Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2018r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Barbara Budzińska

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 26.01.2017r., 25.04.2017r., 01.08.2017., 3.10.2017r., 30.11.2017r.,. 04.01.2018r. 27.03.2018r., 13.04.2018r. na rozprawie sprawy:

H. Ł., syna S. i A. z domu W., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

działając w G., spowodował podanie w dniu 17 kwietnia 2009 r. nieprawdy w zeznaniu podatkowym A. Ł. (1) PIT – 36L o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2008, gdyż zajmując się sprawami gospodarczymi firmy (...), spowodował wykazanie w ww zeznaniu zawyżonych kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej a w wyniki tego stratę poniesioną z tytułu jej prowadzenia, podczas gdy w rzeczywistości przyniosła ona dochód do opodatkowania w kwocie 456.2016 zł, poprzez co spowodował uszczuplenie podatku dochodowego os osób fizycznych za 2008r. należnego od A. Ł. (1) w kwocie 86.678 zł,

- tj. o czyn z art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

1.  Oskarżonego H. Ł. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa;

2.  Na mocy art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k .koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: II K 266/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. Ł. (2) w dniu 01 marca 2001 roku zarejestrowała działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) A. Ł. (2). Przedsiębiorstwo zostało wykreślone z Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej w dniu 04 lutego 2013 r. Głównym przedmiotem działalności tego przedsiębiorstwa był skup i dalsza odsprzedaż złomu oraz rozbiórka budynków i budowli z jednoczesnym odzyskiwaniem złomu i wyrobów metalowych, a następnie ich dalsza odsprzedaż. Przedsiębiorstwo to prowadziło aktywną działalność gospodarczą oraz zatrudniało pracowników. W dniu 23 lutego 2001 roku A. Ł. (2) udzieliła swojemu synowi H. Ł. pełnomocnictwa do prowadzenia działalności gospodarczej w/w przedsiębiorstwa, w tym m. in. do zawierania wszelkich umów w zakresie prowadzonej działalności, dokonywania wszelkich czynności prawnych oraz składania oświadczeń, a także do wystawiania i odbioru faktur, składania deklaracji podatkowych i reprezentowania jej przed wszelkimi urzędami i organami władzy i innymi instytucjami. W rzeczywistości działalność gospodarczą założoną rzez A. Ł. (1) prowadził H. Ł., który dokonywał większości czynności, w tym nadzorował prace wykonywane przez pracowników, wydawał im polecenia i kierował ich pracą. Zajmował się także zatrudnianiem pracowników, organizował z nimi spotkania, wypłacał wynagrodzenia.

Dowód: pełnomocnictwo w formie aktu notarialnego udzielone H. Ł. przez A. Ł. (1) z dnia 23 lutego 2001 roku – k. 55 (akta postępowania przygotowawczego); dane z systemu (...) k. 59-65 (akta postępowania przygotowawczego); materiały i faktury przekazane przez szereg firm współpracujących z PPHU (...) – k. 201-212, 266-268, 289-312, 314 – 375, 377-387, 396-399, 404-416, 418-657, 679-685, 687-868; deklaracje podatkowe i informacje o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy – k. 21-47; zeznania świadka J. C. – k. 57 (akta sądowe), 999-999v, 955-956 (tom z protokołami przesłuchań); zeznania świadka M. M. – k. 66-67 (akta sądowe), 958-959, (...) (tom z protokołami przesłuchań); zeznania świadka A. L. – k. 67-68 (akta sądowe), 961-962, (...) (tom z protokołami przesłuchań); zeznania świadka A. H. – k. 68 (akta sądowe), 1000 (tom z protokołami przesłuchań); zeznania świadka A. S. – k. 69 (akta sądowe), (...) (tom z protokołami przesłuchań); zeznania świadka P. Ś. – k. 69-70 (akta sądowe), 998 (tom z protokołami przesłuchań); zeznania świadka A. N. – k. 120 (akta sądowe).

