Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy Ł. – (...) w Ł.

przeciwko M. M. i S. M.

o zapłatę 1.908,68 zł

oraz przeciwko S. M.

o zapłatę 6.747,48 zł

1.  zasądza od pozwanych M. M. i S. M. solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.908,68 zł (jeden tysiąc dziewięćset osiem złotych i sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanych M. M. i S. M. solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.100 zł (jeden tysiąc sto złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanych M. M. i S. M. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 723,42 zł (siedemset dwadzieścia trzy złote i czterdzieści dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

4.  zasądza od pozwanego S. M. na rzecz powoda kwotę 6.203,55zł (sześć tysięcy dwieście trzy złote i pięćdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty;

5.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

6.  zasądza od pozwanego S. M. na rzecz powoda kwotę 1.300 zł (jeden tysiąc trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

7.  nakazuje pobrać od pozwanego S. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 1.687,98 zł (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt siedem złotych i dziewięćdziesiąt osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 664/17

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2016 roku powód Gmina Ł. – (...) w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanym solidarnie M. M. i S. M. powództwo o zasądzenie kwoty 1.908,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także przeciwko pozwanemu S. M. powództwo o zasądzenie kwoty 6.747,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany S. M. był najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł.. Wraz z nim przedmiotowy lokal zamieszkiwała do 30 listopada 2014 roku pozwana M. M.. Na podstawie umowy najmu pozwani zobowiązani byli do uiszczania comiesięcznego czynszu i opłat eksploatacyjnych do 10-go dnia każdego miesiąca. Pozwani nie wywiązywali się z tego obowiązku.

Niniejszym pozwem powód dochodzi zapłaty: 1) od pozwanych solidarnie M. M. i S. M. kwoty 1.908,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – na którą to kwotę składa się należność główna w wysokości 1.664,27 zł za okres od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku oraz odsetki w wysokości 244,41 zł za okres od dnia 10 sierpnia 2014 roku do dnia 30 września 2016 roku, a ponadto 2) od pozwanego S. M. kwoty 6.747,48 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – na którą to kwotę składa się należność główna w wysokości 6.166,40 zł za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku oraz odsetki w wysokości 581,08 zł za okres od dnia 10 grudnia 2014 roku do dnia 30 września 2016 roku (pozew k. 2-5)

W dniu 9 stycznia 2017 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanym nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 8825/16), którym zasądził dochodzone pozwem kwoty wraz z kosztami procesu. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 35)

Nakaz ten pozwani zaskarżyli sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwani wskazali, że kwota, której powód się domaga jest niepoprawnie wyliczona. (sprzeciw k. 45-48)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. W dalszym toku postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie. (odpowiedź na sprzeciw k. 51, pismo procesowe k. 60, k. 64, pismo procesowe k. 67, protokół rozprawy k. 100-100v, pismo procesowe k. 102, protokół rozprawy k. 130, zapis przebiegu rozpraw na płycie CD k. 131)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2001 roku pozwany S. M. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda Gminą Ł. – Administracją (...) Ł. (...) w Ł., umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...)’a 5a. Przedmiotowa umowa, zawarta na czas nieoznaczony, upoważniała najemcę do korzystania z lokalu w zamian za opłacanie czynszu oraz opłat zaliczkowych za świadczenia związane z jego eksploatacją.

Wraz z pozwanym S. M. w przedmiotowym lokalu do dnia 30 listopada 2014 roku zamieszkiwała na stałe pozwana M. M.. Na podstawie umowy najmu pozwani zobowiązani byli do uiszczania comiesięcznego czynszu i opłat eksploatacyjnych do 10-go dnia każdego miesiąca. Pozwani nie wywiązywali się z tego obowiązku. (dowód: kserokopia umowy o najem lokalu mieszkalnego k. 17-19, wydruk z książki meldunkowej k. 12, kserokopia potwierdzenia zameldowania na pobyt stały k. 13, okoliczności bezsporne)

Za okres od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku zaległość pozwanych solidarnie M. M. i S. M. wobec powoda z tytułu opłat czynszowych i eksploatacyjnych wyniosła 1.664,27 zł, zaś zaległe odsetki od tej należności za okres od dnia 10 sierpnia 2014 roku do dnia 30 września 2016 roku wyniosły 244,41 zł.

Za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku zaległość pozwanego S. M. wobec powoda za korzystanie z powyższego lokalu wyniosła, nie 6.747,48 zł jak wskazywał powód, lecz 6.203,55 zł, łącznie z odsetkami na dzień 30 września 2016 roku. Za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2015 roku opłaty za media obciążające przedmiotowy lokal, tj. za wodę/ścieki, podgrzanie wody i wywóz śmieci, naliczane były przez powoda nieprawidłowo, powód naliczał bowiem zaliczki za 3 osoby, zamiast za jedną osobę). (pisemna opinia biegłego k. 81-97, pisemna opinia uzupełniająca k. 116-120, wykaz zaległości k. 8, kartoteka finansowa k. 9, wydruk z kalkulatora odsetek k. 10, karta lokalu k. 11, kserokopia wypowiedzenia k. 14, kserokopia wezwania k. 15, k. 16, karta lokalu k. 103)

Pomimo wezwania do zapłaty, do dnia zamknięcia rozprawy pozwani nie zapłacili powodowi kwot dochodzonych pozwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, a ponadto w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu zarządzania nieruchomościami i wyceny czynszów za lokale mieszkalne. Opinia ta była jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna, stanowiła zatem pełnowartościowe źródło wiadomości specjalnych. Jednocześnie wskazać należy, że po wydaniu przez biegłego opinii uzupełniającej żadna ze stron jej nie kwestionowała, nie wnosiła żadnych zastrzeżeń do opinii, zatem Sąd przyjął, że należności za korzystanie z przedmiotowego lokalu za sporny okres kształtują się tak, jak to wynikało z wyliczeń biegłego, co pokrywało się w przeważającej części z wyliczeniami powoda. Jedynie za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2015 roku opłaty za media obciążające przedmiotowy lokal, tj. za wodę/ścieki, podgrzanie wody i wywóz śmieci, naliczane były przez powoda nieprawidłowo, czego sam powód także nie kwestionował, powód naliczał bowiem zaliczki za 3 osoby, zamiast za jedną osobę.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i podlegało uwzględnieniu w przeważającym zakresie.

W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, w szczególności dotyczące umowy najmu (art. 659 – 692 k.c.), jak również postanowienia zawartej przez strony umowy najmu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Jeżeli inaczej nie postanowiono, a umowa została zawarta na czas nieoznaczony albo gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc, czynsz winien być płatny z góry do 10-go dnia miesiąca (art. 669 § 2 k.c.).

Ponadto zgodnie z przepisem art. 688 ¹ § 1 i 2 k.c., za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, przy czym ich odpowiedzialność ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania.

Bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, że wraz z pozwanym S. M. w przedmiotowym lokalu do dnia 30 listopada 2014 roku zamieszkiwała na stałe pozwana M. M., stąd za okres objęty pozwem od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku była ona solidarnie ze S. M. odpowiedzialna za zapłatę należności za korzystanie z lokalu. Pozwani nie kwestionowali w zasadzie okoliczności faktycznej, że nie wywiązywali się z obowiązku zapłaty należności za lokal, podnosili jedynie, że należności te nie zostały przez powoda wyliczone w prawidłowy sposób.

