Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W.

przeciwko G. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego G. R. na rzecz powoda A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W. kwotę 3.774,76 zł (trzy tysiące siedemset siedemdziesiąt cztery złote siedemdziesiąt sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2017 r.;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania w kwocie 965 zł (dziewięćset sześćdziesiąt pięć złotych).

Sygn. akt III C 895/17

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

W dniu 12 czerwca 2017 r. powód A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego G. R. kwoty 3.800,41 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany zawarł z(...) W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W związku z umową, operator telekomunikacyjny wystawił pozwanemu faktury i noty debetowe na łączną kwotę 3.026,64 zł. Od należności wynikających z tych faktur i not wierzyciel naliczył odsetki ustawowe za opóźnienie dnia następnego po terminie płatności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w łącznej wysokości 748,12 zł. Ponadto pozwanego obciążono odsetkami ustawowymi za opóźnienie w notach odsetkowych na sumę 25,65 zł. W dniu 24 czerwca 2015 r. wierzytelności wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu nabył powód.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i jego nieudowodnienia, wskazując, że roszczenia objęte pozwem jako okresowe przedawniają się z upływem 3 lat od dnia ich wymagalności. Numeracja faktur i not odsetkowych oraz debetowych wskazuje, że zostały one wystawione na przestrzeni 2013 i 2014 r., wcześniej niż trzy lata przed wniesieniem pozwu.

Powód w piśmie procesowym z dnia 20 listopada 2017 r. podtrzymał żądania pozwu, wywodząc, że w dniu 11 sierpnia 2015 r. złożył pozew o zapłatę tożsamych należności, co w sprawie niniejszej w elektronicznym postępowaniu upominawczym, jednak postępowanie to zostało umorzone. Czynność ta spowodowała – jak wskazał powód – przerwanie biegu terminu przedawnienia, co jego zdaniem czyni sformułowany przez pozwanego zarzut chybionym.

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 22 stycznia 2018 r. podtrzymał zarzut przedawnienia, wywodząc, że umorzenie postępowania na skutek nieuzupełnienia braków formalnych pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym wywołuje ten sam skutek jak zwrot pozwu, a zatem powód wnosząc pozew w 2015 r. nie doprowadził do przerwania biegu przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2012 r. pomiędzy pozwanym G. R. a (...) W. została zawarta umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych na 24 miesiące w ramach oferty promocyjnej (...) na start z rabatem” dla dwóch numerów telefonów – (...) i (...).

Z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych operator wystawił pozwanemu faktury VAT:

- w dniu 22 października 2013 r. na kwotę 465,92 zł z terminem płatności do 5 listopada 2013 r.,

- w dniu 22 listopada 2013 r. na kwotę 235,87 zł z terminem płatności do 6 grudnia 2013 r.,

- w dniu 22 grudnia 2013 r. na kwotę 235,87 zł z terminem płatności do 7 stycznia 2014 r.,

Pozwanego obciążono również opłatami specjalnymi za przedterminowe rozwiązanie umowy dla numeru (...) w wysokości 987,95 zł, a dla numeru (...) w kwocie 1.126,68 zł w notach debetowych z dnia 9 kwietnia 2014 r. z terminami płatności do 23 kwietnia 2014 r.

dowody:

- umowa k. 58

- podsumowanie oferty k. 59

- informacja k. 60

- faktury k. 54-55, 56-57, 61-62

- noty debetowe k. 53, 63

Wierzytelności wobec pozwanego wynikające z powyższych faktur i not debetowych powód A. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności w W. nabył na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z P4 Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w dniu 24 czerwca 2015 r.

dowody:

- umowa z dnia 24.06.2015 r. k. 37-39 z załącznikami k. 40-52

- zawiadomienie k. 64

Powód w dniu 11 sierpnia 2015 r. wystąpił z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę należności wynikających z ww. faktur VAT i not debetowych oraz odsetek ustawowych za opóźnienie w ich zapłacie, a także not odsetkowych do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie. Sprawę przekazano do Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie ( sygn. akt I C 2990/15), który postanowieniem z dnia 25 marca 2016 r. umorzył postępowanie na podstawie art. 505 ³⁷§ 1 k.p.c.

dowody:

- pozew k. 22-24,

- nakaz zapłaty k. 25-26

- postanowienia k. 27-29,

ww. także w aktach sprawy I C 2990/15

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w znacznej części zasadne.

