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. 00.19:20-00:35:35 – k. 69v-70, zeznania świadka M. R. na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. 00.08:07-00:19:20 – k. 69v, wiadomość e-mail z dn. 3.11.2016 r. - . 48 – 49, akta szkodowe na płycie CD - k. 51)

W związku z trwającym procesem likwidacji szkody poszkodowana V. R. w dniu 4 listopada 2016 r. zawarła z powódką J. S. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...).C. J. S. (1) we W. umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o numerze rej. (...). Poszkodowani nie dysponowali w tym czasie innym pojazdem stanowiącym ich własność. Strony ustaliły stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego w wysokości 220 zł netto, jak również porozumiały się co do wynagrodzenia w wysokości 100 zł netto za podstawienie pojazdu zastępczego + 80 zł netto za podstawienie pojazdu zastępczego poza godzinami działania należącej do powódki wypożyczalni, wynagrodzenia za odbiór pojazdu zastępczego od klienta w kwocie 100 zł netto + 80 zł netto za odbiór pojazdu zastępczego w dzień wolny od pracy. Łączny okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną trwał od 4 listopada 2016 r. do 19 listopada 2016 r. tj. 16 dni. W dniu 30 listopada 2016 r. powódka wystawiła poszkodowanej fakturę VAT o nr (...) na łączną kwotę 3880 zł netto tj. 4772,40 zł brutto, na którą to kwotę składały się następujące kwoty: 4329,60 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego (16 dni x 220 zł netto), 123 zł brutto tytułem kosztów podstawienia pojazdu, 98,40 zł brutto tytułem kosztów podstawienia pojazdu poza godzinami pracy wypożyczalni, 123 zł brutto tytułem kosztów odebrania pojazdu od klienta, 98,40 zł brutto tytułem kosztów odebrania auta od klienta w dni wolne od pracy.

(dowód: umowa najmu samochodu zastępczego z dnia 4.11.2016 r. - k. 10; faktura VAT o nr (...) z dn. 30.11.2016 r.- k. 11, akta szkodowe na płycie CD - k. 51, zeznania świadka V. R. na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. 00.19:20-00:35:35 – k. 69v-70, zeznania świadka M. R. na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. 00.08:07-00:19:20 – k. 69v).

W dniu 19 listopada 2016 r. poszkodowani V. R. i M. R. zawarli z powódką J. S. (1) umowę cesji wierzytelności – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego przysługującego cedentom w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 3.11.2016 r. nr szkody (...) likwidowaną przez pozwanego ubezpieczyciela. Pismem z dnia 16 października 2017 r. powódka zawiadomiła stronę pozwaną o przelewie wierzytelności.

(dowód: okoliczność bezsporna, a nadto: umowa przelewu wierzytelności z dnia 19.11.2016 r. W. R. – k. 14, umowa przelewu wierzytelności z dnia 19.11.2016 r. M. R. – k. 15, zawiadomienie o przelewie wierzytelności z dn. 17.10.2017 r. – k. 16, akta szkodowe na płycie CD - k. 51)

Decyzją z dnia 19 grudnia 2016 r. pozwany - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. uznał za zasadny cały okres najmu pojazdu zastępczego tj. 16 dni, przy czym obniżył stawkę dobową najmu z kwoty 270,60 zł brutto do kwoty 135 zł brutto (właściwą dla segmentu D). Pozwany uznał za zasadne w całości koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego. W rezultacie w dniu 20 grudnia 2016 r. pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 2602,80 zł brutto.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: decyzja z dn. 19.12.2016 r. – k. 12 -12v, potwierdzenie wypłaty odszkodowania – k. 13 )

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do pozwu oraz dalszych pism procesowych, akt szkodowych znajdujących się na płycie CD, których autentyczność nie była kwestionowana, jak również w oparciu o zeznania świadków V. R. i M. R.. Dowody te są wzajemnie niesprzeczne i kreują spójną wersję wydarzeń, wobec czego brak było podstaw ku temu, by odmówić im wiarygodności.

W niniejszej sprawie powyższy stan faktyczny był bezsporny między stronami. Jedyną kwestią sporną między powodem a pozwanym była wysokość dziennej stawki najmu pojazdu zastępczego segmentu D, właściwego dla pojazdu uszkodzonego – A. (...). Nadto istotne znaczenie dla sprawy miało ustalenie faktyczne i prawne w zakresie propozycji ubezpieczyciela skorzystania z pojazdu przy udziale przedsiębiorcy współpracującego w tym zakresie z ubezpieczycielem.

Sąd ocenił w całości za wiarygodne zeznania świadka V. R., która wskazała okoliczności zgłoszenia szkody pozwanemu ubezpieczycielowi oraz najmu pojazdu zastępczego u powódki. Świadek – poszkodowana wskazała, że pozwany nie dysponował pojazdem zastępczym, który mógł zaproponować w ramach likwidacji szkody. Co istotne sam pracownik pozwanego wówczas podał numer kontaktowy do przedsiębiorstwa zajmującego się wynajmem pojazdów zastępczych tj. do powódki J. S. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...).C. J. S. (1) we W.. Sąd oparł się na zeznaniach tegoż świadka również w zakresie sposobu i skuteczności poinformowania poszkodowanej o limitacji kwot dziennych najmu pojazdu zastępczego. Świadek bowiem wskazała, iż nie otrzymała wiadomości e-mail z dnia 3.11.2016 r. zawierającej tabelki i kwoty. Jest to o tyle spójne i logiczne, skoro pracownik pozwanego ubezpieczyciela wskazał, iż pozwany i tak w tej dacie nie dysponuje pojazdem zastępczym. Nadto trudno uznać, iż takowe wskazane nawet gdyby rzeczywiście zostało wysłane poszkodowanej miało limitować wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego, skoro to pozwany odesłał poszkodowaną do strony powodowej w zakresie skorzystania z najmu pojazdu zastępczego.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadka M. R., przy czym świadek ten jedynie potwierdził, iż samym najmem pojazdu zastępczego zajmowała się jego żona V. R.. Świadek przy tym potwierdził sam fakt, iż najmował wraz z żoną pojazd zastępczy około 2 lata temu w związku ze szkodzą w pojeździe A. (...). Zeznania te odpowiadały w całości pozostałym dowodom w sprawie, a przy tym dotyczyły okoliczności bezspornych.

W przedmiotowej sprawie mając na uwadze przedłożone umowy cesji wierzytelności nie budziła wątpliwości w świetle art. 509 k.c. i n. legitymacja strony powodowej do występowania w niniejszym postępowaniu po stronie powodowej. Legitymacja ta i umowa cesji wierzytelności nie była przy tym kwestionowana przez stronę pozwaną.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm.), w dalszej części uzasadnienia nazywanej ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy).

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011r. (III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Sąd Najwyższe zauważył, iż nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Powyższa uchwała Sądu Najwyższego otworzyła w szerokim zakresie możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, co spowodowało w ostatnich latach znaczny wzrost spraw w sądach, w których dochodzone są powyższe należności. Pojawiły się rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych i praktyce likwidacyjnej zakładów ubezpieczeń dotyczące tego, czy ciążący na poszkodowanym obowiązek minimalizacji szkody oraz obowiązek współdziałania z dłużnikiem przy wykonaniu zobowiązania uzasadnia odmowę pokrycia przez ubezpieczyciela OC faktycznie poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego w zakresie, w jakim wykraczają one poza koszty najmu proponowanego przez ubezpieczyciela.

Celem rozstrzygnięcia tychże rozbieżności wydana została uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. (III CZP 20/17, LEX nr 2340475) zgodnie z którą: wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy zmierzył się z problemem usystematyzowania dotychczasowej wykładni i praktyki orzekania w przedmiotowych sprawach. Sąd Najwyższy w przytoczonej uchwale stwierdził, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione".

Przenosząc powyższe rozważania, które Sąd Rejonowy w pełni podziela, na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż poszkodowani wbrew twierdzeniom strony pozwanej wypełnili obowiązek wynikającego z art. 362 i art. 826 § 1 k.c. minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem). Poszkodowana niezwłocznie w dniu szkody tj. 3 listopada 2016 r. zgłosiła pozwanemu ubezpieczycielowi szkodę. Co więcej chcąc skorzystać z pojazdu zastępczego uzyskała informację od pracownika pozwanego ubezpieczyciela, iż pozwany nie dysponuje aktualnie wolnymi samochodami zastępczymi i skierowano poszkodowaną do przedsiębiorstwa powódki celem najęcia takowego pojazdu zastępczego, podając numer telefonu. Trudno zatem czynić w jakikolwiek sposób zarzut poszkodowanym V. R. i M. R., iż rzekomo nie dążyli do minimalizacji szkody, czy nie współpracowali w zakresie naprawienia szkody ze stroną pozwaną. Pozwany wbrew twierdzeniom pism procesowych nie mógł w okolicznościach niniejszej sprawy skutecznie zaproponować z bezkosztowego najmu takowego pojazdu w przedsiębiorstwie z nim współpracującym za kwotę dzienną najmu 135 zł brutto, skoro wówczas podmioty te nie posiadały żadnych wolnych pojazdów zastępczych adekwatnych do pojazdu uszkodzonego. Co istotne, to sam pracownik pozwanego ubezpieczyciela odesłał poszkodowanych do przedsiębiorstwa powódki. Tym samym trudno uznać, iż wysokość kosztów najmu pojazdu zastępczego u powódki, przy niekwestionowanym okresie 16 dni, winna być limitowana do kwoty 135 zł brutto, zamiast do rzeczywiście poniesionego kosztu 270,60 zł stawki dziennej (zgodnie z wystawioną przez powódkę poszkodowanym fakturą VAT). Pozwany przy tym mimo ciężaru dowodu z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. nie udowodnił, iż stawka ta jest rażąco wygórowana i nie ma charakteru rynkowego. Zarzuty sprzeciwu strony pozwanej zmierzyły do wykazania jedynie skutecznej propozycji najmu pojazdu zastępczego zaoferowanego przez ubezpieczyciela poszkodowanym, co w realiach niniejszej sprawy (w szczególności z uwagi na zeznania poszkodowanej V. R.) nie znalazło potwierdzenia w ustaleniach faktycznych.

Wobec powyższego sąd uwzględnił w całości powództwo zasądzając w punkcie 1 sentencji wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2169,60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 20 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. i art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 35, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 481 § 1 k.c. i art. 817 § 1 k.c.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przy czym należy zauważyć, iż powód wprost w petitum pozwu wskazał, iż domaga się „ustawowych odsetek” (wysokość ich wynosi 5% w stosunku rocznym – por. art. 359 § 2 k.c.), nie zaś „odsetek ustawowych za opóźnienie” (wysokość ich wynosi 7% w stosunku rocznym – art. 481 § 2 k.p.c.), a zatem w niższej wysokości. Zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie zamiast wprost wskazanych odsetek ustawowych stanowiłoby naruszenie przez Sąd zakazu wyrokowania ponad żądanie pozwu (art. 321 § 1 k.p.c.). Odnośnie umów ubezpieczenia zastosowanie ma art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (Dz.U. Nr 124, poz. 1152) tj. z dnia 8 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 392), który stanowi, że Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Biorąc pod uwagę, że pozwany w części uznał roszczenie powódki decyzją z dnia 19 grudnia 2016 r. wypłacając z przedstawionej mu faktury VAT o nr (...) z kwoty 4772,40 zł brutto jedynie kwotę 2602,80 zł brutto, to należało uznać, iż od dnia 20 grudnia 2016 r. pozostawała zgodnie z powyższymi przepisami w opóźnieniu w spełnieniu pozostałego świadczenia, a tym samym od tegoż dnia należało zasądzić dochodzone przez stronę powodową odsetki ustawowe.

W punkcie 2 sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1026 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu strony powodowej składała się: opłata od pozwu w kwocie 109 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty zastępstwa procesowego pozwanego w kwocie 900 zł (zgodnie z § 2 pkt 3 w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Pozostałe koszty procesu, w tym zastępstwa procesowego strony pozwanej oraz kwota 50,15 zł przyznana świadkowi M. R. (z zaliczki uiszczonej przez stronę pozwaną) tytułem zwrotu kosztów związanych ze stawiennictwem na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. obciążały stronę pozwaną jako przegrywającą sprawę.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować,

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

a.  pełnomocnikowi powoda – adw. J. S. (2) na adres pełnomocnika wskazany w piśmie z dn. 27.03.2018 r.

b.  pełnomocnikowi pozwanego – pracownikowi K. S.

3)  postanowienie z dn. 13 marca 2018 r. dot. świadka M. R. prawomocne od dnia 21 marca 2018 r. – wypłacić świadkowi M. R. kwotę 50,15 zł z uiszczonej przez pozwanego zaliczki – k. 59, zaś pozostałą zaliczkę zgodnie z zarządzeniem z dn. 13.03.2018 r. w kwocie 149,85 zł zwrócić pozwanemu,

4)  przedłożyć z wpływem lub po 2 tyg. od doręczenia.

T., dn. 18 kwietnia 2018 r.