Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSR Magdalena Szymańska

Protokolant: Małgorzata Wadoń

po rozpoznaniu w dniu 05 kwietnia 2017 roku, w W., na rozprawie

sprawy z powództwa H. R.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatek za pracę w porze nocnej

orzeka:

1)  umarza postępowanie w zakresie roszczenia o dodatek za pracę w porze nocnej,

2)  oddala powództwo co do roszczenia o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych,

3)  zasądza od powoda H. R. na rzecz pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 marca 2015r. ( data nadania k. 2-4) powód R. H. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 4.130,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem niezapłaconych, przepracowanych godzin nadliczbowych oraz dodatku z tytułu pracy w porze nocnej. Powód wniósł też o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dniu 7 kwietnia 2015 r. ( data nadania k. 12-13) powód zmodyfikował powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanej kwoty 1682,78 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od 1 lutego 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty, kwoty 1.573,44 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty, kwoty 873,78 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od dnia 1 stycznia 2014r. do dnia 30 kwietnia 2014r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powód cofnął pozew w zakresie roszczenia o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz dodatku za pracę w porze nocnej.

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 maja 2015 r. ( data prezentaty k. 18-20) pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

Powód R. H. był zatrudniony w pozwanej (...) sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 1 maja 2007 r. na okres próbny od dnia 1 maja 2007 r. do dnia 31 lipca 2007 r. na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy ( umowa o pracę na okres próbny k. 97).

Następnie strony niniejszego postępowania zawarły w dniu 17 lipca 2007 r. umowę o pracę na czas określony od dnia 1 sierpnia 2007 r. do dnia 31 lipca 2010 r. zgodnie z którą powód wykonywał dotychczasowe obowiązki ( umowa o pracę na czas określony k. 91).

Wreszcie powód oraz pozwana zawarli w dniu 30 lipca 2010 r. umowę o pracę na czas określony od dnia 1 sierpnia 2010 r. do 31 lipca 2015r., na podstawie której to umowy powód w dalszym ciągu świadczył na rzecz pozwanej pracę na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy ( umowa o pracę na czas określony k. 6).

Powód świadczył na rzecz pozwanej spółki pracę w okresie objętym pozwem w równoważnym systemie czasu pracy. Stosownie do treści aneksu do regulaminu pracy dla pracowników pozwanej z dnia 16 grudnia 2011 r. pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy wykonują pracę w równoważnym systemie czasu pracy, w którym czas pracy wynosi przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w trzymiesięcznym okresie rozliczeniowym. Wymiar czasu pracy może być przedłużony do 12 godzin na dobę. Wymiar czasu pracy przedłużony w poszczególnych dniach jest równoważony skróconym czasem pracy w innych dniach lub dniami wolnymi od pracy (aneks nr (...) z dnia 16 grudnia 2011 r.do Regulaminu pracy dla pracowników (...) sp. z o.o. k. 274, zeznania świadka J. P. k. 489-490, zapis audio-video k. 491).

Stosownie do §20 ust. 1 Regulaminu pracy dla pracowników (...) sp. z o.o. kierowcy potwierdzają rozpoczęcie pracy przez odpowiednie ustawienie tarczy tachografu lub włączenie tachografu cyfrowego (§20 ust. 1 Regulaminu pracy dla pracowników (...) sp. z o.o. k. 266).

Powód, tak jak inni kierowcy pozwanej pracował w systemie 3 na 1 tzn. 3 tygodnie pracy i 1 tydzień wolnego ( zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio-video k. 259, zeznania świadka J. K. k. 407, zeznania świadka P. S. (1) k. 479-481, zapis audio-video k. 409,zeznania świadka J. P. k. 489-490, zapis audio-video k. 491,zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

Równoważny system czasu pracy kierowców zatrudnionych w pozwanej spółce był tak skonstruowany, aby wykluczyć godziny nadliczbowe. Pracodawca, pracę w godzinach nadliczbowych równoważył czasem wolnym jak też ryczałtem za pracę w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej ( zeznania świadka J. P. k. 489-490, zapis audio-video k. 491,zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

R. H. przewoził samochodem ciężarowym z naczepą o całkowitej masie do 40 ton towary na terenie różnych krajów Europy ( zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio video k. 259, zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

Powód świadczył pracę w takich krajach europejskich jak Hiszpania, Portugalia, Szwecja, w krajach B., Szwajcarii, Niemczech, Czechach, W.. Na terenie kraju powód wykonywał przewozy raz na trzy miesiące lub rzadziej ( zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

Polecenia wyjazdów wydawał fleetmenager, czyli dyspozytor, pracujący w W., gdzie znajduje się ośrodek zarządzania i dział operacyjny pozwanej spółki ( zeznania świadka P. S. (1) k. 479-481, zeznania świadka J. P. k. 489-490, zapis audio-video k. 491). Wspomniane polecenia wydawane były telefonicznie na telefon służbowy, który był ustawiony tylko na odbieranie połączeń. Baza główna pracodawcy znajdowała się w O. w Holandii, druga baza tj. wynajęty plac znajdował się w Belgii w Z. ( zeznania świadka C. W. k. 378-379, zeznania świadka P. S. (1) k. 479-481). W późniejszym okresie pracodawca zorganizował transport z M. do P.. Powód najczęściej zaczynał pracę w O. lub w Z. i kończył tam pracę ( zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio video k. 259, zeznania świadka J. K. k. 407, zapis audio-video k. 409, zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

R. H. przewoził takie towary jak ceramika, elektronika, AGD, artykuły plastikowe, puszki, papier, wyroby z papieru, deski, drewno ( zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

W każdym samochodzie, w którym powód świadczył pracę, był zainstalowany monitor-komunikator, przez który powodowi były przekazywane wiadomości tj. wyświetlały się tam data, miejsce, godzina załadunku i rozładunku. Po wykonaniu zadania kierowcy wysyłali wiadomości do bazy, że ładunek został rozładowany, o godzinie, wadze , ilości palet. Kierowcy, w tym powód wykonywali załadunek i rozładunek naczep, czas ten był wliczany do czasu pracy, albowiem tachograf pracował w trybie pracy ( zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio video k. 259, zeznania świadka J. K. k. 407, zapis audio-video k. 409, zeznania świadka J. K. k. 407, zapis audio-video k. 409, zeznania świadka P. S. (1) k. 479-481zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

R. H. nie wypełniał żadnych dokumentów poza tzw. CMR-ami w języku polskim, wysyłał też drogą elektroniczną komunikaty w języku polskim ( zeznania świadka J. K. k. 407, zapis audio-video k. 409, zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio video k. 259, zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

Zdarzało się, że kierowcy, świadcząc pracę na rzecz pozwanej wykonywali ją ponad 8-godziny dobowy wymiar czasu pracy ( odpowiednio zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio-video k. 259, zeznania świadka J. K. k. 407, zapis audio-video k. 409, zeznania świadka P. S. (2) k. 479-481, zeznania powoda k. 352-355, zapis audio-video k. 491).

Powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości zbliżonej do najniższego wynagrodzenia krajowego, otrzymywał również diety w wysokości 42 Euro za dobę podróży zagranicznej. Jeżeli kierowca przejechał powyżej 8,5 tyś kilometrów otrzymywał również premię w wysokości 11 Euro centów za każdy dodatkowo przejechany kilometr. Pracodawca co miesiąc wypłacał również kierowcom ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej w wysokości 100 zł. Wynagrodzenie było przelewane na konto powoda. Potwierdzenie wpłaty R. H. otrzymywał pocztą w miejscu zamieszkania. Na potwierdzeniu wpłaty widniało logo pozwanej. Przelew opiewał na kwotę około 5000 zł. Kierowcy pobierali też zaliczki na pokrycie kosztów parkingu ( zeznania świadka P. M. k. 257, zeznania świadka C. W. k. 378-379, zapis audio video k. 259, zeznania świadka J. K. k. 407, zapis audio-video k. 409, zeznania powoda k. 353-355, zapis audio-video k. 356).

Pracownikom była też wypłacana półroczna premia za oszczędności na paliwie (zeznania świadka P. M. k. 257, zapis audio-video k. 259, , zeznania świadka P. S. (1) k. 479-481).

Kierowcy zatrudnieniu w pozwanej spółce w trakcie świadczenia pracy na jej rzecz nie kwestionowali wysokości otrzymywanego wynagrodzenia. Inspekcja Pracy również nie wnosiła zastrzeżeń co do wypłaty wynagrodzenia kierowców ( zeznania świadka C. W. k. 378-379)

Łączący strony stosunek pracy ustał na podstawie porozumienia stron w dniu 22 kwietnia 2014 r. ( świadectwo pracy k. 103).

Stosownie do treści zaświadczeń pozwanego pracodawcy miesięczne wynagrodzenie brutto powoda, obliczane według zasad ustalania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, wynosiło 2.258,33 zł, zaś stawka godzinowa brutto wynagrodzenia R. H. wynosiła 13.55 zł ( zaświadczenia k. 21,158).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, w tym akt osobowych powoda oraz dokumentów złożonych do akt przez strony niniejszego postępowania. Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o osobowe źródła dowodowe, tj. zeznania świadków: P. M. (k. 257, zapis audio-video k. 259), C. W. (k. 378-379), J. K. (k. 407, zapis audio-video k. 409), P. S. (2) (k. 479-481), J. P. (k. 489-490, zapis audio-video k. 491) oraz zeznania powoda R. H. (k. 352-355, zapis audio-video k. 491).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, którzy w przeważającej części w sposób korespondujący ze sobą relacjonowali wykonywanie obowiązków pracowników pozwanej, zatrudnionych w pozwanej spółce na stanowisku kierowcy. Świadkowie-kierowcy pozwanej tak jak powód wskazywali, że wykonywali pracę przekraczając podstawowy 8-godzinny wymiar czasu pracy.

Sąd postanowił oddalić wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości uznając, że zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Powództwo o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 151§1 kodeksu pracy praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie:

1)konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii,

2)szczególnych potrzeb pracodawcy.

Jak stanowi art. 135§1 k.p. jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 12 godzin, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca. Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy jest równoważony krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach lub dniami wolnymi od pracy.

Stosownie do treści art. 135§2 k.p. w szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy, o którym mowa w § 1, może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 3 miesięcy.

Na wstępie należy wskazać, że po nowelizacji kodeksu postępowania cywilnego w roku 2005 postępowanie w sprawach pracy nie różni się zasadniczo od innych postępowań cywilnych, i naczelną jego zasadą jest zasada kontradyktoryjności. Sąd rozstrzygając niniejszą sprawę opierał się na przedstawionych przez strony dowodach oceniając ich wiarygodność. Obie strony były reprezentowane przez fachowych pełnomocników i miały pełną swobodę w zgłaszaniu wniosków dowodowych. Ciężar dowodu spoczywał w niniejszej sprawie na powodzie, który wnosząc o zasądzenie wymienionych w pozwie i piśmie doprecyzowującym powództwo kwot, powinien udowodnić zasadność zgłoszonych roszczeń.

W ocenie Sądu powód nie dowiódł zasadności powództwa. Zważyć należy, że w aktach sprawy nie ma jednoznacznych dowodów potwierdzających, że powód od 1 lutego 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. i od 1 stycznia 2014r. do 30 kwietnia 2014 r. świadczył pracę w godzinach nadliczbowych, co odpowiadało żądanym w pozwie kwotom niewypłaconemu powodowi wynagrodzenia za pracę ponad obowiązujący powoda wymiar czasu pracy. Co prawda, zeznający w sprawie świadkowie – zatrudnieni na stanowisku kierowcy w pozwanej spółce tak jak powód zgodnie zeznawali, że świadczyli pracę ponad 8-godzinny dobowy wymiar czasu pracy, jednak z pozostałych zebranych w sprawie dowodów ponad wszelką wątpliwość nie można wywnioskować w jakich latach, miesiącach czy dniach powód świadczył pracę ponad obowiązujący go wymiar czasu pracy. Powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie przedstawił wyliczeń na poparcie swoich twierdzeń ani dostatecznej podstawy faktycznej powództwa.

