Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

przeciwko B. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. B. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. kwotę 1.167,91 zł (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego B. B. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 2303/17

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2017 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., wytoczyła przeciwko pozwanemu B. B. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 1.167,91 zł wraz z odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej z powodem w dniu
31 marca 2016 roku umowy pożyczki. Do dnia dzisiejszego pozwany nie spełnił zobowiązania względem pożyczkodawcy. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-6)

W dniu 21 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty. (nakaz k. 6v )

W dniu 19 września 2017 roku pozwany złożył sprzeciw.

(sprzeciw k. 8).

Postanowieniem z dnia 5 października 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sadowi Rejonowemu dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2016 roku pozwany B. B. zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. umowę pożyczki nr (...), na mocy której otrzymał w tym samym dniu przelewem na wskazany przez niego rachunek bankowy kwotę 800. Pożyczki udzielono na okres 30 dni.

Łączna kwota zobowiązania pozwanego do spłaty wyrażała się kwotą 1.019 zł, na którą składały się następujące kwoty: 800 zł – kapitał, 219 zł – prowizja.

Pożyczka, o której mowa wyżej, nie została przez pozwanego spłacona.

(umowa pożyczki wraz z ogólnymi warunkami k. 25-28, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej do umowy pożyczki nr (...), okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwany zawarł z nim umowę pożyczki gotówkowej, w ramach której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, którą to kwotę pozwany zobowiązał się zwrócił w ciągu 30 dni. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, wskutek czego niespłacona kwota stała się wymagalna.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła zarzut braku istnienia zobowiązania, wobec tego, iż pozwany spłaca zadłużenie. Jednakże pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Na gruncie niniejszej sprawy powód udokumentował swoje roszczenie
w stosunku do pozwanego załączonymi do pozwu dokumentami, tj. umową pożyczki oraz potwierdzeniem dokonania transakcji przelewu kwoty udzielonej pożyczki na rachunek pozwanego. W ten sposób wykazał zasadność dochodzonego roszczenia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w ocenie Sądu, dowiodło, że pozwany nie dokonał spłaty zaciągniętego zobowiązania z tytułu umowy pożyczki.

W tym miejscu koniecznym jest podkreślenie, że zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem, jakie Sąd Najwyższy przedstawił w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (w sprawie I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/ 76), zadaniem Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Jak już wskazano wyżej, powód wykazał swoje roszczenie w stosunku do pozwanego załączonymi do pozwu dokumentami, a pozwany nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń i w żaden sposób ich nie umotywował (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), w konsekwencji twierdzenia pozwanego Sąd uznał za gołosłowne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanego na rzecz kwotę 1.167,91zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.600 zł od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody
i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.).

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 953 zł.

Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione
w całości. Powód wygrał spór w 100 %, a pozwana przegrała w 100 %. Pozwany winien zatem zwrócić powodowi koszty niezbędne poniesione w celu dochodzenia jego słusznych praw (art. 98 § 2 k.p.c.).

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji