Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018r.

sprawy C. M. (1)

syna W. i T. z domu P.

urodzonego (...) w G.

obwinionego o czyn z art. 55 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 30 listopada 2017 r. sygn. akt VI W 2192/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na mocy art. 39 § 1 k.w. odstępuje od wymierzenia kary obwinionemu;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia VI Wydział Karny wyrokiem z dnia 30 listopada 2017 r. uznał obwinionego C. M. (2) za winnego tego, że

w dniu 8 sierpnia 2017r. ok. godz. 15:00 we W. na rzece O. w okolicy ul. (...) pomimo obowiązującego zakazu pływał wpław w rzece na szlaku żeglugowym tj. czynu z art. 55 kw i za ten czyn na podstawie art. 55 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) zł oraz na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obwiniony zaskarżając go w całości , zarzucając orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że pływał w miejscu zabronionym, a konkretnie na szlaku żeglownym.

Obwiniony podnosząc ten zarzut wniósł o:zmianę wyroku Sądu Rejonowego i umorzenie postępowania , ewentualnie o:uchylenie wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obwinionego co do wniosków o umorzenie postępowania nie jest zasadna.

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku w zakresie ustaleń dotyczących sprawstwa i winy obwinionego.

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego, a następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 kpk. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w apelacji obwinionego.

Za bezzasadny należało uznać zarzut skarżącego, sprowadzający się w zasadzie do obrazy przez sąd orzekający art.92 kpk. w zw. z art.410 kpk. Unormowanie zawarte w tych przepisach określa podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podniesione przez skarżącego uchybienie zachodzi wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed Sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas zatem, gdy w następstwie oceny dowodów, Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art.410 kpk.

W konsekwencji nie stanowi obrazy tego przepisu wyciągnięcie przez Sąd wniosków odmiennych, niż postuluje to strona, na podstawie poszczególnych okoliczności, które zostały ujawnione w toku rozprawy.

Wywiedziona przez skarżącego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania dowodów świadczących - zdaniem skarżącego – o tym, że w dniu 08 sierpnia 2017 r., w godzinach popołudniowych, kąpał się ok. 5-10 minut w O., ale nie w kanale żeglownym, gdyż kąpiel miała miejsce między M., a Mostem S. na wysokości J. P., na terenie wyjętym z żeglugi, a w zasięgu wzroku obwiniony nie widział żadnego znaku, który mógłby zakazywać mu tam kąpieli, (k. 9). To stwierdzenie skarżącego nie jest zasadne, gdyż Sąd Rejonowy w uzasadnieniu podał jakimi kierował się przesłankami przyjmując, że obwiniony kąpał się w miejscu niedozwolonym, a więc na szlaku żeglugowym. Zasadnie sąd oparł się na zeznaniach świadków M. R. i M. S. oraz na szkicu z k. 15 akt. Z tych dowodów wynika jednoznacznie, że obwiniony kąpał się w miejscu niedozwolonym, gdyż pływał w O. na wysokości znaku żeglugi śródlądowej, po lewej stronie grobli, przed Kanałem M..

Sąd I Instancji poddał też krytycznej analizie wyjaśnienia obwinionego i zeznania świadków słusznie zauważając, że zakaz kąpieli nie musiał wynikać z oznakowania lecz z z wykazu śródlądowych dróg wodnych uznanych za żeglowne.

W tej sytuacji Sad Rejonowy opierając się na zeznaniach funkcjonariuszy słusznie przypisał winę obwinionemu , uznając , ze swoim zachowaniem naruszył on przepis art. 55 kw kąpiąc na wysokości znaku żeglugi śródlądowej nakazującego ruch w lewym kierunku, po lewej stronie grobli oddzielającej Kanał M. od S..

Odstępując od wymierzenia kary obwinionemu Sąd Okręgowy kierował się treścią art. 39 kw uznając, że w niniejszej sprawie zachodzą szczególne okoliczności dotyczące zarówno okoliczności popełnionego czynu / bark bezpośredniości zagrożenia dla żeglugi / jak też okoliczności dotyczące osoby obwinionego, a więc jego dotychczasowy tryb życia polegający na przestrzeganiu obowiązujących norm prawnych / k. 5 akt /.

Z tego powodu Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 kw odstąpił od wymierzenia kary obwinionemu uznając, że takie orzeczenie pozwoli na pełna realizację celów wychowawczych wobec obwinionego, zwalniając obwinionego od ponoszenia kosztów w sprawie.