Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2017roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Karolina Celek

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2017 roku w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa J. Ł.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę kwoty 3.282,31 zł

I. zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. Ł. kwotę 2.988,87 (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt osiem 87/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 2.205,36 zł od dnia 05 lipca 2014 roku do dnia zapłaty;

- 783,51 zł od dnia 08 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. Ł. kwotę 1.969,80 (jeden tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt dziewięć 80/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. nakazuje zwrócić powodowi J. Ł. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. kwotę 354,73 (trzysta pięćdziesiąt cztery 73/100) złotych tytułem pozostałej niewykorzystanej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego, po potrąceniu należnych od powoda wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w wysokości 56,24 (pięćdziesiąt sześć 24/100) złotych;

V. nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. kwotę 572,74 (pięćset siedemdziesiąt dwa 74/100) złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt XVI GC 3164/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 sierpnia 2014r. (data prezentaty) powód J. Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 3.282,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 05 lipca 2014r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzi zapłaty kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz kosztów najmu pojazdu zastępczego, które to koszty pozwany, jako ubezpieczyciel sprawcy szkody komunikacyjnej zaistniałej w dniu 04 czerwca 2014 r. powinien zapłacić poszkodowanemu w ramach odszkodowania. Poszkodowany dokonał na rzecz powoda cesji przysługującej mu względem pozwanego wierzytelności odszkodowawczej. Powód wskazał, iż koszty restytucji pojazdu wyniosły 8.668,52 zł brutto, wynajmu pojazdu zastępczego 1.794,78 zł brutto. Pozwany wypłacił odszkodowanie jedynie w części tj. w wysokości 5.386,21 zł, z czego 4.464,94 zł tytułem kosztów naprawy, zaś 921,27 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego. (pozew k. 2-4).

W dniu 23 września 2014r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 21).

W dniu 13 października (data nadania w urzędzie pocztowym) pozwany złożył odpowiedź na pozew wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za skutki kolizji z dnia 04 czerwca 2014r. Pozwany zakwestionował natomiast wartość części zamiennych użytych do naprawy pojazdu oraz zastosowaną przez powoda stawkę za najem pojazdu zastępczego. Pozwany zapłacił 4.464,94 zł tytułem kosztów naprawy, wskazując, iż powód nie wykazał wymiany części zamiennych oraz nie przeprowadził oględzin poprawczych. Zapłacił również kwotę 921,27 zł tytułem zwrotu kosztów za najem pojazdu zastępczego uwzględniając zastosowany przez powoda czas najmu – 7 dni, po zredukowanej stawce 107 zł netto (131,61 zł brutto) doba. Stawka powoda wynosiła 198 zł netto (222,35 zł brutto) doba.

W dalszych pisma strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 czerwca 2014r. K. Z., ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności OC sprawcy szkody w (...) S.A. w S., kierując pojazdem marki N. (...) o nr rej. (...) 20, na parkingu przed blokiem mieszkalnym przy ul. (...) w S., wykonując manewr cofania, uderzył w pojazd marki T. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność E. B. ( okoliczności bezsporne, ponadto oświadczenie k.9, zeznania świadka E. B. k. ). Tego samego dnia poszkodowany zgłosił szkodę w pozwanym towarzystwie (bezsporne).W pojeździe T. (...) uległy uszkodzeniu drzwi prawe przednie i tyle. W tych ostatnich uszkodzeniu uległo poszycie drzwi. Zakres naprawy obejmował wymianę drzwi przednich prawych, wymianę poszycia drzwi tylnych prawych, lakierowanie błotników przedniego i tylnego. ( dowód: faktura k. 13, opinia biegowego A. N. k. 271 i nast., Ocena techniczna, dokumentacja fotograficzna k. 131-138, k. 277 i nast). Pojazd był naprawiany w warsztacie samochodowym prowadzonym przez J. Ł. pod firmą (...), ul. 3-go maja 66 I.. Pojazd przebywał w serwisie 7 dni. (bezsporne).