W dniu 17 kwietnia 2009 roku do Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. złożone zostało zeznanie PIT – 36L o wysokości osiągniętego dochodu przez A. Ł. (1) za rok 2008. Zeznanie to podpisane zostało przez A. Ł. (1). W zeznaniu tym wykazany został przychód w wysokości 6 545 272,70 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 6 684 362,10 zł oraz strata w wysokości 139 089,40 złotych. 21 października 2014 roku Urząd Kontroli Skarbowej w G. wszczął w stosunku do A. Ł. (1) postępowanie kontrolne dotyczące jej działalności gospodarczej za rok 2008. Podczas tego postępowania kontrolnego uzyskano niepełną dokumentację księgową PPUH (...). Na podstawie zebranych faktur (140 szt.) udało się ustalić przychód w wysokości 1 029 519,70 zł, zaś koszty uzyskania przychodu w wysokości 452 438,65 zł. Podczas powyższego postępowania kontrolnego pozyskano również historię transakcji na rachunkach bankowych, na podstawie których ustalono wpłaty na konto na poziomie 5 185 702,91 zł, zaś wypłaty na poziomie 3 212 355,89 zł. W wyniku rozbieżności wynikających pomiędzy zadeklarowanymi kosztami uzyskania przychodu w zeznaniu PIT 36L za 2008 rok, a tymi wynikającymi z historii wypłat z rachunków bankowych Dyrektor Urzędu Kontroli karbowej w G. wydał decyzję o określeniu zobowiązania podatkowego A. Ł. (1) za rok 2008 w wysokości 86 679 zł. Wysokość tego zobowiązania organ podatkowy oszacował na podstawie średniego stosunku kosztów do przychodów wyliczonego na podstawie danych przedstawionych przez wytypowane podmioty gospodarcze prowadzące podobny rodzaj działalności gospodarczej na tym samym terenie.

Dowód: zeznanie PIT 36L za rok 2008 – k. 21-22 (akta postępowania przygotowawczego); protokół z dnia 01 września 2015 roku z kontroli przeprowadzonej w PPHU (...) – k. 908 – 914 (akta postępowania przygotowawczego); decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. – k. 925-931 (akta postępowania przygotowawczego); materiały i faktury przekazane przez szereg firm współpracujących z PPHU (...) – k. 201-212, 266-268, 289-312, 314 – 375, 377-387, 396-399, 404-416, 418-657, 679-685, 687-868 (akta postępowania przygotowawczego).

Oskarżony H. Ł. w trakcie postępowania przed Sądem nie przyznał się do zarzucanego czynu. H. Ł. wyjaśnił, iż nie zarządzał firmą (...) i żadnych deklaracji podatkowych w imieniu tego przedsiębiorstwa nie składał. Był jedynie pracownikiem tego przedsiębiorstwa. Zajmował się sprawami BHP i do jego głównych zadań należało nadzorowanie wykonywanych prac pod kątem bezpieczeństwa oraz prawidłowości. Zarządzał pracownikami wykonującymi roboty zlecone przedsiębiorstwu (...). Posiadał pełnomocnictwo wystawione przez A. Ł. (1), które upoważniało go do prowadzenia prac, które były zlecane przedsiębiorstwu (...). Pełnomocnictwo to upoważniało go do prowadzenia większości spraw, jednakże on nie zajmował się większością spraw przedsiębiorstwa (...). A. Ł. (2) zajmowała się zarządzaniem przedsiębiorstwem. (wyjaśnienia oskarżonego H. Ł. – k. 56-57 akta sądowe)

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się na całokształcie materiału dowodowego. W szczególności na zeznaniach wszystkich świadków w sprawie a także zebranej dokumentacji w postaci deklaracji podatkowych, faktur, protokołów kontroli oraz decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków J. C., M. M., A. L., A. S. i P. Ś.. Wszyscy powyżej wymienieni świadkowie byli pracownikami przedsiębiorstwa (...). Zeznania ich potwierdzają, iż przedsiębiorstwo to było aktywnym przedsiębiorstwem zatrudniającym pracowników. Zeznania ich w dużej mierze potwierdzają także, że główną osobą prowadzącą działalność powyższego przedsiębiorstwa był H. Ł.. J. C. i A. S. wskazują, iż właścicielką była A. Ł. (2), zaś ich kierownikiem H. Ł.. Żaden z w/w świadków nie potrafił wskazać, czym dokładnie w powyższym przedsiębiorstwie zajmowała się A. Ł. (2). Zgodnie wskazywali jednak, iż pojawiała się na terenie, gdzie była prowadzona działalność przedsiębiorstwa (...) oraz w miejscach, gdzie były prowadzone prace rozbiórkowe zlecone przedsiębiorstwu (...). Jednak pojawiała się rzadko i głównie na początku działalności powyższego przedsiębiorstwa. Wszyscy mieli świadomość, iż przedsiębiorstwo to było zarejestrowane na A. Ł. (1). Jako główną osobę zarządzającą powyższym przedsiębiorstwem powyżsi pracownicy wskazywali H. Ł.. To on zajmował się zatrudnianiem pracowników, wypłatą wynagrodzeń, organizowaniem im pracy, nadzorowaniem tej pracy i wydawaniem im poleceń. Z zeznań powyższych świadków wynika, iż H. Ł. był główną osobą zarządzającą i dbającą o interesy przedsiębiorstwa (...). Jednakże z racji tego, iż byli oni szeregowymi pracownikami tegoż przedsiębiorstwa, to nie mieli wiedzy na temat dokładnej roli A. Ł. (1) w przedsiębiorstwie (...). Stąd też z powyższych zeznań nie można jednoznacznie wywnioskować, czy A. Ł. (2) była jedynie figurantem, czy też miała swój udział w prowadzeniu powyższego przedsiębiorstwa. Tym bardziej, iż powyżsi świadkowie zeznawali, iż widywali czasem A. Ł. (1) razem z H. Ł. w miejscach prowadzonych rozbiórek zleconych przedsiębiorstwu (...).

Zeznania powyższych świadków są konsekwentne, logiczne i zbieżne ze sobą. Wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają. Żadna ze stron nie podważała zeznań powyższych świadków, a brak jest jakichkolwiek okoliczności, które podważałyby wiarygodność powyższych źródeł dowodowych.

Sąd w całości dał wiarę także zeznaniom A. N.. Świadek ten był osobą organizującą przetargi przez spółkę (...), w której udział brało przedsiębiorstwo (...). Świadek ten wskazywał, iż przedsiębiorstwo to wygrało raz lub dwa razy przetargi organizowane przez spółkę (...). A. N. wskazał, iż to H. Ł. osobiście dostarczał dokumenty w imieniu przedsiębiorstwa (...) potrzebne do udziału w przetargu. Czasem były one wysyłane pocztą. Z powyższych zeznań można wywnioskować, iż H. Ł. był główną osobą prowadzącą działalność gospodarczą przedsiębiorstwa (...). Skoro składał także dokumenty przedsiębiorstwa (...) do udziału w przetargach, to wnioskować należy, iż oprócz zarządzania pracownikami tegoż przedsiębiorstwa i nadzorowaniem ich prac, zajmował się także pozyskiwaniem zleceń dla przedsiębiorstwa (...). Jednakże podobnie jak wcześniej omówieni świadkowie, A. N. wskazał, iż widywał czasem w miejscu wykonywania prac rozbiórkowych zleconych przedsiębiorstwu (...) także A. Ł. (1). Co także nie pozwala jednoznacznie określić roli A. Ł. (1) w przedsiębiorstwie (...).

Zeznania powyższego świadka są szczegółowe i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. A. N., jako pracownik innego przedsiębiorstwa i jako osoba nie związana osobiście z przedsiębiorstwem (...) nie miałby żadnych motywów i interesów, by składać zeznania obciążające, lub też na korzyść oskarżonego.

Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom A. H.. W zakresie w jakim zeznawał podczas postępowania przygotowawczego zeznania jego nie budzą żadnych wątpliwości. A. H. zeznawał wówczas zbieżnie z pozostałymi pracownikami przedsiębiorstwa (...). W zakresie w jakim zeznawał przed Sądem Sąd podszedł z pewną ostrożnością do jego zeznań. W zeznaniach złożonych przed Sądem A. H. zeznał, iż nie pamięta kto go zatrudniał i kto wydawał mu polecenia w przedsiębiorstwie (...). Dziwnym jest zdaniem Sądu, iż w trakcie postępowania przygotowawczego świadek ten potrafił opisać powyższe okoliczności, a następnie przed Sądem stwierdził, iż nic nie pamięta. Być może z racji tego, iż obecnie pracuje w przedsiębiorstwie prowadzonym przez H. Ł., mógł z obawy przed utratą zatrudnienia złożyć zeznania, które będą dla jego obecnego pracodawcy neutralne. Z drugiej jednak strony wskazał, iż ma problemy z pamięcią i miał wypadek. Stąd też możliwym jest, iż rzeczywiście powyższych okoliczności już nie pamięta. Abstrahując od powyższego A. H. podtrzymał swoje zeznania złożone podczas postępowania przygotowawczego.

