Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018 r. w Zawierciu

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.

przeciwko M. D.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 220/18

UZASADNIENIE

Powód Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. D. kwoty 397,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest profesjonalnym podmiotem działającym na rynku windykacji wierzytelności masowych. Umową cesji z dnia 9.08.2017r. powód nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej od (...) SA z siedzibą w W. z tytułu świadczonych przez tę spółkę na rzecz pozwanej usług telekomunikacyjnych. Pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z treścią stosunków prawnych łączących pozwaną z wierzycielem pierwotnym, na podstawie zawartej z pozwaną umowy zostały wystawione dokumenty księgowe wymienione w pozwie, które stanowią podstawę powództwa. Całkowite zadłużenie z powyższego tytułu, uwzględniające wszelkie dokonane przez pozwaną wpłaty na dzień wniesienia pozwu wynosi 397,03 zł, w tym kwotę 374,58 zł należności głównej wynikającej z sumy wartości niezapłaconych dokumentów księgowych wskazanych w dowodach oraz kwotę 22,45 zł należności odsetkowej wynikającej z sumy odsetek ustawowych i odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od następnego dnia wymagalności poszczególnych dokumentów księgowych oraz ich wartości do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Obok wskazanej kwoty żądaniem pozwu objęte są odsetki ustawowe za opóźnienie od wskazanej wyżej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pozwana na mocy postanowień umownych wynikających z umowy abonenckiej zobowiązana była do regulowania stałych opłat abonamentowych. W przypadku opóźnienia w płatności jakiejkolwiek opłaty przez abonenta w całości lub w części w wymiarze 14 dni po stronie wierzyciela pierwotnego powstawało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta zgodnie z regulaminem świadczenia usług. W sytuacji gdy abonentowi została udzielona ulga, rozwiązanie umowy abonenckiej przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z przyczyn leżących po stronie abonenta, uprawniało wierzyciela pierwotnego do naliczenia kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania zgodnie z regulaminem świadczenia usług. Uprawnienie operatora do naliczenia kary umownej w wysokości przyznanej przy zawarciu umowy ulgi w sytuacji rozwiązania umowy przed umówionym terminem jej obowiązywania z przyczyn leżących po stronie abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta wynika również z treści art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004r. prawo telekomunikacyjne.

Pozwana zawierając umowę abonencką złożyła pisemne oświadczenie, iż akceptuje warunki zawartej umowy, obowiązujący w dniu zawierania umowy Regulamin świadczenia usług przez (...) SA, warunki obowiązującej oferty promocyjnej oraz cennik świadczonych usług. Pozwana mimo zawarcia umowy abonenckiej i korzystania ze świadczonych na jej podstawie usług zaprzestała regulowania zobowiązań na rzecz pierwotnego wierzyciela, co skutkowało zawieszeniem świadczonych usług i naliczeniem pozwanej umówionej kary.

Wezwaniem z dnia 11.10.2017r. powód wezwał pozwaną do dobrowolnej spłaty przedmiotowej należności. Pomimo wezwania do zapłaty, pozwana do dnia wniesienia pozwu nie zapłaciła całości należności. Dochodzona wierzytelność jest bezsporna i w pełni wymagalna. W związku z niespełnieniem świadczenia przez pozwaną w wyznaczonym terminie wniesienie pozwu jest konieczne i w pełni uzasadnione.

W oparciu o treść pozwu i załączonych do niego dokumentów Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Zawierciu w dniu 29.12.2017r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. akt I Nc 2796/17, uwzględniający żądanie pozwu w całości. (k.16 akt)

Pozwana M. D. wniosła skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty, podnosząc, że nie jest prawdą, aby powód skierował do niej wezwania do dobrowolnej zapłaty całej należności, bowiem nigdy takiego wezwania nie otrzymała. W związku z powyższym po skierowaniu sprawy do sądu i wydaniu nakazu zapłaty została obciążona oprócz kwoty głównej także odsetkami i kosztami sądowymi. W ten sposób została pozbawiona przez powoda możliwości ewentualnego ugodowego załatwienia sprawy i uniknięcia dodatkowych kosztów. Podniosła, że nakaz zapłaty został wydany z pominięciem okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz z naruszeniem przepisów prawa. Tym samym roszczenie powoda jest bezpodstawne. (k.19-20 akt) Podczas rozprawy pozwana przyznała, że otrzymała dekoder w ramach umowy promocyjnej za 1 zł. Nie wiedziała jednak, że ma obowiązek go zwrócić i że może być obciążona kosztami. Rzeczywiście w międzyczasie się przeprowadziła. Przy ul. (...) w Z. mieszka od 6 lat. Zawarcie umowy łączy jednak z mieszkaniem przy ul. (...) i mimo że sama się wyprowadziła z tego mieszkania, to mieszkały tam dalej jej mama i siostra, więc gdyby kierowano do niej wezwania do zapłaty, zapewne by je otrzymała. Otrzymała wezwanie do zapłaty dopiero w 2017r. Ponieważ sprawa może dotyczyć okresu sprzed 2013r. pozwana podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia (k.28 akt)

Odnosząc się do treści sprzeciwu pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z dnia 26.03.2018r. podniósł, że pozwana potwierdziła zawarcie umowy ze zbywcą wierzytelności i nie rozliczyła się z dzierżawionego sprzętu po zakończeniu umowy (k.24 akt). Ponadto odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia pełnomocnik powoda przedstawił dalsze dokumenty, to jest przede wszystkim zawarte z pozwaną umowy abonenckie z dnia 19.12.2011r. i 29.07.2013r. oraz potwierdzenie zmiany warunków umowy z dnia 5.04.2014r. Strona powodowa nie uwzględniła zarzutu przedawnienia roszczenia. (k.30-47 akt)

Ostatecznie pozwana M. D. podczas rozprawy w dniu 30.05.2018r. (k.49 akt) podniosła, po zapoznaniu się z dosłanymi przez powoda dokumentami, że strona powodowa nie wykazała, iż doszło do przedterminowego rozwiązania umowy. Karę umowną nałożono już po okresie trwania umowy, poza tym nie została poinformowana o obowiązku zwrotu sprzętu. Przyznaje, że w pewnym okresie miała zaległości, ale zostały one zapłacone.

Postępowanie w sprawie prowadzono w trybie uproszczonym.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył co następuje :

Sąd dopuścił dowód z dokumentów przedstawionych przez stronę powodową, to jest umowy przelewu wierzytelności z dnia 09.08.2017r. wraz z wyciągiem z listy dłużników, wezwania do zapłaty z dnia 11.10.2017r., dla ustalenia wierzytelności nabytej przez powoda i jego legitymacji czynnej do dochodzenia roszczeń przeciwko pozwanej. (k.5-8 akt)

Ponadto dopuszczono dowód z regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Cyfrowy P., cennika dla abonentów z 2013r., umów abonenckich zawartych z pozwaną z dnia 19.12.2011r., 29.07.2013r., potwierdzenia zmiany warunków umowy z dnia 05.04.2014r. wraz z załącznikami oraz noty obciążeniowej z dnia 25.01.2017r. dla ustalenia treści łączącej pozwaną z P. Cyfrowym umowy oraz zbadania, czy istniały podstawy do wystawienia noty obciążeniowej, a tym samym zbadania, czy żądanie pozwu zostało udowodnione. (k.10-11, 25-26, 31- 47 akt)

Z przedstawionych przez stronę powodową dokumentów wynika, że pozwana zawarła dwie umowy abonamentowe, których przedmiotem było świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) SA. Pierwszą umowę zawarto w dniu 19.12.2011r. na okres 36 miesięcy (k.31 akt), a kolejną w dniu 29 lipca 2013r. na okres 29 miesięcy, czyli do grudnia 2015r. (k.41 akt) Natomiast dowodem mającym potwierdzić istnienie dochodzonych pozwem należności jest nota obciążeniowa wystawiona przez (...) SA w dniu 25.01.2017r. z terminem płatności 8.02.2017r. (k.47 akt). Z treści faktury wynika, że pozwaną M. D. obciążono należnością w kwocie 340 zł z uwagi na brak zwrotu sprzętu. Strona powodowa nie przedstawiła natomiast dokumentu, z którego wynikałby obowiązek zapłaty kwoty 34,58 zł. Samo wezwanie do zapłaty, skierowane do pozwanej już przez powoda po nabyciu wierzytelności, nie stanowi dowodu na istnienie dochodzonej należności.

Tymczasem według pozwanej wszelkie należności wynikające z umów abonenckich zostały przez nią zapłacone, a strona powodowa nie wykazała istnienia podstaw do nałożenia na nią kary umownej z uwagi na brak zwrotu sprzętu. Nie otrzymała też żadnego wezwania do zapłaty od samego operatora. Nie została również poinformowana o obowiązku zwrotu sprzętu.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 513 kc dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Także w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała zasadności objętego pozwem roszczenia. Przede wszystkim strona powodowa nie wykazała, aby doszło do rozwiązania umowy abonenckiej z przyczyn leżących po stronie pozwanej, a w szczególności, aby doszło do rozwiązania umowy przed upływem okresu, na jaki umowę zawarto. Nie przedstawiono bowiem samego wypowiedzenia umowy. Tylko w takiej sytuacji operator, zgodnie z treścią umowy (pkt.13 i 14) mógłby obciążyć pozwaną karą umowną. Jeżeli pozwanej w umowie z dnia 29.07.2013r. przyznano ulgi, to zapewne obowiązywały one w okresie trwania umowy, a karę umowną nałożono na pozwaną dopiero rok później, czyli w styczniu 2017r. i to z uwagi na brak zwrotu sprzętu. Strona powodowa nie wykazała też, że pozwana po upływie przewidzianego w umowie z dnia 29.07.2013r. okresu podstawowego miała obowiązek zwrotu udostępnionego jej sprzętu.

Tym samym żądanie pozwu jako nieudowodnione podlega oddaleniu. Bezprzedmiotowym jest w tej sytuacji odnoszenie się do zarzutu przedawnienia roszczenia. Przy czym, gdyby przyjąć terminy wymagalności roszczeń wskazane w pozwie, to jest 19.11.2016r. i 8.02.2017r., to roszczenia te nie byłyby przedawnione, gdyż do chwili wniesienia pozwu nie minął 3-letni termin przedawnienia tego typu roszczeń określony w art. 118 kc.