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń w pojeździe marki T. (...) o nr rej. (...) wynosił 5.423,01 zł netto, tj. 6.670,30 zł brutto z uwzględnieniem: cen nowych części zamiennych w postaci drzwi przednich prawych, klamek, folii, zestawów mocujących drzwi, poszycia drzwi tylnych prawych, zatrzasków, ochrony ściany bocznej oraz stawek za roboczogodzinę. Nie stwierdzono wcześniejszych uszkodzeń wymienianych części zamiennych. Było to części fabrycznie nowe. Brak było natomiast podstaw do uwzględnienia w kosztach naprawy pojazdu wymiany zestawów mocujących zderzaki i błotnik przedni. Rynkowe stawki na roboczogodzinę pracy serwisu nieautoryzowanego w czerwcu 2014 roku wynosiły od 85 do140 zł netto za 1 rbh ( dowód: opinia biegłego A. N. k. 268-274, zeznania świadka E. B. k. 372-373).

W dniu 06 czerwca 2014r. J. Ł. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą C. (...) zawarł z E. B. umowę najmu której przedmiotem był najem pojazdu zastępczego R. (...) o nr rej. (...) na czas naprawy pojazdu T. (...) o nr rej. (...). Strony ustaliły stawkę czynszu najmu na kwotę 198 netto za dobę. (bezsporne, umowa k. 12-: umowa najmu k. 11). Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego na czas naprawy pojazdu uszkodzonego, tj. przez 7 dni. Zwrot pojazdu zastępczego nastąpił w dniu 13 czerwca 2014 roku ( bezsporne, harmonogram prac warsztatu k. 14).

W dniu 30 lipca 2014r. E. B. jako cedent zawarli z J. Ł. jako cesjonariuszem umowę cesji wierzytelności na podstawie której poszkodowany przelał na cesjonariusza wierzytelność wynikającą z likwidacji szkody komunikacyjnej samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) z dnia 04 czerwca 2014r. przysługującą mu od (...) S.A. w S. ( bezsporne, umowa cesji k. 18).

W dniu 01 lipca 2014 roku J. Ł. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.668,52 zł brutto, na którą to kwotę składały się: 6.873,73 zł brutto za naprawę pojazdu oraz 1.704,78 zł brutto za 7 dni wynajmu pojazdu zastępczego po stawce 198 zł netto – 243,54 zł brutto. (bezsporne, faktura k. 13). W dniu 07 lipca 2014 roku (...) S.A. w S. dysponowało już przedmiotowa fakturą i poinformowało, że jej weryfikacja nastąpi po przeprowadzeniu oględzin ponaprawczych (mail k.54).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. w S. przyznało poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu:

- kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w wysokości 921,27 zł brutto, za 7 dni najmu pojazdu zastępczego po zweryfikowanej do 107 netto (131,61 zł brutto) stawce;

- kosztów naprawy w wysokości 4.464,94 zł brutto, łącznie 5.386,21 zł. (bezsporne, decyzje k. 58-60, zweryfikowana faktura k. 57).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Autentyczność złożonych dokumentów nie była kwestionowana. Dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., a Sąd stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Wobec rozbieżności stanowiska stron co do zakresu i rozmiaru szkody w pojeździe T. (...) o nr rej. (...) oraz ustalenia rynkowej stawiki najmu pojazdu zastepczego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, techniki samochodowej i motoryzacji. Dopuszczając ten dowód Sąd stanął na stanowisku, iż w zakresie tezy dowodowej wymagana jest wiedza specjalistyczna, a dowód ten jest konieczny do zakończenia niniejszego postępowania.

W przedmiotowej sprawie opinię sporządził biegły S. G. oraz A. N.. Opinia S. G. nie stała się podstawą ustaleń faktycznych niniejszego postępowania. Choć biegły ustalił zarówno uzasadniony koszt naprawy, jak i stawki za najem pojazdu zastępczego, nie potrafił wyjaśnić powodów zastosowania innych niż powód parametrów w kosztorysie naprawy. Nie uzasadnił i nie odpowiedział na zastrzeżenia powoda zgłaszane do kolejnych zlecanych pisemnych opinii uzupełniających. Biegły powoływał się na postanowienie Sądu, które w jego przekonaniu nie zawiera podstawy obowiązku odpowiedzi na pytania i uwagi powoda. Biegły uchylił się od odpowiedzi na pytania zadane przez powoda i Sąd w kolejnych pismach procesowych oraz postanowieniach uzupełniających dopuszczony dowód z pisemnej opinii biegłego (k. 216). Pomimo powyższego biegły nie odniósł się tak do dokumentów zaoferowanych przez powoda jak i pozwanego, oraz nie podjął się ich weryfikacji. Biegły przedstawił własne wyliczenia uzasadnionych – jego zdaniem kosztów naprawy pojazdy T. (...), jednakże bez uzasadnienia. Nie potrafił uargumentować swoich wyliczeń w oparciu o zaoferowany w sprawie materiał dowodowy.

Wobec zakwestionowania tak sporządzonej opinii przez powoda, Sąd zdecydował o dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego – A. N.. Opinia okazała się jasna, pełna, rzetelna i wyczerpująca. Przez to stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. W oparciu o zaprezentowany materiał dowodowy, w tym oględziny pojazdu uszkodzonego, ustalił uzasadniony koszt jego naprawy przy uwzględnieniu stanu sprzed szkody. Biegły uzasadnił swoje wyliczenia, również odnosząc się do zaprezentowanego przez strony materiału dowodowego. Wskazał jakie pozycje w przedstawionych przez strony kalkulacjach naprawy są zasadne, jakie nie i dlaczego. Uzasadnił również koszt zastosowania oryginalnych części zamiennych oraz stawki za roboczogodzinę naprawy. Wskazał, iż z punktu widzenia wyliczenia wysokości odszkodowania ma znaczenie rodzaj zamontowanych wcześniej części zamiennych. Skoro były to części oryginalne, fabryczne od producenta, zasadne jest zamontowanie właśnie takich części. Nie ma przy tym znaczenia okoliczności, iż faktycznie zamontowano części używane. Odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów naprawy pojazdu, ma za zadanie rekompensatę szkody poprzez zapłatę kwoty stanowiącej równowartość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku kiedy pojazd ma zamontowane fabrycznie nowe, oryginalne części zamienne. Faktyczna tańsza naprawa z zastosowaniem części używanych, nie wpływa na wysokość należnego odszkodowania. Stąd nie ma praktycznego znaczenia okoliczność jakie części były faktycznie użyte do naprawy. W tym też zakresie wiarygodne są zeznania poszkodowanego E. B., który potwierdził tak posiadanie pierwotnie w pojeździe nowych części, jaki i naprawę pojazdu częściami oryginalnymi. Podczas oględzin biegły mógł podejrzewać naprawę przy użyciu części nieoryginalnych lub naprawę tych elementów, bowiem (jak wynika z zeznań świadka), samochód w niedługim czasie miał kolejną kolizję. Uszkodzeniu, jak w przypadku pierwszej kolizji ulegał prawa strona pojazdu. Świadek naprawił pojazd na swój koszt. Nie wymieniał elementów pojazdu na nowe, z uwagi na znaczne koszty. Powyższe nie zmienia ustaleń w zakresie sposobu liczenia odszkodowania za szkodę z ubezpieczenia obowiązkowego OC sprawcy szkody. W pozostałym zakresie wyczerpująca była również opinia biegłego na okoliczność stawek za najem pojazdu zastępczego oraz roboczogodzin naprawy pojazdu. Sąd mając na uwadze, iż zadaniem biegłego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy, ustalił zakres uszkodzeń T. (...) o nr rej. (...). powstałych na skutek kolizji z dnia 04 czerwca 2014r., wysokość szkody, oraz uzasadniony czas naprawy w oparciu o opinię A. N. jako szczegółową i wnikliwą. W ocenie Sądu opinia biegłego ma charakter kompletny, jest całościowa a także rzetelna. W związku z tym Sąd uznał ją wiarygodną oraz przydatną do ustalenia okoliczności, dla których dowód ten został dopuszczony. Ponadto strony nie kwestionowały wniosków płynących z opinii biegłego.

Zeznania świadka E. B. korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzony w sprawie, w szczególności, okolicznościami zdarzenia, rodzajem uszkodzeń, rodzajem użytych do naprawy części zamiennych oraz zaistnieniem kolejnej kolizji niedługo po zdarzeniu z dnia 04 czerwca 2014 roku. Świadek nie przypominał sobie żadnych okoliczności związanych z zaoferowaniem przez pozwanego możliwości wynajmu pojazdu zastępczego. Świadek skorzystał z oferty powoda. Wynajął pojazd na czas naprawy, 7 dni za stawkę 198 zł netto/doba.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwany kwestionował jedynie rodzaj i wartość zamontowanych części zamiennych oraz zastosowaną przez powoda stawkę za najem pojazdu zastępczego. Powyższe było zatem przedmiotem ustaleń Sądu. Ponadto wskazać należy, iż niezasadne są ustalenia powoda co do wysokości poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Na fakturze widnieje kwota 1.704,78 zł, podczas gdy powód wskazuje na kwotę wyższą 1.794,78 zł. Ostatnią z tych kwot bierze za podstawę wyliczenia pozostałej do zapłaty części odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Pozwany uiścił kwotę 921,27 zł brutto. Zatem powód może się domagać różnicy w wysokości maksymalnej 783,51 zł, nie zaś jak wskazuje pozwie k. 3 – 873,51 zł. Jest to omyłka rachunkowa na kwotę 90 zł, która a limine nie może być skutecznie dochodzona pozwem. Na kwotę 1.794,78 zł nie opiewała kwota odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

S ąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej uznać należy za uzasadnione w części tj. co do kwoty 2.988,87 zł.

