Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. D.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 10 817,- zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt I C 570/17

UZASADNIENIE

Powód (...)z/s w W. w dniu 14 lipca 2017 r. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. D. o zapłatę kwoty 205.117,16 zł z odsetkami, w tym:

a)  od kwoty 154.334,80 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopu lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 40.845,74 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 9.936,62 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Jednocześnie wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów sądowych i kosztów zastępstwa procesowego.

Strona powodowa w uzasadnieniu pozwu wskazała, że pozwana zawarła
z poprzednikiem prawnym (...) Bank (...) S.A. w W. umowę o kredyt gotówkowy. Umówiona kwota została wypłacona, a jego spłata rozłożona na raty. Pozwana nie wywiązała się jednak z obowiązku terminowej spłaty rat kredytu, czego skutkiem było wypowiedzenie umowy kredytowej przez bank z dniem 18 lipca 2014 r. W wyniku przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2016 r. powód nabył wierzytelność wynikającą
z wymienionej umowy (k. 3-5).

Postanowieniem z dnia 28 września 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wobec braku wskazania adresu pozwanej, na podstawie art. 499 pkt 4 k.p.c. przekazał niniejszą sprawę Sądowi Okręgowemu w Olsztynie (k. 12).

W odpowiedzi na pozew, M. D. (nr P. (...)) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko zakwestionowała roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości. Podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, z drugiej strony bezskuteczność wypowiedzenia umowy kredytu. Z ostrożności procesowej podniosła brak legitymacji czynnej po stronie powodowej. Wskazała przy tym, że wypowiedzenie umowy zostało wysłane na niewłaściwy adres, a nadto strona powodowa nie złożyła żadnego dokumentu uzasadniającego bieg terminu wypowiedzenia i liczenia odsetek (k. 113-114).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana L. D. (nr P. (...)) zawarła z (...) Bank (...) S.A. z/s w W. umowę o kredyt gotówkowy nr (...) oraz umowę o kartę kredytową nr (...).

W związku z trudnościami płatniczymi, pozwana złożyła wniosek o restrukturyzację zobowiązań wynikających z ww. umów ze zmianą na mniejsze raty i z wydłużeniem okresu spłaty. We wniosku o restrukturyzacje umowy pozwana wskazała adres zameldowania (...), zaś jako adres do korespondencji – ul. (...) w O..

W uwzględnieniu wniosku, pozwana zawarła z (...) Bank (...) S.A. z/s w W. umowę z dnia 28 grudnia 2012 r. o kredyt restrukturyzacyjny nr (...). Przedmiotem umowy była spłata całości zadłużenia wobec powyższego banku w kwocie 147.142,17 zł z tytułu kredytu gotówkowego oraz w kwocie 18.263 zł z tytułu karty kredytowej. Kwota kredytu została określona na 165.405,17 zł. W ramach zawartej umowy cała należność została rozłożona na 120 rat. Termin płatności pierwszej raty został określony na 25 stycznia 2013 r. Dalsze raty miały być płatne do 25 każdego miesiąca. Data zakończenia umowy została określona na 25 grudnia 2022 r. Wysokość raty została ustalona na kwotę 2.183,69 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 10,47 %.

Zgodnie z § 7 umowy wypowiedzenie umowy mogło nastąpić z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, między innymi w przypadku, w którym kredytobiorca nie spłacił jednej raty kredytu, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległej kwoty.

Zgodnie § 4 pkt 14 regulaminu kredytu gotówkowego w (...) Bank (...) S.A. z/s w W. kredytobiorca zobowiązany był do niezwłocznego poinformowania Banku o wszelkich zmianach danych osobowych, w szczególności adresu do korespondencji lub zamieszkania. W pierwszej kolejności Bank wysyłał korespondencje na adres wskazany jako adres korespondencyjny.

(bezsporne k. 120, dowód: umowa restrukturyzacyjna k. 47-48, harmonogram spłat k. 56-57, 58-62, regulamin kredytu gotówkowego w (...)k. 66 i 157, wniosek o restrukturyzację k. 149-151)

Od dnia 17 stycznia 2013 r. pozwana wynajmowała lokal przy ulicy (...) dla potrzeb prowadzonego przez siebie firmy pod nazwą (...), D. L.. Umowa była zawarta na czas nieokreślony.

