Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant: Olga Rychel

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 lutego, 22 marca i 17 kwietnia 2018 roku sprawy karnej

M. R. (1) z d. F.

c. A. i Z. z domu W.

ur. (...) w G.

oskarżonej o to, że:

I.  w okresie od maja 2012 roku do 30 września 2015 roku, w N., woj. (...), nie mając prawa do wyłącznego rozporządzania, ukrywała dokumentację księgową firmy Usługi (...) z/s w K., w postaci Faktury VAT nr (...), Faktury VAT nr (...), Faktury VAT nr (...), Faktury VAT nr (...), Faktury VAT nr (...), Faktury VAT nr (...), pobraną wcześniej od jej właściciela B. K. (1), której nie zwróciła pomimo pisemnego wezwania, czym działała na szkodę B. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 276 kk

II.  w okresie od maja 2012 roku do sierpnia 2015 roku, w N. i K., woj. (...), działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, świadcząc, w oparciu o ustną umowę, usługi rachunkowo – księgowe na rzecz firmy Usługi (...) z/s w K., pobrała od B. K. (1), w comiesięcznych zaliczkach powierzone jej pieniądze w kwocie łącznej 139.698,00 złotych, na rzecz zapłaty za należności względem Urzędu Skarbowego z tytułu PIT-4R, PIT-36 oraz VAT-7, które następnie przywłaszczyła, działając w ten sposób na szkodę B. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

III.  w okresie od 1 stycznia 2013 roku do 30 kwietnia 2013 roku, w N. woj. (...), na dokumencie PIT-36 stanowiącym zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty) w roku podatkowym 2012, podrobiła podpis B. K. (1) jako wystawcy dokumentu, w ten sposób, że na przedmiotowym dokumencie, w punkcie 321, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie za wymienionego podatnika nazwiskiem (...), który następnie w dniu 30 kwietnia 2013 roku złożyła do Urzędu Skarbowego w N.,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk

IV.  w okresie od 1 stycznia 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku, w N. woj. (...), na dokumencie PIT-36 stanowiącym zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty) w roku podatkowym 2013, podrobiła podpis B. K. (1) jako wystawcy dokumentu, w ten sposób, że na przedmiotowym dokumencie, w punkcie 329, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie za wymienionego podatnika nazwiskiem (...), który następnie w dniu 30 kwietnia 2014 roku złożyła do Urzędu Skarbowego w N.,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk

V.  w okresie od 1 stycznia 2015 roku do 30 kwietnia 2015 roku, w N. woj. (...), na dokumencie PIT-36 stanowiącym zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu ( poniesionej straty) w roku podatkowym 2014, podrobiła podpis B. K. (1) oraz K. K. jako wystawców dokumentu, w ten sposób, że na przedmiotowym dokumencie, w punkcie 328, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie za wymienionego podatnika nazwiskiem (...), oraz w punkcie 329, w miejscu „podpis małżonka”, podpisała się czytelnie za wymienionego podatnika (...) który następnie w dniu 30 kwietnia 2015 roku złożyła do Urzędu Skarbowego w N.,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk

VI.  w dniu 14 sierpnia 2015 roku, w N. woj. (...), na dokumencie VAT-R stanowiącym zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług, podrobiła podpis B. K. (1), w ten sposób, że na przedmiotowym dokumencie, w punkcie 70. W miejscu „podpis (i pieczątka) podatnika lub osoby reprezentującej podatnika”, nie będąc do tego uprawnionym, podpisała się czytelnie nazwiskiem (...), który następnie w dniu 14 sierpnia 2015 roku złożyła w Urzędzie Skarbowym w N.,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk

1.  uniewinnia oskarżoną M. R. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku,

2.  uznaje oskarżoną M. R. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, z tą zmianą, iż przyjmuje, że łącznie przywłaszczyła kwotę 138 679 zł, to jest występku z art. 284 § 2 k.k. przy zast. art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

3.  uznaje oskarżoną M. R. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  uznaje oskarżoną M. R. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

5.  uznaje oskarżoną M. R. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

6.  uznaje oskarżoną M. R. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

7.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w miejsce kar wymierzonych oskarżonej M. R. (1) w pkt od 2 do 6 wyroku orzeka karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

8.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej M. R. (1) na okres próby lat 3 (trzech),

9.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną M. R. (1) do informowania sądu o przebiegu okresu próby na piśmie co 6 (sześć) miesięcy,

10.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej M. R. (1) obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego B. K. (1) kwoty 88 679 (osiemdziesięciu ośmiu tysięcy sześciuset siedemdziesięciu dziewięciu) złotych,

11.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej M. R. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. K. (1) kwotę (...) (tysiąca trzystu sześćdziesięciu ośmiu) złotych tytułem zwrotu wydatków,

12.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną M. R. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżona M. R. (1) była znajomą pokrzywdzonego B. K. (1). Wiosną 2012 r. zawarli oni ustną umowę na podstawie, której oskarżona miała wykonywać usługi rachunkowo-księgowe na rzecz pokrzywdzonego w związku z prowadzoną przez niego działalnością pod nazwą Usługi (...) w K.. Oskarżona w oparciu o dokumenty przygotowywane przez pokrzywdzonego dokonywała obliczenia kwot należnych z tytułu podatku VAT oraz zaliczek na podatek dochodowy pokrzywdzonego i jego pracowników. M. R. co miesiąc pobierała te kwoty w gotówce, jednakże nie wpłacała ich w urzędzie skarbowym. Pokrzywdzony po ujawnieniu tej okoliczności zerwał współpracę z oskarżoną w sierpniu 2015 r. Łącznie w okresie współpracy z pokrzywdzonym, M. R. pobrała od niego kwotę 138 679 zł. Na kwotę tę złożyło się 47 285 zł z tytułu podatku VAT, 86 221 zł z tytułu zaliczek na podatek dochodowy pokrzywdzonego oraz 5173 zł z tytułu zaliczek na podatek dochodowy jego pracowników.

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v; opinia biegłej – k.476-523/

M. R. na dokumencie PIT-36 za rok 2012, w punkcie 321, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie (...), a następnie w dniu 30 kwietnia 2013 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N..

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v; zeznanie – k.31-35/

Oskarżona na dokumencie PIT-36 za rok 2013, w punkcie 329, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie (...), a następnie w dniu 30 kwietnia 2014 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N..

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v; zeznanie – k.36-40/

M. R. na dokumencie PIT-36 za rok 2014, w punkcie 328, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się (...) oraz w punkcie 329, w miejscu „podpis małżonka”, podpisała się (...), a następnie w dniu 30 kwietnia 2015 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N..

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v; zeznanie – k.41-46/

Oskarżona na dokumencie VAT-R stanowiącym zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług, podrobiła podpis B. K. (1), w ten sposób, że w punkcie 70, w miejscu „podpis (i pieczątka) podatnika lub osoby reprezentującej podatnika”, podpisała się czytelnie (...), a następnie w dniu 14 sierpnia 2015 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N..

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v; zgłoszenie rejestracyjne – k.29-30/

B. K. po zakończeniu współpracy wezwał oskarżoną do zwrotu posiadanych przez nią dokumentów rachunkowo-księgowych. Oskarżona we wrześniu 2015 r. przekazała mu wszystkie posiadane dokumenty za pośrednictwem swojej siostry V. B..
W dokumentacji brakowało faktury VAT nr (...), faktury VAT nr (...), faktury VAT nr (...), faktury VAT nr (...), faktury VAT nr (...) oraz faktury VAT nr (...).

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v/

Szkoda została częściowo naprawiona – pokrzywdzonemu zwrócono 50 000 zł.

/ dowód: zeznania B. K. – k.554v/

Oskarżona ma 43 lata, jest mężatką, na utrzymaniu ma dwoje dzieci, posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem ekonomistą, prowadzi własną działalność gospodarczą. Oskarżona nie była karana sądownie.