Sąd w całości uwzględnił dokumentację zebraną w niniejszej sprawie w postaci pełnomocnictwa udzielonego przez A. Ł. (1) H. Ł., danych z systemu (...), materiałów i faktur przekazanych przez szereg firm współpracujących z PPHU (...), deklaracji podatkowych i informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, protokołu kontroli podatkowej PPHU (...) oraz decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G..

Dane z systemu (...) oraz materiały i faktury przekazane przez szereg firm współpracujących z PPHU (...) potwierdzają zakres działalności przedsiębiorstwa (...), datę jego założenia i zakończenia działalności. Z kolei pełnomocnictwo udzielone H. Ł. przez A. Ł. (1) potwierdza, iż H. Ł. odgrywał istotną rolę w działalności przedsiębiorstwa (...), a samo pełnomocnictwo upoważniało go do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach powyższego przedsiębiorstwa w imieniu A. Ł. (1). Posiadał on także pełnomocnictwo do sporządzania i podpisywania deklaracji i zeznań podatkowych, a także reprezentowania A. Ł. (1) przed urzędami i innymi instytucjami. Większość deklaracji podatkowych załączonych do akt niniejszego postępowania była podpisywana przez H. Ł., co zaprzecza jego wyjaśnieniom, jakoby nie wypełniał i nie podpisywał żadnych deklaracji podatkowych przedsiębiorstwa (...).

Jednak, co istotne, zebrane faktury VAT nie stanowią całkowitego odbicia transakcji gospodarczych przeprowadzonych przez przedsiębiorstwo (...). Zebrane faktury obejmują jedynie pewien wycinek transakcji gospodarczych przedmiotowego przedsiębiorstwa. Obejmują jedynie przychód w wysokości 1 029 519,70 zł oraz koszty uzyskania przychodu w wysokości 452 438,65 zł podczas, gdy przychód zadeklarowany w zeznaniu PIT 36L wyniósł 6 545 272,70 zł, a koszty uzyskania przychodu 6 684 362,10 zł. Na podstawie zebranych faktur nie można więc zweryfikować rzeczywistego osiągniętego przychodu, ani też rzeczywistych kosztów uzyskania przychodu, a w konsekwencji nie możliwym jest ocena, czy był on zawyżone, czy też nie.

Wskazać również należy, iż przedmiotową deklarację PIT 36L za rok 2008 podpisała A. Ł. (2), a nie H. Ł.. Wprawdzie z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, iż działalność gospodarczą przedsiębiorstwa (...) prowadził H. Ł.. Podpisywał także większość dokumentacji podatkowej. Jednakże to konkretne zeznanie zostało podpisane przez A. Ł. (1). Przedsiębiorstwo (...) oficjalnie także było zarejestrowane na A. Ł. (1). Jej rola w działalności tego przedsiębiorstwa nie jest do końca jasna. Prawdopodobnie była jedynie figurantem, jednakże zeznania niektórych świadków wskazujące, iż pojawiała się w miejscach działalności tegoż przedsiębiorstwa oraz jej podpis złożony na przedmiotowym zeznaniu podatkowym nie pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż to H. Ł. winien odpowiadać za treść złożonego zeznania.

Protokół kontroli przeprowadzonej w przedsiębiorstwie (...) oraz decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. potwierdzają, iż jedynym dowodem wskazującym na nieprawidłowości w zakresie zobowiązania podatkowego za rok 2008 jest historia transakcji z konta bankowego. Historia ta wskazuje, iż wpłaty na konto bankowe wynosiły w roku 2008 5 185 702,91 zł, zaś wypłaty z konta 3 212 355,89 zł. Nie jest to wystarczający dowód na potwierdzenie popełnienia czynu z art. 56 § 2 k.k.s. Historia ta bowiem może nie zawierać wszystkich zawartych transakcji przez przedsiębiorstwo (...). Nie obejmuje m. in. transakcji gotówkowych zawieranych z wyłączeniem konta bankowego. Powyższy protokół i decyzja dowodzą, iż organ podatkowy nie był w stanie precyzyjnie określić zobowiązania podatkowego przedsiębiorstwa (...) oraz jego rzeczywistych przychodów i kosztów uzyskania tego przychodu, w szczególności wysokości kosztów uzyskania przychodu o jaką został zawyżony ten w zeznaniu podatkowym. W celu ustalenia powyższych okoliczności posłużono się metodą oszacowania polegającą na wyliczeniu średniego wskaźnika stosunku kosztów do przychodów na podstawie informacji otrzymanych z innych podobnych przedsiębiorstw działających na tym samym rynku. Zastosowanie takiej metody i potraktowanie tego jako dowód w postępowaniu karnym jest niedopuszczalne, o czym Sąd wypowie się w dalszej części uzasadnienia.

