Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2018r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Poręba

Protokolant: prot. sąd. Magdalena Konopka

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp z o.o. w W.

przeciwko B. S. (zd. C.)

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  kosztami procesu obciąża powoda,

III.  przyznaje kuratorowi pozwanej adw. K. M. wynagrodzenie w kwocie 332,10 zł (trzysta trzydzieści dwa 10/100) brutto, które w kwocie 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden 40/100) poleca wypłacić z zaliczki uiszczonej przez powoda a w pozostałej części tj. w kwocie 110,70 zł (sto dziesięć 70/100) poleca wypłacić tymczasowo ze środków Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nowym Sączu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nowym Sączu kwotę 110,70 zł (sto dziesięć 70/100) tytułem wydatków wyłożonych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 887/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 maja 2018 r.

Powód – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł w dniu 7.11.2016r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko B. S. (zd. C.) o zapłatę kwoty 659,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dni zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwana zawarła z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych telewizji satelitarnej w dniu 30.11.2010 roku w formie pisemnej. W trakcie trwania umowy (...) S.A. przekazał pozwanej dekoder, do którego zwrotu pozwana była zobowiązana w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, zgodnie z treścią regulaminu o świadczeniu usług. W przypadku niezwrócenia sprzętu w zakreślonym terminie (...) S.A. uprawniony był do naliczania kary umownej w wysokości 640,00 złotych. Umowa została z pozwaną rozwiązana. Pozwana nie zwróciła sprzętu i dlatego (...) S.A. obciążył pozwaną karą umowną, wystawiając w dniu 17.05.2016 roku notę obciążeniową nr (...), wzywając jednocześnie do zapłaty powyższej kwoty do dnia 31.05.2016 roku. Pomimo upływu zakreślonego terminu płatności, pozwana nie uiściła należności. Powstałą wierzytelność (...) S.A. na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14.07.2016 roku sprzedał powodowi. Tym samym powód stał się następcą prawnym mającym możliwość dochodzenia roszczenia od pozwanej. Powód informował pozwanego o cesji wierzytelności, zmianie wierzyciela i obowiązku spełnienia świadczenia na rzecz powoda.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 20.02.2017 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 2049388/16, stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Kurator nieznanej z miejsca pobytu pozwanej, w odpowiedzi na pozew z dnia 20.02.2018 r., wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, a dotąd w żadnej części nie uiszczonej, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu Kurator podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia, wywodząc, że umowa, będąca podstawą naliczonej kary umownej, została zawarta w dniu 30.11.2010 r. na 29 miesięcy, zatem wygasła w dniu 30.04.2013 r. W związku z tym roszczenie przedawniło się 1.05.2015 r.

W odpowiedzi na zarzut przedawnienia powód w piśmie z dnia 20.03.2018r. podał, iż umowa łącząca pozwaną i poprzednika prawnego została rozwiązana w dniu 27.02.2012r. Klient miał obowiązek zwrócić wypożyczony sprzęt w terminie 30 dni od daty rozwiązania umowy. Roszczenie dochodzone niniejszym pozwem nie przedawniło się bowiem w nocie obciążeniowej wskazano termin płatności na dzień 31.05.2016r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana – B. S. w dniu 30.11.2010 r. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...) na okres 29 miesięcy. W ramach zawartej umowy pozwanej udostępniono dekoder oraz kartę, które na podstawie regulaminu stanowiącego cześć umowy, podlegały zwrotowi w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy.

(dowód: umowa abonencka z dnia 30.11.2010 roku - k. 28-31, regulamin świadczenia usług – k. 35-36, protokół odbioru - k. 32)

Poprzednik prawny powoda w dniu 17.05.2016 r. roku sporządził notę obciążeniową, która zawierała również wezwanie pozwanej B. S. (zd. C.) do zapłaty kary umownej z tytułu braku sprzęt. a naliczonej na podstawie cennika. Określił w dokumencie termin płatności na dzień 31.05.2016r.

(dowód; nota obciążeniowa nr (...) – k. 53; cennik sprzętu – k. 34; zawiadomienie – k. 41/2)

W dniu w dniu 14 lipca 2016 roku powód zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były istniejące, bezsporne i wymagalne wierzytelności pieniężne przysługujące zbywcy od abonentów. Na podstawie tej umowy powód nabył wierzytelność wobec pozwanego. Pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r. powód zawiadomił pozwaną o cesji wierzytelności.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem k. 37 – 40; zawiadomienie o przelewie z dnia 3.08.2016 r. – k. 41)

Kurator nieznanej z miejsca pobytu pozwanej podniósł zarzut przedawnienia w piśmie procesowym z dnia 20.02.2018 r.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda, nie kwestionowanych przez stronę przeciwną.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie kurator pozwanej B. S. przyznał, że pozwana w 2010 roku zawarła umowę z (...) S.A. z siedzibą w W. o świadczenie usług telekomunikacyjnych telewizji satelitarnej. Kurator pozwanej podniósł zarzut przedawnienia, który w ocenie Sądu zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 k.c. ten, przeciwko komu przysługuje dane roszczenie (podmiot zobowiązaniowy), po upływie określonego czasu, ma możliwość uchylenia się od jego zaspokojenia. Upływ czasu oznacza w istocie, że podmiot zobowiązany staje się stroną, która decyduje o zaspokojeniu roszczenia. Ma on bowiem możliwość albo powołania się na przedawnienie, albo dobrowolnego zaspokojenia uprawnionego.

W myśl art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Przy czym bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, to bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 k.c.).

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że roszczenie powoda ma charakter majątkowy i jest związane z działalnością gospodarczą zarówno powoda, jak i poprzednika prawnego powoda w zakresie świadczenia usług.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci umowy abonenckiej z dnia 30.11.2010 roku wynika, że pozwana B. S. miała możliwość korzystania z pakietu podstawowego przez okres 29 miesięcy. Niemniej jak sam przyznał powód umowa została rozwiązana wcześniej bowiem 27 lutego 2012r. ( pismo k. 91/v ).

Strona powodowa powoływała się w uzasadnieniu swoich żądań na to, że termin wymagalności zapłaty z tytułu niezwróconego sprzętu należy liczyć od daty wymagalności zapłaty z tytułu wystawionej noty, albowiem roszczenie powoda stanowi roszczenie o zapłatę należności wynikającej z noty obciążeniowej, którą można wystawić dopiero w przypadku niezwróconego sprzętu w terminie, a nie roszczenie o zwrot sprzętu (tak też przyjął Sąd Rejonowy w Toruniu w wyroku z dnia 16 marca 2017 r., sygn.. akt C 2903/16).

Stanowisko pozwanego jest trafne w części, tj. w zakresie w jakim rozróżnia roszczenie o zwrot sprzętu od roszczenia o zapłatę kary umownej z tytułu niezwróconego sprzętu. Nie można jednak wyprowadzić z niego wniosku, że roszczenie o zapłatę kary umownej stało się wymagalne dopiero wraz z wystawieniem noty obciążeniowej, o czym mowa poniżej.

Ustalając termin wymagalności roszczenia o zapłatę kary umownej z tytułu niezwróconego sprzętu, należy odpowiedzieć na pytanie od kiedy powód albo jego poprzednik prawny mogli domagać się od pozwanej zapłaty tej kary. Zgodnie z § 6 pkt 11 regulaminu świadczenia usług, zaakceptowanego przez pozwaną, w przypadku wygaśnięcia umowy, abonent jest obowiązany do zwrotu na własny koszt i ryzyko udostępnionego mu urządzenia dekodującego i karty w terminie 30 dni od wygaśnięcia umowy na adres (...) Natomiast według pkt 9 § 6 regulaminu, w przypadku niezwrócenia przez abonenta udostępnionego urządzenia dekodującego lub karty w terminie wskazanym w regulaminie, abonent będzie zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w cenniku.

Za analizy tych przepisów regulaminu wynika, że sprzęt powinien być zwrócony w ciągu 30 dni od wygaśnięcia umowy, czyli jak ustalono powyżej – do 30 marca 2012 r. Pierwszym dniem, w którym powód mógł domagać się zapłaty kary umownej był zatem 31 marca 2012 r. i od tego dnia należy liczyć termin przedawnienia. Przyjęcie stanowiska powoda prowadziłoby bowiem do sytuacji, w której notę obciążeniową można by wystawić w dowolnym momencie, co stoi w sprzeczności z uregulowaniem zawartym w art. 120 § 1 k.c.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miał trzyletni termin przedawnienia roszczeń jako, że roszczenie objęte przedmiotowym powództwem jest niewątpliwie roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 118 k.c.), a zastosowania nie ma przepis szczególny, tj. art. 751 k.c., ponieważ roszczenie o zapłatę kary umownej nie jest roszczeniem tam wymienionym.

Skoro zatem strona powodowa nabyła przedmiotową wierzytelność wskutek cesji wierzytelności, termin przedawnienia jej roszczenia wynosi 3 lata i upłynął 31.03.2015 r. Z powyższego wynika zatem, że w chwili wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie tj. w dniu 7.11.2016 roku roszczenie objęte pozwem było przedawnione.

Wobec powyższego zasadnym było orzec jak w pkt I sentencji.

Kosztami procesu Sąd obciążył powoda zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 k.p.c. Powództwo zostało oddalone w całości, dlatego powód jest stroną przegrywającą w niniejszej sprawie. Z tych samych powodów należało zakazać ściągnąć od powoda (...) Sp. z.o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 110,70 zł tytułem wydatków wyłożonych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa, na które złożyło się wynagrodzenie kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej przyznane mu w pkt III wyroku. Wynagrodzenie kuratora wyniosło 332,10 zł brutto i zostało przyznane na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (w brzmieniu z daty wniesienia pozwu) w zw. z § 1 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. W związku z tym, że powód uiścił już zaliczkę na to wynagrodzenie w kwocie 221,40 zł, należało ściągnąć od niego pozostałą część, tj. kwotę 110,70 zł.

Sędzia

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

(...)