W tym miejscu wskazać należy, że powoda w spornym okresie czasu obwiązywał równoważny system czasu pracy. Stosownie do treści aneksu do regulaminu pracy dla pracowników pozwanej z dnia 16 grudnia 2011 r. pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy wykonywali w spornym okresie pracę w równoważnym systemie czasu pracy, w którym czas pracy wynosi przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w trzymiesięcznym okresie rozliczeniowym. Wymiar czasu pracy mógł być przedłużony do 12 godzin na dobę. Wymiar czasu pracy przedłużony w poszczególnych dniach był równoważony skróconym czasem pracy w innych dniach lub dniami wolnymi od pracy. Z zebranych w sprawie dowodów nie wynika, w jakim zakresie przedłużony wymiar czasu pracy był równoważony skróconym czasem pracy w innych dniach lub dniami wolnymi od pracy, a więc z ustalonego stanu faktycznego nie wynika, czy powód pracując dłużej w poszczególnych dniach nie odebrał w późniejszym okresie ekwiwalentu w postaci czasu wolnego. Przypomnieć należy, że kierowcy pozwanej pracowali w systemie 3 tygodnie pracy, jeden tydzień odpoczynku.

Odnosząc się do zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób nie odnieść się do §20 ust. 1 regulaminu pracy dla pracowników (...) sp. z o.o., zgodnie z którym kierowcy rozpoczęcie pracy potwierdzają przez odpowiednie ustawienie tarczy tachografu lub włączenie tachografu cyfrowego. Przepisy wspomnianego fragmentu regulaminu pracy pozwanej znajdują odzwierciedlenie w przepisach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców ( Dz. U. 2012 r. poz. 1155 ze zm.), która w art. 25 wskazuje, że pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców w formie:

1) zapisów na wykresówkach;

2) wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego;

3) plików pobranych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego;

4) innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej czynności, lub

5) rejestrów opracowanych na podstawie dokumentów, o których mowa w pkt 1-4.

Z powyższych regulacji bezsprzecznie wynika, że dane pobrane z tachografu stanowią podstawę wyliczenia czasu pracy kierowcy. Powód posiadał dane z tachografu albowiem zgodnie z treścią jego zeznań „ obliczenie wysokości roszczenia zlecił firmie, która na podstawie wypisów z tachografów dokonała stosownych wyliczeń”. Powód, zastępowany przez zawodowego pełnomocnika nie złożył w sprawie niniejszej wydruków z tachografów, tak więc niemożliwym było w jakikolwiek sposób ustosunkowanie się do jego roszczeń, czy ich ewentualna weryfikacja przez biegłego (wobec braku możliwości sformułowania tezy dowodowej), czy wreszcie miarkowanie wysokości wynagrodzenia powoda za pracę w godzinach nadliczbowych.

Wartym odnotowania jest, że pozwany pracodawca wypłacał swoim kierowcom, w tym powodowi ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej w wysokości 100 zł, a więc nie kwestionował pracy powoda w godzinach nadliczbowych. Z zebranych w sprawie dowodów, czy też z pism procesowych składanych przez powoda nie wynika również, czy powód w wysokości roszczenia o wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych uwzględnił powyższy ryczałt.

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację Sąd na podstawie powołanych przepisów oddalił powództwo, albowiem roszczenia powoda nie zostały udowodnione.

Oddalając powództwo w zakresie roszczenia głównego, Sąd oddalił również powództwo w zakresie roszczenia o odsetki.

Wobec cofnięcia powództwa przed rozpoczęciem rozprawy w zakresie roszczenia o dodatek za pracę w porze nocnej, Sąd kierując się dyspozycją art. 355§1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. i art. 469 k.p.c. umorzył postępowanie w tym zakresie.

W myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98§1 k.p.c. Sąd zasądził na rzecz pozwanej od powoda zwrot kosztów procesu, na które składały się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 450 zł ustalone na podstawie §6 pkt 3 w zw. z §11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. ( Dz.U.2013.490 j.t.) w wersji obowiązującej w chwili wniesienia pozwu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.