Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 15 grudnia 2016 roku, sygn. akt I C 1495/16upr

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 246/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 marca 2016 r., skierowanym przeciwko K. K. powód (...), Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. wniósł o wydanie przeciwko pozwanej nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i orzeczenie nim, że pozwana ma zapłacić stronie powodowej kwotę 2 630 złotych wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo wskazanymi w pozwie, tytułem zaległości za wynajmowany przez pozwaną lokal mieszkalny (roszczenie pozwu obejmowało okres opłat czynszowych od sierpnia 2015 r. do lutego 2016 r.). Ponadto strona powodowa wniosła o zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 12 kwietnia 2016 r., w sprawie sygn. akt I. Nc. 867/16 Sąd zasądził od pozwanej K. K. kwotę 2 630 złotych z ustawowymi odsetkami z opóźnienie, szczegółowo wskazanymi w wydanym orzeczeniu oraz kosztami procesu w łącznej kwocie 947 złotych.

Pozwana K. K. wniosła sprzeciw, zaskarżając wydane orzeczenie w całości. Skarżąca wniosła o uchylenie wydanego nakazu zapłaty i oddalenie powództwa strony powodowej. Strona pozwana podniosła, iż w spornym lokalu mieszkalnym zamieszkiwała do lipca 2015 r., po czym przedmiotowy lokal opuściła, informując o tym właścicielkę nieruchomości.

Ponadto pozwana we wniesionym sprzeciwie wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu.

Pozwana K. K. w dalszym toku postępowania podtrzymała zajęte w sprawie stanowisko, zaś pełnomocnik strony powodowej nie zajął stanowiska w związku z doręczonym mu sprzeciwem strony pozwanej.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. powództwo oddalił.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 stycznia 2014r. pomiędzy pozwaną K. K. a P. S. zawarta został umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ulicy (...), oznaczonego numerem (...)

Umowa została zawarta na okres począwszy od dnia 01 lutego 2014 r., na czas nieokreślony, zaś czynsz za wynajmowany lokal mieszkalny ustalony został na kwotę po 350 złotych miesięcznie.

W lipcu 2015 r. pozwana K. K. poinformowała P. S., że opuszcza przedmiotowy lokal mieszkalny w związku z wyjazdem do (...). Równocześnie poinformowała wyżej wymienioną, że po powrocie do Polski nie zamierza już zamieszkać w wynajmowanym dotychczas mieszkaniu.

Żadne dokumenty na tę okoliczność na piśmie nie zostały sporządzone. W chwili rozwiązywania umowy najmu, po stronie pozwanej nie było żadnych zaległości finansowych za wynajmowane mieszkanie.

Powódka zwróciła klucze od mieszkania matce P. S.. Do (...)wyleciała w dniu 23 lipca 2015 r.

Po powrocie do Polski pozwana zamieszkała w P. u matki, gdzie przebywa do dziś.

Na mocy umowy sprzedaży zawartej w dniu 15 lipca 2015 r. właścicielem nieruchomości w której znajdowało się mieszkanie wynajmowane przez pozwaną stał się powód (...), Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W..

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie jest uzasadnione.

Bezspornym w sprawie jest okoliczność, iż pozwana K. K. zawarła w dniu 19 stycznia 2014 r. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w P. przy ulicy (...), oznaczonego numerem (...). Umowa zawarta został z pozwaną przez poprzednika prawnego powoda - P. S..

Zdaniem Sądu Rejonowego, wbrew stanowisku strony powodowej stron nie wiąże już przedmiotowa umowa najmu. Z poczynionych w sprawie ustaleń, których strona powodowa nie zakwestionowała wynika, że pozwana K. K. w lipcu 2015 r. skutecznie umowę tą wypowiedziała w związku z wyjazdem do (...). O tym, że pozwana definitywnie zrezygnowała z dalszych zamiarów wynajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego poza przekazaną P. S. informacją, że po powrocie do Polski nie zamierza już z tego mieszkania korzystać, świadczy także okoliczność, ze pozwana w lipcu 2015 r. oddała klucze do mieszkania matce wyżej wymienionej. W świetle powyższego okoliczność, że do wypowiedzenia umowy najmu nie doszło na piśmie jest bezprzedmiotowa.

Ponieważ ustaleń tych strona powodowa nie zakwestionowała, stanowiły one podstawę wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

W ocenie Sadu Rejonowego brak jest jakichkolwiek podstaw do zasądzenia kwoty dochodzonej pozwem z tytułu zaległych opłat czynszowych, za okres od sierpnia 2015 r. do lutego 2016 r. i dlatego oddalono powództwo.