(bezsporne, a nadto dowód: umowa najmu k. 145-146, kserokopia wizytówki k. 160)

Nieregulowanie w terminie rat wynikających z zawartej umowy (...) spowodowało, że (...) Bank (...) S.A. z/s w W. wezwał pozwaną pismem z dnia 13 kwietnia 2014 r. do zapłaty kwoty 4.360,25 zł z dalszymi odsetkami, kosztami i opłatami w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Jednocześnie Bank oświadczył, że brak spłaty spowoduje niezwłoczne rozpoczęcie działań windykacyjnych zmierzających do odzyskania należności. Wezwanie zostało skierowane na adres (...)w O..

Pismem z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data nadania 5 maja 2014 r.) Bank wystosował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty, żądając spłaty kwoty 6.564,63 zł z odsetkami w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Powyższe wezwania zostały skierowane do pozwanej na adres ul. (...), (...)-(...) O..

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 13 kwietnia 2014r. k. 69, wezwanie z dnia 28 kwietnia 2014 r. k. 70, raport należności i spłat kredytu k. 62-64)

W związku z niewywiązywaniem się pozwanej z zawartej umowy, (...) Bank (...) S.A. w W. pismem z dnia 20 maja 2014 r. wypowiedział umowę kredytu nr (...). Jednocześnie Bank oświadczył, że skutki wypowiedzenia ustaną w przypadku dokonania przez pozwaną w terminie do dnia upływu okresu wypowiedzenia spłaty zadłużenia przeterminowanego wobec Banku w wysokości 6.572,15 zł.

Wypowiedzenie adresowane do L. D. zostało wysłane na adres ul. (...), (...)-(...) O.. Zostało zarejestrowane do nadania w książce nadawczej Banku w dniu 26 maja 2014 r. Wypowiedzenie zostało wysłane zwykłym listem. Była to przesyłka rejestrowana w książce nadawczej Banku.

(dowód: wypowiedzenie umowy kredytu (...) k. 49 i 71, harmonogram spłat k. 56-57, rozliczenie płatności k. 58-61, raport należności i spłat k. 62-64, kserokopia książki nadawczej Banku k. 72-73, w szczególności 72v)

W dniu 1 kwietnia 2015 r. (...) Bank (...) S.A. w W. wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny o numerze (...). Stwierdził w nim zadłużenie pozwanej na kwotę 154.334,80 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz kwotę 21.522,18 zł odsetek umownych liczonych od niespłaconego kapitału za okres od 28 grudnia 2012 r. do 31 marca 2015 r.

Postanowieniem z dnia 13 maja 2015 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie I Co 823/15 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

(dowód: BTE k. 50-51, postanowienie SR w Olsztynie w sprawie I Co 823/15 k. 52-53)

W wyniku podjętych działań mających na celu wyegzekwowanie należności od pozwanej, komornik w drodze czynności wyjaśniających ustalił, że pozwana w Z. od wielu lat nie mieszka. W Z. (...) mieszka jej ojciec, z którym nie utrzymuje kontaktu.

(dowód: protokół w sprawie KM 1420/15 k. 159-161)

W dniu 28 września 2016 r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z/s w W., a (...)z/s w W. doszło do sprzedaży wierzytelności. Między innym przedmiotem sprzedaży była umowa (...) z dnia 28 grudnia 2012 r. o łącznej wartości 195.180,54 zł, w tym:

1)  kapitału 154.334,80 zł,

2)  odsetek łącznie – 40.645,74 zł, w tym:

a)  odsetek umownych – 7.132,04 zł,

b)  odsetek od zadłużenia przeterminowanego – 33.713,70 zł.

(dowód: wyciąg z aktu notarialnego dotyczącego umowy cesji k. 35-38, oświadczenie (...) Bank (...) S.A. k. 45 oraz koperta 156)

Pismem z dnia 7 października 2016 r. (...) Bank (...) S.A. z/s w W. zawiadomił pozwaną o przelewie wierzytelności z tytułu umowy o kredyt gotówkowy nr (...) na rzecz powodowego Funduszu. Zawiadomienie zostało wysłane na adres (...).

(dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 28 oraz k. 29-30)

Pismem z dnia 24 października 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 200.000,86 zł do dnia 7 listopada 2016 r. Kwota obejmowała:

- 153,334,80 zł należności z tytułu kapitału,

- 45.666,06 zł należności tytułem odsetek wyliczonych na dzień 23 października
2016 r.,

- oraz dalsze odsetki umowne od należności z tytułu kapitału od dnia 24 października 2016 r. do dnia zapłaty.

Nadto powód wskazał, że wierzytelność wynika z umowy o kredyt gotówkowy (...) z dnia 28 grudnia 2012 r. z (...) Bank (...) S.A., którą nabył na podstawie umowy cesji z dnia 28 września 2016 r. Wezwanie zostało skierowane na adres (...).

(dowód: wezwanie z dnia 24 października 2016 r. k. 27)

Powodowy Fundusz ponownie wezwał pozwaną pismem z dnia 13 grudnia 2016 r. do zapłaty kwoty 202.115,04 zł do dnia 27 grudnia 2016 r. Wezwanie zostało wysłane na adres ul. (...) w O..

(dowód: wezwanie z dnia 13 grudnia 2016 r. oraz książka nadania k. 32-34)

Do dnia wytoczenia powództwa, pozwana nie uregulowała należności wynikającej z umowy z dnia 28 grudnia 2012 r.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia, podlegało oddaleniu.

W pierwszej kolejności i dla porządku wskazać należy, iż w sprawie bezspornym jest fakt zawarcia przez pozwaną M. D. umowy o kredyt restrukturyzacyjny z dnia 28 grudnia 2012 r. Wprawdzie w umowie i wszelkiej korespondencji występuje pozwana pod imię L., jednak numer P. (...) zawarty w umowie identyfikuje w pełni pozwaną jako kredytobiorcę. Nadto, co wymaga zauważenia, pełnomocnik pozwanej na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 r. przyznał fakt zawarcia właśnie tej umowy (k. 47, 120 oraz wydruk z bazy P.k.16). Bezspornym również jest to, że w chwili zawierania umowy restrukturyzacyjnej pozwana miała miejsce zamieszkania w (...) i w obrocie prawnym posługiwała się tym adresem. Nadto pozwana nie zaprzeczała, aby wystawiony przez Bank bankowy tytuł egzekucyjny dotyczył innej osoby, niż pozwanej w niniejszym procesie. Podobnie zresztą, jak nie zaprzeczyła, że składała wniosek restrukturyzacyjny, w którym wskazała trudności w spłacie dwóch umów tj. (...) i (...) i restrukturyzację których obejmowała umowa, z której powód wywodzi swoje roszczenie. Wobec faktu reprezentowania pozwanej przez profesjonalnego pełnomocnika, w ocenie Sądu nie było jakichkolwiek wątpliwości co do miarodajności złożonego przez niego oświadczenia dotyczącego właśnie faktu zawarcia umowy (...).

Z uwagi zaś na podniesione przez pozwaną kolejno zarzuty, spór w niniejszej sprawie ogniskował się wokół prawidłowości wypowiedzenia umowy o kredyt, terminu biegu przedawnienia roszczenia powoda oraz legitymacji procesowej powodowego Funduszu.

W pierwszej kolejności, przed podjęciem ściśle merytorycznych rozważań dotyczących zasadności wytoczonego powództwa należało odnieść się do najdalej idącego zarzutu tj. braku legitymacji czynnej strony powodowej.

W okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwym jest, że pozwaną łączyła z (...) Bank (...) S.A. z/s w W. umowa kredytu restrukturyzacyjnego z dnia 28 grudnia 2012 r. Następnie w dniu 28 września 2016 r. wierzytelność ta została w drodze umowy (cesji) przeniesiona na podmiot trzeci - powodowy Fundusz.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. w wyniku przelewu wierzytelności cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim istniała w chwili zawarcia umowy o jej przeniesienie. Jak podkreśla się w orzecznictwie, w wyniku przelewu wierzytelności, przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok SN z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00).

Powód złożył do akt sprawy poświadczoną za zgodność z oryginałem notarialny wyciągu umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 września 2016 r. zawartą z (...) Bank (...) S.A. w W.. Integralną część wzmiankowanej umowy stanowił załącznik określający szczegółowe informacje dotyczące sprzedawanej wierzytelności. W załączniku zostały wskazane niezbędne elementy, które pozwalają na sprecyzowanie wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu tj. numer referencyjny umowy będącej źródłem wierzytelności, data zawarcia umowy, wysokość wierzytelności, numer P. i dane identyfikujące kredytobiorcę. W tym miejscu powtórzyć należy, że umowie (...) z dnia 28 grudnia 2012 r. pozwana nie zaprzeczała.

Przelew wierzytelności reguluje treść art. 509 k.c. Jest on umową na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Powinna ona być też w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 (Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1) konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się tu oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia.

Tabela dołączona do akt zawiera wykaz wierzytelności objętej pozwem. Zgodnie z tym dokumentem, umowie cesji podlegało zobowiązanie pozwanej wynikające z umowy nr (...) z dnia 28 grudnia 2012 r. Numer wskazanej umowy odpowiada umowie pierwotnie zawartej z bankiem. Nie ulega zatem wątpliwości, że po stronie powoda istnieje upoważnienie do wystąpienia z niniejszym roszczeniem (por. z akt sprawy: 47-48 i koperta 156).

W związku z powyższym za w pełni wykazane uznać należało, że pozwana w dniu 28 grudnia 2012 r. zawarła z bankiem umowę o kredyt restrukturyzacyjny, a wierzytelność wynikająca z tejże umowy, była następczo przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 28 września 2016 r. Przedłożony (odpowiednio treściowo ograniczony) wykaz wierzytelności poświadcza fakt skutecznego nabycia przez powoda wierzytelności wobec pozwanej, a co za tym idzie, dowodzi ponad wszelką wątpliwość legitymacji czynnej strony powodowej, oraz zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia.

Wobec powyższego należało uznać, że powodowy Fundusz jest czynnie legitymowany do wystąpienia z powództwem, zaś zarzut pozwanej wobec powyższych dowodów okazał się bezskuteczny.

W dalszej części należało odnieść się do kolejnego zarzutu podniesionego przez pozwaną, a mianowicie wadliwego doręczenia wypowiedzenia umowy, co z kolei będzie determinowało wymagalność roszczenia i ewentualne rozpoczęcie terminu biegu okresu przedawnienia (również podniesionego przez pozwaną).

Wbrew prezentowanemu w tej mierze stanowisku pozwanej, umowa została wypowiedziana w sposób niewadliwy.

Zgodnie bowiem z dołączonym do akt regulaminem, (w niniejszej sprawie (...) Bank (...) S.A. z/s w W.) Bank doręcza korespondencję związaną lub wynikającą z umowy kredytu w pierwszej kolejności na wskazany mu przez kredytobiorcę adres korespondencyjny (por. § 4 pkt. 16 regulaminu k. 158). We wniosku o restrukturyzację istniejących uprzednio dwóch umów, pozwana jako adres korespondencyjny wskazała ulicę (...) w O. (por. k. 149).

Jak wynika z materiału dowodowego w postaci wypowiedzenia umowy kredytu (...) z dnia 28 grudnia 2012 r., wypowiedzenie to zostało wysłane pozwanej na adres wskazany przez nią jako adres korespondencyjny tj. na ulicę (...) w O. Zatem nie ma żadnych wątpliwości, że wypowiedzenie zostało wysłane na właściwy adres. Warte zaznaczenia jest, że w miejscowości (...), jak wynika z protokołu sporządzonego przez komornika już od wielu lat pozwana nie zamieszkiwała i nie pojawiała się we wskazanej miejscowości. Adresem meldunkowym w dalszym ciągu były (...), lecz adresem do stałych kontaktów (...)w O. (por. k. 159-160 oraz k. 149).

Dlatego wypowiedzenie zostało wysłane na prawidłowy adres, tym samym zarzut pozwanej co do bezskuteczności wypowiedzenia z uwagi na błędny adres okazał się chybiony.

