Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W.

z dnia 23 października 2015 r., sygn. akt XVI GC 1508/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w całości i zasądza od Towarzystwo (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 18 793,58 zł (osiemnaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt osiem groszy) z odsetkami od kwot:

- 15 232,50 zł ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty ,

- 3 561,08 zł ustawowymi od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz ustala, że koszty procesu w całości ponosi pozwany Towarzystwo (...) spółka akcyjna w W. pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu w Sądzie Rejonowym dla
m.st. W. w W.;

2.  zasądza od Towarzystwo (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. 2 140 zł (dwa tysiące sto czterdzieści złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

XXIII Ga 94/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 października 2015 r. w sprawie XVI GC 1508/14 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. oddalił powództwo o zapłatę kwoty 18 793,58 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 15 232,50 zł od dnia 18.04.2012 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 3 561,08 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma procesowego do dnia zapłaty w sprawie (...) sp. z o.o. w W. przeciwko (...) S.A. w W., zasądził od (...) sp. z o.o. w W. kwotę 2417 zł tytułem kosztów procesu, nakazał pobrać od (...) sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa - kasa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 178 zł tytułem opłaty od pozwu, 123,61 zł tytułem wydatków i nakazał zwrócić (...) S.A. w W. z rachunku Skarbu Państwa kwotę 1000 zł tytułem zaliczki.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 30 maja 2010 r. pracownik (...) Sp. z o.o. realizował przewóz pojazdem, składającym się z ciągnika siodłowego i naczepy-cysterny marki M. o nr rej. (...). Podczas postoju na parkingu w miejscowości B. doszło do uszkodzenia pięciu płaszczy cysterny marki (...) na skutek burzy z gradem.

Naczepa w dacie szkody była własnością (...) S.A. w Ł.. (...) sp. z o.o. korzystał z naczepy na podstawie umowy leasingu zawartej z (...) S.A. Pojazd objęty był umową generalną ubezpieczenia nr (...) określała zasady zawierania i realizacji umów ubezpieczeń komunikacyjnych dotyczących Floty Samochodowej Ubezpieczającego zawartą w dniu 18 lutego 2010 r. z (...) S.A. Umowa ubezpieczenia była zawierana na podstawie deklaracji Ubezpieczającego w odniesieniu do poszczególnych pojazdów w zakresie wszystkich, bądź niektórych ryzyk, m.in. ubezpieczenia pojazdów od uszkodzeń autocasco (AC) i od kradzieży (KR) Naczepa ciężarowa marki (...)o nr rej. (...) była objęta okresem ochrony Autocasco i KR od dnia 25 maja 2010 r. do dnia 17 lutego 2011 r. (...) S.A. uwzględniała stawki za roboczogodzinę w wysokości 75,00 zł netto w odniesieniu do napraw w warsztacie Ubezpieczającego. Zakres ochrony ubezpieczenia z tytułu umowy ubezpieczenia AC obejmował odszkodowanie w razie uszkodzenia bądź całkowitego zniszczenia pojazdu wraz z wyposażeniem przyjętym do ubezpieczenia oraz utraty elementów pojazdu lub wyposażenia przyjętego do ubezpieczenia wskutek wszelkich zdarzeń niezależnych od woli Ubezpieczonego lub osoby upoważnionej do korzystania z pojazdu, z wyłączeniem szkód wymienionych w §5 „wyłączenia odpowiedzialności". Rozwiązanie umowy ubezpieczenia, o którym mowa wyżej nie następowało w przypadku, gdy przed przeniesieniem prawa własności (...) S.A. wyraziła zgodę na przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy ubezpieczenia ze zbywcy pojazdu na jego nabywcę. (...) S.A. nie była wymagana w przypadku, gdy prawo własności pojazdu przechodziło na jego dotychczasowego Użytkownika. W przypadku szkody częściowej, tj. w razie uszkodzenia pojazdu w stopniu nie kwalifikującym szkody jako szkody całkowitej, (...) S.A. ustalała wysokość odszkodowania, które obejmowało koszty naprawy pojazdu mające związek przyczynowy ze zdarzeniem objętym ochroną ubezpieczeniową. Kwota odszkodowania ustalonego przez (...)mogła uwzględniać koszty użycia zmodernizowanych części lub wymianę elementów nieuszkodzonych, jeżeli było to uzasadnione względami ekonomicznymi lub technologicznymi. Wysokość odszkodowania wyliczana była przez (...) w oparciu o sporządzaną wycenę kosztów naprawy pojazdu.