/ dowód: dane osobowe oskarżonej – k.375; dane o karalności – k.550/

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonego, które były logiczne i konsekwentne, a przez to zasługiwały na wiarę. Zeznania tego świadka znalazły potwierdzenie w relacji K. K.. Jednocześnie bezpośredni kontakt z tymi świadkami na rozprawie nie dał żadnych podstaw do kwestionowania szczerości ich zeznań. Nadto co do wysokości szkody Sąd oparł się na opinii biegłej z zakresu księgowości, której podstawą wydania były dowody z dokumentów księgowych i podatkowych zabezpieczonych w toku postępowania.

Szczere były również zeznania M. R. (3), przy czym świadek ten nie posiadał wiedzy dotyczącej bezpośrednio czynów będących przedmiotem postępowania, a jedynie znał je z relacji oskarżonej. Natomiast uczestniczył w negocjacjach mających na celu naprawienie szkody.

W ocenie Sądu szczere były ujawnione na rozprawie w trybie art. 392 k.p.k. zeznania świadków V. B. i A. C.. Przy czym zeznania tych świadków nie miały istotnego znaczenia przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie.

Nadto Sąd oparł się na pozostałych dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, gdyż ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również co do zasady na wyjaśnieniach oskarżonej złożonych w sprawie. Wyjaśnienia oskarżonej w zakresie istotnych okoliczności zdarzeń zbieżne były z relacją pokrzywdzonego i innych świadków. Oskarżona przyznała się do popełnienia wszystkich czynów z wyjątkiem ukrywania dokumentów oraz kwestionowała wysokość kwoty, którą miała przywłaszczyć. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie w jakim kwestionowała ukrywanie dokumentów, gdyż w ocenie Sądu sprzeczne z zasadami logiki byłoby założenie, że na żądanie pokrzywdzonego oddała ona wszystkie istotne dokumenty księgowe, a nie oddałaby kilku faktur. W ocenie Sądu nie przesądzając co stało się z tymi dokumentami, istotne było to, że oskarżona w sierpniu 2015 r. nie była w ich posiadaniu, gdyż w przeciwnym razie zwróciłaby je pokrzywdzonemu wraz z resztą dokumentów księgowych we wrześniu 2015 r. Natomiast Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w części w jakiej wskazywała na kwoty pobrane od pokrzywdzonego. Otóż w ocenie Sądu oskarżona miała interes w tym by zaniżać wysokość szkody, co miało na celu uniknięcie konieczności jej spłaty na rzecz pokrzywdzonego. Tym bardziej, że wersji przedstawionej przez oskarżoną co do wysokości szkody przeczą zarówno dokumenty sporządzone przez organy skarbowe, jak i treść opinii biegłej z zakresu rachunkowości. Również z treści ugody z 22 października 205 r. w ocenie Sądu wynika, że szkoda była wyższa, na co wskazuje zapis dotyczący dalszego uzgodnienia sposobu jej naprawnienia. Tym samym w tej części Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za linię obrony mającą na celu uchylenie się od skutków finansowych przestępnego działania poprzez uniknięcie konieczności wyrównania szkody pokrzywdzonemu.

Sąd zważył, co następuje:

M. R. oskarżona został o popełnienie czynu z art. 284 § 2 k.k. przy zast. art. 12 k.k., czynu z art. 276 k.k. i czynów z art. 270 § 1 k.k.

Czyn zabroniony z art. 284 § 2 k.k. popełnia ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą.

Przepis ten chroni prawo własności, jak również inne prawa majątkowe. Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przywłaszczenie charakteryzuje się tym, że sprawca postępuje jak z własną, z rzeczą cudzą, która znalazła się w jego legalnym posiadaniu. Dla przypisania czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k., tj. sprzeniewierzenia, sprawca nie tylko musi działać z zamiarem pozbawienia osoby uprawnionej możliwości wykonywania przysługującego jej prawa własności, co jest znamieniem typu podstawowego, ale nadto musi mieć świadomość, iż dana rzecz została mu powierzona,
tzn. iż jej przywłaszczenie stanowi nadużycie zaufania. Istotą tego przestępstwa jest działanie w celu uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności ( animus rem sibi habendi). Oznacza to, iż niezbędne jest z jednej strony rozporządzenie rzeczą jak własną, z drugiej zaś uzewnętrznienie zamiaru pozbawienia osoby uprawnionej jej własności. Tylko zachowanie spełniające łącznie oba te warunki może być uznane za realizację znamion przestępstwa przywłaszczenia.