Wypowiedzenie zostało sporządzone w dniu 20 maja 2014 r., nadane zaś, zgodnie z dołączoną do akt książką nadawczą w dniu 26 maja 2014 r. Przesyłka kierowana do pozwanej były wysłana listem „zwykłym”. Dowodzi tego choćby fakt, że przy przesyłce kierowanej do pozwanej (k. 72v) nie odnotowano informacji, aby była to przesyłka ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (wzmianka przy innej korespondencji - „ zpo”). Jednocześnie w aktach sprawy brak dowodu doręczenia pozwanej przesyłki, a to oznacza, że w zakresie obiektywnie istniejącej możliwości dotarcia oświadczenia wypowiadającego do adresata (art. 61 § 1 kc) tj. możliwości doręczenia pisma z 20 maja 2014 r. należy sięgnąć do przepisów określających termin doręczenia przesyłek na terenie kraju.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków wykonywania usług pocztowych przez operatora wyznaczonego, przesyłki pocztowe doręcza się z zachowaniem wskaźników czasu przebiegu przesyłek pocztowych w obrocie krajowym. Czas przebiegu przesyłek pocztowych określany jest jako D + n, gdzie:

1) "D" oznacza dzień zawarcia umowy:

a) w przypadku przesyłek rejestrowanych - jest to ten sam dzień albo dzień następny, jeżeli umowa została zawarta po godzinie, podanej przez operatora wyznaczonego do publicznej wiadomości, po której traktuje on umowę jako zawartą w dniu następnym,

b) w przypadku przesyłek niebędących przesyłkami rejestrowanymi jest to ten sam dzień albo dzień następny, jeżeli wrzucenie przesyłki listowej do nadawczej skrzynki pocztowej nastąpiło po podanym na niej czasie ostatniego wyjmowania przesyłek pocztowych z tej skrzynki:

2) "n" oznacza liczbę dni, które upłynęły od dnia nadania do dnia doręczenia przesyłki pocztowej.

Do czasu przebiegu przesyłek pocztowych nie wlicza się dni ustawowo wolnych od pracy oraz sobót. Wskaźniki czasu przebiegu przesyłek pocztowych w obrocie krajowym określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. Zgodnie z tym załącznikiem, dla przesyłek niebędących przesyłkami najszybszej kategorii czas przesyłki wynosi D + 3 lub D+ 5. Niewątpliwie w niniejszym przypadku mamy do czynienia z przesyłkę rejestrowaną. Zgodnie z książką nadawczą (...)Bank miał zawartą umowę o usługi pocztowe nr (...) z dnia 29 grudnia 2006 r. Oznacza to, że czas na doręczenie pozwanej przesyłki wynosił od 4 do 6 dni po jej nadaniu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że nadaną w dniu 26 maja 2014 r. przesyłkę pozwana najpóźniej odebrała w dniu 30 maja 2014 r. lub 1 czerwca 2014 r. (26 maja 2014 r. + 4 dni lub + 6 dni). Do tak obliczonego terminu należało doliczyć okres 30 dniowego wypowiedzenia. Oznacza to, że wypowiedzenie umowy (...) z dnia 28 grudnia 2012 r. nastąpiło odpowiednio 30 czerwca 2014 r. (30 maja 2014 r. + 30 dni) lub w przypadku wydłużonego czasu doręczenia przesyłek pocztowych w dniu 1 lipca 2014 r. (1 czerwca 2014 r. + 30 dni).

Odnosząc się następnie do zarzutu zgłoszonego przez pozwaną, a mianowicie zarzutu przedawnienia, wskazać należy, że istota przedawnienia według art. 117 § 2 k.c. polega na tym, że po upływie okresu przedawnienia podmiot zobowiązany do określonego zachowania może uchylić się od zaspokojenia roszczenia, a osoba uprawniona nie może na drodze sądowej skuteczne domagać się tego zaspokojenia. Upływ terminu przedawnienia nie powoduje wygaśnięcia roszczenia, lecz jego przekształcenie w tzw. zobowiązanie niezupełne (naturalne), którego realizacja zależy od tego, czy zobowiązany zgłosi skuteczny zarzut przedawnienia. Uchylenie się przy tym od zaspokojenia roszczenia jest uprawnieniem o charakterze prawa podmiotowego. Dochodzi do skutku w drodze zarzutu peremptoryjnego zgłoszonego dopiero z upływem okresu przedawniania. Jest uprawnieniem prawa materialnego, z którego osoba uprawniona może skorzystać przez podniesienie go w procesie i jeżeli okaże się on skuteczny, prowadzi do oddalenia powództwa.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenie okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W myśl art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie dla czynności prawnej polegającej na zawarciu umowy o kredyt restrukturyzacyjny termin przedawnienia wynosi trzy lata. Wobec powyższego należało rozważyć od jakiej daty liczyć dla przedmiotowego roszczenia początek biegu terminu trzyletniego. W przypadku terminów przesyłki pocztowej doręczonej:

