Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Iwona Hutnik

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wszczęcie postępowania administracyjnego

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 28 kwietnia 2015 r. znak (...)

I.  oddala odwołanie

II.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz.

Sygn. XVII AmE 89/15

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 28 kwietnia 2015 r. znak (...), na podstawie art. 43 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 z późn.zm.) – dalej: Pe ustalił dla (...) sp. z o.o. w K. ((...), Przedsiębiorca, powód) coroczną opłatę należną za 2012 r. z tytułu koncesji na obrót paliwami ciekłymi w kwocie 10 711 zł.

(...) sp. z o.o. w K. złożonym odwołaniem zaskarżyła decyzję Prezesa URE w całości. Powód wskazał, że w dniu 5 grudnia 2012 r. przesłał do (...) w P. wniosek o cofniecie udzielonej mu koncesji w związku z zamiarem zaprzestania z dniem 29 grudnia 2011 r. wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej. Prezes URE wydał w dniu 2 stycznia 2012 r. decyzję o cofnięciu powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi zgodnie z treścią wniosku. Powód podkreślił, że zaskarżona decyzji została wydana w nowym roku kalendarzowym, a w okresie prowadzenia działalności koncesjonowanej wnosił wszelkie opłaty w terminie. Na tej podstawie Przedsiębiorca wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i nienaliczanie opłaty koncesyjnej za rok 2012 r.

Prezes Urzędu Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany potwierdził, że na wniosek Przedsiębiorcy, w dniu 2 stycznia 2012 r. wydał decyzję o cofnięciu udzielonej mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Wskazał, iż zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa URE corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. nr 60, poz. 387 z późn. zm.) – dalej: „rozporządzenie o opłatach koncesyjnych” na powodzie ciążył obowiązek corocznego wnoszenia opłat koncesyjnych, który wynika z posiadania koncesji, jest niezależny od fatycznego wykonywania przez dany podmiot działalności gospodarczej i powstaje z dniem 1 stycznia danego roku. Wobec nieuiszczenia przez powoda w 2012 r. opłaty koncesyjnej i nie złożenia formularza zawierającego informacje do obliczenia jej wysokości Prezes URE, uwzględniając dane wynikające w dokumentów złożonych przez (...) sp. z o.o. w 2011 r. oraz średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych, dokonał obliczenia należnej od powoda opłaty koncesyjnej za 2012 r. Pozwany zaznaczył, że w odwołaniu powód nie kwestionował wysokości opłaty koncesyjnej lecz zasadność jej naliczenia. Zdaniem pozwanego organu stanowisko powoda, iż wobec zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej nie powinien wnosić opłaty koncesyjnej za rok 2012, nie zasługuje na uwzględnienie. Prezes URE podkreślił, że na dzień powstania obowiązku powód posiadał koncesję na obrót paliwami ciekłymi i miał obowiązek obliczenia oraz wniesienia opłaty koncesyjnej. Stwierdził, że wobec nie spełnienia przez Przedsiębiorcę tego obowiązku, na podstawie § 6 rozporządzenia o opłatach koncesyjnych był uprawniony do ustalenia w zaskarżonej decyzji wysokości ciążącej na powodzie opłaty koncesyjnej.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów następujący stan faktyczny:

Prezes URE, uwzględniając wniosek Przedsiębiorcy z 5 grudnia 2011 r. wydał w dniu 2 stycznia 2012 r. decyzję o cofnięciu udzielonej (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. koncesji na obrót paliwami ciekłymi w związku z trwałym zaprzestaniem wykonywania przez Przedsiębiorcę objętej koncesją działalności gospodarczej.

B. D. nie uiścił w terminie ustawowym, tj. do dnia 31 marca 2012 r. opłaty z tytułu koncesji za rok 2012. Pismem z dnia 21 listopada 2013 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie obliczenia corocznej opłaty koncesyjnej należnej za rok 2012 i wezwał do złożenia w terminie 7 dni od doręczenia zawiadomienia wypełnionego formularza opłaty koncesyjnej albo danych dotyczących osiągniętych w 2011 r. przychodów ze sprzedaży produktów lub towarów w zakresie działalności koncesjonowanej w celu ustalenia podstawy obliczenia opłaty. Przesyłka skierowana na adres Przedsiębiorcy, jako nie podjęta w terminie, została po zwrocie do URE złożona do akt sprawy. Wobec nieskuteczności wezwania do wniesienia przez B. D. opłaty koncesyjnej za rok 2012 oraz nie przedstawienia informacji o wysokości przychodu Prezes URE, na podstawie danych dotyczących przychodu Przedsiębiorcy z roku 2010 r., powiększonego o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w 2011 r. w wysokości (...) ustalił szacunkowo wysokość przychodu powoda w 2011 r. oraz, uwzględniając wartość właściwego dla danego roku współczynnika opłaty, wyliczył wysokość należnej od B. D. za rok 2012 opłaty koncesyjnej. W dniu 28 kwietnia 2015 r. Prezes URE wydał decyzję o ustaleniu dla B. D. opłaty z tytułu koncesji za rok 2012 w wysokości 10 711 zł.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód nie kwestionował w odwołaniu, że mimo faktycznego zaprzestania wykonywania z dniem 29 grudnia 2011 r. działalności gospodarczej, w dniu 1 stycznia 2012 r. posiadał nadal koncesję na obrót paliwami ciekłymi. Decyzja Prezesa URE z dnia 2 stycznia 2012 r. o cofnięciu udzielonej B. D. koncesji miała charakter konstytutywny i podlegała zaskarżeniu. Mogła więc budzić skutki prawne dopiero po uprawomocnieniu, tj. po upływie dwutygodniowego terminu od jej doręczenia Przedsiębiorcy. Z akt sprawy nie wynika, w jakiej dacie decyzja z dnia 2 stycznia 2012 r. została doręczona powodowi. W ocenie Sądu przyjąć należy, iż wobec niezaskarżenia decyzja o cofnięciu powodowi koncesji stała się prawomocna najwcześniej z dniem 16 stycznia 2012 r. i z tym dniem przestała obowiązywać udzielona powodowi koncesja. Powód posiadał więc koncesję na obrót paliwami ciekłymi co najmniej do dnia 16 stycznia 2012 r.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe na przedsiębiorstwach energetycznych, posiadających udzieloną przez Prezesa URE koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej ciąży obowiązek wnoszenia corocznie opłaty koncesyjnej. Obowiązek wnoszenia opłaty koncesyjnej wynika z samego faktu posiadania koncesji bez względu na faktyczne wykonywanie przez przedsiębiorcę działalności koncesjonowanej. Obowiązek wniesienia opłaty za dany rok kalendarzowy staje się aktualny już w pierwszym dniu tego roku. Z powyższego wynika, że mimo zaprzestania wykonywania działalności koncesjonowanej w grudniu 2011 r. i wydania przez Prezesa URE w dniu 2 stycznia 2012 r. decyzji o cofnięciu udzielonej B. D. koncesji, w 2012 roku na powodzie ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej za ten rok.

W odwołaniu powód nie kwestionował wysokości opłaty koncesyjnej lecz zasadność jej naliczenia. Stanowisko powoda, iż ze względu na zaprzestanie wykonywania przez Przedsiębiorcę działalności koncesjonowanej w grudniu 2011 r. i wydanie przez Prezesa URE w dniu 2 stycznia 2012 r. decyzji o cofnięciu koncesji, na powodzie nie ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej za rok 2012, należało więc uznać za nietrafne.

Zasady i termin wniesienia opłaty koncesyjnej regulują przepisy rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa URE corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja. Zgodnie z § 3 ust. 1 i § 4 ust.1 rozporządzenia o opłatach koncesyjnych przedsiębiorstwa energetyczne, którym udzielono koncesji obowiązane są do obliczenia i wniesienia opłaty koncesyjnej do dnia 31 marca 2012 r. Wysokość należnej za dany rok opłaty koncesyjnej ustalana jest zgodnie z § 1 ust. 1 i 2 rozporządzenia o opłatach koncesyjnych. Wobec nieuiszczenia przez powoda w 2012 r. opłaty koncesyjnej i nie złożenia formularza zawierającego informacje o wysokości przychodu osiągniętego w roku 2011 Prezes URE, na podstawie § 6 ust. 1 rozporządzenia o opłatach koncesyjnych uprawniony był do obliczenia należnej od powoda opłaty koncesyjnej za 2012 r.

Zdaniem Sądu w zaskarżonej decyzji Prezes URE prawidło ustalił wysokość opłaty koncesyjnej, do której wniesienia powód był zobowiązany w roku 2012. W okolicznościach sprawy nie było również podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji i uwzględnienia żądania powoda o ponowne jej rozpatrzenie.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia, na zasadzie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

O zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu.

SSO Witold Rękosiewicz.