Występek ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Czyn zabroniony z art. 270 § 1 k.k. popełnia ten, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

Podrobieniem jest sporządzenie dokumentu lub jego części składowych, który ma imitować autentyczny, zaś przerobieniem jest bezprawne dokonanie przekształceń w dokumencie już istniejącym.

Definicja ustawowa zawarta w art. 115 § 14 k.k. stanowi, iż dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo
albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego
lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może, więc być każdy. Można go popełnić tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Występek ten zagrożony jest grzywną, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Czyn zabroniony z art. 276 k.k. popełnia ten kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać.

Ukryciem będzie czasowe uniemożliwienie korzystania z dokumentu przez osobę uprawnioną (bez naruszenia jego substancji).

Przestępstwo to ma charakter powszechny. Jednakże jego sprawcą nie może być osoba, która ma wyłączne prawo dysponowania dokumentem. Można je popełnić w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.

Sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2

Przepis art. 12 k.k. stanowi, że dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Tym samym przestępstwo ciągłe zachodzi, gdy spełnione są określone przesłanki podmiotowe i przedmiotowe. Przesłanką podmiotową jest istniejący z góry zamiar, obejmujący realizację zamierzonego przestępstwa w dwu lub więcej zachowaniach, natomiast przesłanki przedmiotowe to „krótkie odstępy czasu” między tymi zachowaniami. O krótkich odstępach czasu możemy mówić, gdy nie przekraczają one kilku miesięcy.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne,
Sąd stwierdził, że oskarżona w okresie od maja 2012 roku do sierpnia 2015 roku, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, świadcząc w oparciu o ustną umowę usługi rachunkowo–księgowe na rzecz firmy Usługi (...) w K., pobrała od niego, w comiesięcznych zaliczkach powierzone jej pieniądze w łącznej kwocie 138 679 złotych, na poczet zapłaty należności względem Urzędu Skarbowego z tytułu PIT-4R, PIT-36 oraz VAT-7, które następnie przywłaszczyła, a tym samym że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k. przy zast. art. 12 k.k. Nadto Sąd stwierdził, że oskarżona na dokumencie PIT-36 za rok 2012, w punkcie 321, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie (...), a następnie w dniu 30 kwietnia 2013 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N., na dokumencie PIT-36 za rok 2013, w punkcie 329, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się czytelnie (...), a następnie w dniu 30 kwietnia 2014 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N., na dokumencie PIT-36 za rok 2014, w punkcie 328, w miejscu „podpis podatnika”, podpisała się (...) oraz w punkcie 329, w miejscu „podpis małżonka”, podpisała się (...), a następnie w dniu 30 kwietnia 2015 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N. oraz na dokumencie VAT-R stanowiącym zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług, podrobiła podpis B. K. (1), w ten sposób, że w punkcie 70, w miejscu „podpis (i pieczątka) podatnika lub osoby reprezentującej podatnika”, podpisała się czytelnie (...), a następnie w dniu 14 sierpnia 2015 roku złożyła go w Urzędzie Skarbowym w N., a tym samym swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynów zabronionych z art. 270 § 1 k.k.

Sprawstwo oskarżonej co do powyższych czynów nie budziło wątpliwości, gdyż przyznała się ona do ich popełnienia. Kwestionowała jedynie wysokość szkody wyrządzonej czynem z art. 284 § 2 k.k. Przy czym Sąd po dokonaniu wszechstronnej analizy treści dokumentów skarbowych oraz księgowych, jak również opinii biegłej doszedł do przekonania, że skoro z kolejnych wyliczeń wychodziły kwoty znacznie przekraczające wysokość szkody wskazywanej przez oskarżoną M. R., to wskazywało to jednoznacznie, że wersja przedstawiana przez nią jest nieprawdziwa. W ocenie Sądu potwierdzała to również treść ugody zawartej między stronami. Dlatego też Sąd kierując się racjami wskazanymi powyżej przyjął za biegłą z zakresu rachunkowości, iż wysokość należności, które miał do zapłaty w okresie wskazanym w zarzucie pokrzywdzony z tytułu podatku VAT wyniosła 47 285 zł. Jednocześnie cała szkoda z uwzględnieniem kwoty przywłaszczonych zaliczek z tytułu podatku dochodowego wyniosła 138 679 zł. Sąd nie miał więc wątpliwości, że oskarżona dokonując stosownych comiesięcznych wyliczeń w oparciu o te same dokumenty źródłowe, taką właśnie kwotę pobrała od pokrzywdzonego, a następnie przywłaszczyła. Sąd nie miał również wątpliwości, iż były to pieniądze powierzone oskarżonej, gdyż ich przywłaszczenie stanowiło nadużycie zaufania ze strony pokrzywdzonego.