Pełnomocnik powoda zaskarżył w/w wyrok w całości wyrok.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia wyroku poprzez bezzasadne przyjęcie, iż pozwana od lipca 2015 r. nie zajmowała lokalu nr (...) mieszczącego się w budynku przy ul. (...) w P., bezzasadnie przyjęcie, iż pozwana zdała przedmiotowy oraz poprzez bezzasadne przyjęcie, iż umowa najmu lokalu przedmiotowego lokalu została rozwiązana, w sytuacji gdy pozwana nadal przedmiotowy lokal zajmowała i nie dokonała rozliczenia się z lokalu, a umowa najmu nadal obowiązywała wobec braku skutecznego rozwiązania tej umowy, jak również wobec braku zwrotu stronie powodowej lub P. S. kluczy do spornego lokalu.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt. 4 k.p.c. wnoszę o dopuszczenie dowodu z protokołu zdawczo-odbiorczego sporządzonego w dniu 24 lipca 2015 r. na okoliczności przekazania powodowi (...) położonej przy ul. (...), na okoliczności przekazania powodowi umowy najmu lokalu zajmowanego przez pozwaną, na okoliczności zajmowania spornego lokalu w dalszym ciągu przez pozwaną.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem li II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

Na wstępie zauważyć należy, że Sąd drugiej instancji rozpoznając apelacje w postepowaniu uproszczonym nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentów. W sprawie niniejszej strona powodowa wnosiła o przeprowadzenie dowodu z dokumentu tj. protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 24.07.2015 r. na okoliczność przejęcia przez powoda od poprzednika prawnego zabudowanej nieruchomości w tym lokalu, który wcześniej wynajmowała pozwana. Stosownie do treści art. 381 k.p.c. dowód ten należało pominąć albowiem strona powodowa mogła go powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

W ocenie Sądu II instancji zarzutu błędu Sądu Rejonowego w ustaleniach faktycznych nie można w świetle zebranego materiału dowodowego podzielić. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie wszechstronnego rozważenia wszystkich dowodów, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i w sposób odpowiadający zasadom doświadczenia życiowego. Brak zatem podstaw do zakwestionowania ustalonego stanu faktycznego.

Nieskuteczny jest zarzut apelacji ponieważ Sąd I instancji oceniając wiarygodność i moc dowodów dokonał ich wszechstronnej oceny.

Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonania sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego rozumowania, według którego sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Skoro Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena tak przeprowadzona nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów.

Z poczynionych prawidłowo przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wynika, że w lipcu 2015 r. pozwana K. K. poinformowała P. S., że opuszcza przedmiotowy lokal mieszkalny w związku z wyjazdem do(...), a po powrocie do Polski nie zamierza dalej zamieszkać w wynajmowanym mieszkaniu.

Dodatkowo podnieść należy, że pozwana zwróciła klucze od mieszkania matce P. S., co miało miejsce jeszcze przed jej wylotem do(...) w dniu 23 lipca 2015 r.

Z powyższego wynika, że w dacie przejęcia przez powoda między innymi spornego lokalu pozwana skutecznie rozwiązała umowę najmu.

Trafnie zauważa autor apelacji w jej uzasadnieniu, ze stosownie do treści art. 77 § 2 k.c. jeśli umowa została stwierdzona pismem, jej rozwiązanie lub wypowiedzenie także powinno być pismem stwierdzone. Jednakże w sprawie niniejszej mamy do czynienia z rozwiązaniem umowy za zgodą obu stron. Rozwiązanie zaś umowy zwartej w formie pisemnej za zgodą obu stron, odstąpienie od niej przez jedną ze stron oraz wypowiedzenie nie wymaga zachowania takiej samej formy.

Niezachowanie natomiast zwykłej formy pisemnej ( art. 74 k.c. ) wywołuje jedynie trudności dowodowe.

W tym stanie rzeczy nie ma racji strona powodowa, kiedy to twierdzi, że umowa jaką pozwana zawarła z jej poprzednikiem prawnym w spornym okresie czasu nadal obowiązywała. Skoro umowa najmu zawarta pomiędzy pozwaną a poprzednikiem prawnym powoda wygasła przed dniem 24.07.2015., to brak jest podstaw prawnych do zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty z a okres od sierpnia 2015r. do lutego 2016 r.

Zaskarżone orzeczenie nie narusza przepisów prawa procesowego, o których twierdziła strona powodowa oraz nie narusza przepisów prawa materialnego.

Z tych względów i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelacje jako niezasadną oddalił.