Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział II Cywilny-Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Irena Dobosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2014r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną

odpowiedzialnością w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie IX Zamiejscowego Wydziału Cywilnego w Żninie z dnia 10 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt: IX C 5/14

oddala apelację.

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność z oryginałem

II Ca 786/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. S. na jego rzecz kwoty 1.947,47 zł wraz z odsetkami. W uzasadnieniu wskazał, że w drodze umowy z dnia 7 czerwca 2013 r. nabył od (...) S.A. przedmiotową wierzytelność, o czym poinformowano pozwaną. Pierwotny wierzyciel wykonał zlecone przez pozwaną usługi, do których nie zgłaszała ona uwag. W dniu 21 stycznia 2013 r. rozwiązano umowę, w związku z czym cedent wystawił notę obciążeniową.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 6 listopada 2013 r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu.

W piśmie z dnia 7 kwietnia 2014 r. powód podniósł, że dochodzi od pozwanej zaległego wynagrodzenia za opłatę abonamentową oraz opłatę dodatkową w związku z rozwiązaniem umowy przed terminem. Pozwana nigdy nie kwestionowała swojego zobowiązania.

Pozwana w piśmie z dnia 19 kwietnia 2014 r. wywiodła, że brak załączników uniemożliwia jej merytoryczne odniesienie się do pozwu.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Szubinie DC Zamiejscowy Wydział Cywilny oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych:

Pozwana w dniu 29 sierpnia 2012 r. zawarła z (...) S.A. w W. umowę. W dniu 7 czerwca 2013 r. (...) S.A. zawarł z powodem umowę sprzedaży wierzytelności. W piśmie z dnia 18 czerwca 2013 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1.929,14 zł do dnia 25 czerwca 2013 r.

Rozpoczynając rozważania prawne Sąd stwierdził, że pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy z (...) S.A. Nie ulegało wątpliwości również to, że (...) S.A. zbył przysługujące mu wierzytelności na rzecz powoda. Jednakże powód w żaden sposób nie wykazał, aby umowa cesji z dnia 7 czerwca 2013 r. dotyczyła również wierzytelności wobec pozwanej. Nie przedłożono bowiem żadnego załącznika do tej umowy, w którym wskazana byłaby wierzytelność wobec pozwanej. Nie dołączono nawet protokołu przekazania wierzytelności, a jedynie wzór takiego dokumentu bez daty i nazwy stron umowy. Wobec powyższego Sąd wskazał, że obowiązkiem powoda było udowodnienie

1

skutecznego nabycia wierzytelności przysługującej zbywcy wobec pozwanej. Za wystarczający dowód w tym zakresie nie mogło zostać uznane wezwanie do zapłaty z dnia 18 czerwca 2013 r., albowiem pochodziło ono od powoda. Ponadto, pomimo wezwania do przedłożenia, powód nie przedstawił dokumentów w postaci faktur oraz noty obciążeniowej, na które powoływał się uzasadniając swoje roszczenie. Pozwana natomiast w piśmie z dnia 19 kwietnia 2014 r. jednoznacznie podnosiła, że brak dokumentów wskazanych w pozwie uniemożliwia jej merytoryczne odniesienie się do pozwu. W powodu takiego oświadczenia nie można było stwierdzić, że pozwana nie kwestionuje roszczenia co do zasady i co do wysokości. Nadto, Sąd Rejonowy nie dysponując fakturami oraz notą obciążeniową nie mógł również ustalić, czy pierwotnemu wierzycielowi przysługiwały jakiekolwiek należności od pozwanej, a jeżeli tak, to jaka była ich wysokość. Tym samym powód uniemożliwił merytoryczną ocenę zasadności swojego żądania i w tej sytuacji nie było podstaw do uwzględnienia powództwa.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art 735 k.c. a contrario w zw. z art. 750 k.c. powództwo oddalił.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1.  art. 130 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wezwania strony powodowej do uzupełnienia pisma z dnia 30 kwietnia 2014 r., pod rygorem jego zwrotu, poprzez przedłożenie wszystkich załączników stanowiących dokumenty wymienione w pozwie oraz nadania temu pismu biegu, pomimo że pismo to nie zachowało w tym zakresie warunków formalnych, co doprowadziło do nieprzeprowadzenia dowodów z dokumentów zawnioskowanych w pozwie, błędnego ustalenia stanu faktycznego i w konsekwencji oddalenia powództwa,

2.  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów z dokumentów prywatnych, co do których powód złożył wnioski dowodowe w pozwie,co skutkowało błędnymi ustaleniami i oddaleniem powództwa.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie jego roszczenia, ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Jednocześnie wniósł o przeprowadzenie dowodu z załączonych do apelacji faktur VAT, protokołu przekazania wierzytelności i załącznika do umowy cesji.