Powód wywodził swe roszczenia z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez pozwanego z (...) W. w dniu 14 sierpnia 2012 r. , z której wierzytelności nabył na podstawie umowy sprzedaży z dnia 24 czerwca 2015 r. (por. art. 509 k.c.). Pozwem objęto należności z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, opłat specjalnych za przedterminowe rozwiązanie umowy (a zatem kar umownych w rozumieniu art. 483 § 1 k.c.), a także skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w ich zapłacie, których podstawę naliczenia stanowił art. 481 § 1 i 2 k.c.

Pozwany, po uzupełnieniu przez powoda pozwu o dowody z dokumentów, złożone wraz z pismami procesowymi z dnia 20 listopada 2017 r., nie kwestionował roszczeń powoda ani co do zasady i wysokości, nie podważał również skuteczności przelewu wierzytelności (...) na powoda, podtrzymał natomiast zarzut przedawnienia dochodzonych pozwem roszczeń, wyartykułowany jeszcze w sprzeciwie od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Stan faktyczny niniejszej sprawy tym samym niesporny, nadto został poparty dowodami z dokumentów zaoferowanymi przez powoda. Sąd pominął jednak zgłoszone w pozwie dowody z not odsetkowych i wezwania do zapłaty, albowiem powód wezwany do ich przedłożenia, w zakreślonym terminie, także terminie dodatkowym, nie zadośćuczynił wezwaniu.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez pozwanego wskazać należy, iż zgodnie z art. 118 k.c. roszczenia objęte pozwem podlegały trzyletniemu terminowi przedawnienia - roszczenia o zapłatę należności za usługi telekomunikacyjne stanowiły bowiem roszczenia okresowe, a roszczenia o zapłatę opłat specjalnych były związane z prowadzoną przez pierwotnego wierzyciela działalnością gospodarczą. Okresowy charakter miały również roszczenia odsetkowe.

Należność w kwocie 465,92 zł wynikająca z faktury z dnia 22 października 2013 r. stała się wymagalna w dniu 5 listopada 2013 r. (przy czym z tej należności powód dochodził jedynie kwoty 440,27 zł), należność w kwocie 235,87 zł wynikająca z faktury z dnia 22 listopada 2013 r. - 6 grudnia 2013 r., natomiast w kwocie 235,87 zł wskazanej w fakturze z dnia 22 grudnia 2013 r. - 7 stycznia 2014 r. Z kolei opłaty specjalne w kwotach 987,95 zł i 1.126,68 zł ujęte w notach debetowych z dnia 9 kwietnia 2014 r. stały się wymagalne w dniu 23 kwietnia 2014 r. Roszczenia o zapłatę tych należności ulegałyby zatem przedawnieniu odpowiednio 5 listopada 2016r., 6 grudnia 2016 r., 7 stycznia 2014 r. i 23 kwietnia 2014 r. Wraz z przedawnieniem tych roszczeń ulegałyby przedawnieniu odsetki ustawowe za opóźnienie w ich zapłacie.

Z uwagi na to, że powód nie przedłożył not odsetkowych mających opiewać na dochodzone pozwem kwoty 9,24 zł, 6,16 zł oraz 10,25 zł niemożliwe było ustalenie od jakich należności i za jaki okres odsetki ustawowe za opóźnienie w tych kwotach zostały wyliczone, a przede wszystkim – kiedy stały się one wymagalne. Powyższe stało na przeszkodzie uznaniu zarzutu przedawnienia roszczenia w tym zakresie za nieuzasadniony, nie można bowiem wykluczyć, że należności, od których odsetki te naliczono uległy w istocie przedawnieniu.

Odnosząc się zatem do należności, których terminy wymagalności powód wykazał, wskazać należy, iż przed upływem trzyletniego okresu ich przedawnienia, a mianowicie w dniu 11 sierpnia 2015 r. powód wniósł pozew o zapłatę tych należności w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Na skutek sprzeciwu pozwanego od wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty, sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie i nadano jej sygn. akt I C 2990/15. Powód wezwany do uzupełnienia braków formalnych pozwu oraz uzupełnienia opłaty od pozwu na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. w terminie dwutygodniowym nie zadośćuczynił temu wezwaniu, co skutkowało umorzeniem postępowania w prawomocnym postanowieniu z dnia 25 marca 2016 r. Pozew w niniejszej sprawie, obejmujący należności z tego samego tytułu, został natomiast złożony w dniu 12 czerwca 2017 r. W ocenie Sądu zarówno wniesienie pozwu 11 sierpnia 2015 r., jak i 12 czerwca 2017 r. przerwało bieg przedawnienia, zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c.

W tym zakresie Sąd w pełni podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie III CZP 66/13, zgodnie z którym wytoczenie powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym zakończonym umorzeniem postępowania na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia. Zważyć bowiem należy, iż w przypadku umorzenia postępowania na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. , w przeciwieństwie do uregulowania dotyczącego zwrotu nieuzupełnionego pozwu (art. 130 § 2 k.p.c.), umorzenia postępowania zawieszonego (art. 182 § 2 k.p.c.) i cofnięcia pozwu (art.203 § 2 k.p.c.), brak jest zastrzeżenia, że pozew nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Skoro ustawodawca nie przewidział w żadnym przepisie, że w przypadku umorzenia postępowania na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. pozew wniesiony nie wywołuje skutków materialnych, należy przyjąć a contrario, że pomimo umorzenia postępowania na skutek nieuzupełnienia braków formalnych i fiskalnych pozwu, materialne skutki jego wniesienia nie zostają unicestwione.

Z tych przyczyn nie sposób było uznać, że roszczenia powoda, za wyjątkiem roszczeń odsetkowych opiewających na łączną kwotę 25,65 zł, uległy przedawnieniu.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie zarówno w zakresie objętych pozwem należności z faktur VAT i not debetowych, składających się na sumę 3.026,64 zł, jak i skapitalizowanych na dzień 11 czerwca 2017 r. odsetek ustawowych za opóźnienie w ich zapłacie dochodzonych przez powoda w łącznej kwocie 748,12 zł.

Wskazać należy, iż odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 440,26 zł od 6 listopada 2013 r. do 11 czerwca 2017 r. wynosiły 145,28 zł, przy czym powód domagał się z tego tytułu 128,49 zł, od kwoty 235,87 zł od 7 grudnia 2013 r. do 11 czerwca 2017 r. stanowiły one 75,23 zł, zaś powód żądał z tego tytułu 66,24 zł, z kolei od kwoty 235,87 zł od 8 stycznia 2017 r. do 11 czerwca 2017 r. wynosiły 72,54 zł, a żądanie powoda opiewało na kwotę 63,55 zł. Natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od dnia 24 kwietnia 2013 r. do 11 czerwca 2017 r. od kwoty 1.126,68 zł wynosiły 303,96 zł (powód domagał się z tego tytułu kwoty 260,98 zł), a od kwoty 987,95 zł – 266,53 zł (przy czym powód żądał z tego 228,86 zł). Sąd będąc związany granicami pozwu nie był władny zasądzić z tytułu skapitalizowanych odsetek kwoty wyższej, niż żądana przez powoda, a zatem 748,12 zł.

W tym stanie rzeczy powództwo należało uwzględnić łącznie co do kwoty 3.774,76 zł. Od kwoty 3.026,64 zł powód był władny żądać dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po kapitalizacji odsetek dotychczas biegnących, tj. od 12 czerwca 2017 r., a od kwoty 748,12 zł skapitalizowanych odsetek – od dnia wytoczenia powództwa o nie, zgodnie z art. 482 k.c., co miało miejsce 12 czerwca 2017 r. O powyższym orzeczono w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie, co do kwoty 25,65 zł, w punkcie II wyroku powództwo oddalono.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w punkcie III wyroku wynikało z art. 100 zd. 2 k.p.c. Powód przegrał proces w minimalnym zakresie, toteż Sąd uznał, iż pozwany winien zwrócić mu w całości poniesione koszty procesu, tj. opłatę od pozwu -487 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa procesowego 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego – 900 zł.