Dokumentacja zebrana w pozostałym zakresie nie miała istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd nie dał co do zasady wiary wyjaśnieniom oskarżonego H. Ł. złożonym w niniejszej sprawie. Nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem w zasadzie nie odnosiły się do przedmiotowego zobowiązania podatkowego. Oskarżony wskazywał w nich jedynie na swój udział w działalności przedsiębiorstwa (...), który miał mieć jedynie charakter pracowniczy (według oskarżonego miał on pracować dla swojej matki, pod jej kierownictwem). Powyższe sprzeczne jest z zeznaniami wyżej opisanych świadków oraz z treścią udzielonego mu pełnomocnictwa oraz deklaracji podatkowych. Wynika z nich, że to głównie on zarządzał działalnością przedmiotowego przedsiębiorstwa. Zajmował się nie tylko zarządzaniem zatrudnionymi pracownikami, ale również pozyskiwaniem zleceń (udział w przetargach), jak i reprezentowaniem w/w przedsiębiorstwa przed urzędami podatkowymi (podpisy na deklaracjach i zeznaniach podatkowych). Pomimo tego przyznać trzeba, że deklaracja podatkowa PIT 36 L, w którym miała zostać podana nieprawda odnośnie kosztów uzyskania przychodu, nie została przez niego podpisana.

Powyżej ustalony stan faktyczny nie pozwolił na przypisanie H. Ł. odpowiedzialności za przestępstwo z art. 56 § 2 k.k.s.

Art. 56 § 1 i 2 k.k.s. penalizuje działanie polegające na złożeniu organowi podatkowemu deklaracji, w której podatnik podał nieprawdę lub zataił prawdę, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Przestępstwo to można popełnić jedynie umyślnie.

Odnosząc się do kwestii postawionego zarzutu w pierwszej kolejności wskazać trzeba, że opisane w zarzucie zeznanie podatkowe PIT 36L zostało podpisane przez A. Ł. (1), a nie przez H. Ł.. Sąd dostrzega fakt, iż w dużej mierze działalność gospodarcza w ramach przedsiębiorstwa (...) była prowadzona przez H. Ł.. Podpisywał on też niektóre zeznania i deklaracje podatkowe, gdyż posiadał do tego stosowne upoważnienie. Z racji tego, iż działalność gospodarcza była zarejestrowana na A. Ł. (1), a także z pewnych źródeł dowodowych wynika, iż bywała w miejscach prowadzenia działalności tegoż przedsiębiorstwa, to nie można ustalić jednoznacznie jej roli w prowadzeniu tejże działalności. Przypuszczać można, iż była jedynie figurantem, jednakże brak jest bezpośrednich dowodów, które by tę okoliczność potwierdzały. Niewątpliwie jednak podatnikiem w przedmiotowym zakresie oficjalnie A. Ł. (2) i to ona przedmiotowe zeznanie podatkowe podpisała. Stąd też zdaniem Sądu nie było podstaw (przynajmniej na podstawie tak zebranego materiału dowodowego) uznać, iż za złożone zeznanie podatkowe PIT 36L za 2008 rok odpowiada H. Ł..