Na wstępie należy podkreślić, iż strony nie kwestionowały stanu faktycznego w niniejszej sprawie w zakresie okoliczności kolizji oraz odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. w S.. co do zasady za skutki zdarzenia, nie było też sporne, że osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego spowodowała uszkodzenie samochodu marki T. (...). W takiej sytuacji Sąd zaniechał szczegółowego badania tych okoliczności, gdyż nie budzą one wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy (art. 229 k.p.c.).

W ramach niniejszego procesu strona powodowa dochodziła nabytego w drodze umowy cesji odszkodowania za szkodę powstałą w związku z kolizją z dnia 04 czerwca 2014r. w łącznej wysokości 3.282,31 zł na która składały się niepokryte dotychczas przez pozwanego koszty naprawy uszkodzonego pojazdu w wysokości 2.408,79 zł oraz koszty najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1.704,78 zł.

Pozwany zaś podnosił, iż w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powodowi kwotę 5.386,21 zł, z czego 4.464,94 zł brutto tytułem kosztów naprawy oraz 921,27 zł brutto, za 7 dni najmu pojazdu zastępczego po zweryfikowanej do 107 netto (131,61 zł brutto) stawce. Pozwany zakwestionował konieczność zapłaty odszkodowania za naprawę pojazdu w pozostałej wysokości oraz za pojazd zastępczy z uwagi na zastosowaną przez powoda stawkę.

Pozwany nie kwestionował natomiast skuteczności zawarcia przez strony umowy najmu oraz cesji wierzytelności. Ich ważność nie budziła wątpliwości Sądu. W ocenie Sądu powód wykazał zawarcie ważnej umowy cesji w rozumieniu art. 509 § 1 k.c., z której swoje roszczenie wobec pozwanego wywodził, w tym zakresie powołując się na dokument prywatny w postaci umowy o przelew wierzytelności. Prawdziwość dokumentów nie była kwestionowana przez pozwanego, a zatem należy przyjąć, iż osoby, które dokument ten podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.). Umowa została zawarta przez uprawnione do tego podmioty, co pozostawało poza sporem. Umowę przelewu wierzytelności była umową skuteczną, albowiem zbywana wierzytelność została nie tylko sprecyzowana w umowie cesji, ale była również oznaczalna na podstawie analizy stosunku obligacyjnego, z którego wynikała - w umowie bowiem wskazano stosunek prawny będący podstawą zbywanej wierzytelności, jego zakres i przedmiot oraz osobę dłużnika.

Umowę najmu pojazdu zastępczego stanowiącą podstawę dla roszczenia powoda zgłoszonego w niniejszym postępowaniu w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego, również należało uznać za ważną. Umowa najmu określała elementy przedmiotowo istotne w świetle art. 659 § 1 k.c., a więc przedmiot najmu i czynsz najmu. Czynsz najmu został wskazany bezpośrednio w umowie. Tym samym brak było jakichkolwiek podstaw dla kwestionowania ważności ww. umowy, zwłaszcza iż została ona wykonana przez wynajmującego, albowiem samochód zastępczy został poszkodowanym wydany do używania i następnie – po wykorzystaniu – zwrócony, czego pozwany również nie kwestionował. Świadczenie najemcy zostało natomiast spełnione nie poprzez zapłatę czynszu najmu, lecz poprzez dokonanie skutecznej cesji przysługującej mu wobec ubezpieczyciela wierzytelności, co również stanowi formę zapłaty.

Uwzględniając zatem ważność i skuteczność zawartej umowy cesji oraz najmu, należało ocenić roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości.

Zgodnie art. 436 § 2 k.c. odpowiedzialność posiadaczy samoistnych pojazdów mechanicznych opiera się na zasadach ogólnych. Na powodzie spoczywał zatem obowiązek udowodnienia winy sprawcy szkody (art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.) oraz ciężar wykazania wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej tj. zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody i jej wysokości, jak również związku przyczynowego pomiędzy rzeczonym zdarzeniem a zaistniałą szkodą.

W przedmiotowej sprawie roszczenie skierowane jest do ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej. Zgodnie zaś z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa. Zakres zaś świadczeń ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003, nr 123, poz. 1152 z późn. zm.). W myśl tego przepisu odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przepis ten odsyła więc do ogólnych zasad prawa cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Regułą jest zatem zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Naprawienie szkody, według wyboru poszkodowanego, polega bądź na przywróceniu stanu poprzedniego, bądź na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Według art. 361 § 2 k.c., szkoda polega albo na stracie, którą poniósł poszkodowany (damnum emergens), albo pozbawieniu go korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans), gdzie pod pojęciem straty rozumie się pomniejszenie majątku poszkodowanego polegające na uszczupleniu aktywów (np. zniszczenie, utrata lub uszkodzenie określonych składników majątkowych albo obniżenie ich wartości), albo na przybyciu pasywów (np. powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie). Natomiast szkoda związana z utraconymi korzyściami ma zawsze charakter hipotetyczny i z reguły występuje obok rzeczywiście poniesionej straty.

Uwzględniając powyższe wskazówki teoretyczne powód winien wykazać, że w jego majątku nastąpił uszczerbek chociażby w jednej z wyżej wymienionych postaci czemu powód zdaniem Sądu sprostał.

Podnieść należy, że poniesione koszt doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed daty zdarzenia stanowią stratę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., zaś w odniesieniu do kosztów najmu pojazdu zastępczego mamy do czynienia z dwoma rodzajami szkody. Pierwsza z nich to szkoda o charakterze niepieniężnym wyrażająca się w braku możliwości korzystania z pojazdu zastępczego. Druga to szkoda o charakterze pieniężnym, polegająca na poniesieniu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

O ile w niniejszej sprawie bezsporna była wina K. Z. (sprawca kolizji), zaistnienie zdarzenia oraz powstanie szkody, to jednak pozwany zakwestionował konieczność zastosowania oryginalnych części zamiennych oraz wartość tych części zamiennych. Tym samym kwestionował wysokość ustalonej szkody.

Przedmiotem, zatem postępowania dowodowego w niniejszej sprawie było ustalenie jakie uszkodzenia były wynikiem uderzenia pojazdu T. (...) o nr rej. (...) oraz jaki był zakres prac koniecznych do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Odpowiedzi na powyższe okoliczności w sposób jasny dostarczyła ostatecznie przeprowadzona w trakcie postępowania opinia biegłego sądowego A. N., sporządzającego ekspertyzę na zlecenie Sądu. Sąd uznał opinię sporządzoną w niniejszej sprawie przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego jako opracowaną w sposób prawidłowy i rzetelny, w pełni zasługującą na obdarzenie jej walorem wiarygodności. Poddaje się ona bowiem pozytywnej weryfikacji w oparciu o kryteria takie jak: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy sporządzającego, podstawy teoretyczne opinii, a także sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w opinii wniosków (tak m.in. postanowienie SN z dn.07.11.2000 roku, OSNC2001/4/64, I CKN 1170/98). Biegły w sposób nie budzący wątpliwości przedstawił tok swego rozumowania w dochodzeniu do wniosków końcowych opinii. Nadto podkreślić należy, iż bezsprzecznie jest on specjalistą w swojej dziedzinie, posiada odpowiednią wiedzę i doświadczenie, a sporządzone oceny formułował na podstawie akt sprawy, swojej wiedzy specjalistycznej i doświadczenia, a także bazując na specjalistycznych programach komputerowych przeznaczonych do oceny przedmiotu opinii. Tym samym Sąd w całości podzielił stanowisko wyrażone przez biegłego, a jego wnioski legły u podstaw poczynionych ustaleń faktycznych.

W sporządzonej w trakcie postępowania opinii biegły wyraźnie wskazał, iż zasadne było obliczenie szkody przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych. Dotyczyło to prawnych drzwi przednich oraz zestawów do nich mocujących, co pozwany kwestionował. Na uwagę jednak zasługuje okoliczność, iż pojazd był wyposażony w oryginalne części zamienne z logo producenta. Skoro tak to na tym powinno polegać przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, poprzez wypłatę odpowiednich środków pieniężnych. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność w jaki faktycznie sposób i czy w ogóle poszkodowany dokonuje naprawy pojazdu. Taką też wielkość odszkodowania wyliczył biegły. Kwota ustalona przez biegłego to 6.670,30 zł brutto. Tym samym, skoro pozwany przed procesem wypłacił odszkodowanie w wysokości 4.464,94 zł zł brutto z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, to do zapłaty z tytułu odszkodowania na rzecz powoda pozostała kwota 2.205,36 zł brutto i w tym zakresie roszczenie o zwrot kosztów naprawy podlegało uwzględnieniu. W pozostałej części tj. 203,43 zł brutto – roszczenie podlegało oddaleniu jako niezasadne.

W odniesieniu zaś, co do żądania zapłaty kwoty 1.794,78 zł netto z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w zakresie zasadności najmu pojazdu zastępczego wskazać należy, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Korzystanie z samochodu jest obecnie standardem cywilizacyjnym, a zatem jeżeli osoba pojazd posiadająca utarci możliwość korzystania z niego z uwagi na jego uszkodzenie, ponosi tym samym szkodę. Niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego uznawana jest przy tym za normalne następstwo wypadku komunikacyjnego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., a zatem jeżeli poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Poszkodowanemu przysługuje wówczas od ubezpieczyciela zwrot wydatków koniecznych, a więc niezbędnych do korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 08.09.2004 r., sygn. akt IV CK 672/03, Lex 146324 oraz uzasadnienie uchwały SN z dnia 17.11.2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28).

W konsekwencji więc poszkodowanemu, a w rezultacie zawarcia umowy cesji powodowi, co do zasady należało się od pozwanego odszkodowanie obejmujące zwrot kosztów związanych z wynajęciem samochodu zastępczego

Za szkodę należy natomiast uznać koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody. W okolicznościach niniejszej sprawy na szkodę wpływ miała stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego (niekwestionowana przez pozwanego) oraz długość najmu odpowiadająca okresowi naprawy uszkodzonego pojazdu. Przy czym zaznaczyć należy, że w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (por. wyrok SN z 5.11.2004 r., II CK 494/03, Lex nr 145121).

W okolicznościach niniejszej sprawy niezbędny czas naprawy pojazdu marki T. (...) wynosił 7 dni. Okoliczność ta była bezsporna w sprawie. Pozwany kwestionował zastosowane przez powoda stawki, jako nierynkowe.

Z dołączonych przez powoda do pozwu dokumentów wynikał również czynsz najmu, a więc ostateczne, ustalone przez strony umowy, koszty najmu pojazdu zastępczego. Koszt ten stanowił wypadkową długości najmu i zastosowanej przez strony stawki czynszu najmu. Jeżeli więc pozwany kwestionował zastosowaną przez strony umowy stawkę czynszu, a w konsekwencji i wysokość poniesionej szkody twierdząc, że stawka czynszu najmu była rażąco wyższa od stawek przyjętych na rynku, winien był te okoliczności zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. wykazać.

Zgłoszony przez pozwanego zarzut okazał się jednak niezasadny w okolicznościach niniejszej sprawy. Jak wyżej wskazano, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z 13.06.2003 r., sygn. OSNC 2004/4/51). Kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone co do zasady według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego zakład naprawczy czy wynajmujący pojazdy zastępcze, pod warunkiem jednak, iż koszty te odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku, a ponadto można je zaliczyć do kategorii kosztów niezbędnych. Jak wynika z przeprowadzonej w niniejszym postępowaniu opinii biegłego, uzgodniona przez strony umowy stawka nie wykraczała ponad stawki rynkowe dla najmu pojazdu porównywalnej klasy do pojazdu uszkodzonego, oscylujące od 79 zł netto do 205 zł netto za dobę najmu. Co istotne ustalony przez biegłego przedział uwzględnia również stawki stosowane przez renomowane wypożyczalnie samochodów, które również stanowią ogólnopolski rynek wypożyczalni samochodowych. Przedmiotowa opinia nie była kwestionowana przez strony, a zatem w świetle wniosków z niej wypływających, zastosowana przez strony stawka czynszu okazała się stawką uzasadnioną. Co więcej, zarzut stosowania stawek rażąco wygórowanych mógłby być przez pozwanego skutecznie podniesiony, jedynie gdyby poszkodowany umyślnie albo przez rażące niedbalstwo wynajął samochód zastępczy po stawce znacznie odbiegającej od obowiązujących na rynku, czego jednak pozwany nie wskazywał. Poza tym brak dowodu na okoliczność proponowania poszkodowanemu wynajęcia pojazdu zastępczego po stawce 107 zł netto – zastosowanej przez pozwanego. Świadek E. B. nie przypominał sobie aby ubezpieczyciel sprawcy szkody proponował mu w ogóle wynajęcie pojazdu zastępczego.

Tym samym uzasadnionym było przyznanie poszkodowanemu, a w konsekwencji zawarcia umowy cesji powodowi, odszkodowania stanowiącego równowartość ustalonej przez strony umowy stawki czynszu za 7 dni najmu, wynoszącej 1.704,78 zł brutto. Ponieważ pozwany zapłacił powodowi dobrowolnie przed procesem z tego tytułu kwotę 921,27 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda pozostałą część należności w wysokości 783,51 zł.

Oddaleniu podlegała pozostała kwota 90 zł z tytułu żądanych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód omyłkowo wskazał w pozwie, iż koszty te wynosiły 1.794,78. Zgodnie z załączaną do pozwu fakturą VAT k. 13, koszty te stanowią kwotę 1.704,78 zł. Stąd różnica 90 zł, nie stanowiła w ogóle poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego, i jako taka podległa oddaleniu.

Łącznie tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu oraz zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego Sąd zasądził kwotę 3.282,31 zł (2.205,36 zł za naprawę oraz 783,51 zł na za najem).

O obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z powołanym art. 14 ust. 1 ww. ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia (…) zawiadomienia o szkodzie. Pozwany pozostawał zatem w opóźnieniu z zapłatą świadczenia odszkodowawczego od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu, liczonego od momentu zgłoszenia szkody, tj. od dnia 04 czerwca 2014r. Tym samym zasadne było żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 05 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. To jeśli chodzi o odsetki od zasądzonego odszkodowania za naprawę pojazdu. Jeśli zaś chodzi na koszty najmu, pozwany został wezwany do zapłaty najpóźniej w dniu 8 lipca 2014 roku. Z dokumentacji mailowej wynika, iż już tego dnia dysponował przesłana przez powoda fakturą VAT (k. 54). Stąd od tej daty Sąd liczył 30 - dniowy termin na wypłatę odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Termin ten upływał w dniu 7 sierpnia 2014 roku. Odsetki należy liczyć od dnia następnego.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Pozwany przegrał sprawę w 18,84 %, natomiast powód w 91,06 % i w takim też zakresie każdy z nich powinien ponieść koszty procesu. W toku procesu powód poniósł opłatę od pozwu w wysokości 165 zł. Dodatkowo zarówno powód, jak i pozwany ponieśli koszty zastępstwa strony przez profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 617 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) oraz na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…). Ponadto pozwany poniósł koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty wynagrodzenia biegłego w wysokości 1500 zł. Powód poniósł również koszty biegłego 2000. Koszty pierwszego biegłego S. g. zostały w całości pokryte z zaliczki uiszczonej przez pozwanego. Pozostała jeszcze kwoty dwóch opinii uzupełniających tego biegłego w wysokości 628,98 zł (100,75 zł, 528,20 zł), która była finansowana tymczasowo ze Skarbu Państwa. Koszty drugiego biegłego A. N. to 1.589,03 zł, pokryte w całości z zaliczki powoda. Z zaliczki pozostała zatem kwota 410,97 zł. W związku z tym, iż Skarb Państwa poniósł koszty w wysokości 628,98 zł należało je rozliczyć w orzeczeniu kończącym, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Ponieważ pozwany powinien ponieść 91,06 % łącznych kosztów procesu a powód 8,94 % łącznych kosztów procesu, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.969,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, orzekając jak w pkt. III sentencji wyroku.

W pkt V sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. odpowiednio kwotę 572,74 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowe przez Skarb Państwa dokonując ich stosunkowego rozdzielenia proporcjonalnie do wysokości kosztów jakie powinny ponieść strony. W związku z tym, iż dla powoda należał się zwrot pozostałej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego 410,97 zł, a powód powinien partycypować w kosztach wydatków Skarbu Państwa w kwocie 56,24 zł (628,98 zł kosztów SP x 8,94 %), Sąd zarachował te należności i nakazał zwrot powodowi kwoty 354,73 zł (410,97 zł – 56,24 zł).