Powód wymienił pięć płaszczy naczepy marki M. i zgodnie z kalkulacją naprawy sporządzoną przez (...) sp. z o.o. naprawa powyższych uszkodzeń opiewała na kwotę 19.732,50 zł netto.

Rzeczoznawca ubezpieczyciela zweryfikował powyższą kalkulację w dniu 17 sierpnia 2011 r. do kwoty 4.5000,00 zł i w jego opinii naprawa pięciu płaszczy była możliwa w sieci firmy (...) za powyższą cenę. (...) S.A. poinformowała (...) Sp. z o.o., iż przyznała odszkodowanie za uszkodzony pojazd we wskazanej wysokości. Nie uznała wymiany płaszczy zewnętrznych cysterny, bowiem zdaniem ubezpieczyciela istniała możliwość naprawy płaszczy według technologii stosowanej w sieci firmy S- (...).

W dniu 26 kwietnia 2012 r. (...) S.A. sprzedał na rzecz powoda naczepę cysternę (...) o nr rej. (...). Pojazd został zarejestrowany po nowym numerem rejestracyjnym (...).

Pismem z dnia 22 maja 2013 r. (...) Sp. z o.o. skierował do (...) S.A. przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 15.232,50 zł tytułem naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania. (...)poinformował, iż technologia stosowana przez serwis nie pozwala na naprawę wgnieceń na poszyciu zewnętrznym cysterny, gdyż stal kwasoodporna, z której zbudowane są płaszcze, ze względu na swoją charakterystykę, nie daje się formować.

Decyzją z dnia 18 czerwca 2013 r. (...) S.A. odmówiła dopłaty odszkodowania.

Usunięcie uszkodzeń powstałych w cysternie (...) o nr rej. (...) w dniu 30 maja 2010 r. na skutek burzy z gradem powinno zostać przeprowadzone zgodnie z technologią producenta pojazdu poprzez wymianę płaszczy poszycia zewnętrznego naczepy. Nie istniała możliwość naprawy płaszczyzn cysterny bez konieczności ich wymiany. Technologię usuwania uszkodzeń powstałych podczas gradobicia, stosowane przez firmę (...) nie umożliwiały przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Koszt prawidłowej naprawy, przy uwzględnieniu postanowień ogólnych warunków umowy Autocasco wynosił 23.293,58 zł netto.

Stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów, twierdzeń stron, co do okoliczności niespornych, opinii biegłego sądowego.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia był art. 805 § 1,2 k.c, art. 709 ¹ k.c, art. 6 k.c.

Sąd Rejonowy podkreślał niezbędność posiadania przez strony legitymacji procesowej w sprawie, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa lub jego oddalenia. Wskazał, iż legitymacja procesowa jest właściwością podmiotu, w stosunku do którego sąd może rozstrzygnąć o istnieniu, albo nieistnieniu konkretnej normy prawnej przytoczonej w powództwie. Legitymacja procesowa jest więc zawsze powiązana z normami prawa materialnego. Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej, jak i biernej prowadzi natomiast do wydania wyroku oddalającego powództwo (zob. H. Pietrzykowski, Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych, Warszawa 2007, s. 112).

Umowę ubezpieczenia AC naczepy-cysterny marki (...) o nr rej. (...) zawarto w ramach umowy generalnej nr (...) z dnia 18 lutego 2010 r. pomiędzy (...) S.A. a (...) sp. z o.o. jako Ubezpieczającym. W dacie zdarzenia, tj. w dniu 30 maja 2010 r. uszkodzona cysterna stanowiła własność (...) S.A., zaś powód był użytkownikiem tegoż pojazdu na podstawie umowy leasingu z (...) S.A. Dopiero z dniem 26 kwietnia 2014 r. (...) S.A. przeniósł własność tej rzeczy na (...) Sp. z o.o.

Na treść umowy leasingu składa się m.in. uprawnienie korzystającego do odpłatnego używania przedmiotu leasingu albo jego używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, za co leasingobiorca musi płacić finansującemu wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie. W wypadku szkody skutkującej uszkodzeniem pojazdu będącego przedmiotem leasingu naruszane są interesy majątkowe właściciela rzeczy, którym jest finansujący, jego rzecz traci na wartości wskutek uszkodzenia, zaś korzystający traci możliwość korzystania z tej rzeczy. Poszkodowanym w odniesieniu do koszów naprawy pojazdu jest właściciel przedmiotu leasingu (leasingodawca), a nie korzystający z niej (leasingobiorca).

(...) sp. z o.o. podpisując z (...) S.A. umowę generalną z dnia 18 lutego 2010 r. działał w imieniu własnym, na rzecz (...) S.A. (...) S.A. w powyższej dacie był właścicielem pojazdu, zaś powód jedynie użytkownikiem na podstawie umowy leasingu. Umowa ubezpieczenia majątkowego typu autocasco, której przedmiotem był pojazd należący do (...) S.A. marki (...), łączyła faktycznie (...) S.A. i (...) S.A. Zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń i sposób określenia wysokości odszkodowania wynikał także z treści umowy autocasco łączącej powyższe strony. Zgodnie bowiem z OWU AC/KR, stanowiącymi integralną część umowy generalnej nr (...), Ubezpieczający, tj. (...) sp. z o.o. mógł zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek, zaś Ubezpieczonym była osoba, na rachunek której zawarto umowę ubezpieczenia i w rozumieniu OWU AC/KR osobą tą był właściciel pojazdu, tj. (...) S.A. Odszkodowanie zgodnie z niniejszą umową było wypłacane Ubezpieczonemu bądź osobie przez niego upoważnionej. Wypłata odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu nastąpiła na rachunek bankowy właściciela pojazdu.

(...) sp. z o.o. nie posiadał w niniejszej sprawie legitymacji procesowej czynnej i nie mógł domagać się skutecznie zapłaty odszkodowania z zawartej ze stroną pozwaną umowy ubezpieczenia. W dniu 26 kwietnia 2014 r. pojazd został sprzedany przez (...) S.A. na rzecz (...) sp. z o.o. Przeniesienie własności rzeczy na podstawie art. 155 k.c, nie oznacza automatycznego przeniesienia wierzytelności odszkodowawczej. Powód, nabywając pojazd w drodze umowy sprzedaży od leasingodawcy, nie wykazał, że takie przeniesienie wierzytelności odszkodowawczej z leasingodawcy na rzecz leasingobiorcy, w stosunku do (...) S.A. nastąpiło. Powód nie udowodnił, aby istniało oświadczenie woli skutkujące przeniesieniem wierzytelności na (...) sp. z o.o. Jak wynika bowiem z art. 509 k.c, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. (...) sp. z o.o. nie posiadała legitymacji czynnej procesowej i nie służy mu prawo domagania się przed sądem realizacji roszczeń z umowy ubezpieczenia AC.

Brak legitymacji procesowej skutkował oddaleniem powództwa. Sąd Rejonowy nie prowadził rozważań dotyczących zasadności żądania i wysokości roszczenia powoda.

Kosztami postępowania 2417 zł Sąd obciążył powoda, zgodnie z treścią art. 98 k.p.c, zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu. O pozostałych kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 113 ust. 1, 80, 83, 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od wyroku wywiódł powód (...) sp. z o.o. w W. zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił wyrokowi naruszenie prawa procesowego:

1)  art. 503 § 1 k.p.c. poprzez uwzględnienie przez Sąd spóźnionego zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda, zgłoszonego przez pełnomocnika pozwanego dopiero na rozprawie w dniu 13.10.2015 r., podczas gdy zgodnie z treścią art. 503 § 1 k.p.c. to w sprzeciwie z dnia 22.04.2014 r. od nakazu pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz zapłaty w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody,

2)  art. 210 § 2 k.p.c. poprzez uniemożliwienie stronie powodowej ustosunkowania się do zarzutu pozwanego co do braku legitymacji procesowej czynnej powoda podniesionego na rozprawie w dniu 13.10.2015 r. i zamknięcia rozprawy w tym dniu, podczas gdy powód nie był obecny na rozprawie, a pozwany wcześniej nie kwestionował legitymacji czynnej powoda,

3)  naruszenie zasady kontradyktoryjności procesu, tj. art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. poprzez pozbawienie powoda możliwości przedstawienia przeciwdowodu w postępowaniu sądowym na okoliczność posiadania przez powoda legitymacji procesowej czynnej i błędne uznanie, że powód zaniechał udowodnienia tego faktu poprzez przedstawienie dowodu przeciwnego.

Na podstawie art. 381 k.p.c. powód wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentu umowy cesji wierzytelności z dnia 17.11.2015 r. zawartej pomiędzy (...) S.A. w Ł. (następcę (...) S.A.) a (...) Sp. z o.o. na okoliczność przelewu na powoda wierzytelności odszkodowawczej z tytułu szkody z dnia 30.05.2010 r. w pojeździe (...).

Skarżący wniósł o zmianę wyroku, po przeprowadzeniu uzupełniającego postępowania dowodowego i uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenia kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach instancji odwoławczej.

W uzasadnieniu apelacji powód wywodził, iż orzeczenie Sądu Rejonowego jest nieprawidłowe Zarzucił uchybienia procesowe mające wpływ na wynik sprawy, sprowadzające się do kwestii uniemożliwienia powodowi odniesienia się do zgłoszonego przez pozwanego zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej i przedstawienia dowodu przeciwnego na tę okoliczność. Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty i legitymacja procesowa nie budziła wątpliwości Sądu Rejonowego. Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. Wymogi określone w art. 503 § 1 k.p.c. obligują pozwaną do przedstawienia w sprzeciwie wszelkich okoliczności faktycznych i dowodów na ich potwierdzenie, powołania wszelkich zarzutów formalnych, merytorycznych oraz dowodów na ich poparcie, pod rygorem prekluzji dowodowej. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie zgłosiła zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej. Zarzuty i twierdzenia sprowadzały

się do kwestionowania wysokości roszczenia powoda i powoływanej w sprawie prywatnej opinii rzeczoznawcy.

Zgłoszony na rozprawie przed jej zamknięciem zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po raz pierwszy nie uprawniał Sądu I instancji do podzielenia w całości twierdzenia strony pozwanej, bez uprzedniego umożliwienia powodowi ustosunkowania się do tego zarzutu. Powód nie miał możliwości wypowiedzenia się do twierdzenia strony przeciwnej na rozprawie, z uwagi na swoją nieobecność. Każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych, (art. 210 § 2 k.p.c.) Jeśli strona zaniechałaby tego obowiązku procesowego, Sąd mając na uwadze wynik całej rozprawy, mógłby uznać ten fakt za przyznany. Strona powodowa została pozbawiona możliwości zaprzeczenia zarzutowi pozwanego, co nie może to wywołać skutków procesowych wymienionych w art. 230 k.p.c. W zaistniałej sprawie w skutek uniemożliwienia odniesienia się powoda do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej, została również naruszona zasada kontradyktoryjności oraz pozbawiono powoda obrony swoich praw.

Powyższe uzasadniało przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z umowy cesji z dnia 17.11.2015 r. zawartej pomiędzy leasingodawcą (...) S.A. (poprzednio (...) S.A.), potwierdzającego uprawnienie powoda do dochodzenia odszkodowania od pozwanego z tytułu szkody z dnia 30.05.2010 r. Konieczność powołania ww. dowodu zaistniała dopiero z momentem zakwestionowania przez pozwanego istnienia legitymacji czynnej powoda. Możliwość zawnioskowania tego dowodu stała się aktualna dopiero w postępowaniu apelacyjnym.

Odpowiedź na apelację złożyła pozwana (...) S.A., wnosząc o oddalenie apelacji i zasądzenie od przeciwnika zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Ubezpieczyciel ocenił zarzuty apelacji jako niezasadne. Kwestia legitymacji procesowej winna była być wykazana przez powoda w procesie przed Sadem I instancji. Nieobecność na rozprawie pełnomocnika, kiedy zarzut był zgłoszony przez pozwaną, sprowadza na powoda negatywne skutki prawne. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wywiódł trafne wnioski. Odszkodowanie winno być wypłacone właścicielowi pojazdu (...) S.A. Nie została naruszona zasada kontradyktoryjności. Powód nie stawiając się na rozprawę sam pozbawił się możliwości obrony swoich praw. Rozszerzenie żądania przez powoda sprzeciwia się zasadzie, by odszkodowanie nie mogło przekroczyć wysokości szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, podnoszone w treści apelacji zarzuty skutkować muszą zmianą zaskarżonego wyroku.

Zasadnie skarżący podnosi naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść wyroku. W szczególności art. 503 § 1 k.p.c. przez uwzględnienie przez Sąd spóźnionego zarzutu pozwanej braku legitymacji procesowej czynnej, zgłoszonego na rozprawie w dniu 13.10.2015 r. Pozwana powinna przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody, w sprzeciwie. Pełnomocnik pozwanej nie wskazał dlaczego zgłosił zarzut braku legitymacji czynnej dopiero na rozprawie, nie wcześniej.

Zarzut zgłoszony na rozprawie bezpośrednio przed jej zamknięciem, był spóźniony, podlegał prekluzji. Sąd I instancji winien był go pominąć. Jakkolwiek, nie zwalniało to Sądu I instancji w poczynieniu ustaleń, czy legitymacja procesowa stronom przysługuje. Prawo do zaspokojenia roszczenia w procesie powód wywodził ze stosunku prawnego umowy ubezpieczenia, którą zawarł jako ubezpieczający rzecz ruchomą (leasingobiorca) na rzecz osoby trzeciej (leasingodawca), zaś upoważnionym do żądania wypłaty ubezpieczenia od pozwanego był ubezpieczony, czyli właściciel pojazdu (leasingodawca). Umowa cesji wskazywała przejście roszczeń (...) S.A. na powoda.

Strona powodowa została pozbawiona możliwości ustosunkowania się do zarzutu pozwanego, co, jak słusznie twierdzi skarżący, nie może wywołać skutków procesowych wymienionych w art. 230 k.p.c. i przyjęcia okoliczności za przyznane, przy braku wypowiedzi się na ten temat przez stronę, która o zgłoszonym zarzucie nie wiedziała.

Brak w zakresie legitymacji procesowej został uzupełniony w postępowaniu apelacyjnym. Powód przedłożył dokument umowy cesji wierzytelności z dnia 17.11.2015 r., zawartej pomiędzy (...) S.A. w Ł. (poprzednio (...) S.A.) a (...) Sp. z o.o. na okoliczność przelewu na powoda wierzytelności odszkodowawczej z tytułu szkody z dnia 30.05.2010 r. w pojeździe (...) o numerze rejestracyjnym (...). W świetle art. 381 k.p.c. Sąd II instancji, przy rozpoznawaniu zarzutów apelacji, dowód z dokumentu przeprowadził na rozprawie, uznając, iż potrzeba powołania tego dowodu wynikła przed Sądem odwoławczym.

Pozostałe zarzuty z apelacji Sąd Okręgowy uznał za nieistotne i niemające wpływu na treść rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego.

Uzupełnienie braku w zakresie legitymacji czynnej, dało Sądowi Okręgowemu możliwość wydania orzeczenia reformatoryjnego, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c, czyli zmiany wyroku i orzeczenia co do istoty sprawy.

Sąd Okręgowy stwierdza, iż Sąd I instancji poczynił trafne ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy poczytuje za własne w zakresie przebiegu i skutków zdarzenia, powstałej szkody, związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem z szkodą, a także wysokości szkody. Sąd I instancji nie przekroczył ram swobodnej oceny dowodów i nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy nie przeprowadził rozważań w zakresie zasadności żądania powoda, przeprowadzi to zatem Sąd II instancji, w ramach ustawowych uprawnień.

Zgodnie z art. 415 k.c w zw. z art. 361 § 1 k.c w zw. z art. 363 § 1 k.c w zw. z art. 6 k.c powód, w postępowaniu sądowym, którego przedmiotem jest roszczenie odszkodowawcze, znajdujące oparcie prawne w art. 805 § 1 k.c, oparcie faktyczne w umowie odpowiedzialności AC, obowiązany jest wykazać przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, jak zdarzenie wywołujące szkodę, szkodę, jej wysokość i związek przyczynowy między tymi elementami i obowiązkowi temu powód sprostał. Powód przedstawił dokumenty wskazujące wysokość szkody - kalkulację szkody, dokumenty wskazujące na powstanie szkody. Powód nie jest zobowiązany do wykazywania, czy doszło do faktycznego naprawienia szkody w pojeździe. Obowiązek taki nie wynika z przytoczonych przepisów dotyczących szkody i sposobu jej naprawienia. W sprawie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność sposobu naprawy uszkodzeń cysterny i wartości naprawy.

Sąd Okręgowy w oparciu o materiał dowodowy, w szczególności pisemną opinię biegłego, orzekając co do istoty sprawy, ustalił wysokość szkody w pojeździe powoda w kwocie 23293,58 zł. Za zasadną Sąd uznał naprawę powierzchni naczepy pojazdu poprzez wymianę na nowe płaszczy cysterny. Jest to zgodne z zaleceniami naprawy ustalonymi przez producenta. Sąd nie podziela stanowiska pozwanej, iż celowym jest inny sposób naprawy płaszczy, wykonanych z blachy kwasowej, z uwagi na warunki fizyczne tego materiału. O niecelowości innego sposobu naprawy, niż wymiana zniszczonych płaszczy, wypowiedział się podmiot zajmujący się naprawą tego rodzaju uszkodzeń SPlus.

Sąd odwoławczy ocenił opinię biegłego jako wiarygodną. Analiza uszkodzeń cysterny i sposobów jej naprawy była bardzo szczegółowa i merytoryczna. Biegły przedstawił logiczny, pełny wywód, rzeczowe wnioski opinii, uzasadnił zajęte stanowisko.

Sąd Okręgowy uważa, odnosząc się do zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela, iż postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o sposobie naprawy powierzchni cysterny w sposób wskazany przez producenta i opisany przez biegłego, realizując zasadę pełnego odszkodowania w celu przywrócenia stanu pojazdu uszkodzonego sprzed szkody, poprzez wypłatę kwoty odszkodowania.

Wysokość roszczenia powoda została wykazana dokumentami w postaci kalkulacji naprawy, opinią biegłego. Powód dochodził różnicy pomiędzy kwotą stanowiącą rzeczywiste koszty naprawy cysterny 23293,58 zł, a kwotą wypłaconą przez pozwaną na etapie postępowania likwidacyjnego 4500 zł. Powód, zgodnie z uprawnieniem z art. 193 k.p.c. dokonał rozszerzenia kwoty żądania do 18793,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 3561,08 zł. Czynność procesowa rozszerzenia żądania jest dopuszczalna i nie stanowi, jak twierdziła pozwana, naruszenia art. 824 ¹ k.c. Rzeczywista wysokość szkody wynosi 23293,58 zł.

Wyrok zaskarżony apelacją podlegał zmianie w całości i Sąd orzekł co do istoty sprawy, zgodnie z treścią art. 386 § 1 k.p.c, uwzględniając powództwo i zasądzając na rzecz powoda od pozwanego kwotę 18793,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 15232,50 zł od dnia 18 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, 3561,08 zł od dnia 01 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwotę 2140 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, pozostawiając rozstrzygnięcie szczegółowe w zakresie rozliczenia kosztów procesu referendarzowi sądowemu.

O odsetkach Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd II instancji zasądził odsetki od daty wymagalności poszczególnych kwot do dnia zapłaty.

O kosztach Sąd II instancji wyrokował w oparciu o treść art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu. Na żądanie strony wygrywającej Sąd Okręgowy zasądził za II instancję 1200 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 940 zł opłaty od apelacji.