a)  w dniu 30 czerwca 2014 r. (obejmujący krótszy okres doręczenia tj. 4 dni) – upływ terminu do skutecznego dochodzenia roszczeń upływał w dniu 30 czerwca 2017 r.,

b)  w dniu 1 lipca 2014 r. (obejmujący okres dłuższy tj. 6 dni na doręczenie) – termin ten upływał w dniu 1 lipca 2017 r.

Warte podkreślenia jest to, że pozwana upatrywała upływu terminu okresu wypowiedzenia w dniu 22 czerwca 2014 r., co z kolei prowadziłoby do wniosku, że upływ terminu przedawnienia upływał 22 czerwca 2017 r. Niemniej jednak tak sformułowane stanowisko należy uznać za nietrafne, gdyż oznaczać by to miało, że pismo zawierające wypowiedzenie winna była otrzymać 22 maja 2014 r. Jednak jak wynika z dokumentacji dołączonej do akt, pismo jedynie zostało wygenerowane (utworzone) w dniu 20 maja 2014 r., zaś przekazane do wysłania w dniu 26 maja 2014 r. (por. k. 71 i 72v). Tym samym wyliczony przez pozwaną bieg okresu wypowiedzenia nie mógł rozpocząć się przed doręczeniem jej pisma zawierającego wypowiedzenie.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu roszczenie uległo przedawnieniu najpóźniej z dniem 1 lipca 2017 r. Strona powodowa natomiast w żaden sposób nie udowodniła terminu wymagalności roszczenia na dzień 18 lipca 2014 r., choć w tym zakresie sformułowała takie twierdzenie już w pozwie. Wypowiedzenie umowy obejmowało okres 30 dniowy od dnia doręczenia. Strona powodowa pomimo jednoznacznego zarzutu zawartego w tej mierze w odpowiedzi na pozew nie wyjaśniła daty 18 lipca 2014 r. jako początki biegu przedawnienia. Wprawdzie przedłożyła raport, na którym przy dacie 18 lipca 2014 r. znajduje się zapis „rata kapitałowa wymagalna na kwotę 149.635,69 zł (k.64), jednak brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia właśnie tej daty za miarodajną i wiarygodną dla ustalenia początku biegu wzmiankowanego terminu .

Pozew został wniesiony wbrew twierdzeniom strony powodowej nie 23 czerwca 2017 r., lecz 14 lipca 2017 r. (por. k. 138 i k. 3). Przedmiotowe roszczenie uległo więc przedawnieniu, zgodnie z rozważaniami wskazanymi wyższej, najpóźniej z dniem 1 lipca 2017 r. (przyjmując wydłużony okres doręczenia przesyłki, do której należało doliczyć okres 30 dniowy wypowiedzenia oraz okres 3 lat przedawnienia).

W niniejszej sprawie nie było również podstaw do przyjęcia okoliczności skutkujących przerwaniem okresu biegu przedawnienia. Jedynie na marginesie należy wskazać, że zgodnie z aktualną linią orzeczniczą SN i sądów powszechnych, nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwanie biegu przedawnienia przez czynność dokonaną z wykorzystaniem BTE. W jednym z postanowień Sąd Najwyższy uznał, że wszczęcie postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawne skutki przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do tego banku, jako wierzyciela objętego BTE, nie zaś kolejnych nabywców wierzytelności. W innym też orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził, że choć nabywca wierzytelności nabywa wierzytelność o treści przedmiotowo tożsamej z wierzytelnością zbywającego banku, nie wchodzi jednak w sytuację prawną tego banku wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo wskutek dochodzenia roszczeń na podstawie BTE (por. postanowienie SN z dnia 5 października 2016 r., III CZP 52/16 oraz uchwała SN z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16)

W związku z powyższym, powództwo jako przedawnienie podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w oparciu o art. 509 k.c. w zw. z art. 118 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia prawa i celowej obrony.

Pozwana poniosła koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 10.800 zł, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. oraz opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W związku z tym, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.