Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie VI Wydział Cywilny Rodzinny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Herman

Sędziowie: SSO Hanna Dobieszewska (spr.)

SSR del. Wioletta Iwańczuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 września 2017 r. w Warszawie sprawy
z urzędu nieletniego J. K. (1), syna P. i B. z domu F., ur. (...) w W., zam. w W. przy ul. (...), prowadzonej celem ustalenia czy nieletni wykazuje przejawy demoralizacji przez to, że:

1.  w dniu 31 sierpnia 2015 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K., spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. (...) – M. o nr rej. (...) jechał z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem w wyniku czego zjechał na pas ruchu dla kierunku przeciwnego, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez J. K. (2),

2.  w dniu 31 sierpnia 2015 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K. kierował motocyklem marki Y. (...) – M. o nr rej. (...)nie posiadając do tego uprawnień,

na skutek zażalenia nieletniego J. K. (1)

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 2 listopada 2016 r., sygn. akt V Nkd 342/15

postanawia:

oddalić zażalenie

SSO Hanna Dobieszewska SSO Beata Herman SSR del. Wioletta Iwańczuk

Sygn. akt VI Cz 466/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 2 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie, w sprawie z urzędu nieletniego J. K. (1), syna P. i B. z domu F., ur. (...) w W., zam. w W. przy ul. (...) prowadzonej celem ustalenia czy nieletni wykazuje przejawy demoralizacji przez to, że: 1. w dniu 31 sierpnia 2015 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K., spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. (...) – M. o nr rej. (...) jechał z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem w wyniku czego zjechał na pas ruchu dla kierunku przeciwnego, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez J. K. (2); 2. w dniu 31 sierpnia 2015 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K. kierował motocyklem marki Y. (...) – max o nr rej. (...) nie posiadając do tego uprawnień, w punkcie 1 – ustalając, iż nieletni wykazuje wyżej opisane przejawy demoralizacji, na podstawie art. 21 § 2 u.p.n. umorzył postępowanie wobec niecelowości stosowania środków wychowawczych; w punkcie 2 – koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa (postanowienie – k. 127).

Zażalenie na powyższe postanowienie Sądu Rejonowego wniósł nieletni J. K. (1), zaskarżając je w części, tj. w zakresie ustalającym, iż nieletni J. K. (1) wykazuje przejawy demoralizacji przez to, że w dniu 31 sierpnia 2016 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K., spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. (...) - M. o nr rej. (...) jechał z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr tej. (...) kierowanym przez J. K. (2).

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego zarzucił:

1.  obrazę prawa procesowego, w postaci naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a)  sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i jednostronną ocenę dowodów wobec uznania za wiarygodne i pozwalające na ustalenie stanu faktycznego zeznań J. K. (2);

b)  uznaniu za niewiarygodne zeznań świadka M. M. (2) r, pomimo nieujawnienia się w toku postępowania okoliczności pozwalających na taką ocenę złożonych zeznań;

c)  oparciu ustaleń faktycznych na zeznaniach świadka T. W., podczas gdy świadek ten nie był naocznym świadkiem zdarzenia, lecz jedynie sporządzał na miejscu zdarzenia dokumentację, która sama nie pozwala na ustalenie, iż nieletni spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

2.  obrazę prawa procesowego, w postaci naruszenia art. 232 zd. 2 k.p.c. wobec pominięcia dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych pomimo, iż zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie jednoznacznych ustaleń faktycznych.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uznanie, iż nieletni nie wykazuje przejawów demoralizacji, przez to że w dniu 31 sierpnia 2016 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K., spowodował zagrożę aie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. (...) - M. o nr rej. (...) jechał z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez J. K. (2) (zażalenie – k. 158 – 162).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie nie jest zasadne i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia Sądu I instancji i oparte na nich rozstrzygnięcie.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu I instancji i przyjmuje je za własne, albowiem Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał słuszne rozstrzygnięcie.

Ponadto wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c., ocenił wiarygodność i moc dopuszczonych i przeprowadzonych dowodów według własnego przekonania, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w niniejszym postępowaniu i wysnuł z nich logicznie poprawne wnioski.

Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., który wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów. Wynika z niego obowiązek wyprowadzenia z materiału dowodowego wniosków logicznie poprawnych oraz znajdujących pokrycie w tym materiale dowodowym. Do kryteriów wiarygodności i mocy dowodów należą przy tym: doświadczenie życiowe, inne źródła wiedzy, poprawność logiczna, prawdopodobieństwo wersji. Ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd nie może być oceną wybiórczą. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Odnosząc powyższe do zarzutów skarżącego, zdaniem Sądu Okręgowego, nie zdołał on skutecznie zakwestionować kryteriów oceny dowodów określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Wskazać należy, iż przeprowadzone obszerne postępowanie dowodowe, jego zakres i ocena skutkowały prawidłowym rozstrzygnięciem. Decyzja Sądu I instancji jest słuszna, Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioski zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnoszące się do przesłanek jakimi kierował się Sąd Rejonowy wydając orzeczenie w sprawie.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił, iż nieletni J. K. (1) wykazuje przejawy demoralizacji przez to, że w dniu 31 sierpnia 2016 r. w miejscowości (...), woj. (...), gm. K., spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem marki Y. (...) – M. o nr rej. (...) jechał z prędkością niezapewniającą panowania nad pojazdem w wyniku czego zjechał na pas ruchu dla kierunku przeciwnego, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym z przeciwka samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez J. K. (2).

Zarzuty skarżącego zawarte w zażaleniu sprowadzały się w zasadzie do kwestionowania ustaleń Sądu I instancji, iż J. K. (1) jest sprawcą przedmiotowego zdarzenia z dnia 31 sierpnia 2016 r., gdyż - w ocenie skarżącego - odpowiedzialność za ww. zdarzenie ponosi J. K. (2).

Zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty skarżącego, iż Sąd I instancji dokonał sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i jednostronnej oceny dowodów w związku z tym, że uznał za wiarygodne i pozwalające na ustalenie stanu faktycznego zeznania J. K. (2). W ocenie Sądu Okręgowego zeznania J. K. (2) były wiarygodne i logiczne, a także uzupełniały się z oceną zdarzenia dokonaną przez świadka – policjanta T. W., który na miejscu zdarzenia dokonywał czynności zabezpieczających materiał dowodowy, a także szkic sytuacyjny miejsca wypadku. W ocenie T. W. do zdarzenia doszło w ten sposób, że motocykl kierowany przez J. K. (1) przewrócił się, sunął po jezdni po czym uderzył w samochód kierowany przez J. K. (2). Powyższe jest zgodne z zeznaniami J. K. (2), która wskazała, że nieletni J. K. (1) stracił panowanie nad pojazdem wskutek czego skuter przewrócił się na bok i uderzył w jej samochód. Rację ma skarżący twierdząc, iż T. W. nie był naocznym świadkiem zdarzenia, niemniej jednak Sąd Okręgowy miał na uwadze, że T. W. jest funkcjonariuszem Policji i zawodowo zajmuje się wykonywaniem czynności na miejscu wypadków i oceną przebiegu tychże zdarzeń.

Za chybione Sąd Okręgowy uznał zarzuty skarżącego, iż Sąd Rejonowy naruszył art. 232 zd. 2 k.p.c. z uwagi na pominięcie dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, pomimo iż zgromadzony materiał dowodowy – w ocenie skarżącego – nie pozwalał na dokonanie jednoznacznych ustaleń faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, zaś dopuszczanie kolejnych dowodów, w tym dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, zmierzałoby jedynie do przedłużenia trwającego postępowania. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy wydając zaskarżone orzeczenie dysponował obszernym materiałem dowodowym, tj. zeznaniami J. K. (1), J. K. (2), M. W., D. K., M. M. (2), D. B., T. W., a także materiałami zebranymi przez Policję, w tym protokołem oględzin pojazdów oraz szkicem zdarzenia wraz z opisem.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SSO Hanna Dobieszewska SSO Beata Herman SSR del. Wioletta Iwańczuk

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

SSO Hanna Dobieszewska