Nie powielając powyższych ustaleń faktycznych, wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie na wniosek powoda został przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego, a następnie dowód z opinii uzupełniającej, celem weryfikacji poprawności dokonanych naliczeń.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił, że za okres od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia 30 listopada 2014 roku zaległość pozwanych solidarnie M. M. i S. M. wobec powoda z tytułu opłat czynszowych i eksploatacyjnych była przez powoda wyliczona prawidłowo i wyniosła ona 1.664,27 zł, zaś zaległe odsetki od tej należności za okres od dnia 10 sierpnia 2014 roku do dnia 30 września 2016 roku wyniosły 244,41 zł. Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Jeżeli chodzi o zaległość pozwanego S. M. za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku, stwierdzić należy, że wyniosła ona, nie 6.747,48 zł jak twierdził powód, lecz 6.203,55 zł, łącznie z odsetkami na dzień 30 września 2016 roku. Jak bowiem wynika z niekwestionowanej opinii biegłego sądowego, za okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2015 roku opłaty za media obciążające przedmiotowy lokal, tj. za wodę/ścieki, podgrzanie wody i wywóz śmieci, naliczane były przez powoda nieprawidłowo, powód naliczał bowiem zaliczki za 3 osoby, zamiast za jedną osobę. Z tej przyczyny orzeczono jak w pkt 4 sentencji wyroku, zaś w powyższym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt 5 sentencji wyroku.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Stosownie zaś do treści art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., w oparciu o zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu, mając jednocześnie na względzie fakt, że w przedmiotowej sprawie powód poszukiwał ochrony prawnej dwóch roszczeń: roszczenia z tytułu najmu skierowanego przeciwko pozwanym solidarnie o zasądzenie kwoty 1.908,68 zł oraz roszczenia z tej samej umowy najmu za dalszy okres skierowanego tylko przeciwko pozwanemu o zasądzenie kwoty 6.747,48 zł. Biorąc pod uwagę treść przepisu art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c., należało uznać, że przy współuczestnictwie materialnym powód winien uiścić jedną opłatę od pozwu obejmującego oba roszczenia, a także poniósł jedno wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika. Koszty poniesione przez powoda wyniosły zatem łącznie 2.400 zł i obejmowały: 300 zł opłaty od pozwu, zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego 300 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej w wysokości 1.800 zł. Poniesione przez powoda koszty Sąd rozliczył w taki sposób, aby powód otrzymał ich zwrot w całości, skoro wygrał sprawę w przeważającym zakresie, a jednocześnie aby nie zostały one zasądzone od pozwanych w większym zakresie niż należny, stąd Sąd przyjął, że koszty te należy rozliczyć przy obu roszczeniach, biorąc pod uwagę wzajemny stosunek obu dochodzonych roszczeń (1.908,68 zł a 6.747,48 zł). Z tej przyczyny na potrzebę rozliczenia kosztów Sąd przyjął, że przy roszczeniu o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 1.908,68 zł rozliczono 1/3 kosztów sądowych i 1/2 kosztów zastępstwa procesowego (tj. 1/3 z opłaty od pozwu 300 zł = 100 zł, 1/2 z wynagrodzenia pełnomocnika 1.800 zł = 900 zł, odpowiadająca zresztą wynagrodzeniu minimalnemu przy takiej wartości przedmiotu sporu, a także 1/3 z zaliczki na biegłego 300 zł = 100 zł, co daje łącznie 1.100 zł), a przy roszczeniu o zasądzenie od pozwanego kwoty 6.747,48 zł (gdzie powód przegrał proces w niewielkim procencie) rozliczono 2/3 kosztów sądowych i pozostałą 1/2 kosztów zastępstwa procesowego (tj. 2/3 z opłaty od pozwu 300 zł = 200 zł, 1/2 z wynagrodzenia pełnomocnika 1.800 zł = 900 zł, a także 2/3 z zaliczki na biegłego 300 zł = 200 zł, co daje łącznie 1.300 zł) (1.100 zł + 1.300 zł = 2.400 zł). O powyższym orzeczono w pkt 2 i 6 sentencji wyroku.

W taki sam sposób rozliczone zostały nieuiszczone koszty sądowe, które wyniosły łącznie 2.411,40 zł (2.411,40 zł x 40% = 723,42 zł; 2.411,40 zł – 723,42 zł = 1.687,98 zł), o czym orzeczono w pkt 3 i 7 sentencji wyroku.