Abstrahując jednak od powyższych rozważań wskazać należy, iż zdaniem Sądu oskarżyciel w niniejszej sprawie nie przedstawił wystarczających dowodów na podstawie, których można by było z całą pewnością stwierdzić, iż doszło do popełnienia zarzucanego czynu. Jak wynika z załączonego protokołu przeprowadzonej kontroli podatkowej oraz decyzji wymierzającej wysokość zobowiązania podatkowego, organowi podatkowemu nie udało się pozyskać całości, ani nawet większości faktur, czy też innych dokumentów i dowodów dokumentujących transakcje gospodarcze zawarte przez przedsiębiorstwo (...). Zebrane materiały pozwalają na odtworzenie jedynie niewielkiej części transakcji gospodarczych przeprowadzonych przez przedsiębiorstwo (...). Dokumentują przychód jedynie w kwocie 1 029 519,70 zł i koszty uzyskania przychodu w kwocie 452 438,65 zł, podczas, gdy w zeznaniu podatkowym PIT 36L wykazane zostały przychów w kwocie 6 545 272,70 zł i koszty uzyskania przychodu w kwocie 6 684 362,10 zł. Oskarżyciel nie przedstawił żadnych innych dowodów dokumentujących transakcje gospodarcze na pozostałe kwoty ani tym bardziej nie wykazał w żaden sposób, że do jakiejkolwiek transakcji nie doszło. Co istotne oskarżyciel ustalił wysokość zobowiązania podatkowego i tym samym wysokość kosztów uzyskania przychodu o jaką została zawyżona w zeznaniu podatkowym na podstawie oszacowania wynikającego ze średniej wyliczonej na podstawie danych przekazanych przez inne przedsiębiorstwa. De facto więc nie wiadomo tak naprawdę, czy koszty te zostały zawyżone przez przedsiębiorstwo (...), a jeśli tak to o jaką kwotę. Takie dane wynikają bowiem jedynie z dokumentacji potwierdzającej konkretne zdarzenia gospodarcze. Wprawdzie z historii transakcji na rachunku bankowym wynika rozbieżność pomiędzy wpłatami a wypłatami z konta, to historia taka nie odzwierciedla całości zdarzeń gospodarczych w jakich uczestniczyło przedsiębiorstwo (...).

Sąd ma na uwadze, iż w postępowaniu podatkowym (będącym rodzajem postępowania administracyjnego) dopuszczalne jest na podstawie art. 22 ordynacji podatkowej stosowania przez organ podatkowy różnych metod oszacowania w celu ustalenia wymiaru podatku dla podatnika, jeżeli nie może pozyskać ksiąg podatkowych podatnika lub dane te nie pozwalają na określenie wymiaru podatku. Jednakże taka zasada nie może być stosowana w postępowaniu karnym. Zgodnie bowiem z art. 113 § 1 k.k.s. w sprawach o przestępstwa karno-skarbowe zastosowanie mają odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z kodeksem postępowania karnego ciężar udowodnienia winy oskarżonemu w procesie karnym spoczywa na oskarżycielu. Zgodnie z art. 74 § 1 k.p.k. oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności, jak również dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Stąd też niedopuszczalnym jest skazanie oskarżonego na podstawie dowodu, który bezpośrednio nie potwierdza jego winy. Oskarżyciel oparł się bowiem jedynie na średnim stosunku kosztów do przychodów wyliczonych przez niego na podstawie danych przedstawionych przez inne przedsiębiorstwa z tej samej branży. Dane te nie odzwierciedlają więc rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i rzeczywistej sytuacji przedsiębiorstwa (...). Metoda taka, choć dopuszczalna w postępowaniu podatkowym, które jest odrębnym postępowaniem, nie może być dopuszczalna w postępowaniu karnym. Powodowałoby to bowiem naruszenie zasady wymienionej w art. 74 § 1 k.p.k. Oskarżony byłby bowiem w ten sposób ukarany za to, że nie przedstawił dowodów, które mogłyby działać na jego niekorzyść, co naruszałoby jedną z naczelnych zasad postępowania karnego, jaką jest prawo do obrony przez oskarżonego. O ile w postępowaniu podatkowym oskarżony winien dostarczyć żądane dokumenty, a w razie nie spełnienia tego obowiązku, winien liczyć się z konsekwencjami w postaci odmowy zwrotu podatku bądź też koniecznością jego dopłaty, to w postępowaniu karnym, to oskarżyciel winien pozyskać dowody, które potwierdzają winę oskarżonego. Nie można, więc w postepowaniu karnym zmuszać oskarżonego do dostarczenia określonych dowodów, czy też do przedstawiania jakichkolwiek dowodów nawet na poparcie swojej niewinności. Powyższe argumenty mają tym większe znaczenie, że postępowanie przeciwko H. Ł. było postępowaniem kontradyktoryjnym. Z uwagi n powyższe okoliczności koniecznym było uniewinnienie oskarżonego H. Ł..

W punkcie 2. wyroku Sąd kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa, zgodnie z przepisami kodeksu postępowania karnego.