2

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o jakiej mowa w art. 233 § 1 k.p.c, które to ustalenia Sąd odwoławczy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje, że powód wnosząc w apelacji o przeprowadzenie dowodu z załączonych do niej dokumentów w postaci faktur VAT, protokołu przekazania i załącznika do umowy przelewu wierzytelności nie wykazał, że ich powołanie przed Sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później, do czego był zobowiązany zgodnie z treścią art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. Wobec tego za nieskuteczne uznać należy samo przytoczenie nowych dowodów bez uczynienia zadość treści powyższego przepisu, który ma zastosowanie postępowaniu uproszczonym. Biorąc pod uwagę podstawę faktyczną powództwa bez wątpienia powód mógł przywołać powyższe dowodu w toku postępowaniu przed Sądem Rejonowym, czego nie uczynił z własnej winy. Tym samym na podstawie art. 381 k.p.c. Sąd Okręgowy pominął przywołane dowody z dokumentów.

Nawet gdyby istniały przesłanki do przeprowadzenia dowodu z powyższych dokumentów w postępowaniu apelacyjnym to i tak należałoby podzielić ocenę prawną roszczenia zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy. Z wydruku komputerowego, na którym widnieje domniemana wierzytelność wobec pozwanej /k.79-80/ nie wynika bowiem, że stanowił on załącznik do umowy przelewu wierzytelności z dnia 7 czerwca 2013 r. Brak na nim jakiejkolwiek adnotacji w tej kwestii. Tym samym nie można stwierdzić, że należność przysługująca pierwotnemu wierzycielowi, co wynikało z pozostałych dowodów załączonych do apelacji, została nabyta przez powoda. Nadto wydruk ten nie spełnia wymogów formalnych dokumentu prywatnego, albowiem nie jest on podpisany, ani też poświadczony za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika procesowego powoda (art. 129 § 2 k.p.c.).

Przechodząc do zarzutów apelacyjnych, które dotyczyły tego, iż Sąd pierwszej instancji nie wezwał powoda do uzupełnienia pisma z dnia 30 kwietnia 2014 r. pod rygorem jego zwrotu poprzez załączenie dokumentów, na które powoływał się w pozwie, a które zostały załączone przez niego dopiero do apelacji, co doprowadziło do nieprzeprowadzenia tych dowodów przez Sąd Rejonowy i w konsekwencji do błędnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, stwierdzić należy, że są one zupełnie chybione. Przepis art. 130 § 1 k.p.c. nie służy do zobowiązywania strony twierdzącej, aby przedstawiła dowody na poparcie swoich twierdzeń, ale do usuwania braków formalnych pism procesowych, które

3

uniemożliwiają nadanie im dalszego biegu, co wprost wynika z tego uregulowania. W żadnym wypadku takim brakiem nie jest brak udowodnienia twierdzenia zawartego w pozwie. To w interesie powoda było, aby do wskazanego pisma, stanowiącego odpowiedź na wezwanie Sądu do przedłożenia dokumentów podanych we wnioskach dowodowych w pozwie /k.34/, załączyć dokumenty potwierdzające istnienie roszczenia wobec pozwanej, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Skoro powód tego nie uczynił, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zaistniałe zaniechanie po jego stronie uznając, że nie wykazał on w myśl art. 6 k.c. zasadności swojego żądania, co w konsekwencji skutkowało oddaleniem powództwa. Postępowanie powoda nie tamowało biegu sprawy, bowiem odnosiło się do kwestii merytorycznych . Próba konstruowania w oparciu o art. 130 § 1 k.p.c. obowiązku Sądu do wzywania strony powodowej do przedłożenia dowodów na poparcie swoich twierdzeń, pod rygorem zwrotu pisma, świadczy o niezrozumieniu nie tylko tego czym jest brak formalny pisma procesowego, ale również naczelnej zasady procesu cywilnego, że to na powodzie ciąży obowiązek wykazania swojego roszczenia, a więc przekonania Sądu o słuszności swojego stanowiska, o co sam powód powinien się zatroszczyć przedkładając na poparcie swoich twierdzeń w odpowiednim czasie dowody z dokumentów i konstruując właściwe wnioski dowodowe. Powód wykazując bierność w tym zakresie musi liczyć się z możliwością negatywnej oceny jego żądania, a nie z udzieleniem mu pomocy poprzez wezwanie do przedłożenia określonego dokumentu, z którego będzie wynikało, że jego roszczenie istnieje. Z tych względów zarzuty naruszenia art. 130 § 1 k.p.c, jak również art. 227 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. nie mogły liczyć na aprobatę Sądu Okręgowego.

Reasumując, Sąd pierwszej instancji, w świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, doszedł do uprawnionego wniosku, że powód nie wykazał, czy roszczenie wobec pozwanej faktycznie mu przysługuje, zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.