Natomiast z powodów wskazanych we wcześniejszych rozważaniach Sąd uznał, że w toku przewodu sądowego nie wykazano, by oskarżona działając umyślnie ukryła któryś z dokumentów wskazanych w zarzucie. Niewątpliwie dokumenty te nie znajdowały się w dokumentacji księgowej przekazanej przez oskarżoną pokrzywdzonemu. Sąd nie miał przy tym wątpliwości, że oskarżona wydała wszystkie dokumenty, które posiadała. Tym samym nie przesądzając co stało się z tymi dokumentami, istotne było to, że oskarżona w sierpniu 2015 r. nie była w ich posiadaniu, gdyż w przeciwnym razie zwróciłaby je pokrzywdzonemu wraz z pozostałymi dokumentami księgowymi we wrześniu 2015 r. Reasumując, brak w zachowaniu sprawcy choćby jednego z elementów czynu zabronionego powoduje zdekompletowanie jego znamion, a tym samym niemożność przypisania mu tego czynu. Tak więc skoro oskarżona zachowaniem swym nie wyczerpała wszystkich znamion czynu zabronionego z art. 276 k.k. zachodziła negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. W tej sytuacji zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. Sąd w tej części wydał wyrok uniewinniający.

Przechodząc do dalszych rozważań Sąd uznał, że wina oskarżonej nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydowała się ona na zachowanie niezgodnie z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mogła działać zgodnie z normą prawną. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności wyłączające winę.

Za popełnione przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności, a za czyny z art. 270 § 1 k.k. kary po 3 miesiące pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd orzekł karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kar cząstkowych, jak i kary łącznej Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanych oskarżonej przestępstw, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary.

Przede wszystkim wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy, który był bardzo wysoki, gdyż oskarżona w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działała w sposób przemyślany i zaplanowany przez okres kilku lat.

Również stopień społecznej szkodliwości czynu był bardzo wysoki, gdyż oskarżona godziła w cudze prawo własności oraz wiarygodność dokumentów, przy tym działała z zamiarem bezpośrednim, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz co podniesiono powyżej w sposób przemyślany. Również wyrządzona szkoda była wysoka.

Okolicznościami łagodzącymi były: podjęcie działań w celu naprawienia szkody i wypłacenie pokrzywdzonemu z tego tytułu kwoty 50 000 zł, ustabilizowana sytuacja życiowa oskarżonej oraz dotychczasowy sposób życia, jak również to że nie była karana sądownie.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż kara łączna w takim wymiarze spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonej, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie biorąc pod uwagę wspomniane powyżej okoliczności łagodzące Sąd uznał,
iż oskarżona zasługuje na danie jej szansy i zastosowanie wobec niej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. W ocenie Sądu orzeczona kara, mimo, że nie będzie efektywnie wykonywana spełni swój wychowawczy cel w stosunku do oskarżonej,
a przede wszystkim zapobiegnie ponownemu popełnieniu przestępstwa. Z tych względów wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata. Dla wzmocnienia waloru probacyjnego okresu próby zobowiązano oskarżoną do informowania sądu o przebiegu okresu próby na piśmie co 6 miesięcy.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonej obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 88 679 złotych, tj. pomniejszonej o uiszczone już 50 000 zł.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz B. K. zwrot poniesionych wydatków, a na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił ją od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.