Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Finanse spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko T. N.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej T. N. na rzecz powoda (...) Finanse spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2.820,40 zł (dwa tysiące osiemset dwadzieścia złotych czterdzieści gorszy) wraz z odsetkami:

- umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.600 zł (dwa tysiące sześćset złotych) od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

- ustawowymi za opóźnienie licznymi od kwoty 220,40 zł (dwieście dwadzieścia złotych czterdzieści gorszy) od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej T. N. na rzecz powoda (...) Finanse spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 953 zł (dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 2219/17

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2017 roku powód (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanej T. N. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 2.820,40 zł wraz z odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej z powodem w dniu
4 października 2016 roku umowy pożyczki. Pozwana w dniu 18 października 2016 roku złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy pożyczki, jednakże nie dokonała zwrotu zaciągniętej pożyczki. Do dnia dzisiejszego pozwana nie spełniła zobowiązania względem pożyczkodawcy. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 3-5)

W dniu 11 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził w sprawie brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. (postanowienie k. 6 )

Następnie powód uzupełnił braki pozwu po przekazaniu sprawy z e.p.u. i podtrzymał powództwo w całości.

W dniu 19 października 2017 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem w całości pozwana, podnosząc zarzut braku istnienia zobowiązania, wobec nie przedstawienia przez stronę powodową dowodu na przelanie środków stanowiących pożyczkę na konto pozwanej.
(nakaz zapłaty k. 296, sprzeciw k. 32-36)

W kolejnych pismach procesowych, tj. z dnia 15 grudnia 2017 roku oraz z dnia 21 grudnia 2017 roku pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, kwestionując podniesione przez pozwaną zarzuty podniesione sprzeciwie od nakazu zapłaty
i przywołując twierdzenia, które jego zdaniem przemawiają za zasadnością wytoczonego powództwa. (pisma procesowe k. 52-53, 55-56)

Na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 roku nie stawiła się żadna ze stron, zawiadomienia o terminie rozprawy doręczono w prawidłowy sposób. (protokół rozprawy k. 61, zawiadomienia k. 59-60)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 października 2016 roku pozwana T. N. zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na mocy której otrzymała w tym samym dniu przelewem na wskazany przez nią rachunek bankowy kwotę 2.600 zł, zaś termin jej spłaty miał nastąpić w dniu 3 listopada 2016 roku – pożyczki udzielono na okres 30 dni.

Łączna kwota zobowiązania pozwanej do spłaty wyrażała się kwotą 3.008,20 zł, na którą składały się następujące kwoty: 2.600 zł – kapitał, 386,80 zł – prowizja, 21,40 zł – odsetki.

Pożyczka, o której mowa wyżej, nie została przez pozwaną spłacona.

(umowa pożyczki wraz z ogólnymi warunkami k. 12-16, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej do umowy pożyczki nr (...) k. 56, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła powodowi kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwana zawarła z nim umowę pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach której pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, którą to kwotę pozwana zobowiązała się zwrócił w ciągu 30 dni, tj. do dnia 3 listopada 2016 roku. Pozwana T. N. nie wywiązała się z warunków umowy, wskutek czego niespłacona kwota stała się wymagalna.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła zarzut braku istnienia zobowiązania, wobec nie przedstawienia przez stronę powodową dowodu na przelanie środków stanowiących pożyczkę na konto pozwanej.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego w ocenie Sądu uznać należało, iż strona powodowa obaliła podniesiony przez pozwaną braku przekazania na jej rzecz środków pieniężnych w związku z zawarciem umowy pożyczki, bowiem załączyła do pozwu potwierdzenie dokonania transakcji w tym zakresie na kwotę 2.600 zł, którą pozwana otrzymała w dniu 4 października 2016 roku.

Na gruncie niniejszej sprawy powód udokumentował swoje roszczenie
w stosunku do pozwanej załączonymi do pozwu dokumentami, tj. umową pożyczki nr (...) oraz potwierdzeniem dokonania transakcji przelewu kwoty udzielonej pożyczki na rachunek pozwanej. W ten sposób wykazał zasadność dochodzonego roszczenia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w ocenie Sądu, dowiodło, że pozwana nie dokonała spłaty zaciągniętego zobowiązania z tytułu umowy pożyczki nr (...).

W tym miejscu koniecznym jest podkreślenie, że zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem, jakie Sąd Najwyższy przedstawił w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (w sprawie I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/ 76), zadaniem Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Jak już wskazano wyżej, powód wykazał swoje roszczenie w stosunku do pozwanej załączonymi do pozwu dokumentami, a pozwana, choć w treści sprzeciwu podnosiła zarzut braku przedstawienia przez stronę powodową dowodu na przelanie środków stanowiących pożyczkę na konto pozwanej, to jednak nie przedstawiła w tym zakresie żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń i w żaden sposób ich nie umotywowała (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), nie stawiła się również na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 roku, w konsekwencji twierdzenia pozwanej Sąd uznał za gołosłowne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanej T. N. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2.820,40 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.600 zł od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 220,40 zł od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody
i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.).

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 953 zł.

Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione
w całości. Powód wygrał spór w 100 %, a pozwana przegrała w 100 %. Pozwana winna zatem zwrócić powodowi koszty niezbędne poniesione w celu dochodzenia jego słusznych praw (art. 98 § 2 k.p.c.).

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji