Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Anna Zajączkowska

Protokolant – Kamil Ameda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12.04. 2018 r i 17.05.2018r

sprawy C. G.

syna P. i V. z d. Z.

urodzonego (...)

w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 27 listopada 2017r w msc. Z., woj. (...), na ul. (...), kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym marki S. (...) o nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim, w sprawie sygn. akt II K 494/17, zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

tj. o czyn z art. 244 kk

o r z e k a

I. uznaje oskarżonego C. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 kk oskarżonego skazuje, a na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie;

II. na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

III. na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów postępowania w sprawie kwotę 272 (dwieście siedemdziesiąt dwa) złote, w tym kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty.

Sygn. akt II K 842/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 27 listopada 2017 roku w Z. na ul. (...) oskarżony C. G. prowadził pojazd mechaniczny marki S. (...) o nr rej. (...) pomimo tego, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 września 2017 r. w sprawie sygn. akt II K 494/17 orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Oskarżony C. G. ma 23 lata, jest kawalerem. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Pracuje w firmie (...), osiągając dochód około 1.800 złotych miesięcznie. Wobec oskarżonego Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim wyrokiem z dnia 26 września 2017 roku warunkowo umorzył postępowanie na okres dwóch lat za czyn z art. 178a § 1 k.k. Oskarżony w przeszłości był wielokrotnie karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 7, 45-47), zeznania świadka S. Z. (k. 47-48), częściowo zeznania świadka I. P. (k. 48-49), zeznania świadka M. K. (k. 59-60), notatki urzędowe (k. 1, 2), zaświadczenie lekarskie (k. 8, 43), zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach (k. 9, 44), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 września 2017 roku, sygn. akt II K 494/17 (k.16), kartę karną (k. 18, 32, 41, 56).

Oskarżony w toku postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, że w dniu 27 listopada 2017 roku zdecydował się prowadzić pojazd mechaniczny z uwagi na to, że jego dziewczyna w czasie jazdy się źle poczuła.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w których przyznał, że w dniu 27 listopada 2017 r. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym. Sąd również dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego z jakich przyczyn zdecydował się w tym dniu prowadzić pojazd mechaniczny pomimo tego, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 września 2017 r. w sprawie sygn. akt II K 494/17 orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Wyjaśnienia oskarżonego dotyczącego złego stanu zdrowia jego dziewczyny korespondują z zeznaniami świadka I. P., zwolnieniem lekarskim. Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom oraz zeznaniom świadka I. P. natomiast w części w jakiej oboje twierdzili, że stan zdrowia I. P. był na tyle zły, że nie była w stanie prowadzić pojazdu mechanicznego. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań I. P. była ona w stanie prowadzić pojazd po kontroli funkcjonariuszy Policji. Podnieść trzeba, że gdy rzeczywiście świadek znajdowała się w tak złym stanie zdrowia z pewnością funkcjonariusze Policji nie pozwoliliby jej prowadzić pojazdu po zakończeniu kontroli drogowej.

W ocenie Sądu zeznania świadka S. Z. są wiarygodne gdyż są konsekwentne, spójne, korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego oraz pozostałymi dowodami przeprowadzonymi na rozprawie. Sąd nie znalazł powodu, dla którego miałby nie obdarzyć ich wiarą.

Zeznania świadka M. K. niewiele wniosły do sprawy. Świadek nie pamiętał tego z jakich przyczyn oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej, jej przebiegu. Świadek był przesłuchiwany po raz pierwszy dopiero na etapie postępowania sądowego, po upływie kilu miesięcy od daty kontroli drogowej. Biorąc pod uwagę upływ czasu oraz to, że świadek z racji wykonywanego zawodu, czynności polegających na zatrzymaniu do kontroli drogowej dokonuje bardzo często, okoliczność, iż świadek po upływie kilku miesięcy od kontroli drogowej nie pamiętał jej szczegółów, jest zrozumiała.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie budziła wątpliwości Sądu.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu i jego wina nie budzą wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanego mu czynu.

Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 244 k.k. W myśl tego przepisu karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 podlega ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany.

Oskarżony kierował pojazdem mechanicznym po drodze publicznej, pomimo tego, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 26 września 2017 r. w sprawie sygn. akt II K 494/17 orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Oskarżony miał świadomość tego, że sąd orzekł wobec niego prawomocnie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku oraz że nadal nie upłynął okres na który ten zakaz orzeczono.

Odnosząc się do twierdzeń obrońcy, że oskarżony działał w stanie wyższej konieczności, podnieść trzeba, że zgodnie z treścią art. 26 § 1 k.k. nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeśli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego. W ocenie Sądu przedstawione przez oskarżonego okoliczności nie wskazują na to, że tego dnia kierując pojazdem mechanicznym na drodze publicznej, znajdował się w sytuacji, w której bezwzględnie musiał ratować życie i zdrowie swojej partnerki, kosztem naruszenia obowiązującego go zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jego partnerka, jak wynika z przeprowadzonych dowodów, nie znajdowała się w tak złym stanie zdrowia, że nie mogła prowadzić pojazdu. Wszak po zakończonej kontroli funkcjonariuszy Policji to ona kierowała pojazdem.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, o jakich mowa w art. 53 k.k. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyrażony żal. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił karalność za wykroczenia w ruchu drogowym, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się w umyślnym działaniu oraz sposobie w jaki oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w dniu 27 listopada 2017 r.

Zdaniem sądu analiza okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu, jego dotychczasowego trybu życia, prowadzi do wniosku, że cele kary zostaną w przedmiotowej sprawie spełnione poprzez wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności w wymiarze 4 miesięcy. W ocenie Sądu jest to kara współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i w granicach winy oskarżonego. Wymierzenie kary ograniczenia wolności w tym wymiarze spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania. Kara ta stanowić będzie bodziec wystarczająco zniechęcający oskarżonego do popełnienia czynów naruszających prawo i uzasadniający przekonanie, iż popełnienie przestępstwa się nie opłaca.

Jednocześnie Sąd orzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku. Orzeczenie zakazu prowadzenia przez oskarżonego wszelkich pojazdów mechanicznych było obowiązkowe z uwagi na treść przepisu art. 42 § 1a pkt 2 k.k.

Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania w wysokości 272 złotych.

Z tych przyczyn sąd orzekł jak w wyroku.